__________________
1.
hey gurl, how you doin'?
λοιπόν αγαπητή Αμπα και αναγνώστες, πρόκειται για ένα θέμα ευαίσθητο σαν κι εμένα. Έχω έναν φίλο ο οποίος είναι και ξάδερφός μου. Αυτός λοιπόν έχει χάσει από μικρό παιδί τον πατέρα του και ζει με τη μητέρα του. Τέλειωσε όπως όπως μια σχολή που του άρεσε σχετικά, αλλά έχει δύσκολη επαγγελματική αποκατάσταση. Παράλληλα δούλευε δυο δουλειές και τώρα κάνει άσχετα με το αντικείμενό του πράγματα προκειμένου να επιβιώσει, καθώς ούτε η μητέρα του εργάζεται. Αυτός σαν άτομο έχει και ενδιαφέροντα και παιδεία και ψάχνεται γενικά με ότι τον ενδιαφέρει. Ξέρω πως θέλει διακαώς να περάσει αρχιτεκτονική, άλλα φυσικά δε γίνεται να αφήσει τις δουλειές του. Εμείς κάνουμε παρέα από μικροί και έχουμε καλή σχέση και σαν φίλοι, αλλά και οικογενειακή. Και ερωτώ, θα ήταν αγένεια-άκομψο από μέρους μου να ρωτήσω τους γονείς μου να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές του. Όχι προς εκείνους, αλλά προς αυτόν. Αν μπορούσα θα τα έδινα εγώ, αλλά μόλις τελείωσα τις σπουδές μου και ψάχνω για δουλειά. Δεν είναι ότι μας τρέχουν από τα μπατζάκια, αλλά ζούμε μια άνετη ζωή και σίγουρα θα οι γονείς μου θα το άντεχαν οικονομικά να έχουν άλλο ένα παιδί(Είμαστε δύο αδέρφια τώρα). Κατά καιρούς ο πατέρας μου έχει "δανείσει" λεφτά σε συγγενείς για άσχετους λόγους, πχ για να πάρουν έπιπλα, τα οποία ήταν αγύριστα... Είμαι σίγουρος ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν υπάρχει περίπτωση να μη μας επιστρέψει τα χρήματα αν τα δανειστεί, γιατί είναι πολύ περήφανος. Αλλά και ακόμα να μη μας τα επέστρεφε εμάς, που δεν υπάρχει περίπτωση, πάλι μια φορά δε θα μας έλειπε κάτι από την καθημερινότητά μας.
Πιστεύω πως λέγε λέγε τους γονείς μου τους έχω( χιχιχι) , στον άλλο πως να το προτείνω, ώστε να μη προσβληθεί? Επίσης γίνεται να του δανείσουμε τα λεφτά και μετά να συμπεριφερόμαστε όπως πρώτα? Δε θα ήθελα με τίποτα να μου συμπεριφέρεται σαν να μου χρωστάει κάτι. Δε θέλω να φανεί σαν φιλανθρωπία. Καταλαβαίνεις? Απλά πιστεύω πως βοηθώντας τον, θα υπάρχει κι άλλο ένα άτομο στο κοινωνικό μου περιβάλλον το οποίο θα είναι ευχαριστημένο, το οποίο έμμεσα είναι θετικό για εμένα και όπως είπαμε δε θα χάσω και λεφτά, γιατί θα μου/ μας επιστραφούν κάποια στιγμή. Κάνω κάποιο λάθος?- φοίβος
Το βασικότερο λάθος που κάνεις είναι ότι θέλεις να διαχειριστείς λεφτά άλλων.
Αν ήταν δικά σου, θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα. Τώρα όμως, δεν ξέρω καν αν πρέπει να ξεκινήσει. Κάνεις κάποιες εκτιμήσεις για το πόσα έχουν οι γονείς σου και πόσα τους περισσεύουν, αλλά μην είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι ακριβώς έχουν, πόσα έχουν, και με ποιον τρόπο τα έχουν προγραμματίσει. Επίσης, αν θεωρήσουμε ότι τα λεφτά τους είναι και δικά σου (ας πούμε), τότε τα λεφτά τους είναι και τα λεφτά του αδερφού σου / της αδερφής σου, οπότε η απόφαση πρέπει να παρθεί οικογενειακώς. To «λέγε λέγε τους γονείς τους έχω» δεν ξέρω αν θα έπρεπε να συνοδεύεται από «χιχιχι», ακόμα και όταν έχεις καλό σκοπό.
Δεν καταλαβαίνω και πώς θα λειτουργούσε πρακτικά το «να χρηματοδοτήσουμε τις σπουδές». Οι σπουδές δεν χρηματοδοτούνται, γιατί στην Ελλάδα είναι δωρεάν. Εννοείς να του δίνετε μηνιαίο έμβασμα ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύει ώστε να γίνει αρχιτέκτονας; (Γιατί δεν έγινε αρχιτέκτονας εξαρχής άραγε;) Αν υποθέσουμε ότι δεν χρειάζεται φροντιστήριο, και ότι θα περάσει με την πρώτη, τότε μιλάμε για πέντε χρόνια σπουδών. Είσαι σίγουρος ότι οι γονείς σου μπορούν να στηρίξουν ουσιαστικά μια οικογένεια για πέντε χρόνια;
Οι ιστορίες οικογενειών που «σπούδασαν» άλλα παιδιά, που ήταν καλά στα γράμματα, είναι πολλές, και πολύ συγκινητικές γιατί άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Όταν όμως γινόταν αυτά, υπήρχε στόχος, γιατί κάποτε ένα πτυχίο σήμαινε πραγματικά αλλαγή μιας ζωής. Τώρα ο ξάδερφος σου έχει ήδη ένα πτυχίο, και δεν μπόρεσε να βρει σχετική δουλειά. Πού να δεις τι έχει να γίνει αν έχει πτυχίο αρχιτέκτονα: ακριβώς το ίδιο. Δεν αρκεί το πείσμα και το μεράκι για να επιστρέψεις λεφτά που χρωστάς. Πρέπει να βρεις και δουλειά. Ξέρεις τι κρίση περνούν οι αρχιτέκτονες; Ξέρεις πόσο κάνει το ΤΣΜΕΔΕ το χρόνο;
Νομίζω ότι το σχέδιο σου έχει κάποια κενά.
__________________
2.
Αγαπητή α μπα,
Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα και θέλω να μου δώσεις τα φώτα σου. Είμαι 21 χρονών και κάνω κολλητή παρέα με μια κοπέλα από το 1ο έτος. Γενικά ταιριάζουμε, με έχει στηρίξει και την έχω στηρίξει, περνάμε ωραία μαζί , έχουμε αλληλοεκμυστηρευτεί βαθιές μας σκέψεις αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που ορισμένα πράγματα στον χαρακτήρα της δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο. Και για να εξηγηθώ: Είμαι ένα άτομο που γενικά ασχολείται με τη σχολή, κάνει σεμινάρια, μαθαίνει γλώσσες,τρέχω όλη μέρα και ταυτόχρονα και ακόμα στις διακοπές μου δουλεύω. Η φίλη μου από την άλλη, όλα τα χρόνια που την ξέρω,είναι όλη μέρα αραχτή, αν σηκώσει το δαχτυλάκι της θα είναι να πάει για καφέ/ψώνια/ποτά,δεν ασχολείται με τίποτα επαγγελματικά, έχει παρατήσει τη σχολή, αποφεύγει κάθε ευθύνη και γενικά θεωρώ απαράδεκτο να τρώει τα λεφτά των γονιών της και να της πληρώνουν τα πάντα. Που δεν είναι για όλους κακό, οκ, αλλά για τη δική μου φιλοσοφία, όπου απαρνούμαι να πάρω 1 ευρώ από τους δικούς μου (και ενώ έχουν να μου προσφέρουν απλά δεν θέλω τον έλεγχο τους), και ταυτόχρονα αδυνατώ να περάσω ένα διάστημα της ζωής μου χωρίς να είμαι παραγωγική με κάποιο τρόπο/χωρίς να δουλεύω, καταλαβαίνεις ότι αυτή η δήθεν ''ανεμελιά'' και ανευθυνότητα μου την δίνει στα νεύρα. Και να σημειώσω ότι δεν είναι ότι κρίνω τις επιλογές της, αλλά σε καθημερινό επίπεδο με εκνευρίζει ας πούμε να διαβάζω για εξεταστική και να δουλεύω και εκείνη να μου λέει ότι κουράστηκε γιατί πήγε σε 5 καφετέριες σε 5 διαφορετικά σημεία της πόλης. Έχω προσπαθήσει να την παρακινήσω να κάνει πράγματα αλλά καμία αντίδραση. Και η ερώτηση μου είναι η εξής: Η διαφορά μας αυτή στην φιλοσοφία ζωής με οδηγεί στο να σκεφτώ να διακόψω αυτή τη φιλία. Είναι ένας λόγος αρκετά βάσιμος για να διακόψω μια φιλία; Και ποιός θεωρείς ότι θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να της το πω;- Κατερινάκι
Κατερινάκι, o μεγάλος Χέρμαν Έσσε έχει πει «όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τότε μισούμε στην εικόνα του κάτι, που βρίσκεται μέσα μας. Ό,τι δεν είναι μέσα μας, δεν μας αναστατώνει.»
Δεν μισείς τη φίλη σου, αλλά η αναστάτωση σου και ο εκνευρισμός σου για τον τρόπο που επιλέγει να ζει, δεν εξηγείται με απλή διαφορά στη φιλοσοφία ζωής. Η τρόπος της δεν επηρεάζει την δική σου ζωή στο παραμικρό – γιατί σου φαίνεται τόσο ανυπόφορο ότι έχει τα ίδια δεδομένα, αλλά παίρνει άλλες αποφάσεις, εφόσον λες όταν είσαστε μαζί περνάτε ωραία;
Η απάντηση είναι, επειδή ο Χέρμαν έχει δίκιο. Ό,τι δεν είναι μέσα μας, δεν μας αναστατώνει. Αυτό που βλέπεις είναι ότι εσύ κάνεις θυσίες, στερείσαι διάφορα με την θέληση σου, κουράζεσαι και κοπιάζεις, και τελικά, κανείς δεν σου λέει μπράβο. Αντιθέτως! Κάποιος άλλος, που θα μπορούσε να στερηθεί, αλλά δεν το κάνει, μπορεί και να περνάει καλύτερα από σένα. Δεν φαίνεται να το πληρώνει με κάποιο τρόπο, ούτε βλέπεις κι εσύ να κερδίζεις σε κάτι, με κάποιον τρόπο. Το χειρότερο σου μάλλον είναι ότι ούτε βλέπει, ούτε θαυμάζει τις επιλογές σου.
Φυσικά είναι καλός λόγος η διαφορά φιλοσοφίας για να διακοπεί μια φιλία, αλλά αυτό το καταλαβαίνω όταν η διαφορά αυτή βάζει εμπόδια στην κοινή ζωή, στην επικοινωνία, και στην ουσιαστική ψυχική επαφή, αν οι επιλογές των άλλων μας βλάπτουν άμεσα, ή βλάπτουν τον εαυτό τους, ή τους άλλους. Αν περιμέναμε να κάνουμε φίλους ανθρώπους που έχουν ακριβώς την ίδια ηθική, ας πούμε, για την σωστή διαχείριση του χρόνου μας πάνω στη γη, θα ήμασταν πολύ πιο μόνοι. Live and let live, λέει η ρήση, και είναι πολύ σωστή.
Δουλεύεις και στερείσαι επειδή το θέλεις, ελπίζω. Όχι επειδή έχεις πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό, σύμφωνα με κάποιο δόγμα. Αν είσαι εντελώς και απολύτως εντάξει με τις επιλογές που έχεις κάνει στη ζωή σου, δεν γίνεται να σε ταράζει κατ' αυτόν τον τρόπο κάποιος άλλος με τις δικές του.
__________________
3.
Είμαι 20 και αυτός 30. Ειχε σχεση 12 χρονια και 4 μήνες αφού είχε χωρίσει γνωριστήκαμε. Δημιουργησαμε σχεση πριν ένα χρόνο για περίπου 4 μηνες. Ήμασταν πολύ καλά μεταξύ μας μέχρι που το έμαθαν οι γονείς μου και αναγκάστηκα να τον χωρίσω για να μην του δημιουργήσω προβλήματα. Στην αρχή έκανε πολλές προσπάθειες να με προσεγγίσει ξανά κι ύστερα πολλές προσπάθειες να με πληγώσει. Όταν κατάλαβα ότι είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και δεν άντεχα να είμαι μακριά του τον προσέγγισα πάλι εγώ. Ωστόσο, με απέρριπτε συνέχεια ελεγε οτι ειχε προχωρησει (κανοντας εφημερες σχεσεις) Προσπάθησα να προχωρήσω αλλά δεν μπορούσα όμως δεν τον ενοχλούσα κιόλας. Τον Φεβρουάριο ο πρώτος του ξάδερφος και κολλητός του έκανε σχέση με τν κολλητή μου οπότε με πλησιασε ξανά. Ύστερα το άφησε κι ύστερα πάλι το ίδιο. Θελω να φύγω από αυτήν την ιστορία αλλα δεν ξέρω τι να κάνω. Θελω να φύγω μακριά από ότι μου τον θυμίζει όμως αυτό προϋποθέτει και την απομάκρυνση μου από τν κολλητή μου. Αγαπητή μου α μπα θεκω τη συμβουλή σου.- Φαίδρα
Αν τα χάλασες με κάποιον επειδή το έμαθαν οι γονείς σου, ενώ είσαι είκοσι χρονών γυναίκα, μια συμβουλή έχω να σου δώσω: ενηλικιώσου.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα
Κατέβηκα με άδεια λίγες μέρες στην Ελλάδα και διάβασα ΟΛΕΣ τις επτάδες ερωτήσεων που δεν πρόλαβα τον τελευταίο μήνα λόγω δουλειάς. Έχω να πω ότι μου έλειψες.
Στο κυρίως θέμα τώρα:
Εδώ και ενάμιση χρόνο ζω μόνιμα σε μεγάλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και εργάζομαι ως δικηγόρος σε εταιρία. Με το που πήγα εκεί γνώρισα τον –μεσοτοιχία με εμένα- γείτονά μου, γίναμε καλοί φίλοι και το τελευταίο εξάμηνο είμαστε ζευγάρι. Είμαστε και οι δύο λίγο πάνω λίγο κάτω από 25. Ο Μ. λοιπόν είναι τοπικός μουσικός-τραγουδιστής, με έντονη παρουσία στα σόσιαλ μίντια και επειδή είναι και ωραίο, γυμνασμένο, ψηλό παλικάρι βγάζει και χαρτζιλίκι ως μοντέλο.
Από όταν γνωριστήκαμε ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι δεν είμαι εμφανισιακά αντάξια του, (ή ότι δεν είναι μορφωτικά ή επιστημονικά αντάξιός μου, αυτό και αν είναι αστείο). Άλλοι τα έθεταν αυτά ως ΄πρόβλημα'. Αλλά οι άλλοι ας ξεχνάνε το μουσικό του ταλέντο και όλα του τα άλλα χαρίσματα και ας ανησυχούν μήπως «ε για να ναι μοντέλο δεν είναι επιφανειακός;» και ας ρωτάνε σοκαρισμένοι «μα καλά τι συζητάτε;» και ας με μειώνουν απροκάλυπτα «πως τον τύλιξες εσύ ενώ ξέρει τόσα μοντέλα;» και ας καταλήγουν πλήρως μειωτικά «μπράβο του πάντως που κοιτάει και τον εσωτερικό κόσμο». Τα όποια σχόλια τα αγνοήσαμε και οι δύο. Τον θαυμάζω και με θαυμάζει, μου αρέσει και του αρέσω.
Και ενώ όπως έδειξα δεν έχω κάποιο κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντί του, τώρα ήρθε η πρώην του για να μου δημιουργήσει.
Αυτό από όταν έμαθε ότι τα έχουμε όταν ανέβασε ο Μ. κοινή μας φωτογραφία από μουσικό event. Μετά από λίγες ώρες εκείνη ανέβασε κάτι του στυλ «η σιωπηλή εκδίκηση που παίρνεις απ τον πρώην σου όταν τα φτιάξει με πιο άσχημη από σένα». Από τότε, όποτε ανεβάζει ο Μ. κοινή μας φωτογραφία (πχ από ένα φιλανθρωπικό μαραθώνιο που έτρεξα η έρμη και έγραψε αυτός από κάτω λίγα λόγια για τη διοργάνωση) η πρώην του γράφει σε λογαριασμό της πράγματα τύπου «το τέλειο συναίσθημα όταν ο πρώην σου πέφτει τόσο χαμηλά». Δε χρησιμοποιεί ονόματα, αλλά όλοι ξέρουν ποιος είναι ο πρώην της. (Όταν λέω όλοι εννοώ όλοι όσοι ασχολούνται μαζί της, δεν είναι και τόσο πια διάσημη)
Με ενοχλεί. Δε με ένοιαξαν τα μεμονωμένα σχόλια από φίλους και συναδέλφους. Αλλά είναι αλλιώς να βλέπω να μιλάει εκείνη άσχημα δημόσια για μένα και για τον Μ. Κάποιοι μάλιστα σχολιάζουν πόσο συμφωνούν μαζί της. Όπως είπα κανένας από του δύο δεν είναι πολύ διάσημος, αλλά οι ακόλουθοί τους εξακολουθούν να είναι δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Για τα εκεί δεδομένα δεν είναι πολλοί, για τα ελληνικά όμως είναι υπερδιπλάσιοι από τον πληθυσμό της πόλης που μεγάλωσα. Παλιότερα με ενοχλούσε λίγο που δεν κατέβαζε και εκείνη τις τρίπαλιες κοινές τους φωτογραφίες όσο και αν ο Μ. επέμενε. Τώρα με ενοχλεί πολύ. Μιλάει για μας άσχημα και πεισματικά κρατάει τις φωτογραφίες του στο λογαριασμό της. Ο Μ. της είπε να σταματήσει να ασχολείται μαζί του και κυρίως μαζί μου διότι δεν έχει λόγο να μου επιτίθεται. Εκείνη του απάντησε «δεν ήξερα ότι η δικηγόρος σου είναι τόσο άχρηστη που χρειάζεται δικηγόρο» και συνέχισε τις όποιες έμμεσες προσβολές.
Η παρουσία του Μ. στα σόσιαλ είναι μέρος της δουλειάς και του εισοδήματός του, γι αυτό και στέκομαι τόσο. Δεν έχει ένα απλό προφίλ, αλλά πλατφόρμα επικοινωνίας με όσους τον εκτιμούν γι αυτό και εκείνος νιώθει να δυσφημίζεται αναίτια, αλλά και στεναχωριέται που χωρίς λόγο με πιάνει στο στόμα της κοπέλα που με ξέρει μόνο φατσικά. Δεν είναι πρόβλημα που κλονίζει τη μεταξύ μας σχέση ευτυχώς, αλλά ειδικά εμένα που δεν έχω συνηθίσει ιντερνετική έκθεση με προβληματίζει. Έχεις κάτι να προτείνεις; Αλλά και να μην έχεις, μπορείς να μου πεις γιατί η πρώην του τα κάνει αυτά; Ποιος της φταίει; Δεν είναι ότι την παράτησε ο Μ. εξαιτίας μου, ίσα ίσα που όταν χώρισαν δεν τον ήξερα πολύ καιρό και τα φτιάξαμε και πάνω από ένα 6μηνο μετά το χωρισμό τους. Άσε που εκείνη τον χώρισε γιατί τα είχε παράλληλα με άλλον. Εγώ τι της έφταιξα; Ο Μ. τι της έφταιξε;
Θέλεις να της κάνουμε ψυχογράφημα; Τι μας νοιάζει ποια είναι τα δικά της θέματα;
Να μια πρόταση: πες στο φίλο σου να σταματήσει να βάζει φωτογραφίες σου στα δικά του κοινωνικά δίκτυα.
Λύθηκε το πρόβλημα.
(Ο δικός σου πρέπει να σταματήσει να της λέει να μην ασχολείται μαζί του, γιατί όταν το κάνει αυτό, ασχολείται μαζί της. Αν συνεχίζουν να ασχολούνται μεταξύ τους, χωρίς τις φωτογραφίες σου, συζητώντας πόσο πολύ δεν πρέπει να ασχολούνται μεταξύ τους, ελπίζω να ακούσεις τις δυνατές καμπάνες.)
__________________
5.
Αγαπημένη μου, Α,μπα
για πολλά χρόνια πίστευα ότι όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν έχεις περιθώριο να αγαπήσεις κάποιον άλλον. Και να που βρίσκομαι σ' αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο τον οποίο αγαπώ πολύ, αν και το πάθος και ο έρωτας μας έχει ξεθυμάνει, όπως νομίζω ότι είναι το φυσιολογικό από ένα σημείο και μετά. Θέλω μαζί του να κάνω ένα παιδί και γενικά κάνω όνειρα για τη ζωή μου μόνο μ' αυτόν. Το διάστημα που τον είχα γνωρίσει, πριν 4 χρόνια, γνώρισα και τον καθηγητή με τον οποίο τώρα εκπονώ την διδακτορική μου διατριβή. Για τον καθηγητή αυτόν μου είχαν δημιουργηθεί ευθής εξ αρχής έντονα συναισθήματα, τα οποία για πολύ καιρό νόμιζα ότι οφείλονταν στο θαυμασμό και στον σεβασμό που έτρεφα για τη θέση αλλά και για τον χαρακτήρα του. Με τον καιρό αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά και τώρα εφόσον με έχει αναλάβει ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν επιδίωξα μόνο εγώ αλλά κι εκείνος, υπήρχε δηλαδή πάντα μια αμοιβαία συμπάθεια. Πλέον επιθυμούμε και οι δύο να έχουμε επικοινωνία, συζητάμε πολλά πράγματα, εμπιστευόμαστε ο ένας στον άλλον ακόμη και τα οικογενειακά μας και γενικά έχουμε μια υπέροχη σχέση. Να σημειώσω ότι κι αυτός είναι παντρεμένος πάρα πολλά χρόνια και είναι άτομο πολύ σοβαρό, που δεν τσιλιμπουρδίζει με τις φοιτήτριες, αντιθέτως τον έχει σε εκτίμηση όλη η σχολή ανεξαιρέτως. Παρατηρώ επίσης πως με τον καιρό έχουμε αρχίσει να γινόμαστε όλο και πιο τρυφεροί ο ένας στον άλλον. Φοβάμαι ότι είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και νομίζω ότι κι αυτός τρέφει παρόμοια συναισθήματα για εμένα παρότι δεν αποζητάμε προς το παρόν ο ένας από τον άλλον κάτι περισσότερο... Είμαι πολύ μπερδεμένη, α,μπα μου... Πως γίνεται να αγαπώ τόσο πολύ τον άντρα μου, να θέλω να μείνω μαζί του αλλά ταυτόχρονα να αγαπώ και τον άλλο άντρα, να καρδιοχτυπώ όποτε τον βλέπω χωρίς να περιμένω να συμβεί κάτι κάποτε; Νιώθω πολύ ένοχη για τα συναισθήματά μου απέναντι στον άντρα μου, όμως, όσο κι αν έχω προσπαθήσει τον άνθρωπο αυτό δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, ούτε να διαγράψω την παρουσία του στη ζωή μου και τα συναισθήματα που μου προκαλεί....- Ελεωνόρα
Αν η θεωρία σου περί της μιας αγάπης είναι σωστή, τότε είτε δεν αγαπάς τον καθηγητή σου, είτε δεν αγαπάς τον άντρα σου. Επειδή λες πολλές φορές ότι αγαπάς τον άντρα σου, μάλλον δεν αγαπάς τον καθηγητή σου, που ακούγεται ακριβές, αφού ούτε τον ξέρεις, ούτε έχεις ζήσει μαζί του, ούτε έχεις δεσμευτεί απέναντί του. Πιο κατάλληλες λέξεις είναι «τον ποθείς», «τον γουστάρεις», «τον έχεις καψουρευτεί», και για πιο επιστημονικά, «έχεις προβάλει πάνω του όλη την αναστάτωση που σου λείπει από την αρχική φάση μιας σχέσης, επειδή βρίσκεσαι σε μια που σου προκαλεί ασφάλεια». Αν δεν υπήρχε ο άντρας σου, δεν θα υπήρχε ούτε ο καθηγητής. Είναι πιο πιθανό ότι θα προσπαθούσες να βρεις κάποιον για να κάνεις σχέση ζωής.
Φυσικά και γίνεται να τον βγάλεις από το μυαλό σου, να διαγράψεις την παρουσία του από τη ζωή σου, και τα συναισθήματα που σου προκαλεί. Θα το καταφέρεις αν σταματήσεις να εκπλήσσεσαι τόσο πολύ που θέλεις να ρίξεις στο κρεβάτι κάποιον άλλον εκτός από τον άντρα σου. Όσο δεν το παραδέχεσαι, τόσο πιο μαγικός θα γίνεται ο καθηγητής, και τόσο πιο «κοντά» θα ερχόσαστε με τα λόγια (που είναι η δικαιολογία για να είσαστε στον ίδιο χώρο). Η ιστορία είναι πιο παλιά από τον άνθρωπο. Απιστίες δεν κάνουν μόνο οι αφελείς, οι ποταποί, οι αδύναμοι, αγαπητή Ελεωνόρα. Η σάρκα είναι σάρκα. Η θεωρία σου για την μοναδική αγάπη, με τον τρόπο που την είχες στο μυαλό σου, είναι λάθος. Αφού κάνεις διδακτορικό, ξέρεις πόσο εύκολο είναι να φτάσεις σε λάθος συμπεράσματα, όταν έχεις ξεκινήσει από λάθος υπόθεση.
Και όταν δεχτείς ότι είσαι ένας αδύναμος άνθρωπος που θέλει παιχνίδι, αναστάτωση και ανεβαστικές καταστάσεις, αρκεί να μην τον πιάσουν στα πράσα, θα καταλάβεις και ότι παίζεις με τη φωτιά, γιατί πάντα μας πιάνουν στα πράσα, ακριβώς επειδή είμαστε αδύναμοι άνθρωποι. Κουράγιο.
__________________
6.
Ρε συ Α,μπα, έχω μια συνήθεια για την οποία ντρέπομαι. Καταριέμαι.
Δεν εννοώ ότι ξεστομίζω φράσεις τύπου "Την κατάρα μου να'χεις!", "Που χρυσάφι να πιάνεις και σκατά να γίνεται", λες και ξεφύτρωσα από κανένα μυθιστόρημα του Καρκαβίτσα.
Εννοώ κατά μόνας, μέσα από τα δόντια μου, και χωρίς φυσικά να με έχει πάρει είδηση ούτε μια φορά το αντικείμενο της κατάρας.
Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω στις κατάρες. Δεν πιστεύω ότι αν με καταραστεί κάποιος θα βρεθώ να παίζω στο Drag me to hell, ούτε ότι μπορώ αντιστοίχως κι εγώ να επηρεάσω τη ζωή του. Αν πίστευα σε τέτοια, νομίζω θα το συγκρατούσα όσο μπορούσα περισσότερο. Αλλά εγώ το κάνω 100% για προσωπική μου εκτόνωση.
Γενικώς μπορώ να νευριάσω και να φουντώσω πολύ απότομα. Όχι πάντα, όχι με όλους. Συχνά δίνω την εντύπωση τέρατος ψυχραιμίας. Αλλά είμαι αγχώδης, και είναι φορές που κάποιοι κάνουν τα πάντα για να πατήσουν τα κουμπιά μου.
Πχ. συνάδελφοι, με τους οποίους, πώς να το κάνουμε, δε γίνεται να ξεκατινιαστώ. Φαινομενικά οι διαφορές λύνονται (ή καταπίνονται), τόσο όσο να προχωράμε τη δουλειά. Αλλά κάποιες φορές μέσα μου βράζω. Αν είχα το ελεύθερο να τους πω ειλικρινά τι σκέφτομαι, θα έλεγα σόκιν μεν, αλλά στην ουσία λάιτ πράγματα. Τύπου «Άντε γ...ου ρε άχρηστε», «Μίλησε τώρα και η καθυστερημένη», τέτοια.
Προφανώς δεν ξεστομίζω ούτε το 0,5% των παραπάνω, αποθηκεύω το θυμό, και για να ηρεμήσω μουρμουρίζω από μέσα μου πράγματα όπως «Πού να λιώνεις 10 μήνες από καρκίνο», «Που να σε χτυπήσει αμάξι και να ψοφήσεις σαν το σκυλί στ'αμπέλι», γενικώς πράγματα φρικτά κι απαίσια, με μεγάλη ταχύτητα και λύσσα. Είναι απαίσιο αλλά 1' με τέτοιες κατάρες με ηρεμεί σαν 2 ώρες διαλογισμό. Κατευνάζονται τα νεύρα μου, φεύγει η ένταση, σε 5' είμαι κυρία.
Να τονίσω ότι δεν τα εύχομαι ειλικρινά αυτά. Δεν θέλω να πάθει κανείς τίποτα, θα στενοχωριόμουν πολύ αν έπιαναν. Άνθρωπος που του ευχόμουν τακτικά «κακό ψόφο» έτυχε μια φορά να πάθει λουμπάγκο, και δεν ένιωσα καμιά χαιρεκακία. Δεν νιώθω δηλαδή πραγματικά την ανάγκη να τους βλάψω. Νιώθω την ανάγκη να τους τα χώσω, κι όσο τους τα χώνω μόνο στη φαντασία μου ικανοποιούμαι μόνο με το χειρότερο δυνατό χώσιμο.
Το ίδιο μπορεί να γίνει και με πολύ ενοχλητικούς αγνώστους (πχ. τους οδηγούς που αντιμετωπίζω στους ελληνικούς δρόμους) αλλά ποτέ με αγαπημένα πρόσωπα – ούτε καν με όσα δεν τολμώ, και πάλι, να βρίσω.
Πιστεύεις ότι έχω πρόβλημα; Δείχνει άρρωστο ψυχισμό αυτή μου η ανάγκη; Δικαίως βαραίνει στη συνείδησή μου;- Μάγισσα Φούρκα
Μου άρεσε και η μέθοδος, και ο τρόπος που τα γράφεις, και νομίζω ότι έχεις βρει το αντίδοτο σου για τα νεύρα σου. Μακάρι να το είχαμε βρει όλοι.
__________________
7.
Φοβάμαι Α, μπα μου, φοβάμαι πολύ! Αν δε μπορέσω να βρω έναν άνθρωπο να έχω δίπλα μου? Θα είμαι τόσο τυχερός άραγε? Το νεαρό της ηλικίας μου δε βοηθά στη συναναστροφή με εξίσου ώριμα άτομα όπως εγώ, είμαι 22, και το λέω με ειλικρινή διάθεση όχι για να "δειχτώ", ότι είμαι ώριμος για την ηλικία μου ( όσο ωριμότητηα και ηλικία πάνε μαζί αλλά κατάλαβες τι λέω) Είμαι ομοφυλόφιλος και τα 4 χρόνια που σπουδάζω σε άλλη πόλη δεν έχω φανεί ακόμα τυχερός για μια τέτοια γνωριμία. Λέω εντάξει πραγματικά είμαι πολύ νέος ακόμα αλλά απο την άλλη με ζώνουν τα φίδια, αν δεν τύχει να συναντήσω έναν άνθρωπο με τα βασικά για εμένα προσόντα? (Προσόντα τώρα του τύπου να με κάνει να γελάω, να είναι ώριμος όχι ).Βάζω μετά μέσα και το ρημάδι το 10% που είμαστε, βγάζω κι εκείνους που είναι σε φάση άρνησης και πραγματικά γελάω με τη σκέψη ότι ανάμεσα στους γκέη που έμειναν θα έχω την τύχη να γνωρίσω και (crossing my fingers) θα αναγνωρίσω τον άνθρωπο αυτό. Μέχρι στιγμής αναγνωρίζω ότι έχω επιλέξει να μην έχω κάτι σταθερό αλλά για λόγους βασικούς για εμένα, όπως τους παραπάνω. Αλλά επανέρχομαι και σου λέω ότι φοβάμαι μην τυχόν και στα μετέπειτα χρόνια της ζωής μου δε βρω αυτόν τον άντρα. Ακόμα είμαι νέος και έχω την δύναμη να πω "όχι ρε γαμώτο θέλω μια σχέση που πραγματικά να αισθάνομαι χαρούμενος" αλλά μετά τι? Τι να σκεφτώ για να ξορκίσω αυτην τη σκέψη?
Σταμάτα να σκέφτεσαι πώς θα βρεις τον ιδανικό άντρα, και ξεκίνα να παρακολουθείς, να γνωρίζεις και να εξερευνάς τους άλλους και τον εαυτό σου. Ο κατάλογος με τα προσόντα που έχεις είναι προκάτ. Δεν είναι δικός σου. Είναι ο κατάλογος που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος που ελπίζεις να είσαι. Δεν είσαι αυτός που νομίζεις. Είσαι πολύ πιο πολύπλοκος, με απείρως περισσότερο ενδιαφέρον, και ο κατάλογος που θα προκύψει μετά από τη γνωριμία με τον εαυτό σου, ίσως να αποκτήσει κάποτε μια αξία. Ίσως. Το πιο πιθανό είναι ότι όταν γνωρίσεις αυτόν που θα σε συγκλονίσει, ούτε η πιο τρελή σου φαντασία δεν υποψιαζόταν ότι υπάρχει αυτός ο συνδυασμός σε άνθρωπο.
Μην προσπαθείς να ελέγξεις την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Άσε τη ζωή να σου δείξει πόση φαντασία έχει. Δεν φαντάζεσαι πόση, αν την αφήσεις να εξελιχθεί χωρίς να κρατάς ρετσέτες στα χέρια.
σχόλια