«Αν επιτρέπεται, στο σχολείο, πώς σας αντιμετώπιζαν;» είχαν ρωτήσει το 2013 μαθητές του Περιστερίου τον νέο χρυσό παραολυμπιονίκη της άρσης βαρών κι ο Παύλος Μάμαλος είχε απαντήσει:
«Όταν πήγαινα δημοτικό... μέχρι την πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα. Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα... Μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν. Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω, δε με παίρνανε από κει... Καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά...»
Και έτσι κάποτε, όταν έφτασε στην έκτη δημοτικού, παράτησε το σχολείο τελείως και δεν πήγε γυμνάσιο. Σταμάτησε τις κοινωνικές επαφές και κλείστηκε στο σπίτι του μέχρι τα 27 του. Ήταν χάρη στον αθλητισμό που βρήκε ένα κίνητρο για ζωή. Ξεκίνησε με την άρση βαρών πριν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004 (εκεί πήρε την έκτη θέση). Κέρδισε ασημένιο στους Αγώνες του Πεκίνου, χάλκινο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, και τώρα στο Ρίο κέρδισε το Χρυσό. Ο "κούτσαβος" που τα παιδιά τον έκαναν να κλαίει και του πετούσαν πράγματα στο κεφάλι θριάμβευσε, τελικά, ως μεγάλος. Ντροπιάζοντας όχι μόνο τους παλιούς συμμαθητές του αλλά και τους ανόητους τύπου Αρτέμη Σώρρα που θεωρούν τα ΑμεΑ "χαμένη υπόθεση".
Δύο προβλήματα αναδεικνύονται απ' την αφήγησή του: Το bullying στο σχολείο -πώς είναι δυνατόν οι δάσκαλοι να μην έβλεπαν τι συμβαίνει, και να μην προστάτευαν δραστικά το μικρό αγόρι;- και η σχολική ζωή των ΑμεΑ.
Όσον αφορά το πρώτο,ελπίζω πως η δημοσιοποίηση του bullying που υπέστη θα είναι ένα μάθημα για τους δασκάλους και καθηγητές. Όσον αφορά το δεύτερο, απλά φανταστείτε ότι ο Μάμαλος είναι απ' τα τυχερά ΑμεΑ, επειδή πήγε στο δημοτικό. Όπως έγραψα πρόσφατα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας που επιμελήθηκε για την Actionaid η Πωλίνα Παπανικολάου (όλα τα στοιχεία εδώ), μόλις το 15% περίπου των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση. Παρότι η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά στην Ελλάδα και ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, όμως, εντέλει, τα παιδιά με αναπηρία είναι αόρατα ως προς αυτό. Η ελληνική πολιτεία σχεδιάζει πολιτικές και κάνει προϋπολογισμούς χωρίς να γνωρίζει ούτε πόσα ακριβώς είναι αυτά τα παιδιά ούτε ποιες είναι οι ανάγκες τους. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους τα σχολεία δεν είναι προσβάσιμα σε μαθητές με αναπηρία: δεν υπάρχουν επαρκείς υπηρεσίες μεταφοράς των μαθητών στο σχολείο, τα κτίρια δεν είναι προσαρμοσμένα για να δεχτούν μαθητές με αναπηρία, το εποπτικό υλικό είναι ανεπαρκές και το ανθρώπινο δυναμικό συχνά δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες. Επιπλέον, δεν υπάρχει σταθερή και επαρκής χρηματοδότηση της Ειδικής Εκπαίδευσης. Τα τελευταία χρόνια δε οι πόροι έχουν μειωθεί, με αποτέλεσμα η κρίση να έχει χειροτερέψει την κατάσταση για τα παιδιά με αναπηρία.
Ο Μάμαλος ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του επειδή ανήκε στο μικροσκοπικό ποσοστό των ΑμεΑ που μπόρεσαν να πάνε σχολείο, όμως είδαμε ότι ακόμα κι αυτοί οι λίγοι που τα καταφέρνουν συχνά περνούν σχολική ζωή μαρτύριο.
Για την ιστορία, η εκπαίδευσή του δεν σταμάτησε εκεί. Σχεδόν 25 χρόνια αφότου αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο, στα 35 του δηλαδή έμαθε για το Σχολείο Δεύτερης ευκαιρίας και ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο! «Το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία» είχε πει στους μαθητές του Περιστερίου, «γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα. Και εκεί το τελείωσα το Γυμνάσιο...»
Αποφοίτησε, παντρεύτηκε, κέρδισε Χρυσό Μετάλλιο στους παραολυμπιακούς - πράγματα που δεν έμοιαζαν καθόλου αυτονόητα όταν ήταν παιδί. Έτσι μάθαμε και την ιστορία του. (Προσπαθήστε να φανταστείτε πόσες άλλες ιστορίες σχολικού εφιάλτη υπάρχουν που ποτέ δε θα μάθουμε, επειδή τα θύματα δεν έγιναν διάσημα.)
Σήμερα ο Μάμαλος είναι 45 ετών. Και όχι, δεν είναι καθόλου δυστυχισμένος:
«Δυστυχία είναι να μην έχεις να φας, να μην έχεις δουλειά, να μην ασχολείσαι με τίποτα. Βλέπω καμιά φορά ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους, γιαγιάδες, παππούδες που πηγαίνουν στις λαϊκές και βουρκώνω, τρελαίνομαι και λέω, γιατί να μας καταντήσουν έτσι;
Ευτυχία είναι τα πάντα. Αυτό που έφερα στη χώρα μου είναι ευτυχία, που ξημερώνει και πάω στο δικό μου γυμναστήριο και κάνω προπόνηση είναι ευτυχία. Για μένα όλα είναι ευτυχία. Και που είμαι σε αυτή τη κατάσταση, είναι ευτυχία. Αν ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος και με πάταγε μια νταλίκα, πού θα ήμουν τώρα; Ενώ τώρα είμαι ευτυχισμένος...»
σχόλια