ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα κάποτε αυτό παρακάτω και μου έκανε εντύπωση. Νομίζω υπάρχει όμως κι ένα σημείο άνευ επιστροφής. "Η πείνα είναι πολύ καλή στο να διεγείρει την φαντασία. Δεν παράγει σεξουαλική δύναμη και η σεξουαλική δύναμη δεν παράγει ασυνήθιστες περιπέτειες. Όσο μεγαλύτερη η πείνα, τόσο μεγαλύτερες οι επιθυμίες, όπως αυτές των φυλακισμένων, άγριες και βασανιστικές...Φυσικά αν πεινάς πολύ, και πολύ συχνά, γίνεσαι αλήτης, ένας ζητιάνος. Αυτοί που κοιμούνται στην Ανατολική όχθη, στις πόρτες, στο Bowery, λέγεται ότι δεν έχουν καθόλου σεξουαλική ζωή".[Αναϊς Νιν, "Μικρά Πουλιά"]

Υλαγιαλήηη, Υλαγιαλή

Είσαι αστέρι κι εσύ κι ο Κνούτ.

Ο trolley είναι μπροστά; Αυτός χρυσή μου είναι ο τραπεζικός της ιστορίας. :P

Και για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, Καραβάνα σου αντιγράφω ένα σημείο αυτοτιμωρίας από το ''Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της''. Η συγγραφέας Ελισάμπετ Μπαριγιέ,ήταν πιο όμορφη από την ηρωϊδα της, αλλά θα πρέπει να πάρεις το βιβλίο για να δεις την εικόνα της στο οπισθόφυλλο. Το κάνω βιαστικά το copy paste.ΤροφήΠάνω από όλα πνευματική. Η Αναϊς, προτιμάει τις βιβλιοθήκες από τις τραπεζαρίες. Στα διηγήματα της φτάνουν μυρωδιές από καμπαρέ, απο κιόσκια, αλλά ποτέ από κουζίνες. Τα πρόσωπα των έργων της δεν τρέφονται. Αυτή τσιμπολογάει.''Ένα μπισκότο, μια φτερούγα κοτόπουλο και χόρτασε'', διηγείται μια φίλη της την δεκαετία του 50'. Από την παιδική της ηλικία, παλεύει με την αναιμία. Μια μικρότερη μορφή ανορεξίας ίσως;Η ανόρεχτη: Μια ιδεολόγος που πεινάει για άλλα πράγματα. Η ανόρεχτη είναι μια εξεγερμένη, που καταλογίζει στη μητέρα της όλα όσα η ίδια δε θα ήθελε να γίνει: τροφός, νοικοκυρά, θηλυκό (έγινε και τα τρία βέβαια για χάρη του Χένρι -.-).Χαρούμενη με την εξάντληση των δυνάμεων της, αυτή που πάσχει από ανορεξίες, θέλει να καταπονεί το σώμα της με ασκήσεις (στη δική μας εποχή το λέμε αλλιώς..)Επιδίδεται στο φλαμένγκο σαν επαγγελματίας. Αν συνεχίσεις να χορεύεις έτσι, της λέει μια γνωστή της στο τέλος θα εξανεμιστείς.Ο Έτσι της, που δεν χορταίνει να απολαμβάνει, θα της ξαναδώσει το σχήμα της. ΟοοοοοοΟοοο βρε να δεις τι μου θυμίζει αυτό..Τη γεύση της σάρκας. Χορτασμένη από την συνουσία, τη λογοτεχνία κτλ. Η ίδια λέει: Μου αρέσει να τον βλέπω να τρώει. Μ'αρέσει να τρώω μαζί του.Μετά τον χωρισμό με τον Μίλερ, η περιφέρεια της ξαναγίνεται ογδόντα εφτά εκατοστά και συνεχίζει να τρώωει γιαούρτια χωρίς λιπαρά μέχρι να πεθάνει.Food for thought για εσάς τους δύο από πάνω μου.Κατέβασα το βιβλίο από το ράφι μου και βρήκα μέσα θαύματα. Ευχαριστώ για την υπενθύμιση Καραβάνα.

Οn-dineευχαριστώ για την οπισθογραφομεταφορά που έκανες. Την Barillé την γνώριζα ήδη από τα έργα της περί αρωματικών οίκων και μοδίστρων (μεγάλη ιστορία) και δεν είχα υπόψιν την βιογραφία της Νιν. Θα την ψάξω. Πάντως ανορεκτική ανορεκτική η Αναίς αλλά όχι τελείως αρνήτρια των αισθήσεων. Είχε δύο τουλάχιστον υπεραγαπημένα αρώματα. Τι πιο "εφήμερο" και "της επιφανείας". Κι όμως. Όσο για τον ασκητισμό (με την έννοια της καθυπόταξης του σώματος) ε ναι...αλλιώς το λέμε τώρα. Τώρα πώς ο κορεσμός/η πείνα από την συνουσία μετουσιώνεται σε επιθυμία "φαγώματος" (και του άλλου και πραγματικής τροφής) είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που πρέπει να συζητήσουμε δοθείσης ευκαιρίας.

Καραβάνα, Έχω την εντύπωση πως μπορείς να βρεις πληροφορίες για το ερώτημα σου, σε συζητητήρια. Ωστόσο, θα σου δώσω την ταπεινή μου άποψη.Νομίζω πως οι ηδονές, στο εγκέφαλο μας βρίσκονται σε συγκεκριμένο σημείο, που όταν δεν κορεστούν, απλώνονται στην δεύτερη ή τρίτη ηδονική επιλογή κατά σειρά.Επι παραδείγματι: Ιεραρχικά σου αρέσουν οι σοκολάτες, να διαβάζεις και να πλέκεις βελονάκι. Αν δεν έχεις σοκολάτες για καιρό, θα θες να διαβάζεις περισσότερο και να πλέκεις παραπάνω, προκειμένου να καλυφθεί η ανάγκη της ηδονής στο μυαλό σου. Κάπως έτσι απλά το σκέφτομαι, μη γνωρίζοντας αν έχω δίκιο.

Έχει λογική η απάντησή σου. Μετακύλιση κι αντικατάσταση ηδονών όταν δεν υφίσταται δυνατότητα πλήρωσης. Rings true.Με αντιμετάθεση και μετουσίωση άλλωστε λειτουργούν κι άλλα πράγματα που βλέπουμε με κοινό μάτι.