ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ημουν σχεδον 2μιση χρονια με καποιον, δεν ταιριαξαμε ποτε κ τα κατα τα 3/4 της σχεσης αυτος μου ζηταγε να μη φυγω... ειχαμε πολλα προβληματα, σοβαρα, αντικειμενικα.. μονο αυτα οταν λεω σε καποιον απωρει για ποιον λογο καθησα μια μερα με αυτον τον ανθρωπο. μπηκε στη μεση ο στρατος, μας διελυσε. εκανα υπομονη να τελειωσει, καθως αυτος προς το τελος παραιτηθηκε κ δε μου μιλαγε καν.. τους τελευταιους μηνες εγω κραταγα τη σχεση, αυτος ειχε εξασθενησει.. αλλα υπηρχαν διαστηματα που εδειχνε πως με θελει οπως παλια.. δεν προλαβε να τελειωσει τον στρατο και οι δικοι του του βρηκαν δουλεια, οχι ελλαδα, ουτε καν ευρωπη... μου ελεγε οτι θα με παρει μαζι, καναμε ονειρα οτι θα μεναμε εκει μαζι μετα απο λιγους μηνες... αυτος πηγε εκει και δεν αντεχε.. δεν αντεχε τη ζωη του, ουτε κ εμενα.. μου φεροταν ακομα πιο ασχημα και μ ελεγε οτι ειμαι ενα επιπλεον προβλημα στη ζωη του... τσακωθηκαμε για ασημαντο λογο, επειδη ηταν εριστικος και ενιωθα πως μου μιλαει σαν να μην αξιζω τιποτα... σταματησε ξαφνικα να απανταει, να τσακωνεται μαζι μου.. εκ τοτε σχεδον ενα μηνα, δε μου εχει στειλει ουτε ενα χρονια πολλα στη γιορτη μου. ειναι ολοφανερο πως το σωστο ειναι να γυρισω την πλατη μου κ να συνεχισω τη ζωη μου οπως κανει αυτος. αλλα δε μπορω να ξεχασω, ουτε να σταματησω να νιωθω. το ποσο συχνα μου ερχονται εικονες απο αυτα που ζησαμε κ ποσο υποκρητικο ειναι απο μερος μου να μη στελνω ενα μηνυμα να ρωτησω γιατι? πως μπορεις? ψεμματα ελεγες οτι δε θες να χωρισουμε και οτι δε θα ξαναβρεις σαν εμενα? πως γινεται να χωριζουν ετσι οι ανθρωποι? το ποσο καταπιεζομαι... και το ποσο "προβληματικη" με κανει να νιωθω ο περιγυρος μου... απ τον πατερα μου ως τους γνωστους μου... θα ναι τοσο ντροπιαστικο να στειλω...