ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειμαι μαχητρια, ειμαι αδυναμη και ανωριμη. Ειμαι 24 σπουδασα μακρια απ το σπιτι μου και εζησα σε περιβαλλον μονη μου υποτιθεται οπως ολοι οι φοιτητες μακρια απ τα σπιτια τους. Αλλα μονο μονη δεν ημουν. Απο τη λαχταρα μου για φιλιες ωντας μοναχοπαιδι και ανασφαλης σε ξενο μερος, απεκτησα "οικογενεια" απο φιλες κατευθειαν. Οποτε στην ουσια μονη δεν ημουν. Περα απ τη διεκπεραιωση των σπουδων δεν κληθηκα να αντιμετωπισω καμια δυσκολια εκτος απο οταν αρρωστησε η μητερα μου. Ευτυχως ειναι καλα τωρα. Μα και οταν αρρωστησε, παλι ειχα τους φιλους διπλα μου οποτε ενιωθα παλι προστατευμενη οποτε συνδυαστικα με το υπολοιπο σοι τα πραγματα ηταν πολυ ομαλα σε συγκριση με αυτο που θα ηταν αν δεν ειχα κανεναν τους εκεινη τη στιγμη. Τη σχολη που την ονομαζω δυσκολια, στην ουσια δεν ηταν τοσο διοτι την εβγαλα σχεδον ολη με σκονακια. Γενικα δεν ειμαι του διαβασματος αλλα θα ηθελα πολυ να ειμαι. Ειμαι αναβλητικη και αυτη τη στιγμη ειμαι σε μια φαση που θελω να τελειοποιησω τα αγγλικα και να ξεκινησω διαβασμα για το μεταπτυχιακο που -ναι ειμαι ηλιθια- δεν ειμαι σιγουρη οτι μου αρεσει και ΠΑΛΙ δεν κανω τιποτα απ τα δυο.Ολη αυτη η εισαγωγη για να πω πως ειναι η πρωτη φορα που καλουμαι να κανω κατι βασισμενη μονο στις δυναμεις μου (αφου ειναι ασκοπο να επιδιωξω αντιγραφη στο μεταπτχιακο εφοσον θελω οντως να εξειδικευτω) και παραλληλα τρεμω μηπως παθει κατι η μητερα μου και μεινω μονη να παλευω για πρωτη φορα απροστατευτη. Στην ιδεα οτι θα πρεπει να σταθω μονη στα ποδια μου, να καταφερω ενα δυσκολο μεταπτυχιακο και να ανταπεξελθω στις δυσκολιες της ζωης μονη μου καποια στιγμη (οπως ειναι η φυσικη πορεια των πραγματων και των γονιων) με πιανει τρελλα. Νομιζα πως ειμαι δυνατη, αλλα ολα ειναι μια πλανη. Ολοι νομιζουν πως επειδη δεν ζει ο πατερας μου (τον εχασα στα 9 σε τροχαιο) και επειδη περασα με τη μανα μου ιστορια σοβαρη με την υγεια της οτι ειμαι δυνατη. Αλλα τελικα τιποτα απ αυτα δεν ισχυει, ειχα παντα πατεριτσες, αυτο καταλαβαινω! Και φοβαμαι τοσο απελπιστικα πολυ πως επειδη δεν εχω μαθει να πολεμαω θα τρελαθω, θα χαθω... Νιωθω σαν να εχω υπαρξη επειδη ζει η μανα μου. Αμα γινει κατι νιωθω πως δεν θα αντεξω. Καθε φορα που κανει τη παραμικρη εξεταση μου κοβονται τα ποδια. Φοβαμαι τη μια για αυτη και την αλλη για το τι θα απογινω. Τοσο λυπηρο, πραγματικα δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω στην ηλικια που εφτασα, νιωθω πως ειμαι χαμενη υποθεση, τρελαινομαι στις σκεψεις μου και στο χαος που εχει δημιουργηθει στο μυαλο μου!