__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα;
Μπορώ να στείλω ένα (σχεδόν) δημόσιο ευχαριστώ στη ψυχολόγο μου η οποία και είναι φοβερή και σε διαβάζει;
Μπορείς;
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα μου,
Σε διαβάζω χρόνια, αλλά πρώτη φορά χρειάζομαι τη γνώμη σου.. Είμαι σε σχέση με ένα παιδί 6 χρόνια τώρα, ο οποίος είναι καλλιτέχνης, είναι στο τελευταίο χρόνο της σχολής του και ετοιμάζεται να ψάξει για δουλειά στο αντικείμενο του. Είμαι γενικά πολύ υποστηρικτική, και συναισθηματικά και πρακτικά (εγώ δουλεύω ήδη) αλλά πριν δύο ώρες μου έδειξε το πορτοφόλιο του το οποίο σκοπεύει να δείξει σε εργοδότες κι η αλήθεια είναι πως δυστυχώς δε μου άρεσε ιδιαίτερα! Δε θεωρώ πως είναι θέμα γούστου σε αυτή την περίπτωση (έχουμε σίγουρα διαφορετικό), μου φάνηκε ερασιτεχνικό και μάλιστα εγώ που δεν είμαι του επαγγέλματος μπόρεσα να διακρίνω κάποιες ανακολουθίες ως θεατής. Το πρόβλημα μου δεν είναι φυσικά ότι δε μου άρεσε. Ξέρω πως είναι στην αρχή της καριέρας του και θα εξελιχθεί, αλλά και ούτε νιώθω πως η δική του επαγγελματική αξία αντανακλά στη δικιά μου αξία μια και είμαι η σύντροφος του. Το πρόβλημα μου είναι πως του είπα πως μου άρεσε, και αυτός κατάλαβε πως έλεγα ψέματα και μου είπε πως δε θα μου ξανά δείξει τίποτα! Προφανώς το όσκαρ πρώτου γυναικείου δεν θα πήγαινε σε μένα.. Η ερώτηση μου είναι: Ποιος είναι ο σωστός τρόπος να διαχειρίζεσαι καταστάσεις που κάποιος σου ζητάει τη γνώμη σου αλλά ουσιαστικά δε σου αφήνει περιθώρια για τίποτα άλλο πέρα από εγκωμιαστικά σχόλια, συνοδευόμενα από εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες? Σε ευχαριστώ πολύ αμπίτσα μου για το χρόνο :)
Τα περιθώρια παραχωρούνται, αλλά και διεκδικούνται.
Αν δεν αρκείσαι στο ρόλο του ψεύτικου επαίνου, υπάρχει ο δρόμος της καλοπροαίρετης και αγαπησιάρικης κριτικής. Ακριβώς επειδή είσαι σύντροφος, ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος για τα μέτρα σου. Δεν είναι κατανοητό πώς κατάλαβες ότι δεν σου αρέσουν τα έργα του τώρα που είδες το πορφτόλιο, ενώ γνωρίζεστε εδώ και έξι χρόνια (ή πώς έγινε να συμβαίνει αυτή η κουβέντα τώρα για πρώτη φορά). Επίσης δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με το «η δική του επαγγελματική αξία αντανακλά στη δικιά μου αξία μια και είμαι η σύντροφος του». Ακούγεται άσχημο, ακούγεται λάθος, αν και καταλαβαίνω τι μπορεί να εννοείς. Νομίζω ότι το εκφράζεις με άκομψο τρόπο που σε κάνει να φαίνεσαι ψυχρή.
Έστω ότι αυτή η κουβέντα γίνεται για κάποιο λόγο για πρώτη φορά, και εσύ θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τον σύντροφο σου επειδή τον αγαπάς και θέλεις το καλύτερο γι'αυτόν, και όχι επειδή οι αποτυχίες του αντανακλούν πάνω σου. Υπάρχει τρόπος να δείξεις στον άλλον ότι το έργο του παίρνει βελτίωση χωρίς να τον θίξεις. Το μυστικό είναι – που δεν είναι τεράστιο μυστικό – να θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις αυτόν, και να μην θέλεις κατά βάθος να το κάνεις για να νιώσεις εσύ καλύτερα με τον εαυτό σου, είτε εξ αντανάκλασης, είτε με αίσθηση ανωτερότητας.
Αν στο βάθος, στο πραγματικό βάθος της ψυχής σου, θέλεις μόνο να βοηθήσεις, θα βρεις τα λόγια για να προτείνεις βελτιώσεις, χωρίς να θίξεις τον άλλον. Και πάντα πρέπει να θυμάσαι ότι η γνώμη σου είναι μόνο η γνώμη σου. Είναι πάντα πολύ πιθανό να κάνεις λάθος.
__________________
3.
Αγαπητή α, μπα,
Έχω σχέση από απόσταση εδώ και 3 χρόνια με τον Γ. Είμαι διακοπές με φίλες στην Παρό και χτες το βράδυ αποφασισαμε να το γλεντησουμε λίγο παραπάνω. Να μην στα πολυλογώ πηδήχτηκα με ένα barman.
Το ερώτημα που ήθελα να θέσω είναι αν κατά τη γνώμη σου ο Γ. πρέπει να μάθει για το στραβοπάτημά μου για το οποίο παραμπιπτόντως δεν έχω μετανιώσει καθόλου (ήταν συνειδητή επιλογή).
Είναι η 2η φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Την 1η του το είχα πει και θεωρώ ότι το μόνο που κατάφερα ήταν να τον πληγώσω.. Με ευχαριστησε για την ειλικρίνειά μου και τελικά με συγχώρεσε.
Είμαι τελείως απαράδεκτη?
Εφόσον πρόκειται για one time thing και όχι για μία διπλή ζωή κλπ, δεν είναι εγωιστικό να το πεις στον άλλο?
Ps 1: αγαπώ τον Γ. και έχουμε πει αν γυρίσω στην Ελλάδα να μείνουμε μαζί
Ps 2: του έχω πει ότι δεν θα με πείραζε να κάνει κ αυτός κάτι αντίστοιχο αλλά δεν θέλει καθόλου.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων-
ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις
Είναι εγωιστικό να το πεις στον άλλον όταν τελικά αυτό που κάνεις είναι η μεταφορά της ευθύνης για τη συνέχεια.
Είναι επίσης πολύ εγωιστικό να κάνεις το κέφι σου και να απατάς χωρίς να το μετανιώνεις, ενώ ξέρεις ότι ο άλλος έχει επενδύσει σε μονογαμική σχέση. Τον κοροϊδεύεις. Αυτό είναι το απαράδεκτο.
Αν δεν μπορείς να είσαι μονογαμική, αν δεν μπορείς να είσαι σε σχέση από απόσταση, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τους συντρόφους σου και να βρεις έναν με τον οποίον μπορείς να κάνεις μια συμφωνία που ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. Αυτό κάνουν οι ώριμοι άνθρωποι.
Με αυτό που κάνεις τώρα ευχαριστείς μόνο τον εαυτό σου, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τα συναισθήματα του άλλου. Μου αρέσει που το αποκαλείς αγάπη. Πολύ χαριτωμένο.
__________________
4.
Γιατί κανείς δεν με ερωτεύεται Α, Μπα?- Λεμόνι
Γιατί περιμένεις αυτό για να νιώσεις ότι αξίζεις, και φαίνεται. Οι ελκυστικοί άνθρωποι είναι αυτοί που ψάχνουν κάποιον να ερωτευτούν (και έχουν σταθερά προσωπικά κριτήρια).
__________________
5.
γεια σου Αμπα μου!
Η στήλη σου είναι πραγματικά υπέροχη, τόσο υπέροχη όσο εσύ, με την τρομερη νοημοσύνη και ενσυναίσθησή σου!!
Πριν απο δυο σχεδόν χρόνια χώρισα από μια σχεση και έκτοτε είμαι μόνη. Με το αγόρι μου χωρισα γιατι κατάλαβα ότι έχουμε πολύ βασικές διαφορές στην κοσμοθεωρία μας, και γενικα αντίθετες απόψεις για διάφορα θέματα (πολιτικά, κοινωνικά), και εν τέλει δεν ταιριάξαμε ως άνθρωποι..
Αυτός ο άνθρωπος έχω συμπεράνει είναι πολύ ανασφαλής, φοβισμένος για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτόν και πώς τον βλέπουν, που έχει αλλάξει τον χαρακτήρα του για να είναι συμβατός με τον κοινωνικό περίγυρο. Οι ανασφάλειές του αυτές διαμόρφωσαν σταδιακά και τις ιδέες/απόψεις του για τα κοινωνικα/πολιτικα πραγματα.
Όμως, ενώ έχουν περάσει 2 χρόνια αυτός ακόμη με θέλει, και μου το δείχνει έμμεσα με μηνυματα υποννοούμενα κλπ αλλα και οι φίλοι του το ψιλοπροδιδουν όταν με βλέπουν.
Το πρόβλημά μου βρε αμπα μου είναι ότι παρόλο που δεν θελω να γυρίσω σε αυτόν, γιατι θα έβλαπτε και τους 2, ώρες ώρες τον σκέφτομαι και θυμάμαι πόσο ωραίες ήταν εκείνες οι στιγμές που απλά είμαστε αγκαλιά και ο κόσμος παύει να υπάρχει, και αυτό μου λείπει.Σκέφτομαι πως θα μπορουσα να τον βοηθήσω να ξεπερασει τις ανασφάλειες του και να κανουμε μια πιο ευτυχυσμενη σχεση, παρόλο που προσπαθουσα χρονια και δεν τα καταφερα, γιατι έχουν πια χαραχτεί βαθιά σε αυτον.
Ξέρω πως δεν μου λείπει το ίδιο το άτομο, αλλά η ιδέα του να έχεις κάποιον δίπλα σου. Τη συνδέω με αυτόν, και πλάθω στοιχεία του χαρακτήρα του που δε διαθετει, με βάση αυτά που αναζητώ εγώ σε έναν χαρακτηρα. Και τελικά έχω την αίσθηση οτι μου λείπει αυτος..
Είναι παράλογο, να σου λείπει κάποιο ανύπαρκτο πρόσωπο; --κουκουτσι
Περιγράφεις τον μηχανισμό της σκέψης σου απόλυτη καθαρότητα. Δεν χρειάζεσαι σχόλια από μένα, ή από κάποιον άλλον. Μπράβο σου. Όμως νομίζω ότι χρειάζεται να συμπληρώσω κάτι που νομίζω ότι δεν βλέπεις. Μην αναρωτιέσαι άλλο για τον μηχανισμό, αλλά για τις συνθήκες που τον επιτρέπουν. Ανακατεύεις την κουτάλα στην κατσαρόλα του παρελθόντος επειδή δεν έχεις βάλει ακόμα την κατσαρόλα του μέλλοντος στην φωτιά. Μάλλον δεν έχεις προχωρήσει στη ζωή σου αρκετά, γενικότερα, αυτά τα δύο χρόνια, ώστε να αφήσεις πίσω σου και μια σχέση που είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν σου έκανε.
Χρειάζεσαι μια αλλαγή παραστάσεων. Νέες παρέες, ασχολίες, διαβάσματα, κούρεμα, δεν ξέρω τι, εσύ ξέρεις.
__________________
6.
Θα εχω παντα θεματα με τις σχεσεις μου αν οι γονεις μου δεν εχουν καλη σχεση? Γινεται να κανουμε σχεσεις ακριβως ιδιες με των γονιων μας? Νιωθω οτι κανω ακριβως οτι κανουν οι γονεις μου στη σχεση τους. Θα τα παρω τα πραγματα απο την αρχη. Στην εφηβεια μου, ειχα την πρωτη μου σχεση και εκει η μητερα μου νιωθω οτι αρχισε να με μιμειται. Οτι εκανε το εκανε, με αποτελεσμα να φλερταρει ακομα και με τον κολλητο του φιλου μου. Εγω το ειχα καταλαβει αυτο αλλα δεν μπορουσα να πω κατι. Οι γονεις μου ειχαν επικους καβγαδες για τα χρηματα και εμεις μπαιναμε στη μεση. Η μαμα μου παντα κλαιγοταν που δεν ειχε δικη της δουλεια και εξαρτιοταν απο τον αντρα της και με συμβουλευε να μην παντρευτω και να εχω δικη μου δουλεια. Αφου χωρισα με εκεινο το αγορι μου, αργοτερα τα εφτιαξα με εναν αρκετα μεγαλυτερο μου με τον οποιο η μανα μου με απετρεψε να ειμαι καθως ηταν μπλεγμενος με ναρκωτικα. Εκανε ομως αυτη παρεα μαζι του, οπου κρατανε επαφες ακομα και σημερα και μου χει περασει εντονα απο το μυαλο οτι κατι εχει παιχτει. Οταν πηγα πανεπιστημιο ο πατερα μου μας ειπε θα φυγει απο το σπιτι καθως ειχε δει κατι μηνυματα περιεργα στο κινητο της μαμας. Δεν εφυγε ομως ποτε, εμεινει και ακομα μενει απλα δεν κοιμουνται μαζι χρονια τωρα και εχουν μια τυπικη σχεση-η μαμα μαγειρευει και πλενει και αυτος φερνει λεφτα. Μεσα λοιπον σε ολο αυτο το μπερδεμα, εγω ειχα φυγει εκτος και προσπαθουσα να μην συμμετεχω, κανενας δεν μου ειπε ποτε τι συμβαινει η τι θα συμβει και απλα παρακολουθω μια αρρωστημενη σχεση με δυο ανθρωπιυς να εχουν αλληλοκερατωθει, να εχουν πει ψεμματα, να μην επικοινωνουν και να περνανε τα χρονια και να μην κανουν ουτε πραγματα μαζι - οποτε νιωθω οτι εγω και η αδερφη μου ειμαστε οι ισορροπιστες, οτι αν ας πουμε θελει καποιος να παει ταξιδι, θα παει μαζι μας κλπ. Νιωθω λοιπον εγκλωβισμο καθως μενω μαζι τους λογω δουλειας και οικονομικων και εκτος αυτου, νιωθω οτι επαναλαμβανω τις συμπεριφορες τους στη σχεση μου. Τσακωνομαι, βριζω, κερατωνω, με κερατωνουν...πως ξεφευγει κανεις απο αυτον τον κυκλο? Ασε που νιωθω και τυψεις και ασχημα που ειναι μονοι τους οι γονεις μου και νιωθω οτι δε θα μπορεσω να προχωρησω με ανθρωπο
Δεν είσαι καταδικασμένη σε τίποτα, ό,τι και να έζησες στην αρχή της ζωής σου. Τα οικογενειακά προβλήματα είναι εμπόδια μόνο αν τα αφήσεις. Δεν είσαι προγραμματισμένη να επαναλάβεις τα λάθη των γονιών σου.
Όμως για να χαράξεις τη δική σου πορεία πρέπει να καταφέρεις κάτι που είναι δύσκολο ακόμα και γι'αυτούς που έχουν μεγαλώσει σε αρμονικές οικογένειες: να καταλάβεις ότι η ανεξαρτησία σου έχει ευθύνες. Όταν δεχτείς ότι δεν είσαι καταδικασμένη, η ευθύνη για τη συνέχεια μεταφέρεται πάνω σου και μόνο πάνω σου, και στους περισσότερους δεν αρέσει αυτό, και μερικοί προτιμούν να αναλύουν και να ανακατεύονται και να ερμηνεύουν και να γαντζώνονται πάνω στους γονείς τους.
Θέλεις να αλλάξεις κάτι; Γίνεται, ακόμη και αν μένεις στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σου. Θα είναι όμως δύσκολο, και στην αρχή μπορεί να σου φανεί πιο δύσκολο πρόβλημα από αυτό που έχεις, γιατί αυτό που έχεις είναι αυτό που ξέρεις. Δεν είσαι εγκλωβισμένη. Δεν είσαι υποχρεωμένη να λύσεις το πρόβλημα των γονιών σου, γιατί δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Όμως, χωρίς αυτό το πρόβλημα, ξέρεις ποια είσαι;
Αν δυσκολεύεσαι, αν δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα, η καλύτερη λύση είναι ο ψυχολόγος.
__________________
7.
Αγαπητή Αμπα.. Σου γράφω γιατί θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη τόσο τη δικιά σου όσο και των αναγνωστών σχετικά με έναν προβληματισμό μου. Σε ένα από τα τελευταία ταξίδια-αποδράσεις που έκανα μόνη μου, συνάντησα ένα αρκετά ενδιαφέρον παιδί από την Αμερική ο οποίος τους τελευταίους μήνες ταξιδεύει μόνος του στην Ευρώπη κάνοντας αποκλειστικά Ότο στοπ. Από το πρώτο βράδυ που περάσαμε μαζί, δοκιμάζοντας ποτά από μπαρ σε μπαρ και συζητώντας για ώρες, γνωρίσαμε κάπως ο ένας τον άλλον και αναπτύχθηκε ένα αμοιβαίο ενδιαφέρον και σεβασμός. Συνεχίσαμε να βρισκόμαστε τις επόμενες μέρες, ακολουθώντας κοινά σχέδια μέσα στη μέρα. Το τελευταίο βράδυ που περάσαμε μαζί, με φίλησε, αλλά έμεινε εκεί το όλο θέμα καθώς πολυ προσφάτως χωρισμένη εγώ, όλα ήταν ένα μπέρδεμα στο κεφάλι μου. Όποτε χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε επαφές λέγοντας πως μάλλον θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή. Τελικά όμως μια απρόβλεπτη αλλαγή στο πρόγραμμα μου, με κράτησε άλλη μια μερα στην ίδια πόλη. Όπου την τελευταία αυτή μερα, μου συμβαίνει κάτι πολυ σοκαριστικό. Κάτι που δε θα με περίμενα με τίποτα να με επιρρεασει τοςο Πολυ. και ο Τ. ήταν αυτός που οχι μόνο με στήριξε ουσιαστικά και ειλικρινά, αλλά ήταν κι εκείνος που με πιο καθαρό μυαλό από μένα στη δεδομένη στιγμή, πρότεινε λύσεις και δράσεις ώστε να το αντιμετωπίσω. Με αφορμή αυτό το συμβάν, το οποίο μες έφερε και πιο κοντά, περάσαμε μια ακόμα μέρα και νύχτα μιλώντας για πολυ προσωπικά θέματα. Με μια ειλικρίνεια που κατά τη γνώμη μου μόνο με έναν άγνωστο μπορείς να έχεις. Στον 2ο αποχαιρετισμό μας γίναμε λίγο πιο συγκεκριμένοι για το ποτέ πιθανόν να βρισκόμασταν ξανά αλλά μη θέλοντας αυτός να πιέσει καταστάσεις το αφήσαμε πάλι κάπως αόριστο. Επιστρέφω εγώ στη βάση μου, κρατάμε καθημερινή επικοινωνία και με αφορμή κάποιες εμφανές δυσκολίες που αντιμετώπισε στο οτοστόπ, θεωρώ εγώ σωστό και ανθρώπινο να του πω πως αν ποτέ αισθανθεί κίνδυνο η χρειαστεί οποιαδήποτε βοήθεια, να μη διστάσει να με καλέσει στο κινητό μου. Και ότι γνωρίζω πως σίγουρα έχει άτομα στη ζωή του που τον αγαπάνε και τον νοιάζονται πολυ, αλλά μιας και η Αμερική έχει μια μεγάλη διαφορά ώρας, ίσως μια πιο άμεση απάντηση-επέμβαση να του χρειαστεί στο μέλλον. Μέχρι εδώ όλα καλα... Μέχρι που φτάνουμε στο χθεσινό βράδυ όπου μου στέλνει μήνυμα στις 3 το πρωί να μου πει πως μάλλον ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσει τη βοήθεια μου, γιατί το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Περάσαμε 2 ώρες μιλώντας και αναλύοντας τα γιατί και τα πως και πραγματικά χαίρομαι αν μπόρεσα να τον βοηθήσω έστω και στιγμιαία. Κατα τα λεγόμενα του, του αρκεί να μπορεί να μιλήσει για λίγο σε κάποιον όποτε αισθάνεται αυτό το 'σκοταδι' να τον καταβάλει. Μου ρώτησε μάλιστα αν θα μπορούσε να βασιστεί πάνω μου γι'αυτό (!) .. πραγματικά πιστεύω ότι όλο αυτό ήταν ειλικρινές και ότι αληθινά χρειαζόταν βοήθεια. Παρόλα αυτά ένα κομμάτι του εαυτού μου δε μπορεί να μη σκέφτεται ότι ήταν και μια κάπως, έως πολύ, χειριστική και εγωιστική κίνηση.. Ένας τρόπος να με κρατήσει συναισθηματικά δέσμια μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε... Η οποία αναμένεται να είναι μετά τα μέσα Σεπτέμβρη. Δε λέω πως δεν υπήρξε ειλικρινής επικοινωνία το διάστημα που περάσαμε μαζί, αλλά είναι αυτό αρκετό ώστε να με κάνει 'σύμμαχο' σε κάτι τόσο σοβαρό και προσωπικό όπως οι αυτοκτονικές του τάσεις; Συγνώμη αν ακούγομαι πεζή.. Απλά αυτή τη στιγμή μάλλον κρίνω έξω ίδιων τα αλλότρια.. Θα εκτιμούσα κάθε γνώμη για το πως να το χειριστώ. Δε θέλω να τον αποκτώ σε καμία περίπτωση και δίνω μεγάλη βαρύτητα στο ότι με στήριξε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, αλλά δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνω ο συναισθηματικός του βόθρος σαν 'εξαργύρωση' της καλοσύνης του. Υ.Γ τον ενημέρωσα επίσης για τις τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης στα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον δε μιλάνε σε όλες αγγλικά.
Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί από την εξής πλευρά: δεν έχει σημασία αν θέλεις, αν πρέπει, και αν είναι σωστό να σε αναγκάζει να συμπαρασταθείς. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δεν μπορείς.
Δεν μπορείς να είσαι η άγκυρα ζωής για κάποιον άνθρωπο που είναι σε άλλη χώρα, ακόμα και αν ήσουν ο ψυχίατρος του. Ας αφήσουμε για λίγο το θεωρητικό/ηθικολογικό στην άκρη, γιατί το θέμα είναι σοβαρό. Χρειάζεται ειδικός, για να μην πω ομάδα ειδικών, χρειάζεται παρακολούθηση, ίσως να χρειάζεται φάρμακα. Πολύ καλά τον παρέπεμψες σε γραμμές βοήθειας, και μπορεί να μην μιλάνε όλες αγγλικά, αλλά δεν χρειάζεται να μιλάει πάντα με κάποιον που είναι στην ίδια χώρα (εσένα γιατί να σε παίρνει, αν είναι έτσι;) Χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να είναι κάποιος που μπορεί να χειριστεί μια τέτοια κατάσταση, και αυτός ο κάποιος δεν είσαι εσύ.
Αν ξαναγίνει, να έχεις έτοιμους τους αριθμούς για να τον παραπέμψεις αμέσως. Μπορεί να βοήθησες για λίγο, αλλά δεν μπορείς να έχεις αυτή την ευθύνη. Είναι πιθανό να πεις κάτι λάθος χωρίς να το ξέρεις – πώς να το ξέρεις, αυτό χρειάζεται εκπαίδευση. Τι θα γίνει αν την επόμενη φορά που σου στείλει μήνυμα στις 3 τη νύχτα, εσύ κοιμάσαι;
Το παιδί χρειάζεται βοήθεια, αλλά δεν ξέρει από πού να τη ζητήσει, και την ζητάει από τους λάθος ανθρώπους. Μην τον κρίνεις, δεν είναι εύκολο, και δεν χρειάζεται. Χρειάζεται όμως να τον παραπέμψεις εκεί που μπορεί να λάβει ουσιαστική βοήθεια. Δεν μπορεί να βασίζεται σε έναν άνθρωπο που γνώρισε για μερικές μέρες και τώρα βρίσκεται σε άλλη χώρα, και πρέπει να το καταλάβει. Αν δεν βλέπεις κατανόηση, αν νιώσεις ότι δεν πρόκειται να απευθυνθεί εκεί που πρέπει, ίσως πρέπει να ενημερώσεις τους γονείς του ή όποιον τον ξέρει χρόνια και μπορεί να κάνει κάτι πιο ουσιαστικό (που είναι να τον πείσει να γυρίσει πίσω και να ξεκινήσει θεραπεία).
σχόλια