ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω χαλια. Ημουν με ενα παιδι 10 ολοκληρα χρονια. Γνωριστηκαμε οταν περασα φοιτητρια κι απο τοτε ημασταν αχωριστοι. Οταν τελειωσαμε συνεχισα να μενω στη πολη που περασα παρολου που ημουν απο αλλου αφου εκεινος ειχε δικο του σπιτι και μεναμε μαζι. Τα πραγματα πηγαιναν καλα αλλα εγω ειχα χαθει με ολους τους φιλους μου πλεον. Ατομα απο τη πολη μου εκανα να τα δω χρονια ,τα απεφευγα, μαλωσα κιολας με καποιους,δε σηκωνα καν τηλεφωνα και γενικα δεν ασχολιομουν με κανενα. Λαθος μου το ξερω μη μου το πειτε,αλλα ημουν μικρη κι ανοητη και χαμμενη στη κοσμαρα μου και στις ωραιες στιγμες που περνουσα κι εκτος αυτου ειχα βαρεθει τη πολη μου κι ηθελα οσο τιποτα αλλο να φυγω απο εκει,οποτε εριξα μαυρη πετρα οταν τα καταφερα. Εκανα παρεα μονο με τη παρεα του φιλου μου αλλα και παλι δε βγαιναμε και πολυ μαζι τους. Μας αρεσε να περναμε το περισσοτερο χρονο μονοι. Εκεινος πολυ γρηγορα μετα το πτυχιο βρηκε μια καλη δουλεια κι οταν πηρε μεταπτυχιακο πηρε προαγωγη κι εγινε μονιμος με καλο μισθο. Εγω δε καταφερα να βρω κατι μονιμο και το τελευταιο 1.5 χρονο δεν ειχα καν δουλεια(δεν εβρισκα κατι στο αντικειμενο μου),ομως δεν υπηρχε οικονομικο θεμα γιατι ο φιλος μου εβγαζε αρκετα χρηματα κι ειχε και το δικο του σπιτι,ετσι κι εγω δεν ηθελα να συμβιβαστω αλλο με οτι δουλεια να ναι κι εψαχνα κι εγω για κατι καλο και μονιμο. Ημασταν τελεια μαζι,οι καλυτεροι φιλοι εκτος απο ζευγαρι και περνουσαμε ομορφα. Ομως ηρθε η μερα που χωρισαμε. Τα προβληματα ειχαν 1 χρονο που ειχαν ξεκινησει ,δε θελω να μπω σε λεπτομερειες ,αλλα χωρισαμε ασχημα κι οριστικα. Αναγκαστηκα να φυγω απο το σπιτι του ενω δεν ειχα δουλεια γιατι δε καταφερα να βρω κατι και φυσικα δεν ειχα ποτε φανταστει οτι θα εφτανα σε τετοια κατασταση (λαθος μου) κι αναγκαστικά γυρισα πισω στη πολη μου μετα απο πολλα χρονια οπου τουλαχιστον εχω σπιτι δικο μου.Τωρα τα πραγματα ειναι χαλια. Ειμαι εδω 4 μηνες. Εδω απο δουλεια κι αν δε παιζει τιποτα. Ειναι επαρχιακη πολη. Δεν υπαρχει τιποτα ,οχι μονο στο αντικειμενο μου πλεον ,αλλα γενικα. Δεν εχω χρηματα, αλλα το χειροτερο, δεν εχω φιλους. Εχοντας χαθει με ολους,τωρα που γυρισα οσοι ειναι ακομη εδω και προσπαθησα να τους προσεγγισω μου γυρισαν ουσιαστικα την πλατη. Ολοι εχουν τη ζωη τους και τις παρεες και τις σχεσεις τους,καποιοι μου κρατανε και κακια προφανως επειδη ειχα φερθει ετσι και καποιοι αλλοι βγηκαν απλα για ενα καφε μαζι μου ετσι για μια φορα και δεν εδειξαν κανενα ενδιαφερον να κανουμε πιο συχνα παρεα. Δεν εχω κανεναν εδω εκτος απο τους γονεις μου κι η πολη ειναι μικρη,που να κανω νεες γνωριμιες τωρα και σε τετοια ηλικια(28 πλεον) κι ενω δεν εχω και δουλεια. Οσους ηξερα τους ειχα μαθει απο την εποχη της παιδικης ηλικιας,του σχολειου,φροντιστηριου και γενικα την εποχη της εφηβειας που ολοι κανουμε ευκολα πολλους φιλους. Δε ξερω τι να κανω θα τρελαθω, περναω ολη τη μερα στο σπιτι μονη και στο ιντερνετ ψαχνοντας για δουλεια και κοιτωντας αγγελιες,δεν υπαρχει τιποτα, ή κανω ασκοπες μακρινες βολτες μονη μακρια απο το κοσμο και το κεντρο γιατι εχω σιχαθει πλεον να πεφτω πανω σε γνωστους οι οποιοι ικανοποιουνται οταν ακουν την καταντια μου. εχω κολλησει σε μια πολη που εχω σιχαθει εδω και χρονια και ποτε δεν ηθελα να ξαναγυρισω,προσπαθω να κανω ενα νεο ξεκινημα και δεν μπορω,τιποτα δε με βοηθαει,δεν εχω καν καποια χρηματα στην ακρη για να φυγω σε καποια μεγαλυτερη πολη ή στο εξωτερικο και να ψαξω εκει για δουλεια,νιωθω εγκλωβισμενη ,,, Πανω απο ολα μου λειπει ο συντροφος μου,ο καλυτερος μου φιλος,ηταν η οικογενεια μου και τον εχασα για παντα. Εχω πιασει πατο