ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για μένα, γυναίκα στα 30 μου πλέον, μοιάζει πολύ δύσκολο όχι μόνο να βρω ελεύθερο άντρα άνω των 30, αλλά που επίσης να μην επιθυμεί την δημιουργία οικογένειας. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω ήδη από τα 20 μου πάρει απολύτως συνειδητά την απόφαση να μη γίνω ποτέ μάνα - γενικά δε θέλω να υπάρχει πουθενά και με κανέναν τρόπο η λέξη "παιδί" ως φυσική παρουσία στην προσωπική μου ζωή. Τώρα θα μου πείτε εσείς τη γνωστή φράση "ποτέ μη λες ποτέ" και "δεν ξέρεις πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή σου κι η κοσμοθεωρία σου μέσα στα επόμενα χρόνια αν βρεις τον κατάλληλο σύντροφο" κτλ., αλλά σας τονίζω πως το γεγονός ότι εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια παραμένω σταθερή κι αμετανόητη στην επιθυμία μου να μείνω άτεκνη αποδεικνύει πως διατηρώ ακόμα πάμπολλους λόγους που με ωθούν σε αυτή μου την απόφαση ζωής, λόγοι οι οποίοι είναι σχεδόν αδύνατο να εξαφανιστούν έτσι απλά κάπου στο μέλλον και να αναθεωρήσω τα όσα μέχρι τώρα πιστεύω κι επιθυμώ για την προσωπική μου ζωή και πορεία.Οπότε λοιπόν ευλόγως αντιλαμβάνεστε πως στον ερωτικό τομέα αναζητώ για σύντροφο κάποιον με την ίδια απόφαση ζωής σαν αυτή που έχω πάρει εγώ. Κι εδώ είναι που το πράγμα γίνεται δύσκολο. Δεδομένης της, ακόμα κι εν έτει 2016, καλά διατηρημένης προκατάληψης προς τις ελεύθερες τριαντάρες γυναίκες, τύπου "α, είσαι 30, άρα σίγουρα ψάχνεις για γαμπρό", αυτό που καλούμαι πλέον να αντιμετωπίσω είναι από τη μια την πιθανότητα να βγάλει κάποιος το εντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα για μένα ότι "πάω να τον τυλίξω", επηρεασμένος αποκλειστικά και μόνο από τον αριθμό της ηλικίας μου κι από την άλλη το κατά πόσο θα έχω το δικαίωμα σε μια σοβαρή, σταθερή κι ισότιμη ερωτική σχέση με διάρκεια, εφόσον απουσιάζει η προοπτική γάμου/οικογένειας; Δηλαδή, μια σχέση θεωρείται πως δεν έχει μέλλον ή ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί αν δεν δεν υπάρχει έστω κι η απειροελάχιστη πιθανότητα να οδηγήσει μελλοντικά σε γάμο/οικογένεια, άρα θα πρέπει να αρκεστώ είτε σε εφήμερες σχέσεις των δυο μηνών είτε στη μοναξιά;Απλώς αισθάνομαι πολύ μπερδεμένη και δεν ξέρω πώς πρέπει ακριβώς να λειτουργώ πια. Νιώθω σαν να πρέπει από το πρώτο κιόλας ραντεβού που θα βγω να εξηγώ αμέσως τι θέλω και τι επιδιώκω, μην τυχόν και βιαστεί ο άλλος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα μόλις ακούσει το "ετών 30".Δεκτή κάθε άποψή σας, ειλικρινά θα με βοηθήσει. Ευχαριστώ.