Στο σημερινό «Α μπα»: η σκλαβιά της τσάντας

__________________
1.

Γιατί όταν κάποιος αγνοεί κάποιον άλλον ή του κάνει κάτι κακό νομίζει ο πρώτος ότι πρόκειται περί ζήλιας(πολλές φορές);; το ακούω συχνά. Απλά φοβούνται να παραδεχθούν ότι ουδείς αναντικατάστατος;

- Coolstorybro

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Δεν μπορούν να δεχτούν ότι κάποιος τους απέρριψε γι'αυτό ακριβώς που είναι.

__________________
2.

Γεια σου κι από μένα! Λοιπόν εμένα το θέμα μου είναι το εξής: είμαι 22 και χώρισα πριν 1 χρόνο από μια σχέση που κράτησε 2 χρόνια κι η οποία ήταν και η πρώτη μου κανονική. Πιο πριν δεν είχα κάνει και πολλά γιατί ήμουν παιδάκι θα έλεγα, δηλαδή δε σκεφτόμουν το φάσωμα στο λύκειο ή στο πρώτο έτος να κάνω σεξ. Πάντα είχα άλλα πράγματα στο κεφάλι μου και τις λίγες φορές που μου άρεσε κάποιος ντρεπόμουν να κάνω κίνηση και επίσης πιστεύω πως δε μ' άρεσαν και τόσο στην τελική. Με τον πρώην μου ήταν διαφορετικά γιατί με το που τον είδα τον ήθελα και του το έδειξα, αλλά ήταν εύκολα και απλά τα πράγματα, γιατί κι αυτός μου έδειξε αμέσως το ενδιαφέρον του. Ήμουν μικρή παρ' όλα αυτά πιστεύω και μετά το χωρισμό μας συνειδητοποίησα πως δε θέλω σχέσεις και μάλιστα 2 χρόνια όπως είχα. Θέλω να είμαι ελεύθερη συναισθηματικά, γιατί θέλω να γυρίσω τον κόσμο όλο, να πάω ίσως έξω για μεταπτυχιακό, να κάνω ίσως και ένα gap year. Η περίοδος που χωρίσαμε ήταν και πολύ καλή, γιατί στο καπάκι έφυγα για erasmus. Δεν είχα χρόνο εκεί να στεναχωρηθώ. Ήταν όπως το περίμενα. Όλα τέλεια. Γνώρισα και πολλά αγόρια και φλέρταρα. Αυτό που μου άρεσε με τα αγόρια που φλέρταρα ήταν ότι ήταν φεμινιστές. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, δεν είναι όμως. Ο πρώην μου σίγουρα ήταν όπως κι τα αγόρια που γνώρισα εκεί. Επιστρέφω πίσω και ενώ δε θέλω σχέση δε με λες και κανονική εργένισσα απ' την άποψη ότι δεν κάνω τίποτα ερωτικό με το άλλο φύλο. Δεν είμαι και τύπος που θα κάνει κάτι κατευθείαν χωρίς να μου έχει κάνει κλικ ο άλλος σαν άτομο. Δεν είναι θέμα συντηρητισμού όπως πολλοί νομίζουν και μπερδεύονται, απλώς έτσι είμαι. (Θα ήταν αν κατέκρινα όσες και όσους το κάνουν κάτι που δε θα έκανα ποτέ μου) Δε με νοιάζει αν είναι π.χ. κούκλος αν είναι βλάκας και αντιπαθώ τις απόψεις του. Μετά είναι και το άλλο, αν απλά πας να κάνεις κάτι σωματικό τι σημασία έχει το ποιόν του; Εμ για μένα όπως φαίνεται έχει σημασία. Βγήκα κι εδώ ραντεβού όταν γύρισα χωρίς ωστόσο να γίνει κάτι, γιατί ξενέρωσα πραγματικά για διαφορετικούς λόγους με τον καθένα. Εδώ να αναφέρω πως αρέσω στο άλλο φύλο, καλώς ή κακώς θεωρούμαι όμορφη αλλά σίγουρα όχι με τα στάνταρ που επικρατούν γιατί π.χ. δε βγάζω φρύδια ή δε βάφομαι ποτέ (άρα δεν περιποιούμαι όπως πιστεύουν κάποιοι, αν και δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο). Εμένα ποτέ δε με απασχόλησε το θέμα εμφάνιση, έχω πολλά παραπάνω να δώσω σαν άτομο και μου τη δίνει όταν με πλησιάζουν για την εμφάνιση μου μόνο. Δηλαδή, σε κομπλιμέντα τύπου "τι όμορφη" και λοιπά σχόλια δε θα πω ποτέ ευχαριστώ. Να ευχαριστήσω τι, ποιον; Τι σχέση έχει αυτό με εμένα; Επίσης, έχω γνωρίσει και αγόρια που αν τυχόν έκανα κάτι μαζί τους θα ήταν π.χ. την πήδηξα όχι κάναμε σεξ. Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Ψάχνω για φρι άτομα και που δε βάζουν ταμπέλες, γιατί έχω γνωρίσει πολλούς που άμα τους γνωρίσεις καλύτερα θα δεις ότι έχουν ένα εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Θα ήθελα ίσως κάποτε να έκανα και πολυγαμική σχέση ή να δοκιμάσω άλλα πράγματα, αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Δε με βοηθάει το περιβάλλον να γνωρίσω ανοιχτόμυαλα άτομα, αλλά είμαι φοιτήτρια. Δηλαδή, αν όχι στο πανεπιστήμιο τότε που; Είμαι και λίγο ψώνιο όχι λόγω εμφάνισης, το τονίζω αυτό και επιλεκτική όπως φαίνεται αλλά δε ξέρω αν είναι καλό τώρα αυτό... Και μετά κάπου κάπου αναπολώ τον πρώην μου που ήταν πολύ κουλ τύπος και τα αγόρια απ' το erasmus με τα οποία φλέρταρα κι έκανα κάτι γιατί μου το έβγαζαν. Τα προαναφερθέντα άτομα θαύμαζαν και θαυμάζουν ακόμα την προσωπικότητα μου και καλύτερο πράγμα απ' αυτό δεν υπάρχει για μένα σε μια ερωτική σχέση... και μάλλον η ερώτηση είναι μα τι σόι εργένισσα είμαι εγώ; Ο λόγος που δεν κάνω κάτι είναι επειδή δε μου αρέσουν σαν προσωπικότητες ή δε βλέπω κάτι; Ελπίζω να δημοσιευτεί γιατί στ΄ αλήθεια με ενδιαφέρει η άποψη σου Λένα και των αναγνωστών φυσικά μήπως και καταφέρω να βγάλω άκρη με εμένα. Ευχαριστώ!!

- Υβόννη

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Για να συνοψίσω: στα 19 τα έφτιαξες με τον πρώτο σου, στα 21 τα χάλασες, και τώρα που είσαι 22 δεν τα έχεις φτιάξει ακόμα με άλλον.

Σαν τι άκρη να θέλεις να βγάλεις, και μάλιστα θέλεις και άποψη κονσόρτιουμ; Δεν υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ να αναλύσουμε. Μηδέν ανωμαλία. Είσαι στον χρυσό μέσο όρο.

Δεν σου έχει γυαλίσει ακόμα κάποιος για να προχωρήσεις; Ζήτημα χρόνου είναι.

Λυπάμαι, δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερο στην περίπτωσή σας.

__________________
3.

Πρόσφατα πέθανε η μητέρα μου μετά από πολύμηνη νοσηλεία η οποία τον τελευταία ειδικά μήνα ήταν και επίπονη.
Το πρόβλημα είναι πως νιώθω να ασφυκτιώ.
Όλοι έχουν μια προσδοκία. Ο μπαμπάς μου χρειάζεται στήριξη γιατί είναι ψυχικά καταρρακωμένος. Ο άντρας μου, μετά από τόσο καιρό που έτρεχα στα νοσοκομεία και είχα αφήσει όλες μας τις υποχρεώσεις σε εκκρεμότητα, θέλει να μπούμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς το συντομότερο. Τα παιδιά είναι μικρά και θέλουν τη μαμά τους χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια για νέες περιπέτειες!
Εγώ όμως;
Τα "θέλω" των ανθρώπων που αγαπώ με ισοπεδώνουν!
Χρειάζομαι χρόνο για να συνέλθω, αλλά αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει!
Πώς θα μπορέσω να ηρεμήσω;

- Luna

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Το χρόνο που χρειάζεσαι δεν θα τον ζητήσεις, ούτε θα σου τον παραχωρήσει κανείς. Θα τον πάρεις.

Δεν αμφιβάλλω ότι όλοι έχουν από μια προσδοκία. Όμως είμαι σίγουρη ότι έχεις συμπληρώσει τις προσδοκίες και με μια δική σου αίσθηση ευθύνης. Δεν είσαι ο βράχος της οικογένειας, δεν είσαι αυτή που θα τα κανονίσει όλα, δεν περνούν όλα από το χέρι σου, και κανείς δεν περιμένει να είσαι τέλεια. Ζήτα, απαίτησε να σε καταλάβουν. Μίλα για αυτά που νιώθεις, πες τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις, εξήγησε τι είδους βοήθεια θέλεις και γιατί. Μην περιμένεις από κανέναν να υποθέσει, να διαβάσει τη σκέψη σου, να μαντέψει. Ποτέ μην σκεφτείς «καλά, αυτό έπρεπε να το πω;» Ναι. Όλα πρέπει να τα πεις. Τα παιδιά σου δεν ζητάνε μια χαρούμενη μαμά όλο ενέργεια, δεν είναι τόσο αφελή, ή τόσο στον κόσμο τους. Ζητάνε μια μαμά που επικοινωνεί, δεν τους κρύβει τα συναισθήματα της, που είναι ειλικρινής και εξηγεί τι χρειάζεται. Το ίδιο ακριβώς ζητούν και οι ενήλικες.

Αν ένα απόγευμα δεν αντέχεις, πες σε όλους ότι δεν αντέχεις, πάρε φαγητό απ'έξω για την οικογένεια και κάνε ό,τι νομίζεις για να ηρεμήσεις. Μερικές φορές νομίζουμε ότι δεν μας αφήνουν να κάνουμε διάφορα, αλλά πολύ συχνά εμείς δεν αφήνουμε τον εαυτό μας, επειδή δεν ξέρουμε πώς να επικοινωνήσουμε.

__________________
4.

Αγαπητή Α,μπα
Χώρισα πρόσφατα από σχέση 2 ετών, με δική μου απόφαση.
Είμαι 27 χρονών, ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μου δεσμός. Δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω την απόφαση κυρίως γιατί όλες οι προηγούμενες ερωτικές μου ιστορίες είχαν λήξει με απόφαση του εκάστοτε αγοριού. Πίστευα ότι δεν θα βρω τη δύναμη να το κάνω τώρα επειδή ήθελα πολύ την παρουσία ενός συντρόφου, ήμουν πολύ ερωτευμένη με τον συγκεκριμένο και επίσης σκεφτόμουν «όλοι σε άφησαν, και τώρα που βρέθηκε ένας να σε θέλει τόσο θα τον αφήσεις εσύ?» (don't judge, τώρα πλέον που το βλέπω και γραμμένο ακούγεται χάλια). Τελος πάντων. Οι λόγοι που χώρισα είναι οι εξής: παρόλο που το αγόρι με ήθελε πολύ και μου το έδειχνε, είχαμε αρκετούς καυγάδες μέσα σ'αυτά τα δυο χρόνια, οι οποίοι καυγάδες ξεκινούσαν επειδή συνήθως τον ενοχλούσε κάτι που έκανα, ή κάτι που δεν έκανα «σωστά». Ένιωθα ότι μου ασκούσε κριτική και παρενέβαινε σε θέματα που αφορούσαν μόνο εμένα (όπως η δουλειά μου) και μου απαγόρευε να κάνω πράγματα με τα οποία διαφωνούσε (βέβαια μετά από παρακάλια μπορεί να συμφωνούσε στο τέλος αλλά εμένα μου χαλούσε όλη η διάθεση). Έπαθα δύο κρίσεις πανικού όσα τα είχαμε και ξυπνούσα κάθε πρωί με ένα πλάκωμα στο στήθος επειδή ήθελα να φωνάξω ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη και δεν μπορούσα. Ο λόγος που έμενα στη σχέση παρόλο που αυτές οι συμπεριφορές καταλάβαινα ότι ήταν λάθος ήταν επειδή αναγνώριζα σ'αυτόν δικά μου χαρακτηριστικά. Σαν καθρέφτης. Λίγη ανωριμότητα, θυμώματα και μούτρα μικρού παιδιού, απαιτήσεις, κυκλοθυμία, ήταν χαρακτηριστικά που κι εγώ έβγαζα κατά καιρούς σε γονείς και φίλους, αλλά πλέον όσο μεγαλώνω προσπαθώ να τα βελτιώνω και ξέρω ότι (με τη βοήθεια ψυχολόγου πριν κάποια χρόνια, να σημειώσω) έχω κάνει μεγάλη πρόοδο. Διάβασα κάπου ότι δικαιολογούμε στους άλλους αυτά που αναγνωρίζουμε/καταλαβαίνουμε. Είχαμε περάσει και οι δυο κάποιες οικογενειακές δυσκολίες και στην αρχή ένιωθα ότι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Να γίνουμε αυτό το κουκούλι που τόσο υπέροχα περιέγραψες εδώ. Όμως κάτι στην πορεία απέτυχε.. παρόλο που νιώθω σίγουρη για την απόφασή μου, ακόμα στεναχωριέμαι γιατί ώρες-ώρες νιώθω ότι τον εγκατέλειψα. Ξέρω ότι δεν έχουμε ευθύνη ούτε υποχρέωση να σώσουμε κανέναν. Αλλά εξακολουθώ να νιώθω μια πικρία. Μετά που χωρίσαμε με ξαναπροσέγγισε κλαίγοντας και λέγοντάς μου ότι μετανιώνει για τα λάθη του και θέλει από δω και πέρα όλα να είναι διαφορετικά. Θέλω πολύ να τον πιστέψω αλλά κάτι μέσα μου λέει ότι μετά από κάνα μήνα θα νευριάσει πάλι με κάτι, θα μου μιλήσει άσχημα και θα με κάνει να νιώσω χάλια. Παλεύω πολύ με την αυτοπεποίθησή μου και επηρεαζόμουν πολύ από τα αρνητικά του σχόλια. Προφανώς και υπήρχαν καλές στιγμές που μου έδειχνε απεριόριστη αγάπη και μου έλεγε υπέροχα λόγια.
Λες να γυρίσω ρε Α,μπα?

- στέλλα

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Δεν μένουμε με τους ανθρώπους επειδή έχουν και τις καλές τους στιγμές. Μένουμε αν αντέχουμε τις κακές τους.

Το ανησυχητικό από αυτά που λες είναι ότι ξέρεις ότι έκανες το σωστό, αλλά νιώθεις ότι τον εγκατέλειψες. Ναι, τον εγκατέλειψες. Και δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα γι'αυτό. Δεν είσαι ο Σωτήρας του. Δεν είναι καταδικασμένος επειδή εσύ τον εγκατέλειψες. Φανερά δεν ήσουν η κατάλληλη γι'αυτόν. Μπορεί να βρει μια που του ταιριάζει καλύτερα. Ή, να επεξεργαστεί όλα όσα έμαθε, ώστε να μην τα επαναλάβει στην επόμενη σχέση.

Έχεις μεγαλοποιήσει μια εμπειρία που δεν πήγε καλά, επειδή ουσιαστικά ήταν η πρώτη σου. Είχες προσδοκίες και αθωότητα. Όμως δεν ήταν τόσο σημαντική όσο πιστεύεις. Ήταν μια πολύ δυσλειτουργική σχέση που σου έκανε πολύ κακό, ήταν κακή από την αρχή, και κράτησε λίγο. Δεν έχασες κάποιον μεγάλο έρωτα. Έφυγες από μια κακοποιητική κατάσταση που σου έχει κοστίσει και ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει τα σημάδια της.

Δεν έχει τόση σημασία αν θα γυρίσεις πίσω ή όχι (να μην γυρίσεις), αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία αν τώρα είσαι σε θέση να προστατέψεις τον εαυτό σου καλύτερα, και να παίρνεις πιο θετικές αποφάσεις για την ψυχική σου υγεία. Κρίμα που σταμάτησες με τον ψυχολόγο. Γιατί τον σταμάτησες;

__________________
5.

Σου έχει τύχει να κάτσεις ποτέ σε άνετη καρέκλα κομμωτηρίου (αυτές που σου πλένουν τα μαλλιά); Γιατί εγώ παρακαλάω από μέσα μου πάντα να τελειώσει αυτό το βασανιστήριο μια ώρα αρχύτερα, είτε πάω σε ακριβά εξοπλισμένο κομμωτήριο είτε σε πιο φτηνό. Τώρα αναρωτιέμαι αν είμαι μόνο εγώ κι έχω τον προβληματικό σβέρκο ..

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Έχω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, κι έχω όντως προβληματικό σβέρκο.

__________________
6.

Γεια σου Α, μπα μου,
Καταρχήν θα ήθελα να σου πω συγχαρητήρια για τη δουλειά σου, σε διαβάζω κάθε μέρα. Θεωρώ πως είσαι πολύ ευφυής άνθρωπος κι έχεις την πιο διαφορετική κι ενδιαφέρουσα στήλη ερωτήσεων-απαντήσεων. Ήρθε κι η σειρά μου να απευθύνω ερώτηση σε εσένα και στους φίλους αναγνώστες.

Είμαι 26 χρονών και μένω εδώ και 4 χρόνια στο εξωτερικό. Μεγάλωσα σε κλειστή κοινωνία, μα από μικρή είχα ανησυχίες. Κι από τα 18 μου που ξεκίνησα τις σπουδές μου, άρχισα να αμφισβητώ τα θέματα περί θρησκείας και χριστιανισμού που μαθαίνουμε από μικρά παιδιά. Σε μια πρόσφατη συζήτηση με τους γονείς μου, τους είπα πως δεν πιστεύω στον χριστιανισμό και πως ασπάζομαι την θεωρία των επιστημόνων περί δημιουργίας του κόσμου. Σέβομαι την πίστη τους αλλά δεν την ακολουθώ. Δεν ήταν καμία φοβερή αποκάλυψη, δεν ήμουν ποτέ της εκκλησίας. Το θέμα είναι πως αντέδρασαν υπερβολικά. Ανέφεραν και διάφορα του τύπου π.χ. πως δεν είμαι Ελληνίδα κ.τ.λ. Κάποια που ειπώθηκαν με πείραξαν πολύ διότι διαστρέβλωσαν την άποψή μου και έδειξαν πως δεν τη σέβονται. Φταίει, προφανώς, και το γεγονός πως ζουν σε κλειστή κοινωνία και δεν έχουν αμφισβητήσει ποτέ τίποτα. Τις επόμενες μέρες έδειχναν πολύ στεναχωρημένοι κι είχε διαμορφωθεί μια πολύ δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Εγώ απλά προσπαθούσα να μη δώσω περαιτέρω σημασία. Όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται παράλογη, γιατί πιστεύω πως κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να έχει την άποψη του και αν μη τι άλλο μία γυναίκα που μπορεί να ορίζει μόνη της τη ζωή της. Δε θέλω με τίποτα να στεναχωριούνται οι δικοί μου αλλά δεν μπορώ να μην λέω και τη γνώμη μου. Ξέρω πως όποτε συναντιόμαστε θα λένε υπονοούμενα κι υπάρχει πιθανότητα να ρίξουν την «ευθύνη» για το παραστράτημα στο αγόρι μου. Η ερώτηση μου είναι πως αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση ή παρόμοιες από εδώ και πέρα. Γενικά ενώ υπάρχει πολλή αγάπη δε συμφωνώ πολλές φορές με την οικογένειά μου και καβγαδίζουμε συχνά, γεγονός που με κάνει να μη νοιώθω καλά όποτε πηγαίνω σπίτι μου.

Σε ευχαριστώ Α, μπα για το χρόνο σου!

Άννα

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Άννα, φυσικά και γίνεται να μην λες την γνώμη σου.

Το νεοναρκισσιστικό κίνημα των 00's του τύπου «να είσαι ο εαυτός σου» και «haters gonna hate» και «κράζεις, θαυμάζεις» και «μην αλλάξεις ποτέ γιατί είσαι τέλειος» έχει ανοίξει τα στόματα και αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Κακό είναι που τα θύματα του κινήματος πιστεύουν ότι είναι φοβερή καταπίεση, ανήκουστο να κρατάνε κάποιες φορές τις γνώμες τους για τους εαυτούς τους.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να κρατάς μερικές φορές την γνώμη σου για τον εαυτό σου: ας πούμε, όταν δεν σε έχει ρωτήσει κανείς. Ή όταν προτιμάς να ακούσεις πρώτα την γνώμη του άλλου, πριν πεις την δική σου. 'Η όταν δεν είσαι σίγουρη για την γνώμη σου. Ή, πολύ σημαντικό: όταν η κοινοποίηση της γνώμης σου δεν είναι πιο σημαντική από την ομαλότητα κάποιων σχέσεων. Αν συμφωνείς ότι η δική σου γνώμη δεν είναι πιο σημαντική από την γνώμη των άλλων, ούτε είναι η πιο σωστή, δεν θα γίνει κάτι αν δεν την εκφράζεις κάθε φορά που νιώθεις ότι διαφωνείς.

Αν ήταν μόνο αυτό το θέμα που προέκυψε ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, δεν θα έγραφα αυτή την απάντηση. Μεγάλωσες σε μια κλειστή κοινωνία. Λες ότι έχεις συχνά τσακωμούς στο σπίτι επειδή δεν συμφωνείτε. Τι περιμένεις να γίνει; Να αλλάξουν οι γονείς σου; Ή πιστεύεις ότι είναι καθήκον σου να φέρεις τον φάρο της αλήθειας στο σπίτι, τώρα που τα έχεις καταλάβει όλα και ζεις στο εξωτερικό και είσαι πιο μπροστά από αυτούς;

Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να έχει τη γνώμη του, μόνο που κανείς δεν σου απαγόρεψε να την έχεις. Εσύ θέλεις να την έχεις και να την λες και μετά να μην έχεις αντιδράσεις. Αν δεν θέλεις με τίποτα να στενοχωριούνται οι γονείς σου, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη σου τα συναισθήματα που τους προκαλούν τα λόγια σου. Ή θα βάλεις αυτούς πάνω από σένα, ή όχι. Δεν γίνεται να έχεις και τα δύο.

Τώρα που είσαι κοσμογυρισμένη και γεμάτη ανησυχίες, θα πρέπει να μάθεις να δείχνεις ανοχή στις διαφορετικές απόψεις, και να μην αισθάνεσαι ότι είναι απαραίτητο να βάζεις κάθε φορά τους άλλους στη θέση τους. Υπάρχουν σωστές και λάθος στιγμές για να υποστηρίξεις τη γνώμη σου, ακόμα και αν η γνώμη σου είναι ολόσωστη. Για τον καθέναν η άποψη του ολόσωστη είναι.

Τώρα φυσικά δεν θα πάρεις πίσω αυτό που είπες, αλλά όπως κατάφερες να δημιουργήσεις το θέμα, έτσι θα μάθεις και πώς να αντιμετωπίζεις την πίστη σου ότι πρέπει πάντα να λες τη γνώμη σου. Αν δεν βρεις τρόπο να ομαλοποιήσεις το κλίμα χωρίς να τα κάνεις χειρότερα, θα είναι ένα μήνυμα από το μέλλον να σκέφτεσαι καλά πριν εκφράζεις τη γνώμη σου σε περιβάλλοντα που ξέρεις ότι είσαι μειοψηφία και έχεις συναισθηματικό δέσιμο. Και ως προς το περιεχόμενο, και ως προς τον τρόπο.

__________________
7.

Γιατί οι άνδρες δε κουβαλούν τσαντες; Και πως αντέχουν να μην κουβαλούν; Μια τσάντα έχει τα απαραίτητα και για τα δύο φύλα. Κλειδιά, λεφτά, χαρτιά σημαντικά, πορτοφόλι, χαρτομάντιλα. Και από την άλλη γιατί οι γυναίκες έχουν τεράστιες τσάντες πολλές φορές και χωρούν μέσα όσα χωρουσε beaded bag της Ερμιονης;

- RachelGreen

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Αχ σε ευχαριστώ για την ερώτηση.

Αυτό το θέμα άρχισε να με απασχολεί πρόσφατα, και νόμιζα ότι έκανα κάποια σπουδαία ανακάλυψη, αλλά βέβαια έχουν γραφτεί άπειρα για το θέμα.

Η απάντηση είναι: οι άντρες δεν κουβαλούν τσάντες γιατί τα αντρικά ρούχα έχουν τσέπες.

Τα γυναικεία πρέπει να είναι εφαρμοστά – να μην εξηγήσω το γιατί- και οι τσέπες είτε είναι μικρές, είτε ψευτοτσέπες. Οι γυναίκες δεν έχουν άλλη επιλογή από την τσάντα. Και όταν είναι σε ζευγάρι, ο άντρας βάζει στη γυναικεία τσάντα ό,τι δεν χωράει στις τσέπες του, και μετά ζητάει χαρτομάντηλα, εισιτήρια, νερά, αλλά παράλληλα κοροϊδεύει για «πόσα βάζει μέσα στην τσάντα της πια» και «δεν βρίσκει τίποτα εκεί μέσα», όταν ο ίδιος και όλη η οικογένεια περιμένουν και θεωρούν αυτονόητο ότι η μαμά έχει μέσα στην τσάντα της τα πάντα (και την κατηγορούν αν έχει ξεχάσει κάτι).

Οι τσάντες δείχνουν ότι μια γυναίκα είναι γυναίκα, και αυτό είναι μια υποχρέωση, όσο ένα σύμβολο στάτους, όσο και στολίδι. Είναι χαρακτηριστικό πόσο πολύ χλευάζεται η τσάντα στους άντρες: θεωρείται κάτι γυναικείο, οπότε δεν είναι αντάξιο του ανδρισμού. Οι άντρας βάζει το κινητό, τα κλειδιά και το πορτοφόλι και φεύγει, γιατί είναι ωραίος και άνετος. Η γυναίκα σπαταλάει ώρες για την εμφάνιση της και κουβαλάει τα πάντα μέσα στην τσάντα της, γιατί είναι ματαιόδοξη και μονίμως αργοπορημένη (αλλά ας τολμήσει να βγει έξω απεριποίητη).

Μετά την εκατομμυριοστή φορά που ευχήθηκα να είχαν τα ρούχα μου τσέπες για να μην κουβαλάω παντού τσάντα (που μετά πρέπει να προσέχεις, να κουβαλάς, να μην ξέρεις πού να την κρεμάσεις), κατάλαβα ότι και αυτό είναι κοινωνική κατασκευή που έχει προκύψει από την γνωστή ιδέα ότι οι άντρες κάνουν δουλειές και οι γυναίκες είναι όμορφες.

Η ιστορία του ρούχου αποδεικνύει αυτή την θεώρηση, και όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, και για όποιον βαριέται, μπορεί να διαβάσει τα παρακάτω αποσπάσματα:

«Στον 19ο αιώνα οι πλούσιες γυναίκες δεν έπρεπε να απασχολούν τα χέρια τους με δουλειές, οπότε το να έχουν μαζί τους χρήματα δεν έπρεπε να είναι κάτι που απασχολεί μια γυναίκα. Με τα λόγια της Burman, "οι απογοητεύσεις και οι περιορισμοί στην πρόσβαση μιας γυναίκας στα χρήματα και στην ιδιοκτησία φαινόταν και στο μέγεθος της τσέπης τους."

Αντιθέτως, τα αντρικά ρούχα είχαν τότε περισσότερες τσέπες από ποτέ, και πολλές από αυτές δεν ήταν ορατές. Η στάση με τα χέρια στην τσέπη ήταν η πιο κλασική φωτογραφική πόζα του 19ου αιώνα. Οι τσέπες ήταν για τους άντρες.

Με την έναρξη των πολέμων, η μόδα άλλαξε για όλους τους δυτικούς. Οι γυναίκες που δούλευαν για τον πόλεμο φόρεσαν παντελόνια για πρώτη φορά, κυρίως αντρικά παντελόνια που τα είχαν στενέψει. Αυτά τα αντρικά παντελόνια είχαν αντρικές τσέπες. Αλλά μετά τον πόλεμο, ένα νέο στυλ προέκυψε, με σχεδιαστές όπως τον Poiret και την Σανέλ. Με τα λόγια της Βογκ του 1939, τα γυναικεία παντελόνια έπρεπε «να μην είναι σχεδιασμένα όπως τα αντρικά, αφού δεν έχουμε την ίδια φιγούρα... στις αρχές του πειραματισμού, τα παντελόνια συνοδευόταν από υπερβολικά αντρικά αξεσουάρ».

Κι αυτό ήταν το τρικ: τα αποδεκτά παντελόνια έπρεπε να γίνουν «θηλυκά», και αυτό σημαίνει «κολλητά στο σώμα», και αυτό σημαίνει αντίο στις μεγάλες τσέπες.

Στην δεκαετία του 70 τα παντελόνια έγιναν mainstream, υποστηριζόμενα τόσο από το φεμινιστικό κίνημα, όσο και από τα γυαλιστερά εξώφυλλα. Ταυτόχρονα δύο νέες μόδες εμφανίστηκαν: τα υπερβολικά λεπτά μοντέλα και οι it τσάντες.»