__________________
1.
Έχω προβληματιστεί. Σε κάποια ερώτηση μια κοπέλα είπε ότι η φίλη της έχει μια σχέση όπου περνάει καλά και φαίνονται αγαπημένοι και είπε ότι το ζηλεύει με την έννοια ότι θέλει κι εκείνη μια τέτοια σχέση, και της είπες να μη ζηλεύει τη σχέση κανενός γιατί δεν ξέρει πώς είναι πραγματικά μια σχέση. Δε θα διαφωνήσω σε αυτό που είπες, αλλά έχω μια ένσταση. Εμένα δε μου φαίνεται κακό να βλέπεις κάποιον να έχει κάτι που σου φαίνεται ωραίο και να το θέλεις και για σένα. Άλλωστε ο καθένας βλέπει αυτά που θέλει, δεν υπάρχει περίπτωση να βλέπει ακριβώς αυτό που ζει ο άλλος. Θέλω να πω, αν η φίλη μου έχει σχέση και περνάει ωραία, γιατί να μην πω "να κοίτα τι καλά που είναι η Φιλιώ, ωραία θα ήταν να το έχω κι εγώ αυτό". Το "αυτό" μπορεί να είναι να έχω άντρα που γουστάρει ταξίδια, μπορεί να είναι το καλό σεξ, μπορεί να είναι επιτυχία στη δουλειά, οτιδήποτε μου φαίνεται ωραίο. Δε σημαίνει ότι εγώ θα το ζούσα ακριβώς όπως η Φιλιώ, και συμφωνώ ότι δεν έχει νόημα να περιμένει κανείς να το ζήσει όπως ο άλλος. Μπορεί εδώ που τα λέμε η Φιλιώ να μη γουστάρει καν τα ταξίδια και να την εκνευρίζει που ο άλλος θέλει κάθε ΣΚ εκδρομές. Μπορεί να έχει επαγγελματική επιτυχία και να είναι πνιγμένη στο άγχος, αλλά έχει τόση σημασία; Ας προσπαθήσω να γίνω κι εγώ επιτυχημένη και βλέπω πώς θα είναι για μένα. Δε νομίζω ότι ζηλεύουμε τις σχέσεις των άλλων ακριβώς όπως είναι, γιατί όντως δεν ξέρουμε πώς είναι, αλλά τα στοιχεία που μας αρέσουν. Όταν βλέπεις ότι γίνεται, δεν είναι λογικό να πεις "α το θέλω κι εγώ αυτό"; Και μετά βλέπεις πώς θα το κάνεις δικό σου, βέβαια, στα δικά σου μέτρα και γούστα. Νομίζω η λέξη ζήλια χτυπάει άσχημα αλλά δεν τη θεωρώ κακή αν σε κάνει να διεκδικείς κάτι που θες και δεν είναι "γαμώτο, γιατί ο άλλος το έχει". Εκεί που το χάνουμε νομίζω είναι όταν αντί να βλέπουμε παραδείγματα στους άλλους και να εμπνεόμαστε από αυτούς, χανόμαστε σε ένα αδιέξοδο "γιατί". Μήπως δεν κατάλαβα καλά αυτό που είπες και τζάμπα έγραψα ολόκληρο κατεβατό;
Μα αυτό που περιγράφεις δεν λέγεται ζήλια. Αν το «γιατί» οδηγήσει σε πράξεις, μιλάς για κάτι άλλο.
Η ζήλια είναι μια συγκεκριμένη λέξη που περιγράφει ένα πολύ γνωστό συναίσθημα, που είναι τρομερά βασανιστικό. Δεν είναι το «αχ τι ωραία που περνάει η Φιλιώ, μακάρι να περνούσα κι εγώ έτσι, τι κάνει σωστά για να το κάνω κι εγώ» αλλά «της Φιλιώς της έχουν έρθει όλα εύκολα, εγώ παλεύω για όλα, γιατί έχει αυτό που έχει ενώ δεν της αξίζει, θα έπρεπε να είναι δικό μου», όπου «δικό μου» είναι η προβολή όσων νομίζουμε ότι έχει η Φιλιώ, κρίνοντας απ' έξω.
Το χαρακτηριστικό της ζήλιας είναι η λύπη ή ο φθόνος. Λυπόμαστε τον εαυτό μας που δεν έχει αυτά που (νομίζουμε ότι έχουν) οι άλλοι, ή φθονούμε τους άλλους για όσα (νομίζουμε ότι) έχουν, επειδή σε έναν «δίκαιο κόσμο» θα ήταν δικά μας, λες και τα καλά πράγματα είναι μεταβιβάσιμα και αν τα χάσει ο διπλανός μας θα τα πάρουμε εμείς. Το άλλο χαρακτηριστικό της ζήλιας είναι ότι βλέπουμε τα καλά που έχουν οι άλλοι (με τα θολά μας μάτια) αλλά δεν βλέπουμε καθόλου τον κόπο ή τις θυσίες που έκαναν οι άλλοι για να τα αποκτήσουν, κόπους ή θυσίες που εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν θα κάναμε. Η ζήλια πιστεύει ότι όλα χαρίστηκαν στους άλλους και μας άφησαν απ' έξω, το «γιατί» της ζήλιας πηγαίνει στην κακούργα κοινωνία. Δεν μπορείς να πεις «ας προσπαθήσω να γίνω επιτυχημένη και θα δω πώς είναι για μένα». Η προσπάθεια έχει μέσα της τον κόπο από την αρχή.
Οπότε, ναι, μάλλον τσάμπα έγραψες το κατεβατό, αλλά τα έγραψες ωραία, οπότε δεν πειράζει.
__________________
2.
Πως κρίνεις κάποιον, που όταν θυμώνει, γιατί θεωρεί ότι θίγεται, ενώ δεν θα έπρεπε κατά την κρίση σου, δίνει μεγάλη διάσταση, αντιδρά πολύ έντονα, επιθετικά λεκτικά, μιλώντας άσχημα στον άνθρωπο που τον αγαπά και δείχνει γενικά συγκατάβαση?- Σωβρακοφανέλα
Πώς κρίνεις εσύ έναν άνθρωπο που αγαπά και δείχνει γενικά συγκατάβαση σε κάποιον άλλον που, όταν θυμώνει, αντιδρά άσχημα και κακοποιεί λεκτικά;
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα,
Ξεκίνησα να διαβάζω όλη τη στήλη σου μαζεμένη (αισίως έχω φτάσει στο 2013) και γίνομαι πλουσιότερη μέσα από την καθαρότητα της σκέψης σου. Αποκρυσταλλώνομαι.
Κάτι που με απασχολούσε άκαιρα από τα 30 μου (τώρα είμαι 38) και πλέον ήρθε ο χρόνος να αποφασίσω είναι αν θα (προσπαθήσω να) κάνω παιδιά. Ανέκαθεν με άγχωνε το γεγονός ότι δεν ξέρω αν θέλω, τι θα γίνει αν θελήσω πολύ αργά χρονικά και όλα αυτά. Τώρα, είμαι εδώ και 1,5 χρόνο με κάποιον με τον οποίο είμαστε πολύ καλά μαζί, και μου ζήτησε να κάνουμε οικογένεια. Είναι κάτι που είχαμε συζητήσει εξαρχής, εκείνος ήθελε, εγώ του είχα πει ότι δεν είμαι σίγουρη, και τώρα μου είπε ότι θέλει να ξέρει, αν θέλω κι εγώ. Κάτι που το θεωρώ τελείως θεμιτό. Του ζήτησα μια παράταση, την οποία θα χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε μαζί. Εάν κάνουμε την παραδοχή ότι και αυτό το στάδιο πάει τόσο καλά όσο το προηγούμενο, τι κάνω; Το έχω συζητήσει με ελάχιστες φίλες γιατί δεν το θεωρώ πολύ καλή ιδέα. Μου είπαν: αν δεν ήθελες παιδιά θα το ήξερες. Ναι, αλλά μήπως ισχύει το αντίθετο, ή τίποτα από τα δύο; Αναγνωρίζω ότι δεν το βιώνουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο (να εδώ ας πούμε είχα διαβάσει ένα σχόλιο 'ένοιωθα την αγκαλιά μου άδεια', φαντάζομαι δεν είναι πάντα τόσο έντονο το συναίσθημα) αλλά ένα συναίσθημα υπάρχει, δεν υπάρχει; Εκτός του άγχους, ιδανικά; Είναι κάτι που αποφασίζεται μόνο με το μυαλό; Και εν πάση περιπτώσει αυτό το 'δεν ξέρω' σε τι συνίσταται; Πώς θα καταλάβω αν έχω κάποιους φόβους π.χ. που είναι αντιμετωπίσιμοι και που καμουφλάρουν την επιθυμία, ή αν από την άλλη όχθη δεν θέλω αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να δω ότι έτσι είναι;
Τέλος, να σημειώσω ότι αυτό είναι θέμα που συζήτησα και όταν έκανα ψυχοθεραπεία (2 χρόνια, λόγω κατάθλιψης, υπήρχε καιρός που το να διαιωνίσω το είδος μου μού φαινόταν κάτι σαν σαδισμός προς το είδος. Τώρα συνεχίζω την φαρμακευτική αγωγή, γεγονός που πρέπει να κοιτάξω, έτσι κι αλλιώς.) Όμως δεν πήρα αυτό που χρειαζόμουν για το συγκεκριμένο θέμα. Τότε, όμως, ήταν άγχος θεωρητικό. Τώρα, που ο καιρός περνά και που υπάρχει μια κατά τα άλλα πολύ καλή σχέση, προδιαγράφεται σταυροδρόμι.
Τέλος – τέλος, τα έχω συζητήσει όλα αυτά με τον φίλο μου, ο οποίος είναι πολύ υποστηρικτικός σε οτιδήποτε πρακτικό έχω θίξει (π.χ. τη διακοπή των φαρμάκων σε περίπτωση εγκυμοσύνης) και σε οτιδήποτε μη πρακτικό. Αλλά ο πυρήνας μιας τέτοιας κίνησης πρέπει να προέρχεται και από τους δυο μας ανεξάρτητα.
Σ' ευχαριστώ πολύ.- Βασιλική
Οι άνθρωποι που δεν είναι σίγουροι αν θέλουν παιδιά είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα του πληθυσμού που αρχίζει και εμφανίζεται όλο και περισσότερο γιατί πολύ αργά, αλλά σταθερά, το ταμπού του «όχι» αρχίζει να μειώνεται. Δεν περιγράφεις κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ή εξαιρετικό, ή μειοψηφικό. Η σιγουριά ή μη σιγουριά έχει να κάνει με πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του καθενός, άλλα κολακευτικά και θετικά, και άλλα όχι και τόσο. Με αυτό εννοώ ότι οι σίγουροι δεν είναι απαραίτητα πιο ικανοί γονείς, και οι πιο αμφίρροποι δεν είναι απαραίτητα πιο επικίνδυνοι για να το μετανιώσουν - διότι ναι, η πιθανότητα να το μετανιώσει κανείς υπάρχει, και όσο δεν το συζητάμε αυτό, συνεχίζουμε να κάνουμε ως κοινωνία εγκλήματα εις βάρος αθώων.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι είναι αυτό που θέλεις εσύ. Εδώ εσύ δεν μπορείς να το πεις ακόμα με σιγουριά για τον εαυτό σου, μετά από ψυχανάλυση. Οπωσδήποτε δεν ισχύει αυτό που σου λένε οι φίλες σου, ότι «αν δεν ήθελες παιδιά θα το ήξερες». Οι φίλες σου νομίζουν ότι σπρώχνοντας σε προς το «αυτονόητο» σε βοηθούν να ζήσεις μια «κανονική» ζωή, που αφελώς σημαίνει «ευτυχισμένη ζωή». Όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ήθελαν παιδιά, και το ανακάλυψαν αφού τα έκαναν, και πέρασαν την υπόλοιπη τους ζωή απόντες από τις ζωές των παιδιών τους, στιγματίζοντας τις ζωές των παιδιών με έλλειψη και αίσθηση ανεπάρκειας.
Πρέπει να κοιτάξεις πολύ βαθιά μέσα σου και να σκεφτείς: όταν σου συμβαίνει κάτι που δεν έχεις διαλέξει, καταφέρνεις να δεις την καλή του πλευρά, ή εύχεσαι μόνιμα να ήταν αλλιώς τα πράγματα; Τα παιδιά είναι για πάντα. Η ζωή σου θα αλλάξει για πάντα και θα πας προς το άγνωστο. Για πάντα όμως θα είναι και η έλλειψη παιδιών, και αυτή τη ζωή μπορείς να την φανταστείς με περισσότερη ακρίβεια. Πιστεύεις ότι μπορείς να χειριστείς και τις δύο εκδοχές εξίσου, το ίδιο καλά; Με λίγα λόγια, αν κάνεις λάθος, μπορείς να ζήσεις την υπόλοιπη σου ζωή χωρίς να καταστρέψεις μια άλλη, ή θα βάλεις τα δυνατά σου να παραμείνεις ένας σωστός, καλός άνθρωπος προς τον εαυτό σου και τους άλλους, ό,τι κι αν γίνει;
__________________
4.
Μισώ τις χορεύτριες από τα βάθη της καρδιάς μου. Αυτές που συνδυάζουν την χορογραφία με την δραματουργία ή την αρχιτεκτονική πχ. Αυτές που μπορεί οι παραπάνω συνθέσεις τους να είναι απαίσιες, να το έχουν χάσει κατά πολύ στην μετάφραση, αλλά κατάφεραν και εξέφρασαν έννοιες και συναισθήματα με το σώμα τους. Και τις αγάπησαν για αυτή τους την εκφραστικότητα, και τις πόθησαν και τις ύμνησαν σε ημερολόγια (που κακώς άνοιξα) ή συνεργάστηκαν μαζί τους σε δρώμενα (που κακώς είδα). Και αφού καλή μου Α,μπα έσταξα το φαρμάκι μου, το πραγματικό μου θέμα και η απορία μου δεν είναι γιατί οι παλιοί μου έρωτες (που ποσώς με νοιάζουν) έτυχε και είχαν ανάμεσα στις άλλες ερωμένες τους και κάποια χορεύτρια. Το πραγματικό μου θέμα είναι γιατί ενώ μια ζωή ασχολήθηκα, και επέλεξα και σαν επάγγελμα να ακολουθήσω καλλιτεχνικό κλάδο, αρνούμαι εδώ και καιρό να παράξω οποιοδήποτε έργο, ακόμα και κάτι το οποίο έχω αναλάβει να φέρω εις πέρας μέχρι το καλοκαίρι (επι πληρωμή). Είμαι σε αναμονή μιας καριέρας που πρέπει να ξεκινήσει εκτός Ελλάδος, πρέπει να συγκεντρώσω τις καλύτερες δουλειές μου σε ένα portfolio, πρέπει να δημιουργήσω και κάποια νέα concept, πρέπει να ολοκληρώσω κάποια άλλα, και επιμένω να ζηλεύω όσους (χορευτές και μη) έχουν την την υπομονή, την επιμονή και την συνέπεια να δουλεύουν και να εξελίσσονται. Και όχι δεν είμαι βολεμένη, ναι έχω τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, ναι έχω κάνει οποιαδήποτε δουλειά στη ζωή μου για να έχω κάποιο εισόδημα, ναι όσοι με ξέρουν περιμένουν από μένα "μεγάλα πράγματα", ναι καταλαβαίνω το γιατί, και ΝΑΙ, απορώ πως θα ξεκινήσουν τα μεγάλα, αν αρνούμαι να κάνω κάτι μικρό, κάτι απλό, κάτι λίγο κάθε μέρα? -βλαξ swan
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ρωτάς (γιατί κωλυσιεργείς; Γιατί δεν έχεις την υπομονή και την επιμονή για να δουλέψεις; Δεν ξέρω. Πώς να ξέρω κάτι τόσο σύνθετο για σένα; Είμαι βέβαιη όμως ότι εσύ ξέρεις) αλλά έβαλα αυτό που έγραψες επειδή μου άρεσε η εισαγωγή. Θα ήθελα να μάθω κι άλλα για τα ημερολόγια που διάβασες ενώ δεν έπρεπε να διαβάσεις. Αυτό από μόνο του δεν θα γινόταν ένα ωραίο έργο τέχνης;
__________________
5.
Γεια σου αμπα! Διαβαζω πολυ καιρο τη στηλη σου και παντα θεωρω απολυτα πετυχημενες τις απαντησεις που δινεις!
Αυτο που θελω να ρωτησω εγω ειναι το εξης: ειμαι σε μια σχολη με αμεση επαγγελματικη αποκατασταση και πολλες επιλογες. Σε ενα χρονο περιπου παιρνω πτυχιο, και εχω σκοπο να γυρισω για ενα χρονο τον κοσμο. Γι αυτο το "ταξιδι" εχω τοσο την οικονομικη δυνατοτητα οσο και την προθυμια να δουλεψω σε οποιαδηποτε δουλεια ανα τον κοσμο σχετικη η ασχετη με το αντικειμενο μου. Εδω και δυο χρονια βρισκομαι σε σχεση με καποιον 10 χρονια μεγαλυτερο μου, ανεργο. Περναω υπεροχα μαζι του και θα ηθελα καποια στιγμη μαζι του να κανω οικογενεια.Παλιοτερα ειχε κανει κ ο ιδιος την ερευνα του για εργασια στην ευρωπη αλλα δεν προεκυψε κατι. Παρολα αυτα εκεινος αν και δηλωνει προθυμος να με ακολουθησει στο ταξιδι μου, δεν εχει την οικονομικη κατασταση να το κανει. Για την ανεργια του ευθυνεται και ο ιδιος, μιας και δεν εχει κανει τιποτα για να αλλαξει την κατασταση του, ουτε σαν μετεκπαιδευση ουτε σε αναζητηση εργασιας τον τελευταιο καιρο. Γκρινιαζει συνεχως και ενω θεωρει πως ειναι φιλοδοξος δειχνει το ακριβως αντιθετο. Αν και τον αγαπω πολυ, εχω αρχισει να εχω αμφιβολιες για το μελλον της σχεσης μας, καθως εγω θελω να κανω οσο περισσοτερα μπορω ενω εκεινος θεωρει πως απλα εχει αδικηθει. Ειναι ιδιον της ηλικιας του? Ειναι παραλογο να περιμενω απο καποιον 30φευγα να τα παρατησει ολα και να με ακολουθησει ενω α)δηλωνει πως κατι τετοιο ειναι το ονειρο του, β)δειχνει να εκτιμα αυτο που εχουμε και γ)δεν τον κρατα τιποτα απολυτως εδω? Ξερω οτι αν τελικα δεν ερθει μαζι μου θα χωρισουμε , αλλα μηπως ειναι καλυτερα να χωρισουμε απο τωρα?- Ελένη
Δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις, βέβαια, αλλά μπορώ να σου πω κάτι με μεγάλη βεβαιότητα. Η απραξία του δεν εξηγείται με τα χρόνια του. Όχι, δεν είναι ιδίον της ηλικίας του η συμπεριφορά του, δεν μπορείς να τον δικαιολογήσεις έτσι. Είναι όπως είναι, επειδή έτσι είναι, και δεν θα αλλάξει ποτέ.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα;
Ο φίλος μου έχει έντονη άποψη για τα ρούχα μου. Όταν δεν του αρέσει κάτι, θα ξινίσει, θα θέλει να αλλάξω ή στη χειρότερη περίπτωση που βρεθούμε κατευθείαν έξω και δεν του αρέσουν αυτά που φοράω, κρατάει μια passive aggressive στάση, όπου δεν με κοιτάει και μερικές φορές απλά κοιτάει το κινητό και αποφεύγει να μου μιλάει. Θεωρώ αυτή τη στάση απαράδεκτη, γιατί ακόμη και να ντυνόμουν σαν κλόουν (που ούτε καν, το στυλ μου είναι απλό και γενικά θεωρούμαι από το φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον πάντα κομψή), εφόσον διάλεξε να είναι μαζί μου, οφείλει να αποδέχεται τι φοράω. Από την άλλη, εγώ δεν παρεμβαίνω στον τρόπο που ντύνεται και του εξηγώ ότι για έναν άνθρωπο που ντύνεται σπορ και χύμα ακόμη και στη δουλειά του, δεν μπορεί να προσπαθεί να επιβάλλει στους άλλους ρούχα που δεν τους αρέσουν και που στο κάτω-κάτω δεν ταιριάζουν ούτε καν στο σωματότυπό τους. Αυτοί είναι οι μόνιμοι καβγάδες μας, με το ντύσιμο να έχει γίνει πια πηγή άγχους για εμένα, αφού μεταφράζω την στάση του σαν απόρριψη προς την εικόνα μου. Τι προτείνεις;- Συνονόματη
Ο μοναδικός λόγος για να κάνουμε την προσπάθεια να είμαστε μέσα σε μια σχέση είναι η δημιουργία μια στενής συμμαχίας, ενός κουκουλιού, ενός συνδέσμου μεταξύ δύο ανθρώπων που χτίζουν ένα δικό τους, απρόσιτο για τους υπόλοιπους σύμπαν, στο οποίο βασιλεύει η ασφάλεια και η αγάπη. Σε αυτό το σύμπαν υπάρχει μόνο στήριξη και ενθάρρυνση. Αναγνώριση και συμπόνοια. Θαυμασμός και συνεργασία.
Αν δεν έχουμε αυτό, δεν έχουμε κανέναν λόγο να μένουμε σε μια σχέση. Αν είναι να δεχόμαστε κριτική, passive aggressive συμπεριφορά, έμμεση ή άμεση απόρριψη, θυμό και αγένεια, καλύτερα να είμαστε μόνοι μας, γιατί έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα έχουμε άφθονα γύρω μας όλη τη μέρα, παντού, και χωρίς σχέση.
Αν βλέπεις ότι με κάποιον δεν υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθεί ένα τέτοιο περιβάλλον ασφάλειας, και ο άλλος προσπαθεί να επιβληθεί και να ελέγχει, άσε τον να πάει να βρει ένα άλλο ανώριμο συναισθηματικά άτομο να τα κάνουν μαντάρα παρέα.
Αν εσύ θέλεις μια σχέση για να σε πάει μπροστά, βάλε του ένα ξεκάθαρο όριο στα σχόλια και ένα χρονικό διάστημα για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Αν δεις ότι δεν μπορεί να κρατηθεί και θέλει οπωσδήποτε να σου λέει γιατί είναι καλύτερος από σένα, δεν υπάρχει ελπίδα.
__________________
7.
αμπα ? τι να κανω που φοβάμαι τη μαμά μου? Πολλές φορές η συμπεριφορά της είναι ανεξήγητη φοβάμαι ότι θέλει να με βλάψει γιατί δεν είμαι αυτή που θέλει. Εγώ ευτυχώς σπούδαζω και δεν βρισκόμαστε συχνά αλλά όταν έρχομαι να μείνω εδώ νιώθω ανασφάλεια και δεν έχω και σε ποιόν να μιλήσω γιατί ο μπαμπάς μου ειναι στην κοσμαρα του δεν ασχολείται, και η γιαγιά μου παντα υπστηριζεί τη μαμα. Η σχέση με τη μαμα μου είναι τυπική από τη στιγμή που ενιλικιώθηκα. Κανεί πράγματα τα οποία είναι ανεξήγητα, πιστεύω ότι με παρακολουθεί δεν χανεί ευκαιρία να ψάξει facebook για να ελεγξει με ποιον μιλάω καθώς εγω παλία τα ξέχναγα ανοιχτά και αν έβλεπε συνομιλία με κάποιο αγόρι αρχίζε να με βρίζει και να με λεει πουτάνα, συμπαθεί ορισμένες από τις φιλές μου, οι υπολοιπές είναι πουτανάκια. Μάλιστα πριν καιρό είχε πετύχει μια φίλη μου στο δρόμο και άρχιζε να την προσβάλει και της είπε βρες τρόπο να ξεκόψεις από την κόρη μου, της το είπα σήμερα και δεν το παραδέχτηκε. Bρήκα στο κινητό της αποθηκευμένη επαφή το κινητό μιας φίλης μου για την οποία δεν της έχω μιλήσει ποτε. Είχα βάψει τα μαλλιά μου και δεν το είχα πει σε κανέναν για να μη μου φωνάζει ότι χαλάω λεφτά, όταν με έβλεπε θα το καταλάβαινε φυσικά ,και πάνω σε τσακωμό λέει στον αδελφό μου 'και έβαψε το μαλλί και χαλάει ένα σωρό λεφτά ' την πηρά τηλεφωνό και της λεω στα ίσα που ξέρεις ότι εβάψα τα μαλλιά μου και μου λεει 'έβαψες τα μαλλιά? καλα βγήκαν?' και αυτά είναι λίγα περιστατικα και δεν ξέρω μερίκες φορές αν γινεί κάτι παθαίνει κρίσεις και αρχίζει και κλαίει με έστειλε πέρσυ σε ψυχολόγο και της είπα να πάει αυτή. Πιστεύω ότι το φοιτητικό μου σπίτι έχει κάμερες και έτσι τα ξέρει όλα αυτά και γένικα φοβάμαι λεει συνέχεια ψέματα της έχω πει να μην ανακατεύεται στα προσωπικα μου αλλα δεν ακούει με ρωτάει συνέχεια αν έχουν γκόμενο οι φίλες μου και εγώ λεω δεν ξέρω και αρχίζει να μου φωνάζει ΄΄θα κοροϊδεύεις εσυ εμενα? λεει''.Σου ακούγονται φυσιολογικα όλα αυτά ? τι να κάνω? φοβάμαι ότι θέλει να μου κανει κακό είμαι υπερβολική? -απεγνωσμενη κορη
Δεν είσαι υπερβολική και δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Η μαμά σου πρέπει να πάει σε ψυχίατρο. Πολλές από τις αντιδράσεις της δείχνουν ότι χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια.
Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να πάρεις όλες τις αποστάσεις που χρειάζεται για να νιώσεις ασφάλεια. Άλλαξε όλους τους κωδικούς σου σε όλα τα μέσα, άλλαξε κλειδαριές, και αν μπορείς, καλύτερα να μετακομίσεις. Αραίωσε τις επισκέψεις και κάνε μια κουβέντα με τον αδερφό σου. Ελπίζω να συνεννοείστε. (Δεν λες αν κάνει τα ίδια και σε εκείνον.)
Μην λογοκρίνεις ποτέ μα ποτέ τον φόβο που νιώθεις. Άκουσε το ένστικτό σου. Όταν νιώθεις ότι είσαι σε κίνδυνο απέναντι σε έναν άνθρωπο, να το παίρνεις πάρα πολύ στα σοβαρά. Χρειάζεσαι συμβουλές από επαγγελματία για τα επόμενα βήματα και για τους τρόπους αντιμετώπισης της μητέρας σου. Πιστεύω ότι πρέπει να απευθυνθείς σε μια γραμμή βοήθειας για κακοποιημένες γυναίκες, που έχουν τέτοια εμπειρία και μπορούν να σε κατατοπίσουν. Εδώ έχει έναν κατάλογο με όλες τις διαθέσιμες γραμμές.
Πρώτα πρέπει να καταλάβεις τι συμβαίνει, και μετά θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις.
σχόλια