Το ελληνικό ίντερνετ είναι γεμάτο με αντιδράσεις και αυτοσχέδιες αναλύσεις σήμερα. Επέλεξα μερικές που μου φάνηκαν δυνατές και ενδιαφέρουσες.
Tatiana Liani
Στο ερώτημα τι μπορεί να κάνει μια ικανή γυναίκα για να κερδίσει έναν ανίκανο άντρα, η απάντηση είναι: Τίποτα.
Στον 21ο αιώνα μια ικανή, μορφωμένη, επιτυχημένη γυναίκα δεν έχει καμιά ελπίδα απέναντι σε ένα οποιοδήποτε μάτσο αρσενικό. Και μη μου πείτε ότι ο μισογυνισμός δεν έχει καμιά σχέση με τις εξελίξεις στις ΗΠΑ όταν τα exit polls έδειξαν ότι τα 2/3 των λατίνων αντρών ψήφισαν τον άνθρωπο που στον προεκλογικό αγώνα τους στιγμάτισε ως εγκληματίες και βιαστές.
Η πραγματικότητα είναι ότι οποιοσδήποτε άντρας στη θέση της Clinton θα είχε κερδίσει άνετα τον Trump. Κι ας ήταν αντιπαθητικός, κι ας είχε σβήσει τα e-mail του, κι ας ήταν διεφθαρμένος.
Φτάνει να ήταν άντρας.
Δημήτρης Πολιτάκης
Fragkiska Megaloudi
Αφού όλοι έχουν κάτι να πουν για τον Τραμπ, ας πω και εγω κάτι. Βασικά θα πώ τα ίδια που έλεγα λίγους μήνες πριν με αφορμή την νίκη Duterte στις Φιλιππίνες. Επι της ουσίας το δίλλημα Τραμπ-Χίλαρυ ήταν πλαστό, καθώς το ποιος θα ηγείται δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία για τόν μέσο εργάτη καθώς και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για νίκες της οικονομικής ελιτ του 1%. Η νίκη Τραμπ έχει ενα συμβολικό χαρακτήρα όμως καθώς σήμανε και την απόλυτη ταπείνωση των μεγάλων μηντιακών συγκροτημάτων που έκαναν εμφανή προπαγάνδα υπερ της Χιλαρυ, θεώρησαν a priori κάθε υποστηρικτη του Τραμπ ως αμόρφωτο, σεξιστή, ρατσιστή βλάκα (με άλλα λόγια αυτό που τόσο υποτιμητικά αποκαλούν "white trash"), ενώ κατάπιναν αμάσητη κάθε πολεμοχαρή δήλωση της Χιλαρυ. Αυτοί λοιπόν οι "αμόρφωτοι" που ένιωθαν ότι η ελιτ των μηντια και της διανόησης τους περιφρονούσε, αντέδρασαν ψηφίζοντας εναν υποψήφιο που που τους "εμοιαζε" και ας μην ειχε καμία σχεση με τις λαικές μάζες. Αυτό που είναι θλιβερό είναι ότι αυτή η ψήφος αντίδρασης στη χειραγώγηση των μήντια και των φερεφωνων τους, είναι έπίσης χειραγωγούμενη. Ο κόσμος δεν ψήφισε μια τρίτη εναλλακτική, αλλά ένα ακόμα μέλος του 1% που θα ακολουθήσει τις ίδιες πολιτικές ανισότητας και αδικίας. Αντέδρασε δηλαδή μέσα στα ανεκτά πλαίσια ενός πολιτικού κατεστημένου που τον ισοπεδώνει και τον εξεφτελίζει. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Τραμπ, γνώμη μου είναι ότι το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει πιο χαμηλούς τόνους απο εκείνους της προεκλογικής εκστρατείας του. Ομως η ουσία είναι ότι ο μάυρος αμερικάνος, ο ξένος εργάτης, η φτωχή ανύπαντρη μητέρα απο το γκέτο μπορεί να είχαν την ψευδαίθηση ότι μια κυβέρνηση της Χιλαρυ δεν θα τους θεωρούσε αποβράσματα, όμως στην πραγματικότητα η αστυνομία θα συνέχιζε να σκοτώνει μαυρους, και ο ξένος εργάτης ή η ανυπαντρη μητέρα θα παρέμεναν κακοπληρωμένοι. Οι λευκοί εργάτες των βιομηχάνικών περιοχών που έδωσαν τη νίκη στον Τραμπ, απλά δεν είχαν να χάσουν τίποτα, έβλεπαν κάθε μέρα το βιοτικο τους επίπεδο να πέφτει και λίγο νοιάζονταν για πολιτική ορθότητα. Και κάπως έτσι φτάσαμε σε αυτό που τόσο υποκριτικά τώρα αποκαλούν "εκλογή -σοκ". Αλήθεια ποιος σοκαρίστηκε;
Haris Vlavianos
"Something is rotten in the state of Denmark"
Όπως και στην χώρα μας, όπως και στην Αγγλία του Τζόνσον και του Φαράζ πριν μερικούς μήνες, στην Αμερική κέρδισε ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, το ψέμα, η συκοφαντία, ο φθόνος, το μίσος, η διχόνοια. Ο Τραμπ παίρνει το χρίσμα έχοντας στο πλευρό του την πλειοψηφία των λευκών ανδρών (των μάτσο, συμπλεγματικών λευκών που του μοιάζουν δηλ.) - οι νέοι, οι γυναίκες, οι Αφροαμερικανοί, οι μειονότητες, ψήφισαν Κλίντον. Καθώς η Αμερική όμως αλλάζει δημογραφικά με γρήγορους ρυθμούς, η μόνη θετική σκέψη που μπορώ να κάνω καθώς ξημερώνει αυτή η μαύρη μέρα, είναι πως κάποιος σαν τον Τραμπ θα είναι πολύ δύσκολο, αδύνατον σχεδόν, να κερδίσει στο μέλλον. Από την άλλη βλέπουμε στη διεθνή σκηνή την επέλαση λαϊκιστών πολιτικών (Ερντογάν, Μαρί Λεπέν, Πούτιν, Τσίπρας - για να μη ξεχνάμε το δικό μας χωριό), που σημαίνει ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επικρατήσει στην πολιτική ο νηφάλιος, συναινετικός, εποικοδομητικός λόγος. Για να επιστρέψω στην Αμερική, οι χειρότεροι φόβοι μας επαληθεύτηκαν. Αυτό που ξεκίνησε ως φάρσα, σήμερα μας κοιτάει στα μάτια και μας λέει με θράσος: go to hell, you conceited fools. Όταν ο αρλεκίνος Ζίζεκ βγήκε και είπε ότι στηρίζει Τραμπ, κάποιοι εδώ ξαφνιάστηκαν και σήκωσαν με νόημα το αριστερό τους φρύδι, λες και υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις λαϊκιστικές ρητορείες, τα τερατώδη ψέματα, τις διχαστικές πρακτικές. Απλώς ο μικρός, ο ελάχιστος Τσίπρας αφορά μόνο εμάς, ο Τραμπ όλον τον πλανήτη.
Λεωνίδας Αντωνόπουλος
Gregory Vallianatos
"Πατρίδα μου είναι η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως κεντήθηκε στην αυγή του νέου κόσμου, μέσα στα ερείπια του Β Παγκόσμιου πολέμου, απ΄όσους οραματίστηκαν ένα κόσμο καλύτερο.
Η πατρίδα αυτή μεγάλωσε έχοντας ως επιστέγασμα τον Χάρτη των Κοινωνικών δικαιωμάτων της Ευρωπαικής Ενωσης.
Η παιδεία μου είναι χριστιανική, ανθρωπιστική και φιλελεύθερη. Το χριστιανικό στοιχείο το αρνήθηκα στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής μου. Το θυμάμαι όπως η πεταλούδα την κάμπια.
Είχα την ευκαιρία να γυρίσω τον κόσμο ολόκληρο. Προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου ή που πιάνω το μολύβι.
Θυμάμαι πολύ καλά την αντίδρασή μου στις αστραπές και τις βροντές από μικρός. Ηθελα να τις βλέπω και να τις ακούω καθαρά...."
αυτά γράφω, μεταξύ άλλων, στον πρόλογο του βιβλίου μου "ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ", απ τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2008.
Μεγάλωσα στη χούντα των συνταγματαρχών και στην επιστράτευση για την Κύπρο κι ειν αδύνατο να τα ξεχάσω.
Τί να μου πουν οι Τραμπ οι Λεπέν οι Πούτιν κι οι Μαδούρο βλάκες κι οι αξίες τους!
Προχωράμε
Harry Peitsinis
Οι αριστερές ερμηνείες για τη νίκη Τραμπ, μουσειακό απομεινάρι των τιμημένων 90ς διαβάζουν το κάζο με όρους ταξικότητας και κοινωνικών ανισοτήτων.
Οι ίδιες ερμηνείες που έδιναν στις ΗΠΑ λίγα χρόνια "υπερδύναμης" μέχρι να καταβροχθιστεί από τις "εσωτερικές τις αντιφάσεις".
Ο Τραμπ κέρδισε για τον ίδιο λόγο που κέρδισε και ο Τσίπρας: πάτησε πάνω στα λαϊκά αφηγήματα (που εδώ είναι μάλλον αριστερά ενώ εκεί δεξιά), αυτοπροσφέρθηκε ως επίδοξος σωτήρας & role model, υποσχέθηκε το τέλος της εποχής της 'διαχείρισης' και την αρχή της περιπέτειας.
Άπαξ βέβαια και επιβιβάστηκες στο τρενάκι, θα σε πάει μέχρι τέρμα.
George Karpouzas
Φαίνεται ότι ο μέσος πολίτης(αυτή η αφηρημένη έννοια) δεν αποδέχεται τον διδακτισμό και την καθοδήγηση των ελίτ είτε πρόκειται για τις πνευματικές ελίτ μεγάλων πανεπιστημίων διεθνούς εμβέλειας είτε για τις δημοσιογραφικές αυθεντίες των καθιερωμένων καναλιών και εφημερίδων είτε για τους αστέρες του θεάματος και της τέχνης(λαϊκής η λόγιας). Αυτό έδειξαν οι αμερικανικές εκλογές, αυτό έδειξε το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό είχε δείξει και η απόρριψη στη Γαλλία δια δημοψηφίσματος της πρότασης για Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005. Τι συνέπειες θα έχει η ανυπακοή των πληβείων στις βουλές του Ολύμπου, ο χρόνος θα δείξει...
Apostolos Doxiadis
Η Κλίντον, όσο γίνονται οι τελευταίες καταμετρήσεις, προηγείται κατά 0,1% στη συνολική λαϊκή ψήφο. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει σε τίποτε τους ελέκτορες και άρα αποτέλεσμα--το αποτέλεσμα είναι τελικό, και ο Τραμπ εκλέχτηκε πρόεδρος. Αλλά ας το έχουν στο νου τους, ως ηρεμιστικό, όσοι εκστασιάζονται για "θρίαμβο του Τραμπ", "συγκλονιστική νίκη", και κυρίως εκείνο το ανοητότατο "ο Λαός μίλησε." Στο βαθμό που μίλησε το 56% των αμερικάνων που ψήφισε, μοιάζει να δίνει θα δώσει μια οριακή νίκη στην Κλίντον. Σε ένα αναλογικό σύστημα, στο προεδρικό τύπου Γαλλίας, αλλά και στο ελληνικό, η νικήτρια θα ήταν εκείνη, με μικρότατη διαφορά, όπως έχουν τώρα τα πράγματα. Και αν αυτό αλλάξει στο τέλος, υπέρ του Τραμπ, πάλι θα μιλάμε για ελαχιστότατη διαφορά. Ο "Λαός" είναι όλοι. Όχι οι μισοί. (Αλλά όχι για τους λαϊκιστές βέβιαα, που "Λαός" είναι βασικά όποιος συμφωνεί μαζί τους.)
Kyriakos Athanasiadis
Δημοκρατία το λένε. Φυσικά.
Η σκέψη μας πρώτα και κύρια στους μειονοτικούς. Θα υποφέρουν. Στους μαύρους Αμερικανούς, στους ανθρώπους με το λάθος χρώμα. Ήταν που ήταν στόχος, τώρα θα τον κουβαλάνε στο στήθος. Στις γυναίκες -- οι εκτρώσεις μπορεί και να ποινικοποιηθούν σε όλες τις Πολιτείες. Στους μαθητές. Έρχεται ο Δημιουργισμός στα σχολεία.
Έτσι, πρόχειρα.
YΓ. Ο σοκαριστικός Σπένγκλερ το προέβλεπε κι αυτό βέβαια στην «Παρακμή της Δύσης»: σε έναν αιώνα, έλεγε, ο μεγάλος (ιδεολογικός) πόλεμος θα είναι μεταξύ άστεως και επαρχίας, μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν τα δώρα της τεχνολογίας και αυτών που κομίζει και όσων είναι οργανικά δεμένοι με τη γη (τους), ή που πλέον δένονται ψυχικά με αυτήν: καθαρά εθνικιστικά, δηλαδή από φόβο απέναντι στον άλλο, τον ξένο.
Η «Παρακμή της Δύσης» γράφτηκε πριν από ακριβώς έναν αιώνα...
Και δες ποιοι υπερψήφισαν μαζικά τον απομονωτισμό της Μεγάλης Βρετανίας, το Brexit, και την περιχαράκωση της Αμερικής στα όριά της, το Τείχος της, τον Τραμπ. Και πού βρίσκονται τα προπύργια της υπερεθνικής παγκοσμιοποίησης, του τεχνολογικού καπιταλισμού: στις μεγάλες μας πόλεις, στο Σίτι, στη ΝΥ και στις άλλες.
(Εννοείται πως αυτά δεν ισχύουν για την Ελλάδα. Οι Έλληνες, πάλι κατά Σπένγκλερ, δεν είναι παρά ένας φελαχολαός -- ένας από τους φελαχολαούς της υφηλίου. Κινούνται αλλιώς στα πράγματα, περιφερειακά, αδύναμοι και μόνοι).
+1: Δεν είναι απ' τις πιο ενδιαφέρουσες, παρά μόνο η δική μου ταπεινή άποψη.
σχόλια