"Ήταν Σάββατο απόγευμα και περπατούσα στο κέντρο. Μόλις είχα βγει από ένα μουσείο- τι ειρωνεία*. Είδα το δρόμο κλειστό για την κυκλοφορία και προβληματίστηκα. Κόσμος περπατούσε προς την ίδια κατεύθυνση. Αρχικά λίγα άτομα σκόρπια, κάτι ζευγαράκια και άλλοι. Είπα να πάω και εγώ προς το σπίτι περπατώντας. Τύχαινε να είναι προς την ίδια κατεύθυνση. Καθώς ο κόσμος πλήθαινε κατάλαβα. Σημαία στα χέρια, σημαία για μπέρτα, σημαία που θα μπορούσε να σημαίνει πολλά αλλά εκεί ήταν αυτοσκοπός, κράχτης ενός δίκιου που δε χωρά σε λογική και μόνο άδικο σκορπάει. Από ένα σημείο και μετά είχε κάτι μπράβους για περιφρούρηση και έμεινα να χαζεύω τριγύρω σαν χαμένος, αυτούς, τον κόσμο που περνούσε δίπλα μου, την εικόνα στο βάθος.
Δε ήθελα να πολυξέρω, ένοιωσα ότι θα μολυνθώ, ήταν ώρα να κλείσω τα μάτια. Ανέβηκα από την πλατεία (στο Κολωνάκι) και περπατούσα παράλληλα αλλά μακριά από την λεωφόρο. Μια βουή ακουγόταν πια, η ομιλία είχε αρχίσει. Οι φωνές δυνάμωναν αλλά απείχαν. Τότε έφτασα σε μια από αυτές τις κατηφορικές οδούς που προσφέρουν πανοραμική θέα μέχρι χαμηλά. Ο ήχος πλέον ήταν πολύ δυνατός. Ήμουν πάνω από το κέντρου του κακού. Συνθήματα στρατιωτικής λογικής ακολουθούσαν συντονισμένα την ομιλία- τις φωνές του ομιλητή δηλαδή- με φανατισμό. Αναρίθμητες σημαίες κουνιόντουσαν ρυθμικά, νευρόσπαστα. Ανατριχίλα. Ένα μπάσο βουητό, μια μάζα πλήθους και ένα χρώμα να την σκεπάζει. Όχι δεν ήταν το γαλανόλευκο, αυτό που ήταν για τα προσχήματα. Κόκκινο ήταν παντού. Δεν φαινόντουσαν καθαρά οι μαίανδροι αλλά δε μπορούσαν παρά να ταυτίζονται με σβάστικες. Ένιωσα ότι έβλεπα κάποια σκηνή από ντοκιμαντέρ. Ανατρίχιασα. Άρχισα να φοβάμαι- ενστικτωδώς και μετά συνειδητά. Ένιωσα ότι έβλεπα μέρος της ιστορίας και δεν ξέρω αν ήταν από το παρελθόν ή από το μέλλον. Ανησυχώ.« Θα μοιάζουν πράγματα του μύθου...». Ανησυχώ.
*Ναι, ειρωνεία. Γιατί η έκθεση ήταν για ένα μεγάλο Έλληνα ζωγράφο. Γιατί είχε γίνει διάσημος στη Γερμανία. Γιατί προσπάθησε να γυρίσει στην Ελλάδα αλλά δεν τον ήθελαν οι ντόπιοι- οι ξένοι τον έκαναν καθηγητή τους. Ειρωνεία για το τι σημαίνει τέχνη, μουσείο. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα αν είχαν την κρίση (και τύχη;) να βρεθούν εκεί, μέσα στο μουσείο, σε κάποιο μουσείο, κάποια στιγμή, δε θα επέλεγαν να παρευρεθούν σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ας αναρωτηθούμε τι είναι πιο δύσκολο, πιο αποτελεσματικό: Να τους μισούμε ή να τους δώσουμε Παιδεία; "
σχόλια