ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 μήνες περίπου, μετακόμισα για επαγγελματικούς λόγους, από την Αθήνα σε επαρχιακή πόλη, παίρνοντας μαζί μου και τον 3χρονο γιο μου. Ο σύζυγός μου λόγω της δουλειάς του δεν μπορεσε να μας ακολουθήσει, αλλά μας επισκέπτεται όταν μπορεί -όχι συχνά λόγω αποστάσεων (τουλάχιστον 6 ώρες ταξίδι).Από την πρώτη στιγμή αγάπησα πολύ την πόλη και προσαρμόστηκα, όμως η συμπεριφορά των συναδέλφων και δη των γειτόνων μου με στεναχωρεί καθημερινά. Το ότι με βλέπουν να μένω μόνη μου με το παιδί και η "απουσία" πατέρα, από την αρχή πυροδότησε στο μυαλό τους όλα τα πιθανά σενάρια, τα οποία δε διστάζουν να μοιράζονται μεταξύ τους χωρίς καμία διακριτικότητα, ακόμα κι όταν ξέρουν ότι τους ακούω. ΄Εχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ότι η ζωή μου παρακολουθείται και δεν αντέχω τους ψιθύρους πίσω από την πλάτη μου. Το ίδιο συμβάινει και στη δουλειά, ενώ εκεί έχω να αντιμετωπίσω και τη σεξιστική συμπεριφορά των ανδρών συναδέλφων μου, οι οποιοί με την πρόφαση "ε, τώρα εσύ, μόνη με ένα παιδί.." αμφισβητούν συνεχώς τις δυνατότητες μου, με αποτέλεσμα κάθε μέρα στη δουλειά να είναι ένας αγχώδης αγώνας να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω, μέσα σε ένα όχι και πολύ φιλικό κλίμα.Με τονσύζυγό μου δε θέλω να το συζητάω, γιατί από την αρχή ήταν αντίθετος σε όλο αυτό. Όλοι μου λένε ότι φταίει που είναι επαρχία, αλλά κι εγώ σε επαρχία μεγάλωσα και μάλιστα σε νησί, όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο "άγρια".Ενώ ξεκίνησα με ενθουσιασμό, τώρα νιώθω ότι δεν θα περάσει αυτός ο χρόνος.