Ως κάτοικος Καλλιθέας, τα τελευταία δύο (και κάτι) χρόνια το λεωφορείο 040 αποτελεί βασικό κομμάτι της ζωής μου. Στις αμέτρητες βραδινές μου διαδρομές άρχισα να παρατηρώ πως πολλές φορές οι συνεπιβάτες μου ήταν τουρκικής καταγωγής. Νεαρά αγόρια και κορίτσια που συνήθως έμπαιναν στο λεωφορείο από την αφετηρία στο Σύνταγμα με ένα κουτάκι μπίρα στο χέρι, γελούσαν και μιλούσαν μεγαλόφωνα. Από τη συμπεριφορά τους, αλλά και την εξοικείωσή τους με τις στάσεις, αντιλήφθηκα σιγά-σιγά πως δεν επρόκειτο για τουρίστες και σύντομα, εντελώς συγκυριακά, έμαθα για την ύπαρξη μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών με έδρα την Καλλιθέα, η οποία απασχολεί νέους από διάφορες χώρες της Ευρώπης αλλά και πολλούς Τούρκους.
Μερικές εβδομάδες μετά ήμουν καλεσμένη σε ένα μπαράκι της Καλλιθέας, όπου όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας πάνε για ποτά μετά τη δουλειά. Δεν ήθελα μόνο να τους γνωρίσω και να μάθω τις ιστορίες τους, αλλά, επειδή συναντούσα συχνά νεαρούς Τούρκους τις πρώτες πρωινές ώρες στο λεωφορείο, ήθελα να δω πώς διασκεδάζουν τα βράδια στην Αθήνα. Όταν έφτασα στο Notos, ένα καφενείο-μπαρ που βρίσκεται στην οδό Θησέως από το 1974, δεν ήμουν προετοιμασμένη γι' αυτό που αντίκρισα. Η ώρα ήταν μόλις 10 παρά και ο κόσμος έφτανε μέχρι έξω, εικόνες που συνήθως βλέπουμε στα μπαρ του ιστορικού κέντρου. Οι περισσότεροι, με ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι, μιλούν δυνατά και γελάνε. Ελληνικά δεν ακούς πουθενά.
«Μη μου πεις ότι έβλεπες "Εzel" και "Kara Sevda"; Γιατί στο καλό βλέπετε αυτές τις μαλακίες;». Του εξηγώ πως μεγάλο μέρος του ελληνικού γυναικείου πληθυσμού θεωρεί πλέον όμορφους τους Τούρκους άνδρες λόγω των τηλεοπτικών σειρών. «Δεν θες Τούρκο άντρα! Πίστεψέ με! Αν είσαι το κορίτσι του και σε κοιτάξει άλλος άντρας, μπορεί να τον μαχαιρώσει!».
Αναζητώ τον Sarp (29), ένα αγόρι με μακριά μαλλιά, μούσια και χαρακτηριστική μύτη που προδίδει την καταγωγή του. Όταν με βλέπει, με παίρνει αμέσως μια σφιχτή αγκαλιά. Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα, με έχει ήδη τραβήξει στο μπαρ. Κάνει ένα απλό νόημα στον μπάρμαν και αμέσως προσγειώνεται μπροστά μου ένα Jager Monster. Για εμένα ήταν το πρώτο, για εκείνον και την παρέα του, όπως με πληροφορεί ο Ugur (26), μάλλον το όγδοο. Δίπλα μας περνά κόσμος με πλαστικά πιατάκια με τούρτα, καθώς απόψε είναι μια ιδιαίτερη βραδιά. Αποχαιρετούν έναν συνάδελφό τους που φεύγει από την εταιρεία και πάει για μεταπτυχιακό στην Τσεχία. Οι περισσότεροι Τούρκοι έχουν πάρει ήδη το πρώτο τους πτυχίο και η Αθήνα είναι κάτι σαν pit stop πριν το master τους. Μιλούν επίσης πολλές γλώσσες –όσοι είναι εδώ κάποια χρόνια μιλούν λίγα ελληνικά και, φυσικά, λένε πολύ συχνά «μαλάκα»− και έχουν επισκεφτεί κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες πριν από την Ελλάδα.
Ο Sarp, που πανηγυρίζει αγκαλιά με τον Levent επειδή ο τελευταίος κέρδισε 25 ευρώ στο Στοίχημα, είναι από την Κωνσταντινούπολη και έχει τελειώσει Πολιτικές Επιστήμες. Εργάζεται για λογαριασμό γνωστής εταιρείας και είναι υπεύθυνος του τμήματός του. Μου εξηγεί πως κάθε εθνικότητα υποστηρίζει τους αντίστοιχους πελάτες. Πώς ένας πολιτικός επιστήμονας κατέληξε να κάνει tech support στη Αθήνα; Κάνουν training πριν μπουν στην εταιρεία, άλλωστε αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως είναι η γλώσσα. «Είχα μια φίλη με την οποία δεν είχαμε συχνή επαφή, είναι από εκείνους τους φίλους που μπορεί να έχετε να μιλήσετε 5 χρόνια, αλλά σας συνδέει κάτι βαθύτερο. Μου είπε, λοιπόν, πως είχε έρθει στην Αθήνα και δούλευε εδώ, ότι τα χρήματα είναι καλά και η δουλειά όχι και τόσο απαιτητική. Δεν ήμουν και τόσο ευχαριστημένος από τη ζωή μου στην Κωνσταντινούπολη κι έτσι ήρθα. Είμαι εδώ τα τελευταία τρία χρόνια». Ενώ μιλάμε, αρπάζει κυριολεκτικά όποιον φίλο του περνά από δίπλα μας και με συστήνει. Τα αγόρια είναι περισσότερα από τα κορίτσια. Ευτυχώς, ο Sarp παίρνει από το χέρι τη Nehir (30), μια γλυκύτατη Τουρκάλα από τη Σμύρνη. Της κάνει χειροφίλημα. «Είναι καινούργια, είναι εδώ μόλις δύο μήνες». Η Nehir, μαζί με τη συγκάτοικό της, την Deniz (26) –«ντενίζ» στα τουρκικά σημαίνει θάλασσα και «νεχίρ», ποτάμι− μένουν στα Εξάρχεια και δηλώνουν ερωτευμένες με τη γειτονιά. «Όταν κατέβηκα στον Πειραιά και μετά στην Καλλιθέα, ένιωσα μια θλίψη γιατί μου θυμίζουν πάρα πολύ τη Σμύρνη. Όταν όμως βρέθηκα στα Εξάρχεια, είπα "εδώ θέλω να μείνω"» λέει η Nehir που έχει ακόμα πολύ έντονη την τουρκική προφορά. Αν και δεν ασχολείται πολύ με την πολιτική (δεν είναι σίγουρη αν ο Τσίπρας είναι άντρας ή γυναίκα), γνωρίζει τα πάντα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για την κατάσταση στη δική της χώρα, επίσης γνωρίζει λίγα πράγματα πια. «Από τότε που έφυγα, δεν ασχολούμαι πολύ. Με νοιάζει φυσικά για τους δικούς μου, αλλά τις προάλλες που μίλησα με τον πατέρα μου μού είπε: "Nehir, μη γυρίσεις. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό σε λίγο να έρθουμε κι εμείς εκεί". Ο Ερντογάν θα πνιγεί μόνος του στην αλαζονεία του, όπως και άλλοι Τούρκοι ηγέτες στο παρελθόν. Μπορεί να συμβεί σε 40 χρόνια βέβαια, αλλά έτσι θα γίνει, είμαι σίγουρη» μου λέει και με πληροφορεί πως είναι λογικό να επηρεάζει τόσο μεγάλη μερίδα του λαού, εφόσον το μουσουλμανικό στοιχείο είναι πολύ έντονο στην τουρκική κοινωνία.
Ο Αli (28) έχει σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Είναι κι εκείνος στη φουρνιά των «νέων», καθώς είναι εδώ μόνο 3 μήνες και είναι επίσης κάτοικος Εξαρχείων. «Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ προχθές με την πορεία. Ήθελα να βγω μαζί σας στους δρόμους, αλλά δεν ξέρω ακόμα ελληνικά και δεν θα μπορούσα να προφυλαχτώ εύκολα. Στο πραξικόπημα του Ιουλίου ήμουν εκεί. Ένας από τους λόγους που έφυγα ήταν για να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, ίσως ο κυριότερος» λέει και εξακολουθεί να υπερασπίζεται τα Εξάρχεια. «Να βγαίνεις στη γειτονιά μου, η Καλλιθέα είναι γεμάτη Τούρκους. Έφυγα από την Τουρκία για να ξεφύγω από αυτούς και όλο πέφτω πάνω τους!» αστειεύεται. Όταν του λέω πως γνωρίζω λίγα τουρκικά γιατί χαζεύω τις τουρκικές σαπουνόπερες, σκάει στα γέλια. «Μη μου πεις ότι έβλεπες "Εzel" και "Kara Sevda"; Γιατί στο καλό βλέπετε αυτές τις μαλακίες;». Του εξηγώ πως μεγάλο μέρος του ελληνικού γυναικείου πληθυσμού θεωρεί πλέον όμορφους τους Τούρκους άνδρες λόγω των τηλεοπτικών σειρών. «Δεν θες Τούρκο άντρα! Πίστεψέ με! Αν είσαι το κορίτσι του και σε κοιτάξει άλλος άντρας, μπορεί να τον μαχαιρώσει!». Του λέω πως δεν τον πιστεύω και μου εξηγεί πως στον τόπο όπου μεγάλωσε τα περισσότερα αγόρια ήταν πολύ βίαια και γι' αυτό, μετά το Λύκειο, πήγε στη Βαρκελώνη και γύρισε αργότερα για να τελειώσει τις σπουδές του. «Είχα την επιλογή να ξαναπάω στη Βαρκελώνη ή να έρθω στην Ελλάδα. Έχω και ρίζες εδώ. Προπαππούδες του μπαμπά μου είναι από τη βόρεια Ελλάδα. Ένιωσα, λοιπόν, πως έπρεπε να έρθω, να ανακαλύψω ποιος είμαι. Τούρκοι και Έλληνες είμαστε όντως αδέρφια, αδέρφια από τον ίδιο πατέρα, αλλά με διαφορετικές μανάδες» λέει με πάθος ο Ali και είναι γεγονός πως κανένας τους δεν πιστεύει πως είμαστε εχθροί. Είναι πολύ καλοί γνώστες της σύγχρονης ιστορίας και ξέρουν ότι είναι απίθανο, με τις εθνοτικές προσμείξεις που έγιναν την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να μην έχουμε κοινές καταβολές.
Κανένας τους σχεδόν δεν κάθεται σε τραπέζι. Όλοι είναι όρθιοι, μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί και καταναλώνουν αποκλειστικά μπίρα και Jager Monster. Το πλάνο της βραδιάς είναι μετά το Notos να μαζευτούν σε ένα σπίτι κι έπειτα να κατευθυνθούν προς το six d.o.g.s. «Έχουν ξαναβάλει φωτογραφία μας σε site, σε ένα θέμα για clubbing. Όπου ακούς για βραδιά ηλεκτρονικής μουσικής, θα δεις τους Τούρκους στην πρώτη σειρά!» με διαβεβαιώνει ο Sarp. Τι κι αν έχουν έρθει για να δουλέψουν και είναι όλοι από 26 μέχρι 33 ετών, το lifestyle τους μοιάζει άκρως φοιτητικό. Ο Λευτέρης, ιδιοκτήτης του Notos, λέει πως τις καθημερινές γίνεται χαμός, με τις Παρασκευές να είναι οι καλύτερες μέρες. «Έρχονται κάθε μέρα μετά τη δουλειά, τα Σαββατοκύριακα δεν έχουμε τόσο κόσμο, πάμε παράλληλα με την εταιρεία».
«Αυτός είναι ο Merter! Είναι από την Άγκυρα και είναι μοναδικός!» μου λέει ο Ugur και με συστήνει στον Merter (28) που με κοιτάζει λίγο ύποπτα. «Νομίζω ότι σε ακολουθώ στο Instagram! Δεν είσαι η philippa_dim; Ναι, σε ακολουθώ! Είχα επισκεφτεί τους δικούς μου στην Άγκυρα και βαριόμουν, έτσι χάζευα στο Instagram φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί από την περιοχή της Καλλιθέας, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων ο λογαριασμός και σε έκανα follow» μου λέει, παρόλο που φοβάται μήπως τον περάσω για stalker.
Ο Yigit (27) κοιτάζει την καπνοθήκη μου που έχει πάνω ένα μάτι. «Έι, αυτό είναι πολύ τουρκικό» παρατηρεί. Πιάνουμε την κουβέντα για τις κοινές λέξεις που βρίσκεις στα ελληνικά και στα τουρκικά. Έχει σπουδάσει Ψυχολογία και δουλεύει στην εταιρεία μόλις 8 μήνες. Ανάμεσα στις άλλες δουλειές που μου λέει ότι έχει κάνει όσο ήταν στην Τουρκία, αναφέρει πως ήταν entertainer σε ξενοδοχείο, ρωτούσε δηλαδή τον κόσμο αν απολαμβάνει τη διαμονή και αν είναι όλα καλά, μια δουλειά που έχει κάνει και ο Ugur, o οποίος άλλωστε έχει σπουδάσει Τουριστικά. Ο Yigit παραδέχεται πως δεν απολαμβάνει και πολύ τη δουλειά του, αλλά πως με τον ερχομό του στην Αθήνα βρήκε μια καλή ευκαιρία για να κάνει έρευνα πάνω στις ΜΚΟ που βοηθούν πρόσφυγες για το μεταπτυχιακό του, το οποίο θέλει να κάνει στην Ισπανία.
Ο Sarp αρχίζει να τους μαζεύει όλους για να πάμε για λίγο από το σπίτι του, που βρίσκεται κι αυτό στην Καλλιθέα, σχετικά κοντά στο μπαρ. Στο διαμέρισμά του, ένα μικρό '70s διαμέρισμα, το σαλόνι έχει δύο στρώματα ριγμένα στο πάτωμα, μια μεγάλη τηλεόραση και μια μικρή σκυλίτσα που έχει πολλή όρεξη για παιχνίδια. Η νέα του συγκάτοικος είναι με τις πιτζάμες και το λάπτοπ αγκαλιά, σχεδόν έτοιμη να κοιμηθεί και δεν φαίνεται να την πειράζει που καμιά δεκαριά άτομα μόλις μπούκαραν στο σπίτι με μπίρες στο χέρι. Ο Levent ανοίγει την τηλεόραση και βάζει να παίζει ένα σετ από το «Boiler Room».
Όλοι αράζουν στα στρώματα, παίζουν με τον σκύλο και ανοίγουν μπίρες. Ο Sarp χάνεται με μερικούς στην κουζίνα. Στο διαμέρισμα είναι και αρκετά νέα πρόσωπα που δεν γνώρισα στο μπαράκι. Ο Deniz (είναι unisex όνομα), που έμενε στην Άγκυρα, μου λέει πως έφυγε από την Τουρκία για να γλιτώσει τον στρατό. Κανένα άλλο αγόρι μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε αναφέρει κάτι ανάλογο. Εκφράζοντας την απορία μου, ο Merter με πλησιάζει και μου λέει χαμηλόφωνα: «Όλα τα αγόρια που βλέπεις εδώ κυρίως γι' αυτόν το λόγο έχουν φύγει. Έχουμε κάτσει στο ίδιο θρανίο με έναν Κούρδο, μας έχουν ανοίξει τα σπίτια τους, οι μανάδες τους μας έχουν δώσει να φάμε ένα πιάτο φαΐ. Πώς μετά εγώ να σκοτώσω έναν Κούρδο; Είναι πολλά, που θα προτιμούσα όμως να μη τα συζητήσουμε τώρα, όπως καταστάσεις σαν του Μπερκίν Ελβάν, τα ζήσατε κι εσείς με τον Γρηγορόπουλο...».
Στο διαμέρισμα δεν καθόμαστε ούτε μισή ώρα. Μόλις που έχουν κάνει ένα τσιγάρο κι έχουν τελειώσει την μπίρα τους οι περισσότεροι και αρχίζουν να ετοιμάζονται για το six d.o.g.s. Βγαίνουμε από το διαμέρισμα και ο Merter με τον Deniz μας αποχαιρετούν. Δεν θα ακολουθήσουν γιατί έχουν βάρδια αυτό το Σάββατο. Οι υπόλοιποι μοιράζονται σε ταξί και προσπαθούν να με πείσουν να ακολουθήσω. Όπως σε όλες τις μεγάλες παρέες, είναι λίγο δύσκολο να συνεννοηθούν, κάποιοι μένουν παραπίσω γιατί έχουν πιάσει την κουβέντα, άλλοι θυμούνται ότι πρέπει να κάνουν μια στάση στο κοντινότερο ATM. O Sarp με χαιρετά λέγοντας: «Να, αυτό μου έλειπε στην Κωνσταντινούπολη. Να 'μαστε έτσι μπουλούκι δέκα άτομα και να πηγαίνουμε παντού μαζί. Είμαστε πολύ πιο δεμένοι εδώ, σαν μια αγέλη».
σχόλια