ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το βασικό μου πρόβλημα είναι η απόσταση. Εκείνος μένει στο εξωτερικό. Δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Κάθε βράδυ. Τον γνώριζα πριν πάει να μείνει εκεί. Τον ήξερα ως το αγόρι μιας γνωστής μου. Όταν έφυγε αρχίσαμε και μιλάγαμε με μηνύματα. Μετά με κάμερα, τώρα με τηλέφωνο. Μάθαμε ο ένας τον άλλον, γίναμε φίλοι. Με εμπιστευόταν, το ίδιο κι εγώ. Σιγά σιγά όμως κάτι άλλαζε μέσα μου. Ζήλευα όταν μου μιλούσε για άλλες κοπέλες. Εκνευριζόμουν όταν δεν μου απαντούσε γρήγορα στα μηνύματα. Η σχέση αργότερα είχε φτάσει σε άλλο επίπεδο. Μιλάγαμε κάθε μέρα όλη μέρα. Μου έστελνε καλημέρα, ήξερα το καθημερινό του πρόγραμμα, με ενημέρωνε για την κάθε του κίνηση. Μια αρρωστημένη σχέση από απόσταση, χωρίς όμως να υπάρχουν ερωτικά συναισθήματα από την μεριά του. Ή και να υπήρχαν δεν μου τα αποκάλυπτε. Άρχιζα να εκνευρίζομαι με την συμπεριφορά του. Υπήρχαν φορές που με φώναζε "αγάπη" του, "μωρό" του χωρίς όμως να σημαίνει κάτι παραπάνω για αυτόν. Για μένα όμως είχε μεγάλη σημασία η κάθε του λέξη. Ένιωθα περίεργα, ένιωθα πιεσμένη, ένιωθα ότι πνίγομαι από όλη την κατάσταση. Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε, δεν ήθελα όμως. Συνέχιζα να μπλέκω όλο και πιο πολύ σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση. Μια μέρα ένιωσα ότι είχα την ανάγκη να του πω τι νιώθω. Κι έτσι έγινε. Του είπα ότι όσο όμορφα και να νιώθω από την σχέση αυτή που είχαμε αποκτήσει, εγώ έχω πάψει να τον βλέπω φιλικά. Του είπα ότι μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο και πως θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε να μιλάμε. Το είδε, δεν απάντησε. Πέρασε ένας μήνας και δεν είχα πάρει απάντηση του.Ένα βράδυ λύγισα και του ξαναέστειλα. Του είπα πως γίνεται να μην πάρω απάντηση. Είτε καλή είτε άσχημη. Εκείνος μου είπε ότι σεβάστηκε την απόφασή μου και πως δεν θα έκανε κάτι άλλο από αυτό που του ζήτησα. Δεν αντέδρασα ψύχραιμα, του έλεγα ασυναρτησίες. Μία κρύο, μία ζέστη.. Προσπαθούσε να με καταλάβει. Αλλά αυτά που έλεγα ήταν τόσο αντιφατικά που ούτε οι φίλες μου δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Του ευχήθηκα τα καλύτερα στο τέλος, του είπα να είναι ευτυχισμένος και να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Δεν απάντησε ούτε εκεί. Δεν είχα να κρατηθώ από τίποτα.Πέρασε περίπου ένας μήνας. Ένα πρωί που είχα ρεπό άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Μου είχε στείλει καλημέρα. Πόσο μου λειψε η καλημέρα του! Αρχίσαμε να ξαναμιλάμε, χωρις να ξανασυζητήσουμε αυτά που έγιναν. Μιλάμε μέχρι σήμερα σχεδόν κάθε βράδυ στο τηλέφωνο. Δεν του έχω ξαναμιλήσει για αυτά. Χαίρομαι που έχουμε επικοινωνία. Χαίρομαι που τον ακούω, αλλά ακόμη δεν ξέρω πως αισθάνεται. Πως γίνεται να έχεις ανάγκη να μιλάς σε έναν άνθρωπο κάθε μέρα αλλά να μην αισθάνεσαι κάτι? Αυτό αναρωτιέμαι. Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο. Τι είμαστε? Φίλοι? ή άνθρωποι που αισθάνονται πραγματα ο ένας για τον άλλον αλλά φοβόμαστε να το ζήσουμε?