Όπως μάλλον θα έχεις ακούσει, ο Φιντέλ Κάστρο δεν είναι πια μαζί μας σ' αυτό το μάταιο καπιταλιστικό κόσμο. Μετά από 60 σχεδόν χρόνια ηγεσίας στο πανέμορφο νησί της Καραϊβικής πέθανε αθετώντας την υπόσχεση του ότι δεν πρόκειται να πεθάνει μέχρι να καταστραφούν οι ΗΠΑ, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο: Πέθανε όχι μόνο πριν καταστραφεί ο μισητός εχθρός του, αλλά λίγες μέρες πριν εκλεγεί ο πιο σκληροπυρηνικός πρόεδρος της ιστορίας του, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Θα έχεις διαβάσει ήδη πολλές εμβριθείς αναλύσεις για τον μακαρίτη, κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν ένας αιμοσταγής δικτάτορας και κάποιοι άλλοι ο μεγαλύτερος επαναστάτης της ιστορίας. Οι περισσότεροι πάντως συμφωνούν για το πόσο χαρισματική προσωπικότητα ήταν ο Κάστρο, πόσες γυναίκες είχε, πόσο μάγκας τέλος πάντων έδειχνε. Σε μας φαίνεται τουλάχιστον περίεργο που ο Φιντέλ κρίνεται από τις προθέσεις του και την προσωπικότητα του κι όχι από τη κατάσταση που άφησε τη χώρα του μετά από 60 χρόνια η οποία μάλλον και δεν είναι αυτό που λέμε εξαιρετική.
Το μόνο επαναστατικό που μπορεί να πουλήσει ο Τσίπρας στο φιλοθεάμον κοινό είναι το σόου, οπότε η κηδεία του Κάστρο ήταν για εκείνον μια υπερατλαντική Καισαριανή, ένα φτηνό μελό για το προλεταριάτο.
Άλλοι εκθειάζουν το εκπληκτικό σύστημα υγείας της χώρας και άλλοι ότι στην ουσία η χώρα ήταν ένα συγκαλυμμένο πορνείο στο οποίο οι δυτικοί πήγαιναν για να «περάσουν καλά». Κάποιοι μένουν στο ότι δεν υπάρχει άστεγος και η ανεργία είναι εξαιρετικά χαμηλή και κάποιοι άλλοι σημειώνουν ότι δεν έγιναν ποτέ εκλογές και το μέσο εισόδημα είναι 35 δολάρια το μήνα. Μερικοί λένε για το εξαιρετικό εκπαιδευτικό σύστημα και μερικοί για τον τρόπο που κυνηγήθηκε η LGBT κοινότητα.
Το περίεργο είναι ότι όλοι έχουν δίκιο και μένει σε σένα να επιλέξεις πoια πλευρά σε ενδιαφέρει περισσότερο. Εάν είσαι ένας στυγνός ορθολογιστής τότε μάλλον δεν εκτιμάς τον γενειοφόρο ηγέτη με τα 2 χρυσά Rolex. Eάν πάλι είσαι ένας ονειροπόλος που δεν σπαταλάει το χρόνο του στην πεζή πραγματικότητα, ο Φιντέλ ήταν πλασμένος από την ύλη των ονείρων. Εν τέλει ο θάνατος του Φιντέλ είναι στην ουσία και ο συμβολικός θάνατος των ψευδαισθήσεων, είναι η αμείλικτη νίκη της πραγματικότητας απέναντι στο παραμύθι.
Εμείς έχουμε επιλέξει πλευρά, και το ίδιο έχει κάνει και ο πρωθυπουργός μας ο οποίος είναι και ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που επέλεξε να παρευρεθεί στη κηδεία του κομαντάντε μαζί με όλους τους λαϊκιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και κάποιων Αφρικανών δικτατόρων, δίνοντας αμετάκλητα το στίγμα για το πώς ονειρεύεται την χώρα και ποια είναι τα πολιτικά πρότυπα στα οποία πιστεύει. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας Μαδούρο εγκλωβισμένος στο κορμί ενός ηγέτη χώρας της ευρωζώνης και αυτό είναι το δράμα του, ή μάλλον το δικό μας. Πού θα οδηγήσει αυτή η διπολικότητα; Θα καταφέρει ο Αλέξης να γίνει ο ηγέτης που θα τα βάλει με τις καπιταλιστικές υπερδυνάμεις όντας μέλος της πιο ισχυρής ένωσης των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών; Από τη στιγμή που τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον δεν θα εφευρεθεί ο τρόπος να μεταφέρει γεωγραφικά την όμορφη χώρα μας στη λατρεμένη του Νότια Αμερική, μάλλον όχι. Το έχει καταλάβει άραγε αυτό ο Τσίπρας; Μάλλον ναι και έχει πια συνειδητοποιήσει ότι το μόνο επαναστατικό που μπορεί να πουλήσει στο φιλοθεάμον κοινό είναι το σόου, οπότε η κηδεία του Κάστρο ήταν για εκείνον μια υπερατλαντική Καισαριανή, ένα φτηνό μελό για το προλεταριάτο.
Σε άλλα νέα, κανείς δεν χάνεται και έτσι ο πρώην υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός που είχε νωρίς διαχωρίσει τη θέση του από τη μνημονιακή μεταμόρφωσή του και είχε ασκήσει δριμεία κριτική, διορίστηκε Πρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Τι δουλειά, αναρωτιούνται πολλοί, έχει ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με την μαρξιστική οικονομία να στραφεί ξαφνικά στο φεστιβάλ ξεχνώντας φαίνεται ότι και το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μια θεατρική παράσταση ήταν στην ουσία. Τα νεύρα του Φώτη του Κουβέλη σκέφτομαι μόνο...
σχόλια