Να με συμπαθάτε που δεν ποστάρω συχνά τελευταία αλλά ήμουν σε ειδική αποστολή στο πλέον ανερχόμενο κέντρο του καπιταλισμού, τη Σαγκάη και σε συνδυασμό με τον Ευκλείδη που ήταν στην Νέα Υόρκη, είχαμε στόχο την ανατροπή του παγκόσμιου τέρατος που καταπιέζει τους λαούς και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, του μοναδικού οικονομικού συστήματος που μπορεί να επιβάλει την ισότητα ακόμα και αν αυτή θα προκύψει από την ισοπέδωση των πάντων.
Στην Σαγκάη βέβαια αντιμετώπισα πράκτορες του εχθρού που προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το έργο μου λέγοντας μου ότι πριν το 1980 περισσότερο από το 85% του πληθυσμού της Κίνας ζούσε σε καταστάσεις εξωφρενικής φτώχειας ενώ σήμερα αυτό το ποσοστό έχει πέσει κάτω από 3% και ότι αυτό δήθεν οφείλεται στο άνοιγμα της οικονομίας της χώρας και την υιοθέτηση του καπιταλιστικού προτύπου αλλά αυτή είναι μια μονόπλευρη ανάγνωση που δεν με έπεισε.
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του να διδάσκει την ανωτερότητα της μαρξιστικής οικονομίας, ένας άνθρωπος που σε τραπεζάκια στην πλατεία Συντάγματος τον καιρό των Αγανακτισμένων δίκαζε και καταδίκαζε την Ευρωπαϊκή Ένωση, να κάνει κάτι τέτοιο;
Μπορεί οι Κινέζοι να μην πεινάνε πλέον και το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας να είναι σε σημεία του πιο εντυπωσιακό από την Νέα Υόρκη με εκατοντάδες ουρανοξύστες και πανάκριβα αυτοκίνητα εκεί που μέχρι πριν 30 χρόνια υπήρχαν μόνο ποδήλατα αλλά έχει χαθεί η αθωότητα και ο ρομαντισμός να πρέπει να μοιραστείς μια κούπα ρύζι με την οικογένεια σου για βραδινό. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο τον Ευκλείδη για να δω πως πάει κι αυτός με την αποστολή του αλλά δεν μπορούσε να μου απαντήσει γιατί ήταν καλεσμένος του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.
"Σατανικό" σκέφτηκα, ο μέγας μαρξιστής οικονομολόγος κατάφερε να εισχωρήσει στα άδυτα του ναού του παγκόσμιου καπιταλισμού και μάλλον έχει ζωστεί με εκρηκτικά για να τον ανατινάξει δίνοντας την ζωή του για τον ιερό σκοπό. Ήταν πάντα ιδεολόγος αλλά δεν περίμενα να φτάσει τόσο μακριά για την επίτευξη του στόχου μας. "Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει" σκέφτηκα.
Ανοίγω και γω την τηλεόραση να περάσει η ώρα μέχρι να πάω για την πάπια Πεκίνου που με είχαν καλεσμένο κάτι σύντροφοι Μαοϊκοί και τι να δω; Τον σύντροφο Τσακαλώτο χαμογελαστό και αρτιμελή να χτυπάει το σφυρί που σηματοδοτεί το τέλος της συνεδρίασης της Wall Street και τριγύρω του καπιταλιστικά κοράκια να τον χειροκροτούν ενθουσιασμένα και να τον επευφημούν με πάθος. Κόμπος στο λαιμό, έκπληξη, οδυρμός.
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του να διδάσκει την ανωτερότητα της μαρξιστικής οικονομίας, ένας άνθρωπος που σε τραπεζάκια στην πλατεία Συντάγματος τον καιρό των Αγανακτισμένων δίκαζε και καταδίκαζε την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας άνθρωπος που διαδέχτηκε τον τιτάνα που λέγεται Γιάνης Βαρουφάκης που αναγκαζόταν να σηκώνει τα πέτα του σακακιού του για να κάνει επανάσταση (στο styling έστω) να κάνει κάτι τέτοιο;
Άφησα να περάσει λίγη ώρα και τον ξαναπήρα τηλέφωνο αγανακτισμένος. "Τι πράγματα είναι αυτά που κάνεις Ευκλείδη," ρώτησα "σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα, αυτή που λέν' ζωή γλυκιά; Τι δουλειά έχεις εσύ στην Wallk Street αριστερός άνθρωπος;" "Κοίτα να δεις" μου λέει, "εμείς είμαστε αριστεροί αλλά δεν είμαστε και τίποτα μαλάκες, Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, για την ώρα θα κάνουμε ότι μας λένε και θα αναζητήσουμε ξανά το όραμα μας εν καιρώ." "Πόσο καιρό πρέπει να περιμένουμε Ευκλείδη;" ρώτησα με αγωνία. "Μέχρι να μάθει καλά Αγγλικά ο Αλέξης" μου απάντησε. Κατάλαβα τα πάντα.
σχόλια