Ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε. Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης στήριξε Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, οι οπαδοί του κόμματος τον είχαν για Θεό τους και έκραζαν άσχημα όποιον είχε διαφορετική γνώμη. Τώρα που αποκήρυξε τον Τσίπρα και του επιτέθηκε με σκληρούς χαρακτηρισμούς, οι ίδιοι οπαδοί ανακαλύπτουν πως ο Μίκης έχει "γεροξεκουτιάνει" και πως δεν έχει νόημα να ακούμε κάποιον που είχε γίνει υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Πάντως ένα πράγμα είναι σίγουρο.Ότι στα 90 χρόνια ζωής του, ο Μίκης Θεοδωράκης άλλαξε πολλές φορές γνώμη γιατί έψαχνε πάντα (σχεδόν απελπισμένα) μια αλήθεια για να πιστέψει, έναν σωτήρα για να στηρίξει. Πάντα μεγαλόψυχος και καλοπροαίρετος, ενθουσιαζόταν εύκολα με ιδεολογίες και αρχηγούς.
Ο κομμουνιστής αγωνιστής μετά πίστεψε στον Καραμανλή («Καραμανλής ή Τανκς» είναι η ατάκα που σφράγισε το τέλος της επταετίας), μετά αλληθώρισε προς το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, μετά στήριξε τον Μητσοτάκη κι έγινε υπουργός του - κ.ο.κ.
Για πολλά από εκείνα μετάνιωσε και παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος.
Κατόπιν, συνέχισε να κάνει λάθη και να μετανιώνει γι' αυτά, με πιο πρόσφατο την υποστήριξη στον Τσίπρα.
Στην επιστολή του ο Θεοδωράκης, πέρα από κάποιες αμφιλεγόμενες πληροφορίες που πήρε απ' τα Νέα, δεν λέει πράγματα που δεν έχει σκεφτεί και ο πιο λογικός άνθρωπος. Μιλά για την ψεύτικη επαναστατικότητα του Τσίπρα που είναι το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ και πρόδωσε όσους τον πίστεψαν Όμως, ακόμα και ο πιο λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: Ποιος φταίει που ο Μίκης έκανε και πάλι λάθος; Ο πολιτικός αρχηγός ή ο ίδιος;
Τόση εμπειρία, τόσοι αγώνες, τόσες δεκαετίες.Τι περιμένει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης για να καταλάβει πως οι πολιτικοί -ειδικά όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση της χώρας- απογοητεύουν και κάνουν κωλοτούμπες; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως και ο ίδιος, που τόσο καλά τα λέει έξω απ' το χορό, αν γινόταν Πρωθυπουργός πάλι θα απογοήτευε τον εαυτό του και μετά θα ένιωθε προδομένος.
«Χρήσιμος Ηλίθιος;»
Πάντως μ' αυτά και με κείνα πολλοί θεωρούν πως υπήρξε έναν «χρήσιμος ηλίθιος» του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτα όμως πρέπει να ορίσουμε αυτήν την κατεξοχήν πολιτική φράση:
O όρος «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποδίδεται στον Λένιν και ένεκα αυτού έχει πλέον πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτό επιτρέπει στον χρήστη του να τον χρησιμοποιεί χωρίς να κινδυνεύει είτε να χαρακτηριστεί υβριστής, είτε να ανοίξει εκκρεμότητες με τα ποινικά δικαστήρια.
[Δεν υπάρχουν αποδείξεις πως ο Λένιν είπε ή έγραψε τη φράση] παρέμεινε όμως ως ιδιοκτήτης της, «αναφερόμενος» σε Δυτικούς διανοούμενους και άλλους αριστερούς που συνεπικουρούσαν το μπολσεβικικό κίνημα χωρίς να αποτελούν μέλη του και μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από αυτούς, πιστεύοντας και υπηρετώντας έναν σκοπό που εξυπηρετούσε τους κομμουνιστές και αριστερούς γενικότερα.
Συχνά χρησιμοποιείται πλέον από συντηρητικούς για να περιγράψουν τα ασυνείδητα "όργανα" των κομμουνιστών. Η σύγχρονη πολιτική ορολογία έχει αποδεχτεί τον πολιτικό αυτό όρο που απελευθερωμένος (σχετικά) πλέον από την υβριστική του έννοια, είναι εργαλείο πολιτικών αναλύσεων και αντιπαραθέσεων. #
Στο slang.gr επίσης διαβάζουμε: «Χρήσιμος Ηλίθιος: Πολιτικό-κοινωνική αργκό με την οποία ο Βλαντίμιρ Λένιν [εικάζεται πως] περιέγραφε διανοουμένους και άλλους ανένταχτους συναγωνιστές και συνοδοιπόρους, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που συνεπικουρούσαν το μπολσεβικικό κίνημα, χωρίς να αποτελούν μέλη του.
Τι σημαίνει να είσαι (ή να γίνεσαι) χρήσιμος ηλίθιος; Ότι απλά γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης πιστεύοντας και υπηρετώντας έναν σκοπό που καπελώνουν άλλοι και που απλά σε ανέχονται για όσο τους προσφέρεις αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες σου, ενώ όταν πάψουν να σε χρειάζονται παίρνεις πόδι (και αμαυρώνεται και η υστεροφημία σου).»
Ναι, ο Μίκης Θεοδωράκης χρησιμοποιήθηκε απ' τον ΣΥΡΙΖΑ (και από άλλα κόμματα παλιότερα) σαν "χρήσιμος ηλίθιος": Χωρίς να είναι μέλος του, του έδωσε τη λάμψη του, του έφερε ψήφους και αξιοπιστία. Κι όταν τελικά διαπίστωσε ότι τον κορόιδεψαν, αποστασιοποιήθηκε.
Το αποτέλεσμα; Αυτοί που τον χρησιμοποίησαν -όπως και τον Μανώλη Γλέζο- τον απαξίωσαν με φράσεις όπως «σημαντική η καλλιτεχνική του αξία αλλά τα έχει χαμένα πια ο καημένος» ή «καλός μουσικοσυνθέτης αλλά τελείως αναξιόπιστος, έχει αλλάξει χίλια κόμματα!».
Αυτές φυσικά είναι απόψεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν οι Συριζαίοι και πριν από 1.5 χρόνο, αλλά τότε δεν είχαν γιατί τους συνέφερε η υποστήριξη των εθνικών συμβόλων Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου - και κατηγορούσαν ως ιερόσυλο όποιον τις είχε.
Θα είναι πιο προσεκτικός στη συνέχεια ο κ. Θεοδωράκης;; Θα σταματήσει να ενθουσιάζεται και να την πατάει με κάθε καινούργιο ελπιδοφόρο σωτήρα; Όπως ακριβώς και ο μέσος Έλληνας, μάλλον όχι.
Μια αναγνώστριά μας (που σχολίασε στη σχετική είδηση) πιστεύει πως πρέπει:
«Τι εγινε κ. Θεοδωρακη; Ξαφνικα ανακαλυψατε οτι ανθρακας ο θησαυρος; Μηπως οφειλατε , ως πνευματικος ανθρωπος που επρεπε να διεπεται απο διορατικοτητα, να μην υποστηριζατε τον Τσιπρα στην αρχη της πρωθυπουργιας του και να ενημερωνατε τον ελληνικο λαο για τον κινδυνο που εγκυμονει; Γιατι τωρα μαλλον ειναι πολυ αργα...»
Όμως υπάρχει και η άλλη άποψη. Πως παρά τα λάθη και τα μπρος-πίσω του, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μουσικοσυνθέτης μιλά για ζητήματα υπαρκτά. Και πως η επιστολή του στον Τσίπρα θα μπορούσε να "ξυπνήσει" τον Πρωθυπουργό και να τον κάνει να αλλάξει πορεία.
Κάτι που βρίσκει μάλλον απίθανο μια άλλη αναγνώστριά μας, που πιστεύει πως ο Αλέξης Τσίπρας, που τόσο θρήνησε το θάνατο του Κάστρο και ανάλογα το ίδιο υποκριτικά θα θρηνούσε και το θάνατο του Μίκη, δεν θα δώσει καμία σημασία στα λόγια του, ακόμα και σήμερα μαχητικού και καλοπροαίρετου Θεοδωράκη:
Το πιο απεχθές ειναι ότι δεν θα ιδρωσει το αυτί του.
Κανείς δεν θα αναφερθεί ξανά στα παραπάνω λόγια του μεγάλου Έλληνα και σε 2-3 μερες θα είναι σα να μην έγινε.
Ο Θεοδωράκης όμως μαχεται όπως μπορει. Κι αυτο είναι ανακουφιστικά παρήγορο, εστω και για λίγο
.
σχόλια