ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ειχα δει ενα βιντεο με τιτλο "πως να αγαπήσεις τον εαυτο σου". Και ελεγε διαφορους τροπους. Ενας απο αυτους ηταν να παω μπροστα απο τον καθρεφτη και να πλησιασω καλα το ειδωλο μου και να πω πολλες φορες "σαγαπαω", "μαρεσεις", κτλ. Σημερα είπα θα το κανω. Εκανα μπανιο, μολις βγηκα πηγα μπροστά στο καθρέφτη και ηλπιζα μεσα μου οτι αυτη τη φορα αυτο που θα δω θα μου αρεσει, και ετσι θα μου ειναι πιο ευκολο να πω οτι το αγαπαω. Σταθηκα λοιπον μπροστα στο καθρεφτη. Με κοιταξα. Γυρισα αριστερα, και με ξανακοιταξα. Γυρισα δεξιά, πισω, μπροστα, με ρουχα, χωρις, στο προσωπο, στο σωμα, κοιταξα ολο μου το συνολο. Απο μεσα μου ενοιωσα μια μεγαλη ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ. Γιατι εισαι ακομα ετσι; Γιατι εισαι ακομα χοντρη; Ασχημη; Κοντη; Γιατι; Ποτε θα αλλαξεις; Γιατι δε με βοηθας να σαγαπησω; Πως περιμενες να αγαπησω αυτο το πραγμα; Πως σου περασε απο το μυαλο οτι αυτο το πραγμα μπορει να αγαπηθει απο καποιον; Ποσο μαλλον απο μενα. Αυτα σκεφτηκα. Αλλα δεν ηθελα να φυγω χωρις να προσπαθησω να πω οτι αγαπω αυτο που βλεπω. Ετσι ειπα θα προσπαθησω να πω αυτά τα λογια. Και πλησιασα, πλησιασα στο καθρεφτη αρκετα. Με κοιταξα σαν να κοιταζα εναν ανθρωπο ακριβως απέναντι μου. Σαν να ηταν πραγματικοτητα. Το πρωτο που είπα "τελικα εισαι πιο κοντη αποσο νομιζα" και το δευτερο "τελικα οντως η μυτη σου ειναι τεράστια ". Ουτε αγαπες ουτε αρεσκειες. Δεν μπορω. Απλα δε μπορω. Δε μπορω να το πω. Ισως αν ντυθω ομορφα και γεμισω μεηκ απ; Μπα. Παλι ασχημη κοντη και χοντρη θα ειμαι. Δεν ξερω τι να κανω. Δεν το νομιζω να αρεσω ποτε σε καποιον και δε με νοιάζει τωρα αυτό. Αυτο που με νιαζει ειναι να βελτιωθω. Δε θελω να μεινω για πάντα ενα μπαζο. Ενα τιποτα. Ενα ξερασμα. Δεν θελω να σιχαινομαι και να μισω τον ιδιο μου τον εαυτο. Αλλα τι να πρωτοαλλαξω; Αλλαζει το υψος; Στη μυτη πλαστικη; Στις ελιες αφαιρεση; Στο λιπος λιποδιαλυση; Στα γονατα ισιωμα; Δεν εχω λεφτα για κατι τετοιο. Στεναχωριεμαι που θα ειμαι για πάντα αυτο το απαισιο δημιουργημα. Ευτυχως ο σκυλος μου μαγαπαει οπως ειμαι...