ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
7.12.2016 | 11:49

Μια ΜΕΓΑΛΗ εξομολόγηση-προσπεράστε

Στα 25 μου, γυναίκα, με εμπειρίες που ίσως από κάποιους να χαρακτηρίζονταν "πολλές"-από άλλους ίσως λίγες, ο καθένας κρίνει εξ ιδίων-, πιάνω τον εαυτό μου να έχει επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που μοιάζουν καταστροφικές, ανώριμες, παιδικές.Είμαι από αυτές που μάλλον έχουν ναρκισσιστική συμπεριφορά, ψάχνω μονίμως κάπου να "καθρεφτιστώ", συνήθως μέσα από τις ερωτικές σχέσεις που δημιουργώ. Είχα "περιπέτειες" διάφορες αλλά και 3 σχέσεις ως τώρα, η μία ακόμα "τρέχει". Αναζητάω γενικώς τον έρωτα, την τρέλα και την παράνοια που επιφέρει , αναζητάω ο άλλος να είναι "κάτι", κάτι διαφορετικό από μένα, ώστε να με βάλει στον κόσμο του και να ζήσω πράγματα που από μόνη μου δεν θα κατάφερνα. Συνειδητοποιώ κάθε μέρα που περνάει πως δεν είμαι ικανή να αγαπήσω κανέναν πραγματικά, τελικά γύρω από τον εαυτό μου περιστρέφομαι.Έχω την τάση να ερωτεύομαι μάλλον με μια αφηρημένη έννοια, είμαι πολύ μοναχικό άτομο, δεν αντέχω την εισβολή του άλλου στον χώρο μου, κι αν την αντέξω για κάποιο καιρό, θα μου τελειώσει γρήγορα. Επίσης παρατηρώ και ένα άλλο μοτίβο που επαναλαμβάνεται στις σχέσεις μου, είμαι τρελή και παλαβή για τον άλλον αλλά μόλις τον γνωρίσω σε οικογένεια/φίλους, αρχίζω και κυριολεκτικά πνίγομαι, ασφυκτιώ, νιώθω ότι χάνω την ταυτότητα μου, ότι πλέον θα χαρακτηρίζομαι ως μέλος ενός ζευγαριού και όχι ως αυτόνομα εγώ. Ταυτόχρονα είμαι ΥΠΕΡευαίσθητη, είμαι ικανή να κλαίω με μαύρο δάκρυ για τον πόνο του άλλου, ακόμα κι αν εγώ τον προκάλεσα. Πληγώνω κάποιον και μετά κλαίω που τον πλήγωσα, μόνη μου, στο μαξιλάρι μου. Τα συναισθήματά μου είναι πάντα έντονα, είτε είναι αρνητικά ειτε θετικά, όπως λέει και η μαμά μου, είμαι ένας παράδοξα εκρηκτικός χαρακτήρας, ήσυχη και κλειστή μέχρι να μου την βιδώσει. Τελικά καταλήγω τρομακτική. Η κυκλοθυμία μου δεν έγκειται μόνο στο θέμα "διάθεσης" αλλά και στο θέμα επιθυμιών, μπορεί το βράδυ να λέω ότι θέλω κάποιον και το πρωί να ξυπνήσω και να αισθάνομαι έναν περίεργο "πόνο" μέσα μου, ότι αυτό που έχω πρέπει να τελειώσει γιατί δεν αισθάνομαι καλά. Από τη μία προσκόλληση, από την άλλη φυγή. Και όλα αυτά μέσα σε μια θύελλα τύψεων, φόβου, ανασφάλειας, νοσταλγίας λόγω αναμνήσεων που μοιράστηκα με τον άλλον, απελπισίας και απανωτών ερωτήσεων: "γιατί να το παθαίνω πάντα αυτό;"Μετά από πολλή, μα πολλή, σκέψη καταλήγω ότι όλη αυτή η κατάσταση με τις σχέσεις που δημιουργώ- που πιθανόν τις κάνω γιατί με παίρνει, γιατί ίσως υποσυνείδητα ξέρω ότι είναι ακατάλληλοι για μένα και ότι θα χωρίσουμε τελικά, κάτι που με ελευθερώνει αυτόματα από την μακροχρόνια δέσμευση- έχει να κάνει με τον βαθιά προβληματικό μου χαρακτήρα, που είναι βουτηγμένος στο άγχος και στην ανασφάλεια, που θέλει ανθρώπους γύρω του για να βαστιέται όποτε γουστάρει αλλά όταν βαρεθεί να πάνε παραπέρα και no hard feelings. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος άνθρωπος με τον οποίο θα ξεγελάσω τον εαυτό μου αλλά και τον ίδιο, με παραμύθια περί έρωτος κι αγάπης, μέχρι να συμβεί πάλι αυτό που πάντα συμβαίνει με μένα. Πλέον θεωρώ ότι μάλλον δεν έχω ερωτευτεί ποτέ πραγματικά, ο "έρωτας" που ένιωθα στην αρχή μιας σχέσης/περιπέτειας δεν ήταν τίποτα άλλο από ενθουσιασμός, σεξουαλική επιθυμία και εγκεφαλικό παιχνίδι, όπου ναι μεν το γούσταρα το παιχνίδι, από την άλλη ο στόχος μου ήταν ο άλλος να καταλήξει από άντρας πολλά βαρύς, να γίνει λιωμένο παγωτάκι για χάρη μου. Και μόλις συμβεί αυτό...μαντέψτε...Καταρρέουν όλα μέσα μου, στόχος επετεύχθη, άντε γεια τώρα, αφού πρώτα κλάψω καμιά 25αριά φορές για τον πόνο που προκάλεσα ΠΑΛΙ και τον αέναο κύκλο στον οποίο έχω βάλει τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι σόι άνθρωπος είμαι και γιατί ο χαρακτήρας μου είναι βουτηγμένος στα σκατά. Μόνο να κρίνω ξέρω και μάλιστα σκληρά, και πιο πολύ εμένα, μου πετάω βελάκια καθημερινά, χρόνια τώρα. Δεν αντέχω τον εαυτό μου και κατ' επέκταση κανέναν. Φοβάμαι τον εαυτό μου και κατ' επέκταση φοβάμαι να κάνω σχέσεις, πόσο μάλλον ταιριαστές σχέσεις που οδηγούν κάπου. Εγώ είμαι πάντα η άκυρη, η άσχετη, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει σχέση, συνύπαρξη,μοίρασμα, αγάπη. Μόνο συμβουλές ξέρω να δίνω για τους άλλους πάντα, εννοείται, δεν παλεύομαι. Νομίζω ότι είμαι έξυπνη, η εξυπνότερη, πνευματικά ανώτερη, αλλά αυτή τη στιγμή νομίζω ότι ο εγκέφαλός μου (στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και η "ψυχή"-"καρδιά")αξίζει όσο ένας αναπτήρας στο περίπτερο, που στο τέλος μπορεί και να μη ανάψει καν. Σκάρτα πράγματα, μόνο θεαθήναι, βιβλία στις βιβλιοθήκες, έξυπνοι γονείς, πτυχία του κώλου, συναισθηματική αναπηρία (το γιατί ας μου το πει ο ψυχολόγος που πάω τόσα χρόνια, ακόμα δεν το χει βρει), είμαι σαν αποπροσανατολισμένη, ψωνάρα έφηβη που θέλει να εντυπωσιάζει για να αποκτά υστεροφημία στις συνειδήσεις του κόσμου.Το μόνο που ίσως έχω προσφέρει στους ανθρώπους στη ζωή μου ήταν και είναι το γεγονός ότι ακούω. Ναι, αυτό. Είμαι καλή ακροατής. και καλή νοσοκόμα σε περιπτώσεις σωματικής/ψυχικής αρρώστιας. Τέλος. Αυτό. Δεν έχει άλλο. Μετά προφανώς αδειάζει η μικρή μπαταρία που διαθέτω για τους άλλους, και μένω να φορτίζω την γιγάντια δική μου, μην τυχόν και μείνω πουθενά στο "δρόμο". Ό,τι με συμφέρει πάντα, ο εγωισμός μου και η ματαιοδοξία μου δεν γνωρίζουν όρια.
16
 
 
 
 
σχόλια
Κοπελια εισαι μολις 25 και εχεις ηδη ξεκινησει ενα μεγαλο ταξιδι προς την αυτογνωσία. Αυτο που βλεπεις μεσα σου , αλλοτε σου αρεσει και το κανακευεις και αλλοτε εισαι ανελεητη μαζι του. Ειναι γιατι διαθετεις εντονη εσωτερικοτητα και διαβαζεις καλυτερα απο ολους τον εαυτο σου. Βοηθαει και η ψυχοθεραπεια που κανεις βεβαια. Εισαι σε καλο δρομο . Μεγαλωνοντας θα αποβαλεις αρκετα από τα δραματικα στοιχεια που εχεις, διοτι πανω απ'ολα θα κουρασουν εσενα την ιδια. Και στον ναρκισσισμο σου ηδη βαζεις ''χερι΄΄. Αλλοι δεν τον αγγιζουν καν . Μην σου πω οτι αγνοουν και την υπαρξη του. Εγω σε ενιωσα πολυ παντως . Φιλιά.
Οι "συναισθηματικά ανάπηροι"δεν ενδιαφέρονται για το "κακό" που προκαλούν στους άλλους !! Θα βρεις την άκρη με τον εαυτό σου , είμαι σίγουρη !! Ξεκίνα με το να μείνεις για κάποιο χρονικό διάστημα μόνη σου, ίσως σε βοηθήσει ....
πωπω πεσανε ολοι να την φανε! χαχαχενιωσα οτι το εγραψα εγω, κυριως φταιει οτι μαλλον δεν τα εχεις καλα με το εαυτο σου, και ολοι οι αλλοι ειναι αφορμη για να ξεχνιεσαι, ολοι το κανουν κι ας μην το παραδεχονται. ενταξει εννοειται εισαι ναρκισσος και κυκλοθυμικη,αλλα ελπιζω τουλαχιστον ολη αυτη η συμπεριφορα να μην οφειλεται στο οτι πχ απλα εχεις μια καλη εμφανιση και στηριζεσαι εκει οσον αφορα το αλλο φυλο. κατα τ αλλα, ειναι δυσκολο να τα βρεις με τον εαυτο σου.
Έχω σίγουρα πολύ κακά χαρακτηριστικά, από πού να με πιάσει κανείς και πού να τελειώσει. Φυσικά και στηρίζομαι στην εμφάνισή μου, νάρκισσος με χαμηλή αυτοπεποίθηση κατά βάθος, να τα λέμε κι αυτά. Αν και η εμφάνισή μέχρι ένα σημείο σε πάει πάντα, και όχι πάντα. Κάποιοι ήδη ειπαν ότι είμαι "επικίνδυνη" και ότι μάλλον είμαι μια θεατρίνα/προσποιήτρια, πιθανόν να είναι κι έτσι, πάντως δεν το απολαμβάνω καθόλου.Πάντως είτε με γκόμενο/άντρα, είτε μόνη μου, ή από υπερανάλυση θα πάω ή από αυτά τα ξαφνικά παραληρήματα που με πιάνουν. Ευχαριστώ πάντως :)
εννοουσα οτι αν εισαι απλα μια ωραια γκομενα με ανασφαλειες και διαρκη αναγκη για επιβεβαιωση τοτε οκ εισαι απλα χαζογκομενα, αλλα οι φρικες που τρως φαινεται οτι δεν ειναι τοσο επιφανειακες αλλιως δεν θα υπηρχε αυτοτιμωρια. οι χαζογκομενες δεν κλαινε για αυτον που πληγωσανε, τον εχουν ξεχασει ηδη με το που ασχοληθηκαν με τον επομενο.οπως και να χει καλη συνεχεια.
Πολύ ψάχνεις την υποτίμηση στα λόγια των άλλων, ωφελεί; Από την στιγμή που δεν είσαι καλά, δεν χαίρεσαι με μία κατάσταση και πέφτεις σε μια λούπα υπερανάλυσης για να μην την αντιμετωπίσεις ό,τι εσύ εντέλει φοβάσαι και ψάχνεις λύσεις στους άλλους αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μπορεί να σε σώσει, να σε βάλει στη θέση σου, να σου πει ποια είσαι κ.ο.κ. Ωστόσο, μίλησα για προσποιήσεις και δεν σε αποκάλεσα προσποιήτρια/θεατρίνα πουθενά.
Σχεδόν πιστέψα ότι διάβαζα μια ειλικρινή εξομολόγηση μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό κάνεις μόνιμα με το έξυπνο μυαλό που δείχνεις να διαθέτεις: προσποιήσεις. Μια χαρά μπορείς να βρεις τις απαντήσεις του γιατί και πως. Αν έχεις έναν ακατάλληλο ψυχολόγο άλλαξε τον και βρες έναν που δεν μασάει με χειριστικές συμπεριφορές.
Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση, να έχουν συχνές μεταπτώσεις διάθεσης και τάση υπερανάλυσης των σχέσεών τους, πράγμα που οδηγεί την τραμπάλα μία πάνω, μία κάτω.Είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς.Βέβαια λες μια βαριά κουβέντα: συναισθηματική αναπηρία, που δεν αποκλείω να είναι μία υπερβολή επειδή μόλις ακούμπησες στο χώμα.
το να αναλύεις συμπεριφορές σου απέναντι σε ανθρώπους που εχεις μοιραστεί εμπειρίες και στιγμές δεν υπάγετε στον ορο υπεραναλυω. αντίθετος το σκεπτικό "ετσι έτυχε να γινει και δεν ειναι δικια μου ευθηνή" σε οδηγεί σε μια μόνιμη συναισθηματική και ψυχολογική κάθοδο φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος αλλά απο αυτούς που χρησιμοποιούν την εξυπνάδα τους για να δικαιολογήσουν οσο πιο τεκμηριωμένα γίνετε τον εαυτό τους.
Είσαι βουτηγμένη στα σκατά, ξέρεις τι σου γίνεται σε μία κατάσταση που δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αν ήσουν η πρώτη, θα απορούσα, αλλά έχεις πολλές στην ίδια κατάσταση οπότε μία παραπάνω δε μου κάνει αίσθηση.
είναι απο τις λεγόμενες γυναίκες "μην σου τύχει". μάλλον η πολυ απελευθέρωση και η πολύ επιείκεια απο μεριά μας τους έχει καταστρέψει τις βιολογικές τους πυξίδες.
Scroll to top icon