ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 25 μου, γυναίκα, με εμπειρίες που ίσως από κάποιους να χαρακτηρίζονταν "πολλές"-από άλλους ίσως λίγες, ο καθένας κρίνει εξ ιδίων-, πιάνω τον εαυτό μου να έχει επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που μοιάζουν καταστροφικές, ανώριμες, παιδικές.Είμαι από αυτές που μάλλον έχουν ναρκισσιστική συμπεριφορά, ψάχνω μονίμως κάπου να "καθρεφτιστώ", συνήθως μέσα από τις ερωτικές σχέσεις που δημιουργώ. Είχα "περιπέτειες" διάφορες αλλά και 3 σχέσεις ως τώρα, η μία ακόμα "τρέχει". Αναζητάω γενικώς τον έρωτα, την τρέλα και την παράνοια που επιφέρει , αναζητάω ο άλλος να είναι "κάτι", κάτι διαφορετικό από μένα, ώστε να με βάλει στον κόσμο του και να ζήσω πράγματα που από μόνη μου δεν θα κατάφερνα. Συνειδητοποιώ κάθε μέρα που περνάει πως δεν είμαι ικανή να αγαπήσω κανέναν πραγματικά, τελικά γύρω από τον εαυτό μου περιστρέφομαι.Έχω την τάση να ερωτεύομαι μάλλον με μια αφηρημένη έννοια, είμαι πολύ μοναχικό άτομο, δεν αντέχω την εισβολή του άλλου στον χώρο μου, κι αν την αντέξω για κάποιο καιρό, θα μου τελειώσει γρήγορα. Επίσης παρατηρώ και ένα άλλο μοτίβο που επαναλαμβάνεται στις σχέσεις μου, είμαι τρελή και παλαβή για τον άλλον αλλά μόλις τον γνωρίσω σε οικογένεια/φίλους, αρχίζω και κυριολεκτικά πνίγομαι, ασφυκτιώ, νιώθω ότι χάνω την ταυτότητα μου, ότι πλέον θα χαρακτηρίζομαι ως μέλος ενός ζευγαριού και όχι ως αυτόνομα εγώ. Ταυτόχρονα είμαι ΥΠΕΡευαίσθητη, είμαι ικανή να κλαίω με μαύρο δάκρυ για τον πόνο του άλλου, ακόμα κι αν εγώ τον προκάλεσα. Πληγώνω κάποιον και μετά κλαίω που τον πλήγωσα, μόνη μου, στο μαξιλάρι μου. Τα συναισθήματά μου είναι πάντα έντονα, είτε είναι αρνητικά ειτε θετικά, όπως λέει και η μαμά μου, είμαι ένας παράδοξα εκρηκτικός χαρακτήρας, ήσυχη και κλειστή μέχρι να μου την βιδώσει. Τελικά καταλήγω τρομακτική. Η κυκλοθυμία μου δεν έγκειται μόνο στο θέμα "διάθεσης" αλλά και στο θέμα επιθυμιών, μπορεί το βράδυ να λέω ότι θέλω κάποιον και το πρωί να ξυπνήσω και να αισθάνομαι έναν περίεργο "πόνο" μέσα μου, ότι αυτό που έχω πρέπει να τελειώσει γιατί δεν αισθάνομαι καλά. Από τη μία προσκόλληση, από την άλλη φυγή. Και όλα αυτά μέσα σε μια θύελλα τύψεων, φόβου, ανασφάλειας, νοσταλγίας λόγω αναμνήσεων που μοιράστηκα με τον άλλον, απελπισίας και απανωτών ερωτήσεων: "γιατί να το παθαίνω πάντα αυτό;"Μετά από πολλή, μα πολλή, σκέψη καταλήγω ότι όλη αυτή η κατάσταση με τις σχέσεις που δημιουργώ- που πιθανόν τις κάνω γιατί με παίρνει, γιατί ίσως υποσυνείδητα ξέρω ότι είναι ακατάλληλοι για μένα και ότι θα χωρίσουμε τελικά, κάτι που με ελευθερώνει αυτόματα από την μακροχρόνια δέσμευση- έχει να κάνει με τον βαθιά προβληματικό μου χαρακτήρα, που είναι βουτηγμένος στο άγχος και στην ανασφάλεια, που θέλει ανθρώπους γύρω του για να βαστιέται όποτε γουστάρει αλλά όταν βαρεθεί να πάνε παραπέρα και no hard feelings. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος άνθρωπος με τον οποίο θα ξεγελάσω τον εαυτό μου αλλά και τον ίδιο, με παραμύθια περί έρωτος κι αγάπης, μέχρι να συμβεί πάλι αυτό που πάντα συμβαίνει με μένα. Πλέον θεωρώ ότι μάλλον δεν έχω ερωτευτεί ποτέ πραγματικά, ο "έρωτας" που ένιωθα στην αρχή μιας σχέσης/περιπέτειας δεν ήταν τίποτα άλλο από ενθουσιασμός, σεξουαλική επιθυμία και εγκεφαλικό παιχνίδι, όπου ναι μεν το γούσταρα το παιχνίδι, από την άλλη ο στόχος μου ήταν ο άλλος να καταλήξει από άντρας πολλά βαρύς, να γίνει λιωμένο παγωτάκι για χάρη μου. Και μόλις συμβεί αυτό...μαντέψτε...Καταρρέουν όλα μέσα μου, στόχος επετεύχθη, άντε γεια τώρα, αφού πρώτα κλάψω καμιά 25αριά φορές για τον πόνο που προκάλεσα ΠΑΛΙ και τον αέναο κύκλο στον οποίο έχω βάλει τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι σόι άνθρωπος είμαι και γιατί ο χαρακτήρας μου είναι βουτηγμένος στα σκατά. Μόνο να κρίνω ξέρω και μάλιστα σκληρά, και πιο πολύ εμένα, μου πετάω βελάκια καθημερινά, χρόνια τώρα. Δεν αντέχω τον εαυτό μου και κατ' επέκταση κανέναν. Φοβάμαι τον εαυτό μου και κατ' επέκταση φοβάμαι να κάνω σχέσεις, πόσο μάλλον ταιριαστές σχέσεις που οδηγούν κάπου. Εγώ είμαι πάντα η άκυρη, η άσχετη, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει σχέση, συνύπαρξη,μοίρασμα, αγάπη. Μόνο συμβουλές ξέρω να δίνω για τους άλλους πάντα, εννοείται, δεν παλεύομαι. Νομίζω ότι είμαι έξυπνη, η εξυπνότερη, πνευματικά ανώτερη, αλλά αυτή τη στιγμή νομίζω ότι ο εγκέφαλός μου (στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και η "ψυχή"-"καρδιά")αξίζει όσο ένας αναπτήρας στο περίπτερο, που στο τέλος μπορεί και να μη ανάψει καν. Σκάρτα πράγματα, μόνο θεαθήναι, βιβλία στις βιβλιοθήκες, έξυπνοι γονείς, πτυχία του κώλου, συναισθηματική αναπηρία (το γιατί ας μου το πει ο ψυχολόγος που πάω τόσα χρόνια, ακόμα δεν το χει βρει), είμαι σαν αποπροσανατολισμένη, ψωνάρα έφηβη που θέλει να εντυπωσιάζει για να αποκτά υστεροφημία στις συνειδήσεις του κόσμου.Το μόνο που ίσως έχω προσφέρει στους ανθρώπους στη ζωή μου ήταν και είναι το γεγονός ότι ακούω. Ναι, αυτό. Είμαι καλή ακροατής. και καλή νοσοκόμα σε περιπτώσεις σωματικής/ψυχικής αρρώστιας. Τέλος. Αυτό. Δεν έχει άλλο. Μετά προφανώς αδειάζει η μικρή μπαταρία που διαθέτω για τους άλλους, και μένω να φορτίζω την γιγάντια δική μου, μην τυχόν και μείνω πουθενά στο "δρόμο". Ό,τι με συμφέρει πάντα, ο εγωισμός μου και η ματαιοδοξία μου δεν γνωρίζουν όρια.