[ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ] Έξω από την πρεσβεία του Εκουαδόρ. Από τον Γιάννη Μπαμπούλια

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Μπαμπούλιας γράφει στο LIFO.gr την εμπειρία του έξω απ' το Προξενείο του Εκουαδόρ. 

Δύο μήνες έχουν περάσει από τη στιγμή που ο Julian Assange πέρασε την πόρτα του προξενείου του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, αιτούμενος ασύλου από τη μικρή χώρα που ο Άδωνις Γεωργιάδης φρόντισε να φέρει στην επικαιρότητα πρόσφατα. Ένα μικρό κτίριο που το Εκουαδόρ μοιράζεται με άλλες δύο χώρες κοντά στο Knightsbridge του Kensington, έγινε η φυλακή που έχει επιλέξει αντί του ενδεχομένου να δικαστεί για τις δύο υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης/ βιασμού στα Σουηδικά δικαστήρια. Η επιλογή της απομόνωσης δεν μοιάζει λογική, και το ενδεχόμενο οι Βρετανικές αρχές να του επιτρέψουν να βγει από το κτίριο της Πρεσβείας χωρίς να συλληφθεί, είναι πέρα για πέρα απίθανο.

Με το διεθνές δίκαιο να δείχνει σαφώς ότι ακόμη και στην περίπτωση που καταδικαστεί για όσα κατηγορείται ο Assange στη Σουηδία, δεν μπορεί να εκδοθεί κατόπιν σε χώρα στην οποία ενδέχεται να κινδυνεύσει η ζωή του, τι εμποδίζει τον Αυστραλό δημοσιογράφο από το να επιστρέψει στην Σουηδία και να καθαρίσει το όνομα του από τις κατηγορίες τις οποίες έχει αρνηθεί σε κάθε περίπτωση; Οι απαντήσεις που παίρνουμε από τα Βρετανικά ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες, είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες.

Κυριακή πρωί, το twitter πήρε φωτιά από την είδηση ότι ο Assange θα έκανε δηλώσεις από το μπαλκόνι της πρεσβείας στον κόσμο που ήταν μαζεμένος απ’ έξω. Βρέθηκα να τρέχω μέσα στην πρωινή βροχή που συνοδευει την αφόρητη ζέστη και υγρασία των τελευταίων ημερών. Η πρεσβεία του Εκουδόρ, βρίσκεται πίσω ακριβώς από το διάσημο Harrods. Ο πολυσύχναστος δρόμος είχε μπλοκαριστεί ολόκληρος από το συγκεντρωμένο πλήθος, ενώ σχεδόν ισάριθμοι με τους διαδηλωτές αστυνομικοί προσπαθούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για τα αυτοκίνητα. την στιγμή που έφτασα, διαβαζόταν ο λόγος του, γνωστού για τα αριστερά του φρονήματα, σκηνοθέτη Ken Loach που δεν μπόρεσε να παραστεί λόγω ασθένειας, εν μέσω ζητοκραυγών:

«Είναι ντροπή για μία δημοκρατική κοινωνία να κρατά έναν άνθρωπο όμηρο και υπό περιορισμό χωρίς να έχει δικαστεί για κάτι, και είναι ντροπή και ενδεικτικό της ηθικής κατάπτωσης της χώρας μας το ότι απειλούμε να εισβάλουμε σε μία ξένη πρεσβεία, κάνοντας έτσι τους εαυτούς μας υπόλογους στα μάτια ολόκληρου του κόσμου!» ακούγεται από τα ηχεία που έχουν στηθεί στο οδόστρωμα.

H Laurie Penny του Independent, την οποία συνάντησα στο σταθμό νωρίτερα, τραβάει ήδη φωτογραφίες και μιλάει με τον κόσμο. Λίγα λεπτά είχαν περάσει, όταν η αστυνομία μας λέει να συγκεντρωθούμε πίσω από τις μπάρες που έχουν στηθεί στην άκρη του δρόμου γιατί πρέπει να δοθεί ο δρόμος στην κυκλοφορία. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες, ο κόσμος τελικά μετακινείται πίσω από τις μπάρες. Τότε όμως, 30 με 40 αστυνομικοί έφτασαν και κατέλαβαν τον χώρο στον οποίο στεκόμασταν μέχρι πριν λίγο, και η κίνηση των αυτοκινήτων διακόπηκε εντελώς. Από αυτό το σημείο και έπειτα η συγκέντρωση πήρε τον χαρακτήρα διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομία, και η λέξη «δολοφόνοι» ακούστηκε πολλές φορές.

Ένα χαλασμένο μικρόφωνο κράτησε τον Assange για αρκετή ώρα μακριά από το μπαλκόνι της πρεσβείας, και η ομιλία του που ήταν να λάβει χώρα στις 12 και μισή το πρωί, δεν έγινε παρά 3 ώρες αργότερα. Το πλήθος περιμένει, «χιπ-χιπ-χουρέι» και «I am Julian», άτυχες συγκρίσεις με τον Che Guevara, αγιοποίηση του προσώπου του Assange και μία θολή αντίληψη γύρω από τις κατηγορίες που τον βαραίνουν. Ένα πολύχρωμο πλήθος απαρτίζει την συγκέντρωση. H Laurie μιλάει με έναν πιτσιρικά που δουλεύει εθελοντικά για το wikileaks. Δίπλα του, τρεις τύποι με κοστούμια και μάσκες του Guy Fawkes στήνονται για φωτογραφίες. Μία ηλικιωμένη κυρία φωνάζει σε σπαστά αγγλικά «Julian we luv you». Μια Ελληνίδα στα αριστερά μου, μου συστήνεται.

Ο Assange αποφεύγει τις δύσκολες ερωτήσεις εδώ και πολύ καιρό, και χρησιμοποιώντας αυτό το πλέον ευκολόπιστο κομμάτι του κινήματος Occupy του Λονδίνου, έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε ένα βάθρο, αυτό του σωτήρα, από το οποίο αρνείται πεισματικά να κατέβει. Όσοι έχουν βρεθεί κοντά του, μιλούν για έναν άνθρωπο με μεσσιανικό σύμπλεγμα. Χαρισματικός και επιβλητικός, κανείς δεν τον αντιμετωπίζει με μετριοπάθεια.

Όταν τελικά βγαίνει στο μπαλκόνι, αυτή του η χαρισματικότητα γίνεται αισθητή. Μιλάει για τον αγώνα που δίνει το wikileaks για διαφάνεια, ευχαριστεί τον λαό του Εκουαδόρ για την προστασία που του παρέχει, ζητάει συγγνώμη από τα παιδιά του που είναι μακριά τους όλον αυτόν τον καιρό, και καταλήγει αποκαλώντας τον Bradley Manning «ήρωα» που πληρώνει το τίμημα των πιστεύω του, φυλακισμένος χωρίς δίκη εδώ και δυόμιση χρόνια. Δεν το κάνει συχνά. Κάλεσε τις ΗΠΑ να σταματήσουν το «κυνήγι μαγισσών» που έχουν εξαπολύσει εναντίον του και εναντίον του site. Κάποιος κυνικός, θα έλεγε μάλιστα ότι λέει στον κόσμο ακριβώς αυτά που θα ήθελε να ακούσει. Μιλάει για ελευθερία του λόγου και αποτίναξη των δεσμών με τα οποία οι κυβερνήσεις μας κρατούν δέσμιους και μας αποκρύπτουν την αλήθεια. Ουδεμία αναφορά στις κατηγορίες που τον βαραίνουν.

Μήπως υπερασπιζόμενοι την ελευθερία του λόγου, ξεχνάμε ένα βασικό ζήτημα; Οι άνθρωποι που διαπράττουν σεξουαλικά εγκλήματα, δεν είναι απαραίτητα κακοί σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Το Wikileaks και η εκστρατεία του για διαφάνεια, δεν μπορεί να αποτελεί επ’ ουδενί δικαιολογία για τον Julian Assange. Η άρνηση του να αντιμετωπίσει την Σουηδική δικαιοσύνη είναι ντροπή και φτυσιά στο πρόσωπο του Bradley Manning, του ανθρώπου που διέρρευσε τις πληροφορίες που «έφτιαξαν» το wikileaks, ο οποίος τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο παραμένει φυλακισμένος χωρίς δίκη εδώ και 817 ημέρες και ο οποίος είναι ο πραγματικός ήρωας της υπόθεσης (όπως προς τιμήν του αναγνώρισε ο Assange).

Χρησιμοποιώντας το wikileaks σαν κάλυψη για να αποφύγει να δικαστεί για τις κατηγορίες, ο Assange αδικεί κάθε άνθρωπο που πίστεψε ποτέ στην διαφάνεια και στο ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι υπόλογες στους πολίτες για τις πράξεις τους. Αγνοεί και λοιδορεί το γεγονός ότι το ίδιο ισχύει και για μεμονωμένα άτομα. Αδικεί όλους μας σαν ανθρώπους διότι μας στρέφει εναντίον δύο γυναικών που μπορεί όντως να κακοποίησε, και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που τέτοιες ιστορίες δεν έγιναν πιστευτές για να επιβεβαιωθούν αργότερα. Αν πρόκειται για συνωμοσία των ΗΠΑ που θέλουν να τον ατιμάσουν και να σπιλώσουν τη φήμη και τη δουλειά του και έπειτα να τον δικάσουν και καταδικάσουν για αυτά σε Αμερικάνικα δικαστήρια, θα μπορούσε να το ξεσκεπάσει. Ειδάλλως, συνεχίζοντας στην τωρινή γραμμή του, απλά αποφεύγει να λογοδοτήσει για την συμπεριφορά του απέναντι σε δύο γυναίκες.

Ο δρόμος αδειάζει σιγά σιγά μετά το τέλος της ομιλίας. Ο θόρυβος των ελικοπτέρων πάνω από τα κεφάλια πρέπει να ξένισε αρκετά τους Ιταλούς τουρίστες που τριγύριζαν εκείνη την ώρα το διάσημο πολυκατάστημα.

Αργότερα, συναντάμε με την Laurie σε ένα κοντινό cafe την Naomi Colvin, επικεφαλής της εκστρατείας για την απελευθέρωση του Bradley Manning και προσωπική φίλη του Julian Assange. Η νεαρή ακτιβίστρια δεν μοιράζεται την γνώμη μου για τον Julian Assange. “Η φύση των κατηγοριών είναι αρκετά ρευστή, και αν πιστέψει κανείς τα «Stratford emails», υπάρχει ένα σχέδιο για τον διασυρμό και την απαξίωση των ανθρώπων πίσω από το wikileaks, συνήθως μέσω άσχετων και «τεχνικών» κατηγοριών. Αν εκδοθεί στις ΗΠΑ ο Julian κατά πάσα πιθανότητα θα αντιμετωπίσει κατηγορίες όπως «κατάχρηση δικαιώματος χρήσης υπολογιστή» και συμμετοχή σε συνωμοσία με τον Manning, όχι «κατασκοπεία» η «εσχάτη προδοσία» καθώς δεν είναι Αμερικανός πολίτης.

«Για να προχωρήσει η διαδικασία έκδοσης εντός της Ε.Ε πρέπει να υπάρξει η συγκατάθεση της πολιτείας προέλευσης, σε αυτή την περίπτωση, της Βρετανίας. Έπειτα υπάρχει το ζήτημα μεταξύ της Σουηδίας και των ΗΠΑ, που έχουν ζητήσει μια ειδική μορφή έκδοσης, προσωρινής. Φυσικά ξέρουμε πόσο «προσωρινή» θα ναι... Ακόμη και οι Αυστραλοί, που υποτίθεται ότι δεν εμπλέκονται, αποδεικνύεται ότι συζητούν εδώ και πολύ καιρό το ζήτημα της έκδοσης του όπως διαβάζουμε από έγγραφα που διέρρευσαν. Ο Julian δουλεύει ακόμη ενεργά στο Wikileaks. Κατά κάποιο τρόπο το περιβάλλον του αυτή τη στιγμή είναι καλό για δουλειά. Ετοιμάζονται να δημοσιεύσουν έναν φάκελο με emails που αφορούν τη Συρία.»

- «Από που προέρχονται τα χρήματα για την υπεράσπιση του Julian;» ρωτάει η Laurie που κάθεται δίπλα της.

«Έχει στηθεί ξεχωριστό ταμείο για την νομική υποστήριξη του Julian το οποίο διαχειρίζεται μία άλλη ομάδα ανθρώπων από το wikileaks. Πιθανώς από δωρεές και άλλες συνεισφορές, δεν θυμάμαι αν ο Julian το έχει ορίσει πιο παλιά.»

- «Και γιατί διάλεξε το Εκουαδόρ που αυτή τη στιγμή απειλεί να εκδώσει έναν άλλο πληροφοριοδότη στην Λευκορωσία;» ήταν η δική μου ερώτηση.

«Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες για αυτό, σίγουρα θα είχε τους λόγους του. Αλλά δεν ανησυχώ για τον Julian. Θα επιβιώσει ότι και αν γίνει, αν πέσει ένα αεροπλάνο και υπάρχει μόνο ένας επιζών, θα 'ναι σίγουρα αυτός (γέλια). Για τον Bradley δεν είμαι τόσο βέβαιη. Περιμένουμε ότι η δίκη του θα γίνει τον Μάρτιο του ‘13 τελικά. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξαντλήσουν την υπεράσπιση του οικονομικά, ήδη έχει δημιουργηθεί ένα χρέος πάνω από 60.000 δολάρια τα οποία περιμένουμε να αναπληρώσουμε από δωρεές αλλά τα πράγματα είναι σε οριακό σημείο.»

Φεύγουμε αλλά πολλές ερωτήσεις δεν έχουν απαντηθεί. Γιατί η νομική ομάδα του Assange σκόπιμα δημιουργεί σύγχυση γύρω από την υπόθεση; Γιατί επιμένουν να λένε ότι ο Assange πρέπει να πάει στη Σουηδία μόνο για να καταθέσει τη στιγμή που στο Σουηδικό δικαστικό σύστημα μετά την δεύτερη ανάκριση (έχει ήδη παραστεί στην πρώτη) η δικάσιμος ορίζεται για δύο εβδομάδες αργότερα αν ο δικαστής κρίνει ότι έχουν βάση οι κατηγορίες (όπως φαίνεται ότι πιστεύει ήδη); Προς τι, εφόσον έχουν γνώση αυτής της διαδικασίας, συγκρίνουν άσκοπα αυτή την υπόθεση με εκείνη ενός 21χρονου που καταζητούνταν για φόνο και οι Σουηδοί δέχτηκαν να τον ανακρίνουν την πρώτη φορά σε Σερβικό έδαφος όπου και βρισκόταν και την προωθούν στα ΜΜΕ ως προηγούμενο; Ο 21χρονος εκδόθηκε αμέσως μετά στην Σουηδία όπου ανακρίθηκε ξανά και δικάστηκε.

Την ίδια εποχή που τρεις Ρωσίδες αψηφούν το κατεστημένο του Putin και στέλνονται στη φυλακή υπερασπιζόμενες τα ιδανικά τους, ο Assange αρνείται την δίκη και στήνει αυτό το θέατρο του παραλόγου γύρω από το όνομα του, συγκρίνοντας μάλιστα τον εαυτό του με τις Pussy Riot. Όμως μία κοινότητα που έχει ήδη αποφασίσει να τον καταδικάσει ή να τον υπερασπιστεί παρά την απουσία σαφών δεδομένων, δεν είναι αρκετή για να του εξασφαλίσει το απυρόβλητο ή να τον σπρώξει σε μία ηρωική έξοδο.

Ιδιαίτερα όταν στο παιχνίδι μπαίνουν οι σκοπιμότητες της κυβέρνησης του Εκουαδόρ και τα επικοινωνιακά παιχνίδια του προέδρου της χώρας που έχει σαν αποκλειστικό στόχο την επανεκλογή του (και που σημειωτέον ετοιμάζεται να εκδώσει έναν άλλο πληροφοριοδότη στην Λευκορωσία!), η κίνηση που έπρεπε εδώ και καιρό να έχει κάνει ο Assange γίνεται παραπάνω από προφανής αν σεβόταν την κληρονομιά του wikileaks: Να σταματήσει να ταυτίζει τον εαυτό του με την ιδέα πίσω από το site και να επιτρέψει στο Σουηδικό σύστημα δικαιοσύνης να αποφανθεί.

Ίσως, αν θέλουμε πραγματικά να απαιτήσουμε τη διαφάνεια και τα δικαιώματα μας απέναντι στις κυβερνήσεις του 21ου αιώνα που δουλεύουν τόσο σκληρά για να μας τα αφαιρέσουν, πρέπει να ξεσκεπάσουμε την μπλόφα όσων αυτοανακηρύσσονται μάρτυρες στο όνομα μας. Οι Pussy Riot έστησαν το παιχνίδι της διαμαρτυρίας όπως ήθελαν και κέρδισαν. Ο Assange μοιάζει αποφασισμένος να παρασύρει το wikileaks, και το κομμάτι του Occupy London που έχει σπεύσει προς υποστήριξή του, στο βυθό για να καλύψει της προσωπικές του αδυναμίες. Accountability for all (Όλοι Να Λογοδοτούν) είναι το σύνθημα των διαδικτυακών ακτιβιστών, στο οποίο αρνείται να δώσει υπόσταση. Όλοι οφείλουν να λογοδοτούν. Εν τω μεταξύ ο Bradley Manning, αύριο το πρωί θα ξυπνήσει στην 820η μέρα του στην φυλακή, αναμένοντας μια δίκη που αργεί ακόμη να έρθει.