__________________
1.
Αγαπητή Α μπά,
Ειμαι 7 χρόνια με έναν άνθρωπο (με ένα διάλειμμα 2 ετών μετά τα 2 πρωτα χρόνια) και έχουμε περασει πολλά μαζί. Ζούμε χρόνια στο εξωτερικό και τωρα πρόσφατα μετακομίσαμε σε καινούρια χώρα. Ειναι πολύ φιλόδοξος με τη δουλειά του και με βοηθάει να γίνομαι καλύτερη και να εχω πολύ καλή δουλειά. Έκανα καλές σπουδές μεν αλλα ποτέ δεν είχα υψηλές απαιτήσεις για το επαγγελματικό. Ήμουν τυχερή και με στήριζε πολύ ο φίλος μου. Το όνειρο μου ήταν να βρω τον άνθρωπο μου και να κάνω οικογενεια και μωρά και να ειμαστε μια μεγάλη χαρούμενη οικογενεια. Σημειωτέον ειμαι πολύ κοντα με την οικογενεια μου αλλα εκείνος δε θέλει τους γονεις μου γιατί θεωρεί πως δεν του φέρθηκαν σωστά. Το θέμα ομως ειναι πως εγώ δεν αντέχω πια αυτήν την απόσταση και να ειμαι ή μαζί του ή με τους γονεις μου και πιστεύω πως υπερβάλλει σε μεγάλο βαθμό. Επίσης η σχέση μας δεν προχωράει στο να κάνουμε τη δική μας οικογενεια. Και όσο για την καθημερινότητα μας νιωθω πως ειναι καλή, όχι εξαιρετική. Δεν ειναι κακό παιδί και αγαπιόμαστε αλλά νιωθω πως δεν ειναι τελικα αυτο που ονειρεύομαι. Μετά απο τόσα χρόνια ομως φοβάμαι να προχωρήσω και να χωρίσω. Και επιπλέον δεν ειμαι σίγουρη: μηπως το 60% που ειμαι χαρούμενη ειναι αρκετό και ας μην ψάχνω κι εγω το 90%;; Μήπως τα εχω όλα και ειμαι αχάριστη; Τί να κάνω; Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές αλλα δεν αλλάζει κατι. Δεν τσακωνόμαστε γιατι δε μπορω να του κρατήσω κακία και να κοιμάμαι στην αγκαλιά του με γαληνεύει. Αρκεί ομως αυτο για μια ζωή; Νιώθω πως ειμαι δίπλα του για τα όνειρα του, αλλά τα δικά μου; Τί να κάνω;; Νιωθω θα τρελαθώ! Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρονο σου!!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
«Δεν είναι κακό παιδί» και «αγαπιόσαστε» και «δεν τσακωνόσαστε», ωραία, ίσως να μπορείτε στο μέλλον να γίνετε καλοί φίλοι.
To όνειρο σου είναι να κάνεις οικογένεια και μωρά και να έχεις μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, στην οποία φαντάζομαι περιλαμβάνονται και οι γονείς σου. Η σχέση που έχεις τώρα δυσκολεύει την παρουσία των γονιών σου στη ζωή σου και επιπλέον δεν οδηγεί σε μεγάλη και χαρούμενη οικογένεια (ούτε σε μικρή. Για την ώρα δεν οδηγεί σε καμία οικογένεια). Τα περνάτε μέτρια. Τα συζητάτε αλλά δεν αλλάζει κάτι. Τώρα μέτρα τα και πες μου αν πραγματικά πιστεύεις ότι παίρνεις το 60% από αυτά που θέλεις.
__________________
2.
Αμπα μου, help! Τι κανεις οταν νομίζεις οτι σ'αρεσει ο φιλος του αγοριού που μόλις έκανες σχέση; προςπαθω να πείσω τον εαυτό μου οτι δεν ειναι τοσο ενδιαφέρον τύπος και πως δεν ταιριάζουμε περιςςοτερο απο όσο με τον φιλο μου, αλλα μάταια! Τον σκεφτομαι! Κι ο ίδιος δεν ειναι αδιάφορος, με κοιτάει, ανοίγει συζητηση, κανει σχόλια του τύπου: ειναι σεξυ οι γυναικες να φοράνε τέτοια ρουχα οπως αυτο που φορας σημερα, και επισης με ψάχνει στα social media στις 2:30 το βραδυ...ειναι πολυ κουλό ολο αυτο, ομως νομιζω συμβαινει!!!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν νομίζεις ότι είναι τρομερά κουλό αυτό που συμβαίνει, σημαίνει ότι σου λείπει η εμπειρία που διδάσκει ότι είναι κάτι πολύ κοινό, και αν σου λείπει εμπειρία αυτού του είδους είσαι τέλεια υποψήφια για να τα κάνεις εντελώς θάλασσα. Αν όμως τα κάνεις εντελώς θάλασσα θα αποκτήσεις την εμπειρία που σου λείπει τώρα για να καταλάβεις ότι πας να μπλέξεις σε μια ανταγωνιστική σχέση επιβολής (με ολίγη φιλία μέσα) στην οποία θα δράσεις ως καταλύτης, ή ως πιόνι. Είναι πολύ απίθανο να βγει κάποιος κερδισμένος από ένα τέτοιο τρίγωνο. Δοκίμασε και πες μας.
__________________
3.
Λενα! Χρειαζομαι οπωσδηποτε τη βοηθεια σου. Θα σε παρακαλουσα να μην απορριψεις την ερωτηση,δεν εχω με κανεναν αλλο να συζητησω για το θεμα αυτο..
Α μπα, νιωθω πως δεν ειμαι φυσιολογικη. Οταν ξεκινησα το λυκειο, εκανα παρεα με διαφορα παιδια, στη συνεχεια ομως απομακρυνθηκα γιατι ειδα πως ταιριαζα πολυ με ενα αγορι που αρχισαμε να κανουμε παρεα. Γιαναμε πολυ καλοι φιλοι, και στην παρεα μας μπηκαν ακομη δυο κοριτσια, που καναμε το ιδιο παρεα, ομως κατα βαθος ξεραμε πως εμεις ειμαστε οι κολλητοι. Ο κολλητος μου την επομενη χρονια αλλαξε σχολειο. Συγκεκριμενα εφυγε εντελως απο την πολη μαζι με τους γονεις του που μετακομισαν. Στην αρχη ημουν πολυ στεναχωρημενη -ακομη ειμαι- γιατι σκεφτομουν πως θα αργουσα πόλυ να τον ξαναδω: εμενε πλεον μακρυα, ηταν και το διαβασμα.. Οταν ξεκινησε η νεα χρονια (β λυκειου) τοτε καταλαβα πως τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα απο αυτο που πιστευα. Ημουν σχεδον μονη μου χωρις φιλους γιατι τα δυο κοριτσια που εκενα παρεα περσυ δεν μου μιλουσαν πλεον πολυ-εμεναν μαλλον στην παρεα λογω τους κολλητου μου. Ετσι μιλουσαμε μεν στο διαλειμμα αλλα οχι τοσο συχνα οσο την προηγουμενη χρονια. Διαπιστωσα επισης πως υπηρχε μια ομαδα παιδιων που με κοροιδευε απο περσυ. Οχι ακριβως μπροστα μου, αλλα τους εβλεπα καμια φορα που με ειρονευονταν. Αυτο το εκαναν επισης στο μαθημα οσο μιλουσα! Α μπα τοτε ειχα φοβερη ορεξη για μαθημα, σε αυτα που με ενδιεφεραν μιλουσα συνεχως και ειχα ιδεες, προτασεις, ημουν δημιουργικη. Παρ ολα αυτα δεν ειχα φιλους και με τον καιρο η παρεα που με κοροιδευε σταματησε να ασχολειται μαζι μου. Ουτε οι καθηγητες εδειχναν ενδιαφερον για εμενα ομως. Ετσι με τον καιρο σταματησα να συμμετεχω στο μαθημα, και διαβαζα λιγοτερο. Για ενα διαστημα μου αρεσε και μια κοπελα απο την ταξη- πολυ ομορφη κοπελα- αλλα ηξερα πως δεν γινοταν να την πλησιάσω γιατι ειχε αλλες παρεες στις οποιες δεν ημουν ευπροσδεκτη και επισης ειναι αληθεια πως δεν ταιριαζαμε καθολου σαν χαρακτηρες: θα ελεγα καλυτερα πως μου αρεσε μονο εμφανισιακα, αλλωστε δεν μονιζω να της αρεσαν τα κοριτσια. Συνεχισα τη χρονια απομονωμενη χωρις κανεις να μου προτεινει να κάνουμε παρεα. Ειχα περιστασιακα καποια ατομα που μιλουσα αλλα μη φανταστεις κατι σπουδαιο, τους ημουν πια αδιαφορη κι απο μια απλη γνωστη και για εμενα ηταν επισης καπως ετσι και εκεινοι.
Φετος ειμαι τριτη λυκειου. Μετρια στα μαθηματα και εχω απομονωθει πολυ. Νιωθω οπως σου ειπα στην αρχη πως δεν ειμαι φυσιολογικη. Σκεπτομενη οσα εγιναν περσυ με προβληματιζει που κανεις δεν με ηθελε,που πολλοι με κοροιδευαν. Νιωθω πως εχω κατι που απωθει τους ανθρωπους - πως δεν ειμαι κοινωνικοποιημενη, πως ειμαι ασχημη η αγενης πως ειμαι βαρετη η κατι τετοιο αλλα δεν το καταλαβαινω! Πως μπορω να μαθω αν ισχυει; Ειναι λυση ο ψυχολογος;
ευχαριστω πολυ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, είναι λύση ο ψυχολόγος.
__________________
4.
Αγαπημενη Α μπα!
Παρόλο που είμαι παντρεμένη γιατί σκέφτομαι έντονα το παρελθόν μου; είναι φυσιολογικό, το κάνει ο κόσμος συνήθως; ή είναι δείγμα κατάθλιψης;
Να εξηγήσω για να μην παρεξηγηθώ.
Δεν είμαι ερωτευμένη με κάποιον πρώην μου, ούτε μου λείπει κάποιος από αυτούς. Πιανω συνήθως τον εαυτό μου να σκέφτομαι πρώην γκομενικες καταστάσεις, τα γεγονότα και οτι θα ήθελα πολύ να έκανα κάποια πράγματα διαφορετικά, να ήμουν πιο εγωίστρια. Μετανιώνω για πολλα λαθη μου, για την προσοχή που εδωσα σε λάθος άτομα.
Έχω έναν θαυμάσιο σύζυγο που με στηρίζει παρά πολύ στην καθημερινότητα μας αλλά δεν κλείνει τις παλιές μου πληγές. Όλο σκέφτομαι παλιές άσχημες καταστάσεις και στεναχωριέμαι μέσα μου.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Επειδή είσαι σε μια ασφαλή σχέση έχεις τώρα το περιθώριο και τον χρόνο και το μυαλό να σκεφτείς τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά. Μου φαίνεται πολύ φυσιολογική διαδικασία, η εκτίμηση του παρελθόντος δείχνει ότι κάτι έχουμε καταλάβει από όσα μας συνέβησαν και είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε το παρόν μας (και το μέλλον μας). Η κατάθλιψη μου φαίνεται πολύ ακραία εξήγηση, όπως και κάπως άσχετη. Αν αυτές οι σκέψεις σου ρουφάνε όλη την ενέργεια και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο σε σημείο που δεν μπορείς να λειτουργήσεις, τότε υπάρχει λόγος ανησυχίας για περισσότερη διερεύνηση. Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν καταλαβαίνεις γιατί έχεις κολλήσει τόσο πολύ, τότε χρειάζεται ειδικός για να σε βοηθήσει.
__________________
5.
Πέθανε η γιαγια μου. Δε στεναχωριεμαι, γιατι ποτέ δε τη συμπαθησα. Δεν μ εχει κανει κανένα κακο, απλα δε πιστευω οτι ειναι αναγκη να συμπαθεις/αγαπας καποιον επειδη ειστε συγγενεις. Πιστευεις οτι κάνω λάθος;;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν πιστεύω ότι είναι ανάγκη να συμπαθείς ή να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής σου, αλλά ούτε πιστεύω ότι πρέπει να συμπαθείς κάποιον για να στενοχωρηθείς που πέθανε. Μήπως με το «ποτέ δεν την συμπάθησα» εννοείς ότι την αντιπαθούσες, ή κάτι ακόμη πιο αρνητικό;
__________________
6.
Αγαπητή Αμπά,
Μου αρεσει η παλιομοδίτικη ιδέα αυτής της στήλης όσο και το γεγονός οτι οι συμβουλές που δίνεις εχουν παντα λογική. Αναρωτιέμαι αν η ζωή σου ειναι μια όαση γαλήνης κι ώριμης σκέψης, αλλα πιθανότατα οταν ειμαστε μεσα στο δάσος, δεν βλέπουμε το δάσος παντα καθαρα. Αλλα αυτο ηταν μονο μια εισαγωγη.
Η ερώτηση μου εχει να κάνει με το εξής: μια πολύ καλή μου φίλη που τείνει να γινει πρωην καλη μου φίλη, ειναι κατα τη γνώμη μου εθισμένη με το Facebook. Με το να ποστάρει στο φέισμπουκ εννοώ με έναν τροπο που βρίσκω εμμονικό. Και που νιώθω οτι της κάνει κακο. Εχει συγκεντρώσει μερικές χιλιάδες φίλους και αυτο που εχει δημιουργήσει ειναι κατι σαν μια λούπα αποδοχής απο ενα δικό της "κοινό".
Κάθε τόσο κανει παρόμοια ποστ για πραγματα που ξέρει οτι θα της φέρουν λαικς, (ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, τα γυναικεία δικαιώματα, "μαχητικός ανθρωπισμός", ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, αλλα και σκυλάκια και "έξυπνα τσιτάτα", ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, κι ασπρόμαυρες ντίβες του παλιού σινεμά κι αμερικάνικα sitcom, αλλα και girls κι αυτάρεσκες πόζες τύπου όμως female empowerment αλλα με μια δόση νάζί. Α, ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής με εμμονή 16χρονης που κόλλα αφίσες στον τοίχο του ροζ δωματίου της). Το τραγικο ειναι οτι ειναι μια εξυπνη ενδιαφερουσα κοπελα, αλλα συχνα το προφιλ της δειχνει κατι αλλο.
Το αποτέλεσμα ειναι ένας κατασκευασμένος εαυτός δημιουργημένος για το Facebook, που αυτοτροφοδοτείται με ενα ιδανικό -κατά την γνώμη της- ψέμμα που νομιζω κι η ίδια εχει πιστέψει οτι ειναι η ζωή της. Μονο που δεν ειναι, διότι την ξερω απο παιδί πριν το internet και πριν τα 6 με 10 ποστ της την μέρα -ναι για τόσα μιλαμε.
Και ναι πιθανότατα θα μου απαντήσεις οτι λιγο πολύ αυτο κάνουμε όλοι στα σοσιαλ μίντια, αλλα στην περίπτωση της φίλης μου, νιώθω οτι εχει ξεπεράσει ενα όριο και χρήζει βοήθειας. Και προφανώς δεν ειμαι η κατάλληλη για να της την δώσω, αλλά πως να της δώσω να καταλάβει οτι θα πρέπει να αναρωτηθεί σοβαρα για το αν αυτό που κάνει είναι τελικά υγιές;
Σ ευχαριστω
Ας πούμε Ελένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν χρειάζεται τόση ανάλυση για να δικαιολογήσεις ότι απορρίπτεις έναν άνθρωπο. Ο λόγος δεν χρειάζεται να έχει σχέση με ανθυγιεινές δραστηριότητες, με εμμονές και εθισμούς. Η πρόθεση σου να βοηθήσεις μου φαίνεται λίγο σαν δικαιολογία για να μπορέσεις να της πεις κάτι που ξέρεις ότι δεν θα της αρέσει: ότι τα λάικς δεν είναι πραγματικά λάικς, και ότι δεν είναι τόσο αγαπητή όσο νομίζει. Κατά πάσα πιθανότητα έχεις δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι δική σου δουλειά να το πεις. Όλοι μας έχουμε ψευδαισθήσεις για να νιώθουμε πιο σημαντικοί από όσο είμαστε. Δεν είναι δύσκολο για τους άλλους να τις εντοπίσουν. Η κριτική είναι εύκολη, στη συμπόνοια και στην κατανόηση σκαλώνουμε.
Το όριο που υποθέτεις ότι ξεπέρασε είναι απλώς η δική σου οπτική. Οι χιλιάδες φίλοι και τα δέκα ποστ την ημέρα με τη δική μου οπτική είναι μια απλά αυξημένη δραστηριότητα. Αν για σένα δείχνει κακό χαρακτήρα, ή ανασφαλή χαρακτήρα, ή χαρακτήρα με τον οποίο δεν θέλεις να έχεις σχέση, είσαι παραπάνω από ελεύθερη να αποχωρήσεις. Όμως σκέψου αν πραγματικά η δραστηριότητα της είναι που σε πειράζει, ή η αλλαγή της. Μερικές φορές νομίζουμε ότι ξέρουμε κάποιον επειδή τον ξέρουμε χρόνια, και απαιτούμε να είναι πάντα ίδιος. Μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές των άλλων σαν προδοσία. Μπορεί να σε ξενίζει η κοινωνικότητα, έστω και με την ασφάλεια του fb, για έναν άνθρωπο που ήταν συνεσταλμένος· και αν δεν της άρεσε που ήταν συνεσταλμένη και τώρα βρήκε τρόπο να εκφραστεί;
_________________
7.
Κάπου στις αρχές του 2000, όταν ήμουνα περίπου 20 χρονών, ο πατέρας μου με έστειλε να παρευρεθώ σε συνάντηση της νεολαίας μεγάλου κόμματος καθώς θεωρούσε πολύ σημαντικό να ανακατευτώ με την πολιτική.
Α, μπα μου, πήγα και έφριξα. Ακόμα τωρα θυμάμαι και ανατριχιάζω τη στιγμή που πήρε το λόγο ένας σύντροφος ξεδιπλώνοντας με ένα απίστευτα ξυλινο λεξιλόγιο τις πτυχές ενός θέματος που δεν αφορούσε κανέναν και τίποτα, ενός θέματος που υπήρχε μόνο επειδή αυτός εβαλέ μια σειρά από πομπώδεις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη.
Μετά πήρε το λόγο άλλος σύντροφος και χρειάστηκε να τον κοίταξω καλά καλά για να σιγουρευτω ότι είναι συνομήλικος και όχι μασκαρεμένος 50αρης βουλευτής.
Όταν έληξε η συνεδρίαση έφυγα άρον άρον και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ούτε απέξω προς μεγάλη απογοήτευση του πατέρα μου.
Δε μετάνιωσα στιγμή για την απόφαση μου αυτή, μέχρι που προ ολίγων ημερών είδα το όνομα ενός συντρόφου σε υψηλόβαθμη θέση στο μεγάλο αυτό κόμμα και άκουσα το σχόλιο του πατέρα μου "αυτό το τσογλανάκι θα παίξει ρόλο αυριο μεθαυριο να μου το θυμηθείς".
Η 20χρονη Μαρία μέσα μου χάρηκε που τον είπε τσογλανάκι γιατί τον συγκεκριμένο τον θεωρω πιο γλοιώδη κι απ τα βατράχια και στ αληθεια όσα χρόνια παρακολουθω την πορεία του στη μικρη μας επαρχιακή πόλη, το μονο που εχει να επιδειξει είναι απίστευτη ομοιότητα με παλαιάς κοπής βουλευτές. Είναι ένα παιδί που απλώς παίζει πολύ καλα το παιχνίδι με το οποίο είναι στημένα τα κόμματα, παιχνίδι που εγώ δεν άντεχα να παίξω.
Ωστόσο α, μπα αν είναι να κυβερνήσει ένας απ τους δυο μας θα είναι αυτός κι όχι εγώ.
Κι εκεί είναι που μετανιώνω για την τότε απόφασή μου. Εκνευρίζομαι που είχε δίκιο ο πατέρας μου ότι έπρεπε να ασχοληθώ με την πολιτική και οτι δυστυχώς (το λεγε και το δυστυχως) ο μόνος τρόπος είναι μεσα απο τα κόμματα.
Σιγουρα υπαρχουν κι αλλες μορφες πολιτικης δρασης αλλα καμιά δεν είναι πιο αποτελεσματική απ το να είσαι μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Δεν ήθελα κάτι να ρωτήσω. Μάλλον παρηγοριά θέλω ή κάτι ως έναυσμα για να ξεκινήσω τώρα αργά τη δράση μου.
Θέλετε όλοι εμείς που δε θέλουμε να ασχοληθούμε με την πολιτική να συναντηθούμε κι όπου βγει; Δεν μπορεί θα είστε κι άλλοι σαν εμένα!
Μήπως α, μπα έχεις κάποια άλλη εντελώς διαφορετική οπτική με την οποία θα ήθελα να προβληματιστώ (όσο ο σύντροφος στρώνει το δρόμο για τη δόξα του);
-Η παλιά συμμαθήτρια του βάτραχου
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Συμφωνώ με αυτά που γράφεις, αλλά τα κόμματα δεν είναι μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αν σου φαίνεται μάταιο να συμμετέχεις σε ένα μικρό κόμμα, ελπίζω να μην έχεις αγνοείς πώς ένα μικρό κόμμα έγινε τελικά κυβέρνηση, πώς άνθρωποι του περιθωρίου και της σφαλιάρας έγιναν υπουργοί και βουλευτές, και πώς κόμματα που σάρωναν εξαφανίστηκαν μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, για να μην πω, μήνες. Η ζωή έχει πολλά γυρίσματα. Τα σημερινά κέντρα λήψης αποφάσεων θα είναι κέντρα για πάντα, δεν είναι γραμμένες σε πέτρα οι μοίρες τους από τον Προφήτη. Είσαι σίγουρη ότι έχεις εξαντλήσει όλα τα κόμματα και δεν έχεις βρει κανένα που πλησιάζει κάπως περισσότερο σε αυτά που πιστεύεις;
Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα και νιώθουν ορφανοί. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι είναι ότι είναι τρομερά επιφυλακτικοί απέναντι στις ομάδες. Νιώθουν υπερβολικά ξεχωριστοί για να παραδεχτούν ότι συμφωνούν με πολλούς άλλους. Αυτή είναι η διαφορά με την άλλη πλευρά που φανατίζεται με την ιδέα της ομάδας γιατί μέσα σε ομάδα αισθάνεται ασφάλεια, και τελικά υπερισχύει.
Βέβαια μακάρι να αποτελέσει αυτή η ερώτηση σημείο συνάντησης ανθρώπων που δεν θέλουν να πατήσουν ακριβώς πάνω στα βήματα των προηγούμενων και θέλουν να κάνουν πολιτική με νέο τρόπο και να γίνει το 'α μπα' το λίκνο της Αντίστασης.
σχόλια