ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι τεσσάρων μηνών έγκυος, αλλά δε νιώθω καμιά.."μαγεία" και καμιά συγκίνηση. Κι όλα όσα άκουγα τόσα χρόνια από φίλες και ξαδέρφες περί "ομορφότερης περιόδου στη ζωή μιας γυναίκας" σε μένα φαντάζουν εντελώς ξένα. Στην πραγματικότητα, η ζωή μου έχει γίνει δυσκολότερη, η δουλειά μου με κουράζει ακόμη περισσότερο από πριν και όλη την ημέρα νιώθω σωστό ερείπιο -παρότι ευτυχώς έχω μια φυσιολογική κύηση.Οι μόνοι που φαίνεται να το απολαμβάνουν είναι όλοι οι υπόλοιποι, που πιάνουν ανα πάσα στιγμή αδιάκριτα την κοιλιά μου και με ρωτάνε ολο γλύκα "πώς νιώθεις που φέτος τα Χριστούγεννα θα είσαι..εγκυούλα"-τι υποκοριστικό κι αυτό!- και δε χάνουν ευκαιρία να μου μεταλαμπαδευσουν τις "γνώσεις" τους επι του θέματος και να μου τονίζουν ότι τώρα "πρέπει" να προσέχω, να κάνω το ένα, το άλλο, να..να..να..α! και εννοείται ότι "ΠΡΕΠΕΙ" να παντρευτούμε "κανονικά" (νομιζω δε χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοούν με το "κανονικά"..) Κι επειδή, στην κατάστασή μου, μου είναι δύσκολο να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω όλα όσα νιώθω και σκέφτομαι, πόσο χάλια νιώθω και πόσο με έχουν ζαλίσει και δεν τους αντέχω να μου φέρονται σαν να είμαι αυγό kinder, τα γράφω εδώ. Γιατί ακόμη και στη μαμά μου να τα πω, θα με περάσει για αναίσθητη γαϊδούρα (οχι δεν είμαι, ξέρω ότι πολλές γυναικες εκεί έξω θα έδιναν/έχουν δώσει τα πάντα για να καταφέρουν να μείνουν έγκυες και το σκέφτομαι συχνά) και γενικά, γιατί γιορτες έρχονται και δεν αντέχω να καθίσω στο τραπέζι με το συγγενολόι έχοντας πει όλα τα παραπάνω..φτάνει η ναυτία που θα έχω έτσι κι αλλιώς..ΥΓ. Ευτυχώς υπάρχει κι ένας ταλαίπωρος σύντροφος που δείχνει κατανόηση..