ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσα παίρνεις; 1900 ε? Πες. 1900 είναι στο λέω εγώ.

Από την πολύχρονη εμπειρία μου.Για να αντέξεις όταν έχεις πρόβλημα νοσταλγίας πρέπει: α) Να μάθεις καλά την γλώσσα, τον πολιτισμό, έθιμα, τις φυσικές ομορφιές της χώρας που σε φιλοξενεί.Αν επιστρέψεις τουλάχιστον θα ξέρεις μια ξένη γλώσσα, μια κουλτούρα, και θα έχεις γνωρίσει μια χώρα με πολύ διαφορετικά τοπία.β) Να αγαπάς την εργασία(σπουδές) σου διαφορετικά τι κάνεις εκεί; Εκτός αν αγαπάς το χρήμα ... μόνο.γ) Να βρεις καινούργιες φιλίες. Αν έχει Έλληνες στην πόλη που είσαι πήγαινε εκεί που συγκεντρώνονται (εκκλησία, οργανισμός, διασκέδαση). Αν δεν έχει, κάνε φιλίες από το περιβάλλον που ζεις και δουλεύεις. δ) Απόφυγε τα μπαρ και τα ναρκωτικά. Οι μεθυσμένοι, οι έμποροι, οι χρήστες είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι και δεν χρειάζεται να προσθέσεις στην δυστυχία σου.ε) Στην συγκεκριμένη χώρα το σεξ και το ποτό δεν είναι οι μόνες διασκεδάσεις των ανθρώπων. Ο χειμώνας εκεί είναι γεμάτος ζωή, διαφορετικός από την Ελλάδα.Αν δεν την έχεις βρει εκεί ακόμη είναι γιατί κάνεις αφαίρεση συγκρίνοντας τις δύο χώρες. Πρέπει να κάνεις μόνο πρόσθεση. Τα καλά της πατρίδας που γνωρίζεις + τα καλά της χώρας που σε φιλοξενεί.Θα τα βρεις...Καλή τύχη.

Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση σου και να διαβάζω πάνω κάτω για το πόσο θα το μετανιώσω αν γυρίσω στην Ελλάδα ή για το πόσο θα υποφέρω αν μείνω στο "εξωτερικό". Τρία χρόνια δεν είναι πολλά αλλά δεν είναι και λίγα... είναι τρία χρόνια από τη ζωή σου, όπως και να έχει. Κατά την γνώμη μου, σταμάτα να το σκέφτεσαι προς το παρόν... κάτσε εκεί τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμη και τότε βλέπεις τι κάνεις. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σκέφτεσαι καν να γυρίσεις στην Ελλάδα. Όχι απλά γιατί εδώ είναι δύσκολα αλλά κυρίως γιατί όλα είναι μετέωρα. Περίμενε να σταθεροποιηθεί λίγο η πολιτική και οικονομική κατάσταση είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο, ώστε τουλάχιστον να ξέρεις τι πας να κάνεις ακριβώς.

Βρε γύρνα στην Ελλαδάρα. Με 1.500.000 και βάλε άνεργους θα βρεις παρέα αμέσως.

Νομίζω το κλειδί για τέτοιου είδους αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι η προσαρμοστικότητα. Αυτό δεν είναι δική μου σοφία αλλά του Δαρβίνου που λέει " it's not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent. It is the one that is most adaptable to change. κ επίσης μην αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν μετανάστη αλλά σαν κάποιον που είχε τα προσόντα να γίνει δεκτός κ σε άλλες χώρες εκτός από την δικιά του. Δεν είναι λίγο αυτό...

Δε μου βρίσκεις κάτι κι εμένα εκεί; Είμαι 42, γιατρός , ομοφυλόφιλος. Σε τί να ελπίζω εδώ; Να φύγω κακήν-κακώς από μια φασιστική Ελλάδα; Καλύτερα να φύγω από τώρα. Καλύτερα έξι μήνες νύχτα, παρά αξημέρωτη νύχτα.

κάτι μου λέει πως η μοναξιά σου είναι προσωπική υπόθεση ..δικιά σου απόφαση !εσύ δεν θέλεις.είμαι σίγουρη πως υπήρξες κι εδώ το ίδιο μόνος .με ένα καλό ψυχοθεραπευτή και ένα "θέλω" πιο ισχυρό , ίσως βγεις απ την κατάθλιψη που φέρεις απο πολύ παλιά.

Το να φύγεις ή να μείνεις δεν μπορεί κανένας άλλος να το απαντήσει εκτός από σένα. Αλλά πολλοί πάνε εξωτερικό και τα θέλουν όλα, και την καλή δουλειά και τις συνθήκες αλλά το "ελληνικό στυλ" ζωής. Δεν γίνεται όμως, η κάθε χώρα έχει τα δικά της και είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις μοναξιά (δε θα ένιωθες αν είχες πάει ας πούμε σε άλλη πόλη της χώρας σου και τα πράγματα δεν εξελίσσονταν όπως περίμενες;) Το πρόβλημα ξεκινάει επειδή έχουμε στο μυαλό μας συγκεκριμένες απαιτήσεις που όταν δεν καλύπτονται αρχίζουμε να αμφισβητούμε όλο το πακέτο. Κάθε κατάσταση προσφέρει και κάτι διαφορετικό, το θέμα είναι αν εσύ το επέλεξες συνειδητά και είναι αυτό που θέλεις. Και ναι, έχω ζήσει έξω κάποια χρόνια, όχι με πολλές σχέσεις, αλλά με καλύτερο επίπεδο ζωής κι η μοναξιά που νιώθω στην Ελλάδα (αυτή τη χρονική στιγμή) είναι πιο βαριά από τη νοσταλγία που ένιωθα πριν!Καλή συνέχεια πάντως ότι και να κάνεις.

Παιδιά, είναι σχετικό. Κάθε άνθρωπος και μια διαφορετική εμπειρία. Είμαι κι εγώ εκτός, και είναι η δευτερη φορά στη ζωή μου, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, μετράει και η στάση με την οποία πας, μετράνε και οι συνθήκες (κάθε πόλη δεν είναι ίδια, κάθε απασχόληση δεν είναι το ίδιο, και υπάρχουν κι άλλες τυχόν συνθήκες που μπορεί να διαφέρουν). Επίσης, μετρά τρελά το τί αισθάνεσαι ότι έχεις αφήσει πίσω, όποιος λόγου χάρη είναι πολύ δεμένος με την οικογενειά του, όσο κι αν προσαρμοστεί θα υποφέρει παραπάνω (και θα αντισταθεί και παραπάνω, στο να προσαρμοστεί, είναι φυσικό). Μετρά πολύ και ο χαρακτήρας φυσικά (όμως ο καθένας έχει αυτόν που έχει και τί να κάνουμε τώρα), και η ηλικία και βέβαια η φάση: ένας άνθρωπος που αναγκάστηκε να πάει αντιστέκεται παραπάνω από κάποιον που πήγε κάνοντας εν μέρει το κέφι του. Αυτό που έχει σημασία, αποκλειστικά, είναι να ζυγίσει ο καθένας για τον εαυτό του τα πράγματα χωρίς να υπεισέρχονται (το δυνατόν) στρεβλωτικοί παράγοντες μέσα στο ζύγι πχ. ωραιοποίηση πραγμάτων η δαιμονοποίηση πραγμάτων, υπερβολική επιμονή ή αντίθετα καθόλου πραγματική προσπάθεια προσαρμογής. Αυτή είναι η συμβουλή μου στον συντάκτη. Κάνε το ζύγι σου καλά, κι όσο μπορείς, προσπάθησε να χαλαρώσεις λίγο εκεί που είσαι πρίν το κάνεις. Είσαι σε αμυντική φάση. Αν είσαι φρέσκος, περίμενε ακόμα, ένα εξάμηνο είναι φυσικό να νιώθεις πολύ μόνος. Η προσαρμογή περιέχει κάποιο πόνο και αρκετό φόβο. Ότι κι αν αποφασίσεις σου εύχομαι καλή τύχη!!

αφου τοσα χρονια στην ελλαδα εχεις μαθει να καταπιανεσαιστο τι κανει ο ενας και ο αλλος και δεν εχεις μια υγιη βαση κινιτοποιησης, πως περιμενεις να οικιοποιηθεις την ευρωπαικη πραγματικοτητα οταν ολα αυτα τα χρονια ζουσες στο greek μοτιβο??η στερεοτυπικη ανατολικη κουλτουρα με 10 αφεντες πανω σε μια εννοια δεν υπαρχει και δεν εχεις θεμα να συζητησεις??

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η μοναξιά είναι ό,τι χειρότερο σ'αυτή τη μικρή ζωή μας. Αποφάσισα να είμαι άνεργη στην Ελλάδα διπλά στους αγαπημένους και να αλλάξω στα 27 ό,τι είχα σχεδιάσει μέχρι τώρα, παρά να μείνω στην Αμερική μόνη μου, αλλα με αξιοπρεπη δουλειά. Και αυτό δεν ήταν εύκολη απόφαση.It's all about choices.