Πρωτοδημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO τον Νοέμβριο του 2011.
Μεγάλωσα στην περιοχή του Ελληνικού, όπου μένω μέχρι και σήμερα, στο πατρικό μου. Όταν τελείωσα το Λύκειο, αποφάσισα ν’ ακολουθήσω τον κλάδο των τεχνικών ιατρικών οργάνων σ’ ένα δημόσιο ΙΕΚ. Το έκανα χωρίς πολλή σκέψη, μια και μου άρεσαν κάπως τα παραϊατρικά. Σήμερα, κοιτώντας πίσω, σκέφτομαι ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν είχα δώσει στον εαυτό μου λίγο περισσότερο χρόνο πριν ν’ ακολουθήσω κατεύθυνση. Όχι πως έχω μετανοιώσει για κάτι.
Έναν μήνα μετά την αποφοίτησή μου βρήκα δουλειά στο τεχνικό τμήμα μιας εταιρείας ιατρικών οργάνων. Νιώθω τυχερή, μια και η δουλειά μου συνεχίζει να μ’ ενδιαφέρει μέχρι και σήμερα. Βέβαια, τελευταία ανακάλυψα και μια κρυφή αγάπη, τη φωτογραφία, και έχω βρει το τέλειο μέρος όπου παρακολουθώ δωρεάν μαθήματα και σεμινάρια. Τα μαθήματα τα κάνουν εθελοντές φοιτητές στον Φωτογραφικό Τομέα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ), στα Εξάρχεια.
Η όλη φάση εκεί μ’ έχει κάνει να σκεφτώ ότι θα ήθελα κι εγώ να προσφέρω εθελοντική εργασία. Νομίζω ότι στους καιρούς που ζούμε είναι μια ανάγκη που γίνεται επιτακτική. Είχα περάσει πρόσφατα, με αφορμή ένα θέμα υγείας, κάποιο χρονικό διάστημα σε δημόσιο νοσοκομείο και μου έκανε τρομερή εντύπωση που έβλεπα κάθε πρωί νεαρούς εθελοντές να προσφέρουν δωρεάν καφέ στον κόσμο. Όταν ξεπέρασα το πρόβλημά μου, θέλησα κι εγώ να βοηθήσω, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα, αφού η εθελοντική εργασία αφορούσε μόνο τα πρωινά. Τώρα κοιτάω ευκαιρίες για εθελοντική εργασία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μέσω ενός προγράμματος που ονομάζεται EVS.
Νιώθω ένα έντονο συναίσθημα ανασφάλειας να με πλακώνει ώρες-ώρες. Ένας λόγος παραπάνω είναι το γεγονός ότι η εταιρεία στην οποία εργάζομαι συνεργάζεται με δημόσια νοσοκομεία, που τον τελευταίο καιρό δεν έχουν τα κονδύλια για να πληρώνουν εταιρείες όπως η δική μας. Είναι ένας φαύλος κύκλος όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί με την κρίση, απ’ τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Πάντως, ενώ η τρέχουσα κατάσταση με αποθαρρύνει και μου προκαλεί ένα είδος μελαγχολίας, ταυτόχρονα με κάνει να σκέφτομαι ότι όλο αυτό ίσως και να μας βγάλει κάπου αλλού. Δηλαδή, θα μπορούσαμε ν’ αναπτυχθούμε και σε άλλους τομείς, όπως οι τέχνες και ο εθελοντισμός.
Η βασική διαφορά που βρίσκω σε σχέση με τους γονείς μου είναι ότι ανήκουν σε μια γενιά που προσπάθησε να μας τα δώσει όλα έτοιμα στο πιάτο. Πήραν δάνεια και δημιούργησαν χρέη για τη δική μας καλοπέραση και τώρα που έχουμε μάθει σ’ αυτή την κατάσταση, μας λένε ότι πρέπει να σφίξουν τα λουριά.
Με βολεύει που εξακολουθώ να μένω μαζί τους. Δεν έχω έξοδα για νοίκι και λογαριασμούς κι έχω τη φροντίδα της μαμάς, με το σπιτικό φαγητό και τα σιδερωμένα ρούχα. Αυτή η κατάσταση, όμως, δεν με βοηθά ν’ αναλάβω τις ευθύνες μου ως ένας ενήλικας.
Τελικά, πιστεύω ότι είμαστε η γενιά του φαίνεσθαι. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο κακό. Το τραγικό είναι η ημιμάθεια που μας χαρακτηρίζει. Επίσης, πιστεύω ότι σίγουρα θα γίνουμε η γενιά των μεταναστών. Όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί φεύγουν.
Μεγάλωσα στο Λονδίνο και σπούδαζα μουσική στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths, όταν ξεκίνησα να ταξιδεύω στη Μέση Ανατολή. Τότε παράτησα το πανεπιστήμιο γιατί συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένας μεγάλος κόσμος εκεί έξω προς εξερεύνηση και ήθελα να έρθω και στην Ελλάδα, γιατί είχα γνωρίσει την κοπέλα μου, που είναι Ελληνίδα. Δεν είχα πάει ποτέ στην Ελλάδα, το μόνο που ήξερα ήταν αυτά που είχα μάθει στο σχολείο για την Αρχαία Ελλάδα. Και μετά, ήρθα και βρήκα πόσο τέλεια είναι αυτή η πόλη, φτάνει να βρεις τον ρόλο σου στο χάος που επικρατεί. Πώς μου φέρονται που είμαι Άγγλος; Όπως θα μου φερόντουσαν οπουδήποτε, υποθέτω. Πάντως, αντί να μπαίνω στο λονδρέζικο μετρό και να βλέπω κόσμο να κοιτάει τα παπούτσια του, προτιμώ να μπαίνω σε ταξί εδώ, που ο ταξιτζής λέει πάντα «Ααα, είσαι Άγγλος. Από πού; Τι κάνεις εδώ;». Μιλάω ελληνικά αρκετά καλά για να μπορώ να κυκλοφορώ.
Μέχρι τώρα ήμουν μέλος σε μια κολεκτίβα που έφτιαχνε ωμό και vegan φαγητό, αλλά κάποια στιγμή είδα ότι πήγαινα σε άλλη κατεύθυνση απ’ ό,τι οι υπόλοιποι. Έτσι, τώρα δουλεύω ως βοηθός φωτογράφου. Δεν ανησυχώ για το μέλλον, νομίζω ότι ζούμε σε τόσο αβέβαιους καιρούς που ένας Θεός ξέρει τι θα συμβεί σε πέντε ή δέκα χρόνια. Είναι, εξάλλου, πολύ μακριά. Δεν θέλω ν’ ανησυχώ για το μέλλον και να μην κάνω τίποτα για το παρόν. Αυτό που προσπαθώ είναι να κάνω μια δουλειά που αγαπώ.
Δεν ξέρω αν είμαι πολιτικοποιημένος. Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο γίνεται περισσότερο. Υπάρχει τόση πληροφορία, που απλώς χάνεται κανείς. Για μένα υπάρχουν θέματα που είναι πολύ σημαντικά, όπως αυτό της κατοχής της Παλαιστίνης, που νομίζω ότι είναι ενδεικτικό του τι συμβαίνει στον κόσμο αυτή την στιγμή: ένας πληθυσμός υπερισχύει κάποιου άλλου. Όταν ταξίδευα, έμεινα 4 μήνες στην Παλαιστίνη, δουλεύοντας μ’ έναν οργανισμό εθελοντών, πρώτα στη Ραμάλα και μετά σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά μπορείς να βρεις την ελπίδα σε δυνατές ιστορίες.
Είναι δύσκολο να μιλήσω γενικά για τη γενιά μου, αλλά μοιάζει σαν να υπάρχει ένα κομμάτι ανθρώπων που απλά δουλεύει ασταμάτητα, και από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολιτικά ενεργοί. Νομίζω ότι φτάνουμε σ’ έναν κόσμο ακραίων αντιθέσεων - είμαστε πολωμένοι ως γενιά. Την τελευταία χρονιά έχουμε δει τρελά πράγματα να συμβαίνουν σε όλον τον κόσμο. Ακόμα και στο Λονδίνο συμβαίνουν πράγματα που δεν θα θεωρούσα ποτέ δυνατό να συμβούν. Όταν είχα πρωτοφτάσει εδώ, έναν Δεκέμβριο πριν από τρία χρόνια, είχα σκεφτεί «αυτά τα παιδιά, όταν θέλουν κάτι πραγματικά, το δείχνουν».
Σπουδάζω μάρκετινγκ στο Deree, αλλά πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι μ’ ενδιαφέρουν πολύ τα visual arts και η σκηνοθεσία. Ήδη με τους φίλους μου ασχολούμαστε ερασιτεχνικά με το βίντεο. Τραβάμε σκεϊτάδες, συναυλίες και τέτοια. Την Παρασκευή που παίζουν οι Planet of Zeus στο An θα πάμε να τους τραβήξουμε.
Μέχρι στιγμής έχω δουλέψει ως σερβιτόρος και μπάρμαν σε καφετέρια, υπάλληλος σε skate shop, αποθηκάριος και κατά διαστήματα έχω μοιράσει φυλλάδια στον δρόμο. Τώρα είμαι άνεργος γιατί έφυγα απ’ το μαγαζί όπου δούλευα το τελευταίο τρίμηνο. Τι να έκανα; Με πλήρωναν μόνο τέσσερα ευρώ την ώρα, χωρίς ένσημα, χωρίς τίποτα!
Χαλάω πολύ λίγα λεφτά, μόνο για φαγητό, μπίρες και τσιγάρα. Συνήθως, βγαίνω έξω με δέκα ευρώ στην τσέπη το πολύ. Αγοράζω ένα σουβλάκι και τέσσερις μπίρες απ’ το περίπτερο ή ένα φτηνό μπουκάλι κρασί απ’ την κάβα. Αν τύχει να πάω σε μπαρ, δεν παραγγέλνω τίποτα και φροντίζω να έχω πιει από πριν. Εκτός αν δουλεύει εκεί κανένας γνωστός και με κεράσει μια μπίρα ή ένα σφηνάκι.
Σκέφτομαι να φύγω απ’ την Έλλαδα, έτσι, χύμα. Να πάω στο Βανκούβερ, που μου έχει πει ένας φίλος μου ότι είναι καλύτερα τα πράγματα ή στην Αυστραλία, όπου πήγε ένας άλλος για ένα εξάμηνο κι έπιασε δουλειά με πολύ καλά λεφτά. Οι γονείς μου λένε να κάτσω εδώ και να το παλέψω. Αν το κάνω, θα πρέπει να την ψάξω για να φύγω απ’ το σπίτι και να βρω οπωσδήποτε συγκάτοικους για να μοιραζόμαστε τα έξοδα. Έχω πολλούς φίλους που το έχουν κάνει. Είναι η νέα τάση.
Ξέρω ότι ο γιος της Διαμαντόπουλου σπουδάζει στα Εκπαιδευτήρια Γείτονα κι έχει ξεκινήσει να κάνει προετοιμασία για σπουδές στο εξωτερικό. Δηλαδή, σκέψου ότι αυτή που φτιάχνει το σύστημα της Παιδείας στέλνει τον γιο της στο εξωτερικό! Ούτε και η ίδια δεν έχει εμπιστοσύνη στη δημόσια παιδεία.
Δεν πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα απ’ τους γονείς μου. Αυτοί τουλάχιστον είχαν επιλογές, ενώ τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Αναρωτιέμαι, δεν σας πειράζει που θα μείνει η χώρα δίχως νέα παιδιά;
Με τους φίλους μου προσπαθούμε να μη συζητάμε για πολιτικά, αλλά τον τελευταίο καιρό η κουβέντα πάει από μόνη της προς τα εκει κι έχει γίνει μόνιμο θέμα συζήτησης η κρίση. Συνήθως συμφωνούμε σε όλα, όπως για παράδειγμα στο ότι μας κυβερνούν μόνο δυο κόμματα. Άλλες φορές γελάμε με την κοιλάρα του Πάγκαλου.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το καλοκαίρι του ’90, οπότε, εκτός αν έχω χάσει κάτι, αυτό με κάνει πλέον είκοσι ενός χρόνων. Οι γονείς μου χώρισαν το ‘98 κι έκτοτε ζω με τη μάνα μου στο Αιγάλεω. Το όνειρο ζωης για μένα είναι να γίνω κριτικός κινηματογράφου και μουσικής και προς το παρόν τα πάω όσο πιο καλά μπορώ, σπουδάζοντας στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου. Σκέφτομαι να κάνω κι ένα μεταπτυχιακό μόλις αποφοιτήσω και μετά βλέπουμε για δουλειά.
Προς το παρόν, λίγο με απασχολεί η ολοένα αυξανόμενη ανεργία. Δεν έχω βρεθεί ακόμα σε εργασιακό περιβάλλον κι έτσι δεν έχω έρθει αντιμέτωπος με την όλη κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι οι νέοι της ηλικίας μου δεν θα βρουν εύκολα δουλειά κι αυτό θα έχει αντίκτυπο και σε διάφορα άλλα κοινωνικά θέματα. Φοβάμαι πολύ ορισμένες βίαιες κλιμακώσεις και την άνοδο κρουσμάτων αντικοινωνικής φύσεως, που μόνο μακριά από τη ζωώδη και άλογη κατάσταση όπου ζούμε δεν θα μας κρατήσουν. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι τα πράγματα με τα οποία καταπιάνομαι εγώ δεν είναι τα πλέον συνήθη: cult ταινίες, ακραία μουσική, γενικότερα πράγματα ψιλοαγνοημένα, που όμως έχουν το κοινό τους. Πού θα πάει, θα λάμψει και το δικό μου άστρο κάποια μέρα! Όσο υπάρχει, όμως, κρίση, θα υπάρχει και ανεργία. Και θέσεις να υπάρχουν, από θέμα πληρωμής θα είναι άθλιες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Χειρότερο πράγμα απ’ το να σε αναγκάζουν στο ζην και όχι στο ευ ζην δεν υπάρχει.
Όπως έλεγε ο Richard Hell, «I belong to the blank generation». Η γενιά μας έχει χάσει πλήρως την μπάλα. Οι γκόμενες είναι δύσκολες, τ’ αγοράκια τζάμπα μάγκες. Άχρωμη, άοσμη, μια γενιά που βιάστηκε να μεγαλώσει και είτε φέρεται πλέον με παλιμπαιδισμό, προσπαθώντας να γυρίσει πίσω τον χρόνο για ν’ αποκτήσει τον ρομαντισμό που της ταιριάζει, είτε αφήνεται να την καταπιεί το σύστημα ακόμα πιο πολύ. Το βασικότερο απ’ όλα είναι να μην ξεχάσουμε τα δικαιώματά μας και αρχίσουμε να τα θεωρούμε πολυτέλειες, γιατί καλώς ή κακώς το βλέπω ήδη να συμβαίνει και αυτό.
Το όνειρό μου είναι να μείνω ζωντανός. Να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπάω κοντά μου για να με στηρίζουν στα δύσκολα. Να μην κλείσουν τ’ αγαπημένα μου σουβλατζίδικα, για να μην ξεχάσω τη γεύση τους. Να συνεχίσει ο κινηματογράφος μαζί με τη μουσική να μου δίνουν αφορμές για σκέψη και, ως εκ τούτου, για γράψιμο και, όπως όλοι, να καταλήξω σε μια καλύτερη ζωή, μ’ ένα επάγγελμα που να έχω επιλέξει. Πεζό, ναι, αλλά η πεζογραφία πάντα μου άρεσε περισσότερο απ’ την ποίηση.
Τελευταία άκουσα το ντεμπούτο των Sarabante, μιας crust μπάντας από την Πάτρα που έχει αρχίσει να κάνουν μεγάλο ντόρο. Οι στίχοι του κομματιού τους «Πνιγμένοι στη σιωπή» είναι σκοτεινοί, δύστροποι, δυσοίωνοι και με τον θόρυβο να τους δίνει την πλέον ταιριαστή ατμόσφαιρα και σε προκαλούν να σηκωθείς, να γκρεμίσεις και ν’ αναδομήσεις.
«Βαριά τα φτερά μου, πιο βαριά από μένα
Να με υψώσουν δεν έχουν πια δύναμη
Κύμα η οργή και μέρα τη μέρα
Εγώ μέσα τους νιώθω να πνίγομαι
Και μοιάζει κάθε ελπίδα μου με άφωνη κραυγή που ανατέλλει
Κάτω από τη λάσπη της σιωπής που σκεπάζει την πόλη
Θα έρθει ο καιρός να ξυπνήσω τα όνειρα που σβήσανε
Θα φέρω βόλτα τη φωτιά με χέρια που δεν τρέμουν»
Eίμαι άνεργη. Η λέξη φιλόλογος είναι συνώνυμη με τη λέξη άνεργος. Αλλά δεν κάνω ούτε ιδιαίτερα, είμαι εντελώς άνεργη. Δεν κάνω ιδιαίτερα αφενός γιατί πάει κόντρα στη φιλοσοφία μου για την παιδεία, επειδή θεωρώ πως είναι μαύρο χρήμα και πως ό,τι μαθαίνει το παιδί πρέπει να το μαθαίνει στο σχολείο, και αφετέρου νομίζω ότι δεν μου ταιριάζει αυτού του είδους η διδασκαλία μέσα στο σπίτι. Δηλαδή, το δοκίμασα πριν από δυο χρόνια και δεν πήγε όπως περίμενα.
Κάνω μεταπτυχιακό στη φιλολογία και ψάχνω δουλειά, είτε σε κάποιον εκδοτικό οίκο είτε σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Mέχρι πέρυσι δούλευα σε βιβλιοπωλείο, φέτος δυστυχώς δεν έχω καθόλου δουλειά, οπότε υποχρεωτικά με συντηρούν οι δικοί μου. Βέβαια, δεν τους είμαι υπερβολικά μεγάλο βάρος. Προσπαθώ κι εγώ να περιορίζω τις εξόδους μου και ίσως το προτιμώ που κάθομαι πιο πολύ στο σπίτι και βλέπω τους φίλους μου και παίζω επιτραπέζια, γιατί συντηρούσα μια νοοτροπία η οποία δεν ταίριαζε ούτε στην ηλικία μου ούτε στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου.
Νομίζω πως η παρέα μου είναι κάπως μποέμ. Οι συζητήσεις μας είναι περισσότερο φιλοσοφικές και δεν περιστρέφονται τόσο γύρω από την οικονομική κρίση. Αφορούν περισσότερο την κρίση στα όνειρα που έχει η νεολαία. Γιατί και οι μπαμπάδες μας και οι παππούδες μας βίωσαν οικονομική κρίση, αλλά έβρισκαν τρόπους να περνάνε πάρα πολύ όμορφα. Δηλαδή, θεωρώ ότι την τελευταία εικοσαετία αποκτήσαμε όλοι μια νοοτροπία λίγο-πολύ νεοπλουτίστικη. Θεωρούσαμε, δηλαδή, ότι η διασκέδαση είναι τα μπουζούκια και οι τρεις καφέδες την ημέρα, οπότε θεωρώ ότι είναι καλό που δεν βγαίνει ο κόσμος πολύ και κάθεται σπίτι του. Είναι καλό που διαβάζει τα βιβλία του, που βλέπει τους φίλους του, που ευχαριστιέται μ’ έναν απλό περίπατο. Με τους φίλους μου λέμε πως η κρίση έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Θεωρούμε ότι όλα είναι μαύρα ή νιώθουμε ότι πρέπει να μεταναστεύσουμε, στενοχωριόμαστε που δεν βρίσκουμε δουλειά.
Έχω την εντύπωση πως τα πράγματα γύρω μου είναι πιο απελευθερωμένα κι εγώ ελαφρώς πουριτανή. Προέρχομαι από άλλη δεκαετία μάλλον, κατά λάθος βρίσκομαι εδώ. Το σεξ είναι αποτέλεσμα σωματικής ανάγκης. Για να γίνει ψυχική ανάγκη χρειάζονται πάρα πολλά πράγματα. Χρειάζεται και εγκεφαλική επικοινωνία, και δεν ξέρω πόσο χρόνο διαθέτουμε για να δημιουργήσουμε κάτι τέτοιο. Οι άντρες την πέφτουν γενικά, αλλά όχι στον βαθμό που το έκαναν παλιότερα, γιατί θεωρώ πως είναι πάρα πολύ φοβισμένοι, λόγω της συμπεριφοράς των γυναικών, και πολύ καλά κάνουν. Έχουν απόλυτο δίκιο οι δόλιοι, γιατί οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και οι γυναίκες έχουν γίνει αρπακτικά, έχουν χάσει αρκετά απ’ τη θηλυκότητα τους.
Μου αρέσει η Αθήνα γενικά. Μου αρέσουν οι βόλτες, τα τοπία που διαθέτει. Δεν μου αρέσει η νοοτροπία τα τελευταία χρόνια, που είναι συνώνυμη με την έξοδο τη λαϊκίστικη: να φάω πολύ, να πιω πολύ, να μην κάνω τίποτα το ουσιαστικό. Απλώς να μετακινούμαι σαν όγκος από μαγαζί σε μαγαζί. Και δεν μου αρέσει, δυστυχώς, που δεν υπάρχουν περισσότερες πορείες. Θα ήθελα περισσότερες πορείες, περισσότερες διεκδικήσεις απ’ την πλευρά των νέων.
Θέλω ως άνθρωπος να τείνω προς την αισιόδοξη πλευρά. Δηλαδή, από τη στιγμή που έχω την υγεία μου, έχω τους φίλους μου, έχω και τη δυνατότητα να ονειρεύομαι, θεωρώ πως κάποια στιγμή θα πάνε όλα καλύτερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρω κάποια στιγμή δουλειά. Ίσως αργήσει αυτή η στιγμή, αλλά μέχρι τότε θ’ αξιοποιώ τον χρόνο μου δημιουργικά.
Τo μεγαλύτερό μου άγχος είναι η μοναξιά. Το ενδεχόμενο, δηλαδή, να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω τους ανθρώπους που αγαπάω γύρω μου.
Ξεκίνησα τη σχολή το 2007 και αποφοίτησα το 2010. Η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός προέκυψε όσο ήμουν στο σχολείο, επειδή συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές ομάδες. Παλιά, ήθελα να γίνω μαθηματικός ή ζωγράφος. Το θέατρο προέκυψε στην πορεία, ήταν μια επιλογή που μου βγήκε, όχι τόσο επειδή ήθελα να γίνω πετυχημένος, αλλά επειδή είναι κάτι που μου αρέσει. Έχω κάνει και άλλες δουλειές: σερβιτόρος, έχω κρατήσει παιδάκια και άλλα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετούς φίλους μου τριγύρω που αργούν να βρουν αυτό που τους αρέσει ή κάνουν κάτι άλλο αναγκαστικά στην αρχή και μετά το ψάχνουν. Νιώθω τυχερός απέναντι σε όσους δεν κάνουν αυτό που επιθυμούν ή απλώς δεν είχαν αποφασίσει νωρίς ποιο είναι το επάγγελμα που τους ταιριάζει.
Τέλειωσα τη σχολή πριν από δυο χρόνια. Δουλειά σταθερή δεν έχω, γιατί στον τομέα μου είναι δύσκολα τα πράγματα. Τα λεφτά που βγάζω απ’ το θέατρο είναι ελάχιστα. «Βγαίνω» από μαθήματα που κάνω σε σχολές χορού. Παιδεύομαι βιοποριστικά. Δεν με βοηθάνε οι γονείς μου, τα έξοδά μου καλύπτονται από δικά μου χρήματα. Απλώς, αναγκάζομαι να κάνω κάποιες άσχετες δουλειές. Μένω, δυστυχώς, με τους γονείς μου ακόμα, αλλά ούτε κι αυτοί έχουν λεφτά. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Η αισιοδοξία μάλλον πηγάζει απ’ την ηλικία μου. Θέλω να πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Είναι εντελώς μίζερο και μοιρολατρικό να κάτσω, κάτω με σταυρωμένα τα χέρια. Χρειάζεται δράση απ’ τον καθένα για οτιδήποτε θέλει να κάνει για να έχει αποτελέσματα. Θέλω να έχω ελπίδα για το μέλλον. Σε δέκα χρόνια θέλω ν’ ασχολούμαι ακόμα με το θέατρο και τον χορό και να ’χω κάποια καριέρα - ίσως και να ‘χω κάνει και κάποιες δουλειές στο εξωτερικό.
Όσον αφορά την κρίση, δεν βλέπω ν’ αλλάζει τίποτα με αυτά που γίνονται. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Απ’ ό,τι έχω αντιληφθεί, όσες αλλαγές και να υποστεί το σύστημα, δεν θα δούμε κάτι διαφορετικό. Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται ανατροπή. Ας τ’ ονομάσουμε επανάσταση, κι ας ακούγεται ουτοπικό. Και επανάσταση ως ένα μαζικό φαινόμενο αλλά και επανάσταση στον τρόπο που λειτουργεί ο καθένας στον μικρόκοσμό του. Θέλω να ελπίζω ότι η δική μου η γενιά είναι διαφορετική απ’ τις προηγούμενες και θα κάνει πιο σωστά βήματα. Και οι γονείς μας κάνανε Πολυτεχνεία και είτε τα σφετερίστηκαν είτε έχασαν την ουσία στην πορεία.
Η Αθήνα είναι σε μια φάση κατάθλιψης. Πολύ άγχος και κατήφεια. Στενοχωριέμαι μ’ αυτό που βλέπω γύρω μου. Αλλά ταυτοχρόνως υπάρχουν και κάποιες ελπιδοφόρες εστίες, διάσπαρτες, που ενδεχομένως να συνεισφέρουν θετικά. Αυτές είτε είναι μικρές παρέες είτε κάποιες κοινωνικές ομάδες που προσπαθούν. Υπάρχει μια ελπίδα.
Όσον αφορά, το σεξ δεν υπάρχει μια γενικότερη τάση. Υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις. Άτομα που τριγυρνάνε και βρίσκουνε, αυτοί που παλεύουν σταθερά και αυτοί που κάνουν και τα δύο. Σίγουρα συναντάς δραστηριότητα και όχι πολλά ταμπού. Τώρα, κατά διαστήματα, μπορεί ν’ ακούσω κάποια κοριτσάκια που θα πουν αυτός είναι ψηλός, κοντός, ξένος, αλλά δεν αυτό αποτελεί την πλειονότητα. Τα κορίτσια, πάντως, δεν είναι και τόσο εύκολα.
Δεν νομίζω ότι η γενιά μου ανήκει σε μια κατηγορία. Βλέπω άτομα που τα ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, αλλά βλέπω κι άτομα της ηλικίας μου που νοιάζονται για πολύ περισσότερα πράγματα και παίρνω κουράγιο. Δεν συμμετέχω σε κάποιο συγκεκριμένο κίνημα, αλλά μ’ ενδιαφέρουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Το καλοκαίρι κατέβαινα στην πλατεία Συντάγματος, συμμετείχα στην καλλιτεχνική ομάδα και κάναμε κάποια δρώμενα εκείνες τις μέρες σε δρόμους της πόλης. Γενικά, βοηθάω όσο περισσότερο μπορώ, σε όποια πρωτοβουλία, για να βοηθήσω.Tις προάλλες μάζεψα ρούχα για τους άστεγους. Θέλω ν’ ασχολούμαι με αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Ας πούμε, αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή με απασχολεί, αλλά δεν κάνω κάτι ενεργά γι’ αυτό, εκτός απ’ τη συμμετοχή μου στην παράσταση Η Γάζα είναι στο Θέατρο επί Κολωνώ.
σχόλια