__________________
1.
Αγαπητη Λενα, ειμαστε μια παρεα 4ρων κοριτσιων..η μια ειναι η χρυσουλα η οποια ειναι παντρεμενη ενα χρονο τωρα κ εχει ενα μωρο ...η νονα του μωρου κ κουμπαρα της ειναι η φιλη μας η γεωργια ...ο αντρας της χρυσουλας απο τοτε που παντρευτηκαν πεταει συνεχως υπονοουμενα ερωτικου περιεχομενου στις υπολοιπες φιλες εμας δηλαδη(π.χ. Στη γεωργια μιλουσε για ενα ονειρο του που την ειδε μαζι του στο κρεβατι και οτι του αρεσε πολυ και επισης σχολιασε τα οπισθια της λεγωντας "ωραιος κ***ς" και αλλα παρομοια σχολια)! Δεν ξερουμε πιο ειναι το σωστο ...να της το πούμε ξεροντας τις συνεπειες ? Μπορει να μας παρεξηγησει, να νομιζει οτι την ζηλευουμε ή το οτιδηποτε...η ακομα μπορει κ να χωρισει...βρισκομαστε σε πολυ δυσκολη θεση και χρειαζομαστε βοηθεια. Ευχαριστουμε εκ των προτερων.
-Μαρια
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι συλλογικό το πρόβλημα, της Γεωργίας είναι (και της Χρυσούλας, αλλά δεν το ξέρει). Κυρίως όμως είναι πρόβλημα του άντρα, αλλά ούτε το ξέρει, ούτε του το έχει πει κανείς ακόμα. Μιλάτε λες και δεν είναι άνθρωπος με ευθύνες και μυαλό δικό του, αλλά σα να είναι ρομπότ που δημιουργεί πρόβλημα και πώς να το πείτε σε αυτόν που το αγόρασε. Πρώτα απευθυνόμαστε σε αυτόν που μας δημιουργεί το πρόβλημα. Η Γεωργία πρέπει να του πει να σταματήσει να της την πέφτει αυτό το δευτερόλεπτο, με όσες βρισιές θεωρεί αναγκαίο. Το ίδιο πρέπει να κάνετε κι εσείς όταν σας λέει αυτά που λέει, τη στιγμή που σας τα λέει. Αν δεν συμμορφωθεί το ίδιο δευτερόλεπτο ζητώντας συγνώμη, τότε μαζεύετε αποδείξεις με τα συγκεκριμένα που λέει, με ώρα και μέρα, μετά του λέτε ότι θα το πείτε στη Χρυσούλα, και μετά της το λέτε.
Σας βλέπει να τρομάζετε και να μαζεύεστε και να θίγεστε και να τα χάνετε και τον κάνετε να νιώθει πολύ άντρας. Έτσι έχει μάθει, και το επιβεβαιώνετε. Αν δει άλλη αντίδραση θα δείτε άλλον Γιαννάκη.
__________________
2.
Γεια σου Α Μπα μου!
Είμαι 21 και είμαι σε σχέση ενός χρόνου με τον φίλο μου. Η σχέση είναι πανέμορφη. Αλήθεια. Επικοινωνία, χιούμορ, χωρίς πολλές παρεξηγήσεις γιατί είμαστε και οι δύο παιδιά του σαρκασμού, καλό σεξ, αγάπη και έρωτας.
Δεν σου στέλνω για να συζητήσω κάποιο πρόβλημα της σχέσης μας. Αλλά για εκείνον. Είναι από μεγάλη πόλη και ήρθε να ζήσει εδώ (Αθήνα) για σπουδές. Τα πρώτα δυόμισι χρόνια της σχολής ζούσε σε συγγενικό σπίτι με τς συγγενείς μέσα. Πλέον τον τελευταίο ενάμισι χρόνο με διακοπές είναι μόνος του. Νιώθω ότι δεν παλεύει την μοναξιά αμπα μου. Δηλαδή, ήθελε να φύγει στο πατρικό του (παει πολύ συχνά) και είχαμε τσακωθεί γιατί δεν θέλω να φευγεί συνέχεια. Όταν μιλήσαμε μου είπε μέσα σε όλα τα άλλα ότι είναι μόνος του μέσα σε 4 τοίχους εδώ στην Αθήνα. Πέρα από αυτο, εγώ πηγαίνω και κάθομαι 4 μέρες κατά μέσο όρο την βδομάδα και όταν φεύγω και μένει μόνος του στο σπίτι είναι λίγο πεσμένος.. βαριέται.
Του έχω ανοίξει συζήτηση κυριώς για να τον βοηθήσω. Του έχω πει ότι είναι λογικό να αισθάνεται κάπως βαρια την μοναξιά γύρω του, μιας και είναι αρχή ακόμα που μένει εντελώς μόνος του. Ωστόσο, πρέπει να την αξιοποιεί, πρέπει να βρει πράγματα να περνάει η ώρα του. Πρέπει να περνάει καλά με τον εαυτό του. Είναι ο καλύτερος του φίλος, άλλωστε. Αυτά που σου γράφω του τα εχω πει, σχεδόν αυτολεξεί δηλαδή. Φαίνεται να τα καταλαβαίνει αυτά που του λέω, αλλά δεν νιώθω ότι τον βοηθάνε.
Θα μου πεις τι σε κόφτει εσένα; Απλά στενοχωριέμαι βρε συ αμπα μου. Έκανα και κάποιες κακές σκέψεις, οτι βρίσκεται μαζί μ μόνο και μόνος για να μην είναι μόνος. Του το έχω αναφέρει, μου λέει οτι είναι μαζί μου γιατί με αγαπά και τον πιστεύω. Δεν πιστεύω δηλαδή οτι θα έμενε με κάποια αν δεν πέρναγε καλά, για να μη νιώθει μόνος. Απλά πως να τον βοηθήσω; Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για κάποια κατάθλιψη ή κατι τέτοιο. Δεν μπορώ να το χειριστώ καλά, γιατί δεν το καταλαβαίνω όσο θα ήθελα. Ζω με τς γονείς μου και τα τελευταία τρια με τέσσερα χρόνια το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζήσω μόνη μου. Όταν φεύγουν οι δικοί μου εκτός Αθηνών νιώθω τέλεια. Πολλες φορές πνίγομαι που δεν έχω τον χώρο μου. Καταλαβαίνεις οτι στο συγκεκριμένο ζήτημα είμαστε τα αντίθετα άκρα για αυτό δεν ξέρω αν μπορώ να τον βοηθήσω. Δεν θα είμαι πάντα εγώ ή κάποιος φίλος ή και οι γονείς του εκει για να μην είναι μόνος.
Να σημειώσω ότι με τους γονείς του, έχει πολύ καλές σχέσεις και πάντα είχε. Σχεδόν δεν έχει κάνει καμία «επανάσταση» θα έλεγε κάνεις, γιατί δεν χρειάστηκε. Εγώ την έχω κάνει, και δεν είχα τόσο καλές σχέσεις με τους δικούς μου και σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να τον νιώσω απόλυτα.
Τι μου προτείνεις Λένα μου;
Υ1: μόνο εμένα μου φαίνεται τρομερά δύσκολο να αποφασίσω πως θα αποκαλώ το αγόρι μου; Αγόρι μου;;; Πολύ 16χρόνο, αντρα μου για κανένα λόγο, σύντροφό μου πολύ επίσημο. Σουτζουκάκι, τζατζικάκι και λοιπά ελληνικά μεζεδάκια, επίσης αδύνατον. Δράμα!
Υ2: Σε διαβάζω συνέχεια, σόρρι για το μεγάλο κείμενο και για τυχόν ορθογραφικά!
-αλαφροΐσκιωτο
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΟ
Σήμερα έλαβα ένα άλλο μήνυμα που ταιριάζει με αυτό, και νομίζω ότι μπορεί να δοθεί μια ενιαία απάντηση:
Διαβάζω την στήλη σου εδω και καιρο . Παρατήρησα κατι και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζι σου . Στα θέματα που έχουν να κανουν με ερωτικούς προβληματισμόυς , απαντάς με ενα συγκεκριμένο μοτίβο . Νοιωθω σαν να απαντάς σε όλες με το ιδιο σκεπτικό .Επαναλαμβανεις διαρκώς την φράση (δικο του πρόβλημα ) .Δηλαδη γράφει καποια προφανώς πληγώμενη , απογοητευμένη για την σχεςη της και για τα κακώς κείμενα που έχουν δημιουργηθει , με απώτερο σκοπο να παρει μια απάντηση . Ξερει εκ των προτέρων οτι ο σύντροφος της εχει καποια προβλήματα και ψαχνει ενδεχομένως μια φωνή λογικής να της πει πως θα βοηθήσει τον σύντροφο η την εκάστοτε σχεςη να παει παρακάτω. Γράφει επισης γιατι την προβληματίζει η συμπεριφορά του συντρόφου της και ψαχνει να απαντήσει το γιατι έγιναν αυτα τα λαθη η συμπεριφορές . Το να απαντας σε αυτα τα ερώτηματα με την φράση ( δικο του πρόβλημα ) δεν καλύπτει το έλαχιστο τα ερωτήματα που θέτει ο άλλος . Δηλαδή όταν εσυ ειχες κάποιο πρόβλημα στην σχεςη σου και το μοιραζοσουν με τις φιλες σου , η απάντηση ητανε (δικο του πρόβλημα ) ! Κατι που φυσικα του ξέρουμε όλες , όταν αποφασίζουμε να εκθέσουμε το πρόβλημα ! Ξέρουμε δηλαδή οτι δεν προχωράει η σχεςη γιατι ο άλλος εχει κάποιο θέμα η καποια δικά του άλυτα θέματα καλυτερα ! Ρωτάμε ενδεχομένως γιατι τα χει και τι θα βοηθούσε να παει παρακάτω . Φυσικα ρωτάμε εσένα γιατι δεν έχουμε παρει ικανοποιητικές απάντησεις απο το εταίρο ήμισυ . Οποτε η απάντηση (δικο του πρόβλημα ) δεν μας λέει κατι παραπάνω απο αυτο που ξέραμε .. Εξ αρχής οτι περιγράφουμε ενα πρόβλημα δικο του ! Και όχι ενα τυχαίο πρόβλημα του γείτονα που δεν μας αφορά και ολα . Άρα αφού ειναι θέμα και πρόβλημα του αγοριού μου , ή μήπως ειναι και δικο μου θέμα . Και μήπως ζηταω να μου πεις απο που πηγάζει , η τι μπορω να κανω ;;;;;;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι, το πρόβλημα του αγοριού σου, δεν είναι δικό σου θέμα. Το δικό σου θέμα είναι με ποιον τρόπο επηρεάζεται η δική σου ζωή από το δικό του πρόβλημα. Απαντάω με τον ίδιο τρόπο γιατί «όλες εσείς», όπως λες, που ρωτάτε για το έτερον ήμισυ, όχι, δεν καταλαβαίνετε ότι είναι δικό του, γι'αυτό το γράφω και το ξαναγράφω. Αυτό που ρωτάτε – και δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε καν – είναι «πώς θα τον κάνω να αλλάξει και να γίνει όπως θέλω εγώ», ταυτίζοντας αυτό που θέλετε με αυτό που είναι το σωστό να γίνει (που μερικές φορές μπορεί να είναι, αλλά δεν έχει σημασία).
Για παράδειγμα, αν ο φίλος σου έχει κακές σχέσεις με τους γονείς σου, αυτό δεν είναι δικό σου θέμα για να το λύσεις. Αυτό που είναι δικό σου θέμα είναι κατά πόσο αυτές οι κακές σχέσεις του έχουν δημιουργήσει αγκυλώσεις στις δικές του διαπροσωπικές σχέσεις, δηλαδή με σένα. Αυτό, είναι δικό σου θέμα, αλλά όχι για να το λύσεις. Οι άνθρωποι δεν είναι εξισώσεις για να τους λύσεις, ούτε αξεσουάρ της ζωής σου για να τους κάνεις όπως σε βολεύει καλύτερα. Ή θα τους δεχτείς όπως είναι στηρίζοντας, αν πιστεύεις ότι ο άλλος είναι θύμα και δεν έχει ευθύνη, ή θα προσαρμοστείς θέτοντας κάποια όρια, αν γίνεται, κάτι που εξαρτάται από την περίσταση, ή θα αποφασίσεις ότι οι περιορισμοί δεν είναι κάτι που είναι μέσα σε αυτά που μπορείς να δεχτείς, και θα αποχωρήσεις. ΑΥΤΟ είναι το θέμα σου, και όχι πώς θα κάνεις τον άλλον να αποκτήσει καλές σχέσεις με τον μπαμπά του. Λες να υπάρχουν λάθη που έχουν ρίζες τριάντα χρόνια πριν, σε γεγονότα που αγνοείς εντελώς και δεν καταλαβαίνεις ούτε εσύ, ούτε αυτός, που εσύ θα λύσεις επειδή τα έφτιαξες μαζί του;
Αν ο σύντροφός σου ζητήσει βοήθεια για να πάει παρακάτω, να του την δώσεις με όλη του την καρδιά. Δεν έχω διαβάσει όμως ακόμα ερώτηση «ο δικός μου ζήτησε βοήθεια και δεν ξέρω πώς να τη δώσω». Μόνο κρίσεις και κριτική διαβάζω και μετά το αγωνιώδες «τι να κάνω». Ε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τον χαρακτήρα και τα προβλήματα του άλλου, όπως ο άλλος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τα προβλήματα που εσύ έχεις και δεν καταλαβαίνεις καν. Απολύτως τίποτα. Αυτόν διάλεξες, έτσι είναι, και έτσι θα πορευτεί, εκτός αν αποφασίσει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να αλλάξει κάτι. Αν δεν σου αρέσει αυτό που είναι, εξέτασε την επιλογή σου και τα κίνητρα σου για αυτή την επιλογή.
Για την φίλη με το αγόρι που δεν αντέχει λεπτό μόνος του: αυτός είναι. Σίγουρα, κάπως θα εξηγείται η συμπεριφορά του. Ίσως, αν ήθελε πάρα πολύ, αν έκανε την προσπάθεια του μαζί με έναν ειδικό, να καταλάβαινε μετά από καιρό, πολύ καιρό, γιατί δεν μπορεί να μείνει μόνος του και πώς να το αλλάξει, και μετά από χρόνια, ίσως να άλλαζε στα αλήθεια. Τον ενδιαφέρει να αλλάξει; Σε ενδιαφέρει να γίνεις η ψυχίατρος του;
__________________
3.
Καταρχάς, συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Είμαι 24 ετών και σπουδάζω Ιατρική. Όταν ήμουν μικρή, για 7 χρόνια περίπου βίωνα καθημερινά bullying από τους συμμαθητές μου, μέχρι να αλλάξω σχολείο, όταν τα πράγματα πρακτικά βελτιώθηκαν. Συναισθηματικά όμως, ακόμα και 12 χρόνια αργότερα ο φόβος ότι το φιλικό μου περιβάλλον θα με εγκαταλείψει με κυνηγάει ακόμα. Βλέπω συχνά εφιάλτες, που ευτυχώς όσο πάνε και αραιώνουν, στους οποίους οι φίλοι μου με απορρίπτουν ένας ένας και γελάνε μαζί μου, με αποτέλεσμα να ξυπνάω κλαίγοντας. Είχα μια κολλητή στο λύκειο, με την οποία μαλώσαμε όμως και ενώ τα ξαναβρήκαμε έχουμε χαθεί. Σαν φοιτήτρια έχω κάνει καλές φιλίες, αλλά ένας από τους λόγους που ακόμα νιώθω αδύναμη να σταθώ στα πόδια μου είναι το γεγονός ότι δεν έχω έναν κολλητό φίλο. Βλέπω και ακούω παντού κόσμο να μιλά για τον/την κολλητό/ή του. Ξέρω πως οι φίλοι δεν είναι ιδιοκτησία μας, ούτε θέλω κάτι τέτοιο. Έχω καμιά δεκαριά φίλους, αλλά θέλω κάποιον να με αποδέχεται για αυτό ακριβώς που είμαι και να με αγαπάει και να με αποζητεί και να θέλει να μου λέει τα καλά και τα κακά νέα του πρώτη από όλους τους άλλους. Το θέμα είναι ότι, μάλλον χρειάζομαι να τα λαμβάνω όλα αυτά και όχι να τα δίνω, για να καλύψω επιδερμικά το κόμπλεξ μου ότι δεν είμαι αρκετή. Από την άλλη, όταν πάει κάποια από τις φίλες μου να με πλησιάσει περισσότερο, όχι συναισθηματικά αλλά πρακτικά (όπως πχ να κοιμηθούμε μαζί, να κάτσουμε αγκαλιά), νιώθω άβολα και θέτω κάποια όρια που οι άλλοι τα αντιλαμβάνονται, παρόλο που ζηλεύω όταν το βλέπω σε άλλους. Νιώθω να έχω αντικρουόμενα συναισθήματα και σε κάποιες περιόδους κλινικά διεγνωσμένης κατάθλιψης, έφτασα στο σημείο να νιώθω σχεδόν ότι όλοι στην πραγματικότητα έχουν μετανιώσει που άρχισαν να κάνουν παρέα μαζί μου και δεν ξέρουν πως να μου το πουν. Πλέον έχω μάθει να διαβεβαιώνω τον εαυτό μου πως είμαι παράλογη, αλλά το κενό στο στομάχι μου επιμένει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σημείωση: με τα ερωτικά μου είμαι εντελώς άλλος άνθρωπος, νιώθω ερωτεύσιμη και γεμάτη αυτοπεποίθηση γιατί προφανώς είχα καλές εμπειρίες. Και εδώ να κάνω την ερώτηση μου, όσο καλύτερα μπορώ. Έχω πάει σε 2 διαφορετικούς ψυχιάτρους που δεν μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη και ούτε μπόρεσα ποτέ να τους ανοιχτώ, ενώ ας πούμε έχω γράψει εδώ ολόκληρο κατεβατό χωρίς δυσκολία. Να πάω σε άλλο ψυχίατρο δε νιώθω έτοιμη σε αυτή τη φάση. Αλλά, (το αστείο της υπόθεσης), θέλω από παιδί να γίνω η ίδια ψυχίατρος. Καθώς το πτυχίο και η οριστική απόφαση πλησιάζουν, αναρωτιέμαι, πως θα μπορέσω να γίνω ψυχίατρος όταν εγώ η ίδια δεν μπορώ να λειτουργήσω για κάτι σχετικά απλό μέσα στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας; Πως θα αντιμετωπίσω τους άλλους με ένα άλυτο ζήτημα να επηρεάζει τις διαπροσωπικές μου σχέσεις; Πιστεύεις πως το επάγγελμα και η προσωπική μου ψυχολογία είναι δύο διαφορετικά ζητήματα ή μήπως θα έπρεπε να επιλέξω άλλη ειδικότητα;
- Μονάχους μονάχους
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχω την εντύπωση ότι πολλοί ψυχίατροι είχαν ως κίνητρο τον εαυτό τους και τα δικά τους προβλήματα όταν πήραν την απόφαση να κάνουν αυτή τη δουλειά. Κανείς δεν περιμένει από έναν ψυχίατρο να τα έχει όλα λυμένα, όπως δεν περιμένει από έναν παθολόγο να μην έχει κανένα πρόβλημα υγείας, αλλά οπωσδήποτε περιμένει κανείς να έχει εμπιστοσύνη σε αυτή την διαδικασία. Μπορώ να δεχτώ έναν παθολόγο που καπνίζει, αλλά όχι έναν που αμφισβητεί τα εμβόλια. Εσύ έχεις αλλάξει ψυχιάτρους, δεν τους εμπιστεύεσαι, και λες ότι δεν θέλεις να ψάξεις για καινούριο. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή η διαδικασία, κυρίως από τον θεραπευόμενο. Αν δεν την έχεις, πώς θα την εμπνεύσεις σε άλλον;
Δεν απαντάω στα υπόλοιπα γιατί είναι θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις στη θεραπεία σου. Δεν είναι εύκολο να ψάχνεις ψυχίατρο, είναι σαν blind dating, με πολλές ματαιωμένες προσδοκίες και απογοητεύσεις, αλλά αυτή είναι η διαδικασία, και είναι και η ίδια μέρος της θεραπείας σου.
__________________
4.
Είμαι 38 και αυτή 19.Παντρευτηκα στα 30 και χώρισα πάρα πολύ άσχημα μετά από 5 χρόνια γάμου με την πρώην γυναίκα μου ,με την όποια έχω 2 παιδιά 4 και 5 ετών που μένουν μαζί της στο νησί λόγο της εργασίας της και εγώ είμαι μαζί τους κάθε Πάσχα Χριστούγεννα και τέσσερις μήνες το καλοκαίρι ,επίσης λόγο της εργασίας μου που είναι στην πόλη ,τώρα κάθε φορά που πηγαίνω οι σχέσεις μου με την πρώην είναι οκει και με τα παιδιά έχω καθημερινή επικοινωνία όλο το χρόνο .Μετά το διαζύγιο δεν έχω κάνει τίποτα με κάποια ,ούτε έχω ξαναερωτευτει .Την κοπέλα αυτή τη γνώρισα πριν από 2 χρόνια όταν ήταν 17 ,έκανα ιδιαίτερα μαθήματα ξένης γλώσσας και σε αυτήν αλλά και στα αδέρφια της ,στο φροντιστήριο που διατηρώ .Όσους μήνες την είχα μαθήτρια ,μιλούσαμε πάρα πολύ όχι μόνο στα πλαίσια του μαθήματος αλλά και γενικότερα είχαμε τέλεια επικοινωνία ,κουβεντιάζαμε και ανταλλάσσαμε απόψεις .Παρά το νεαρό της ηλικίας της ήταν πανέξυπνη και πάρα πολύ ώριμη ,είχε άποψη ,γνώμη και ήταν πολύ ψαγμένο άτομο γενικά δηλαδή αν απλά την άκουγες θα υπέθετες σίγουρα πως είναι γύρω στα 30 (μιλούσε για ποιήματα ,λογοτεχνία ,για τη ζωή κτλ ,να σκεφτείς αυτή μου έμαθε την στήλη σου).Εγώ μέσα σε αυτούς τους μήνες είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μου άρεζε αλλά δεν τολμούσα καν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου .Μόλις έδωσε εξετάσεις και σταματήσαμε τα μαθήματα ,κατάλαβα πόσο ερωτευμένος ήμουν ,έχει περάσει σχεδόν 1,5 χρόνος από τότε ,την έχω δει μια -δυο φορές τυχαία ,και πραγματικά δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου . Μπορεί να σου ακούγεται παιδιάστικο αλλά εδώ και 1,5 χρόνο υπάρχουν νύχτες που δεν κοιμάμαι ,σκέφτομαι μόνο αυτή ,απλά πως θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και τίποτα άλλο, δεν ξέρω τι να κάνω ,στενοχωριέμαι πάρα πολύ, δεν θέλω να ακούσω για άλλη . Το μόνο που σκέπτομαι είναι πως θέλω να βρω ένα τρόπο να την προσεγγίσω να της μιλήσω ,να είμαι μαζί της .Νόμιζα πως θα περάσει με τον καιρό αλλά ,δεν περναει ,αντίθετα γίνεται χειρότερο . Ξέρω πως κάνω σαν έφηβος που δεν έχει ξαναερωτευτει αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό .Γενικά μέσα στη στήλη έχω δει πως σχέσεις με μεγάλο age gap,ιδιαίτερα αν η κοπέλα είναι τόσο μικρή ,αντιμετωπίζονται ως κάτι αποκρουστικό-ανώμαλο-προβληματικό ,αλλά θέλω να πω πως είναι τελείως διαφορετικό ο άλλος να είναι ένας περίεργος που προσελκύει κοριτσάκια και τελείως διαφορετικό να μιλάμε για 2 ενήλικα άτομα με διαφορά στα χρόνια αλλά ιδίου επίπεδου ωριμότητα .Άλλωστε το άρρωστο θα ήταν να με τραβούσε σε αυτήν η ηλικία της και όχι το πνεύμα της ή ο χαρακτήρας ή η εμφάνιση της ,ότι δηλαδή θα με τραβούσε και σε κάποια συνομήλικη . Παρολαυτα ,εγώ εξακολουθώ και διστάζω πολύ να εκδηλώσω το όποιο ενδιαφέρον ,δεν ξέρω η κατάσταση θα είναι πολύ περίεργη γιατί ξέρω και τους γονείς της και με τα αδερφια της κάνω ακόμα μαθήματα ,επι
πλέον είναι και τα παιδιά ..Όλη η κατάσταση μου φαίνεται τελείως ανέφικτη αλλά δεν αντέχω στην ιδέα ότι ποτέ δεν θα είμαι μαζί της .Τέλος να σου πω πως όλο αυτόν τον καιρό μου φαινόταν ότι μπορεί και αυτή κάτι να ένιωθε ,ας πούμε ήταν πολύ ντροπαλή απέναντι μου κάποιες φορές ενώ είχαμε μεγάλη οικειότητα και όποτε τύχει να μιλήσουμε τηλεφωνικά μιλάμε για πάνω από μισάωρο και δείχνει σαν να έχει ανχος που μου μιλαει ...από την άλλη δεν ξέρω αν επειδή μου αρέσει τόσο είναι η ιδέα μου .Δεν ξέρω ,τι να κάνω?? ..Εσύ πιστεύεις ότι μπορεί κάποια τέτοια σχέση να είναι εφικτή ??Πως να την προσεγγίσω ? Έστω πως έχει και αυτή παρόμοια αισθήματα ,πως είναι δυνατόν να το καταλάβω ?Επίσης αν έρθει να κάνει μαθήματα ,εγώ πως θα το αντιμετωπίσω? , φοβάμαι πως δεν θα αντέξω και θα τις τα πω όλα.-σε ευχαριστώ ,Στάθης.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Στάθη, όσο και αν θέλω να πιστέψω στον έρωτα με διαφορά ηλικίας, η ιστορία σου άθελα σου λέει πολλά. Δεν αμφισβητώ καθόλου την ειλικρίνεια σου σχετικά με τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου. Όμως όταν ένας άντρας 38 χρονών πιστεύει ότι μια γυναίκα 19 χρονών είναι συναισθηματικά και πνευματικά ίδια με αυτόν, βλέπει αυτά που θέλει να δει. Πείθει τον εαυτό του ότι έτσι είναι επειδή ένας τέτοιος έρωτας είναι χαμηλού ρίσκου – για τον ίδιο. Δεν είναι τόσο αξιοσημείωτο ότι ένα κορίτσι 19 χρονών έχει γνώσεις και ενδιαφέροντα και διαβάζει ποίηση – σιγά το πράγμα, πραγματικά. Ότι διαβάζει ποίηση δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνει ποίηση. Αντίστοιχα, δεν σημαίνει με τίποτα ότι είναι στην ίδια φάση με κάποιον που έχει περάσει γάμο, παιδιά και διαζύγιο.
Η κοπέλα αυτή σου φέρεται όπως σου φέρεται επειδή είσαι ο δάσκαλος της και επειδή την περνάς 19 χρόνια. Σου μιλάει επειδή δεν μπορεί να σου πει «άντε γεια τώρα» και να σου κλείσει το τηλέφωνο όπως θα έκανε με έναν συνομήλικο της. Ξέρεις τα αδέρφια της. Ξέρεις τους γονείς της. Προσπαθεί να είναι ευγενική γιατί έτσι πρέπει. Επειδή έχει μάθει να σέβεται.
Νιώθεις μόνος. Δεν ξέρω γιατί δεν έχεις κάνει άλλη προσπάθεια μετά το διαζύγιο. Φοβάσαι; Δεν ξεπέρασες ακόμα το σοκ του χωρισμού; Η λύση δεν είναι ένα κορίτσι με το οποίο έχεις σχέση εξουσίας επειδή ήσουν δάσκαλος της. Ζεις με μια φαντασίωση του χεριού σου που σε κάνει να νιώθεις αποδεκτός και ασφαλής, για να μην κάνεις την ασύγκριτα πιο δύσκολη προσπάθεια με μια γυναίκα σαν κι εσένα, με τις απαιτήσεις που έχει μια γυναίκα σαν κι εσένα, από σένα.
Πριν κάνεις καμιά βλακεία που θα σε εκθέσει στα μάτια της, στην οικογένεια της και αν είσαι άτυχος, στην πρώην σου και στα παιδιά σου, κι επειδή έχει περάσει τόσος καιρός και δεν σου περνάει αλλά γίνεται χειρότερο, πριν γίνει κανονική εμμονή και μπλέξεις, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο να συζητήσεις το διαζύγιο σου. Νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα που έχεις αυτή τη στιγμή και προσπαθείς να το ξεχάσεις με αντικατοπτρισμούς.
__________________
5.
αγαπητη Αμπα,
θα προσπαθησω να μη μακρυγορησω. Είμαι σε μία σχέση εξ αποστάσεως(πλέον) εδω και περίπου ένα χρόνο. Ο φίλος μου έχει μια οικογένεια με αρκετά οικονομικά (και μη) προβλήματα και συνεπώς βλέπει τα λεφτά τελείως διαφορετικά απο μένα που έχω μια σχετικά άνετη ζωή. Παλιά αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα και όντας 17ετών ζήτησα απ' τους γονείς μου να πάω σε ψυχολόγο. Τα προβλήματα αυτά είχαν να κάνουν με τους ίδιους μου τους γονείς μιας και εγώ μπλέχτηκα άθελά μου και έμαθα πράγματα που εύχομαι να μην ανακάλυπτα. Τέλος πάντων, επισκέφτηκα τότε τη ψυχολόγο μου και μετα από κάποιες συναντήσεις σταματήσαμε. Πρόσφατα μου προέκυψαν κάποια θέματα (μερικά είχαν να κάνουν με το θέμα των γονέων μου) καθώς και ένα καινούριο (έμαθα οτι ο φίλος μου τους πρώτους 3μήνες της σχέσης μας που ζούσαμε σχεδόν μαζί, δεν είχε χωρίσει την προηγούμενη του σχέση και μιλούσαν μέσω μηνυμάτων γιατί αυτή βρισκόταν σε άλλη χώρα) και αποφάσισα να ξαναεπισκεφτώ τη ψυχολόγο. Πλέον νιώθω το φίλο μου να με κρίνει που επιλέγω αυτή τη μέθοδο για να ξεπεράσω τα προβλήματά μου και το θεωρεί σπατάλη και οτι θα μπορούσα να τα μοιραστώ μαζί του (ή με οποιονδήποτε άλλο) τα οικογενειακά μου προβλήματα (μιας και ο ίδιος το χει κάνει και όντως ήταν εξίσου σοβαρά) και να τα ξεπεράσουμε μαζί.
Νιώθω ότι με κρίνει για τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων μου και αυτό επειδή εκείνος δεν είχε τη δυνατότητα να δει πως είναι και εκείνος είχε το προνόμιο να μοιραστεί το πρόβλημά του με άλλους, σε αντίθεση με μένα.
Του εξήγησα ότι σε μένα αυτό λειτούργησε τότε και γι'αυτό το κάνω και εκείνος πιστεύει ότι απλά κλείνομαι στο δικό μου κόσμο και δεν επιτρέπω σε άτομα που με αγαπούν να με βοηθήσουν - που οκ, έχει λίγο δίκαιο αλλά το κάνω για να μη κριθώ.
Έχεις κάτι να με συμβουλεύσεις;
Στο μεταξύ, ντρέπομαι να πω στη ψυχολόγο οτι ξέρεις το αγόρι μου πιστεύει οτι με εκμεταλλεύεσαι και οτι δε σε χρειάζομαι.
- odellable
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Γιατί; Επειδή ξέρεις ότι αυτή η συζήτηση θα καταλήξει στο ότι μάλλον θέλεις να χωρίσεις;
__________________
6.
Γιατί βαφόμαστε νομίζεις? απο ανασφάλεια? τώρα τελευταία αρχισα να ασχολούμαι πιο πολύ με το να βάφομαι και ομολογώ οτι όταν δεν θα βαφτώ νιώθω κάπως. εγω μάλλον απο ανσφάλεια σίγουρα..
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν βαφόμαστε όλοι για τον ίδιο λόγο. Αν εσύ πιστεύεις ότι βάφεσαι από ανασφάλεια, ίσως να βάφεσαι από ανασφάλεια.
_________________
7.
Γιατι η αυτοκτονια θεωρειται κατι τοσο κακο; για καποιον η ζωη μπορει να ειναι πολυ βασανιστικη η απλα απιστευτα βαρετη και χωρις νοημα. Ειναι δυσκολο να λυσεις τα υπαρξιακα σου προβληματα, σε μενα φανταζει ακατορθωτο, αρα αναμεσα στη μη καλη ζωη κ στο θανατο , δηλαδη αναμεσα σε 2 επιλογες , γιατι ειναι τοσο κακο να διαλεγει κανεις τη λιγοτερο οδυνηρη γι αυτον; πιστευω οτι ο πονος που προκαλει στους αλλους ειναι ο λογος που η αυτοκτονια σημαινει ολα αυταπου σημαινει. Οταν ημουν μικροτερη ειχα σκεφτει πολλες φορες τον εαυτο μου να αυτοκτονει και δε με ξενιζε τιποτα αλλο παρα ο πονος των δικων μου. Φοβαμαι τωρα που τα γραφω μην ακουσω περι ψυχικης υγειας και απευθυνσου σε ψυχολογο . αυτο που θελω να πω ειναι οτι για καποιον η ζωη ειναι το μεγιστο αγαθο ενω για καποιον αλλον ενα βαρος χωρις τελος. Γιατι η αυτοκτονια δεν μπορει να ειδωθει ποτε ετσι απλα σαν μια εναλλακτικη ουδετερης αποχρωσης;
- Γεια αμπουλιτσα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Επειδή έχουμε καταλάβει ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι το πιο ισχυρό που έχουμε, στις πιο βαθιές στιβάδες, γραμμένο στον πιο πρωταρχικό κώδικα του κάθε κυττάρου, πριν από όλες τις άλλες λειτουργίες. Είναι η βάση της ζωής, πολύ πέρα από τις δικές μας δυνάμεις ή την λογική μας, και όταν αυτό ατονεί, είναι τεράστιο σήμα συναγερμού ενός οργανισμού. Γι'αυτό δεν είναι «ουδέτερης απόχρωσης».
Νομίζω ότι είσαι νέα και δεν έχεις συναντήσει το Τέλος ακόμα σε κάποια μορφή, είτε για τον εαυτό σου, ή για άλλον, και βλέπεις τον θάνατο ως κάτι ρομαντικό. Δεν είναι καθόλου ρομαντικός, και δεν είναι μια επιλογή μεταξύ δύο ισότιμων επιλογών. Η επίγνωση της συνείδησης δεν απλοποιείται σε on/off. Μια ζωή που βιώνεται ως βάρος χωρίς τέλος είναι ένα πολύ μεγάλο ανθρώπινο δράμα που μερικές φορές, αν όχι τις περισσότερες, μπορεί να αποφευχθεί. Δε νομίζω ότι έχεις πρόβλημα ψυχικής υγείας, πιστεύω ότι είσαι άπειρη και ίσως λίγο τυχερή.
σχόλια