ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω κάτσει στα σκαλιά της πολυκατοικίας μου πάνω πάνω στη ταράτσα. Οι γονείς μου δεν με έχουν πάρει χαμπάρι ευτυχώς. Όλα κυλάνε γρήγορα γύρω μου, εγώ παρατηρητής να βουρκώνω και να κλαίω με το παραμικρό. παντοτε υπήρξα φοβισμένη για πολλά πράγματα. Μεγάλωσα μέχρι σήμερα με τους φίλους μου κοντά. Κοντά στα εύκολα και στα δύσκολα. Μα πλέον στα 26 μας αρχιζουν να χαράζουν δρόμους. Μόλις χαιρέτισα τη φίλη μου, πάει Αγγλία για ξεκίνημα καινούργιας ζωής. Οι άλλες μου φίλες φεύγουν, συγκατοικούν... Και εγώ εδώ, στάσιμη και κολλημένη να παρατηρώ τα πάντα που αλλάζουν. Όλες έχουν πια σοβαρή σχέση, δουλειές... Όλες έχουν λιγότερο χρόνο πια μαζί μου. Έχω και εγώ αγόρι και πολύ προσωρινή δουλειά, αλλά δυστυχώς παραμένω ακόμα παιδί. Θέλω τις φίλες μου και τη ξεγνοιασιά μας. Θέλω να μην πρέπει να μελετήσω για να βιοποριστω καλύτερα. Μα κυρίως θα ήθελα να ίσχυε εκείνο το λανθασμένο στερεότυπο που είχα στο κεφάλι μου - να μεινω για πολλά χρόνια πλάι στις φίλες μου με οσο το δυνατόν περισσότερη καθημερινότητα. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Όλες σκορπανε και εμένα μου γκρεμίζεται κάτι που λανθασμένα οπως προείπα έχτισα στο μυαλό μου. Θέλω επίσης να ημουν μελετηρή και να μην βαριομουν το διάβασμα ουτος ώστε να τελείωνα το μεταπτυχιακό που λανθασμένα διάλεξα εξ αποστάσεως. Ένα μεταπτυχιακό που το διάλεξα πιο πολύ απο άγχος παρά απο συνείδηση. Θα ήθελα κυρίως όμως να ωριμάσω κρατώντας ελάχιστα στοιχεία του παιδιού που αυτή τη στιγμή υπερτερεί μέσα μου.