Απλά όταν μεγαλώνουμε με προβληματικές συνθήκες, αυτές τις συνθήκες αισθανόμαστε οικείες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας, ν' αναζητούμε (υποσυνείδητα) παρόμοιες καταστάσεις.Για παράδειγμα, αν τρώμε πολύ ξύλο σαν παιδιά, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες είτε να τρώμε ξύλο σαν ενήλικες, είτε να δίνουμε ξύλο (στο ταίρι μας).Επίσης, αν έχουμε κάποιον αδερφό/αδερφή και μεγαλώσαμε με την αίσθηση ότι ο γονιός μας αγαπάει πιο πολύ εκείνον/εκείνη από εμάς, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μπλέκουμε συνέχεια σε "τριγωνικές" αγάπες. Δηλαδή να μας έλκουν άνθρωποι που έχουν σχέση ή είναι παντρεμένοι με άλλους.Αν έχουμε μεγαλώσει με υπερπροστατευτικούς γονείς, είτε θα γίνουμε κι εμείς υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά μας, είτε θα διαλέξουμε (υποσυνείδητα) ταίρι που θα είναι υπερπροστατευτικό με εμάς.Όλα αυτά μπορούν πολύ εύκολα ν' αποφευχθούν με ένα απλό, βασικό πράγμα: την ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ της κατάστασης! Άπαξ και γίνει αυτό, μετά με λίγη δουλειά με τον εαυτό μας (ψυχοθεραπεία ή άλλης μορφής δουλειά) το πρόβλημα λύνεται!:-)
31.12.2016 | 12:54
απορία ψυχολογικής φύσεως
Παρακολουθούσα μια συνέντευξη του ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή-παιδοψυχολόγου κ.Ματθαίου Γιωσαφάτ που είχε δώσει στην ΕΡΤ και ανάμεσα σε πολλά που είπε για το κομμάτι των σχέσεων ανέφερε ότι οι άνθρωποι που δημιουργούν σταθερές και υγιείς σχέσεις είναι αυτοί που έχουν ζήσει σε καλές οικογενειακές συνθήκες κτλ. Μου δημιουργείται λοιπόν η εξής απορία: Εμείς οι υπόλοιποι που μπορεί να προερχόμαστε από πιο άσχημες οικογενειακές συνθήκες (εμενα πχ οι γονείς μου τσακώνονταν και τσακώνονται διαρκώς),δεν έχουμε ελπίδες; δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγούμε απο τα προβλήματα που έχουν ριζώσει; δηλαδή ακόμα και με την ψυχοθεραπεία δε μπορώ να ελπίζω ότι θα χτίσω μια υγιή σχέση στο μέλλον; για πάντα θα με τρώει αυτο το σαράκι;
6
