ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα φιλη,Κοιταξε να δεις ολα θα εξαρτηθουν απο το τι πραγματικα σημαινει αυτος ο ανθρωπος για εσενα, πως τον βλεπεις (δηλαδη τι σχεδια εχεις για το μελλον μαζι του) και τα αισθηματα σου για εκεινον. Η κατασταση που περιγραφεις μπορει να φανει ενα απροσπεραστο βουνο σε περιπτωση που δεν ειναι τοσο ιδιαιτερος για εσενα, αλλα στην περιπτωση που πραγματικα τρεφεις γερα συναισθηματα και δεν θες να τον χασεις αλλα θες να τον στηριξεις θεωρω οτι θα πρεπει να μεινεις κοντα του γιατι στα ευκολα ολα ειναι ωραια το θεμα ειναι ποιος μενει στα δυσκολα τελικα? Οσο γιαυτο που περιγραφεις οτι δνε θελει να επικοινωνει μαζι σου, κοιταξε υπαρχουν διαφοροι χαρακτηρες ανθρωπων. Εκεινος για παραδειγμα οτνα περναει δυσκολες φασεις μπορει να θελει να κλινετε στον εαυτο του ετσι να εχει μαθει στη ζωη του και αυτο υποθετικα θα πρεπει να το σεβαστεις. Αν ειναι ολα οπως τα ελς πιστευω πως δεν θελει να σε χασει αλλα το προβλημα αυτο τον ποναει πολυ και γιαυτο δνε θελει αν μιλαει με ανθρωπο.

Θα σου μιλήσω εκ πείρας, πικρής θα έλεγα. Αν το πρόβλημα είναι κάτι παροδικό, ξεκαθάρισέ του ότι δε σε ενοχλεί και ότι κατανοείς τη συμπεριφορά του, μην του ζητάς να χωρίσετε. Αν το πρόβλημα είναι κάτι χρόνιο, χωρίς ελπίδα λύσης στο εγγύς μέλλον, σκέψου αν ΕΣΥ αντέχεις να ζεις μία τέτοια κατάσταση που όπως βλέπεις σε επηρεάζει. Εύχομαι να μη χρειαστεί να με θυμηθείς ποτέ.

Θα μιλησω σαν ατομο που δυστυχως εχει την ιδια συμπεριφορα. Θα μιλησω ειλικρινα.Οταν ενα θεμα μου απασχολει παρα πολυ εντονα (θεμα υγειας συγκεκριμενα) νιωθω να με απομυζα. Εχω την αναγκη να κλεινομαι στον εαυτο μου, να "εξαφανιζομαι" απο προσωπου γης γιατι μονο ετσι νιωθω να ξεκουραζομαι ψυχολογικα. Ειναι αναγκη ανασυγκροτησης. Με καθαρο μυαλο βρισκεις λογικη. Επισης, οταν ενα θεμα με απασχολει τοσο εντονα που να οδηγουμαι σε αυτη την συμπεριφορα, δεν μου αρεσει ο εαυτος μου και γι αυτο απομακρυνομαι γιατι δεν θελω να τον "επιβαλω" στους αλλους (οσο κι αν οι αλλοι μπορει να λενε το αντιθετο).Το αντιλαμβανομαι οτι οι δικοι μου ανθρωποι (φιλοι-συγγενεις-οικογενεια) ανησυχουν, στεναχωριουνται, θελουν να βοηθησουν, αρχιζουν και αναρωτιουνται οπως εσυ. Εκτιμω καθε φορα το ενδιαφερον τους, με συγκινει, με γεμιζει αγαπη που ανυπομωνω να ανταποδωσω.Πολλες φορες μαλιστα, φοβαμαι οτι με αυτη μου την συμπεριφορα καποια στιγμη οι ανθρωποι θα κουραστουν και οταν εγω θα "βγω απο τα σκοταδια μου" δεν θα ειναι εκει. Τελοσπαντων..Οταν αντιληφθεις παλι την ιδια συμπεριφορα, φροντισε να του δειξεις-πεις οτι οποτε θελησει να μιλησει, να ξεχαστει, να πει 2 βλακειες, να μοιραστει την σιωπη ή οποτε χρειαστει την οποιαδηποτε βοηθεια σου, οτι θα εισαι διαθεσιμη.Να εισαι σιγουρη θα επικοινωνησει πιο συντομα απ οτι περιμενεις.

Mα δεν είναι ότι δεν σε θέλει, το πρόβλημα υγείας που υπάρχει στην οικογένεια του είναι φυσικό να τον επηρεάζει πολύ ψυχολογικά. Μπες λίγο στην θέση του.Το πιο κάλο είναι να τον στηρίξεις μέχρι αυτό να ξεπεραστεί και να μην τον φορτώνεις με πεισματάρης.