Χρειαζομαι μια βοηθεια.

Ειμαι 28 χρονων και Γνωρισα καποιον τον τελευταιο μηνα που μου αρεσει περναμε ομορφα και υπαρχει καλη χημεια.Προσφατα εχω χασει τον πατερα μου,τον αδερφο μου πριν δεκα χρονια και ζω με τη μητερα μου που εχει προβλημα μανιοκαταθλιψης.Σπουδαζω και δουλευω και συναναστρεφομαι μ πολυ κοσμο ομως νιωθω μεσα μου μεγαλη μοναξια.Θελω πολυ να δημιουργησω μια υγειη οικογενεια με θαλπωρη και αγαπη γιατι το εχω στερηθει βαθια.Ειμαι παρα πολυ στενοχωρημενη με την γνωριμια που εχω κανει,κλαιω καθε μερα και παθαινω κρισεις πανικου ενω ειχα αρχισει να συνερχομαι γιατι το παιδι αυτο εχει ενα προβλημα υγειας.Εχει νεανικο διαβητη .Αυτο ομως που με τρομαξε πολυ ειναι οτι 2 φορες επαθε υπογλυκαιμικο επεισοδιο και ξυπνωντας μαζι του ηταν σχεδον σε κωμα.Ενιωσα οτι τον χανω στα χερια μου,προσπαθησα να τον βοηθησω δεν ηξερα τι επρεπε να κανω,τα εχασα.Ειναι τρυφερος,αξιολογος.τον θαυμαζω ομως δεν προλαβα να συνειδητοποιησω αν ειμαι ερωτευμενη και αισθανομαι οτι πρεπει να παρω μια αποφαση ζωης.ΦΟΒΑΜΑΙ γιατι δεν θελω να τρεμω συνεχεια μην χασω τον ανθρωπο μου..ξεκινησα να παιρνω ηρεμηστικα για να μην κλαιω και να μην φοβαμαι.Ξερω πως δεν πρεπει να τον λυπαμαι Ποσο μαλλον να του δειχνω κατι τετοιο.Το κακο ειναι οτι δεν θα τον εγκατελειπα επειδη εχει προβλημα υγειας αλλα δεν ειμαι σιγουρη αν ειμαι Πραγματικα ερωτευμενη.Σιγουρα ομως νιωθω πως επικοινωνω μαζι του και υπαρχει συννενοηση μεταξυ μας...ομως....δεν αντεχω να στενοχωριεμαι γι αυτο που βλεπω οτι περναει...αν δεν ημουν προχθες μαζι του ισως να ειχε πεθανει απο την υπογλυκαιμια,και ξυπνησα Τυχαια.Επιπλεον...γνωριζω πως αν προχωρησουμε μαζι θα ειναι πολυ δυσκολο να κανουμε παιδι...αν και αυτο λιγο με νοιαζει...δεν θα ειχα προβλημα να υιοθετησω...ομως δεν αντεχω και δεν ξερω τι να κανω...δεν αντεχω να τον χωρισω αλλα δεν αντεχω και τον φοβο της πραγματικοτητας και την αισθηση οτι ειναι τοσο αδυναμος...Σας παρακαλω ας μου πειτε μια γνωμη...εχω ερθει σε τεραστια συγκρουση με την ηθικη μου,με το ειναι μου...

Apothekerin

11.1.2017 | 10:19

Προς ολους αυτους που κουνανε το δαχτυλο στην εξ.. Ο καθενας ειναι διαφορετικος.. Αν η κοπελα δεν μπορει να το αντεξει εχει καθε δικαιωμα να φυγει. Θα ειναι καλυτερο κι για αυτην και για αυτον. Δεν ωφελει να κρινουμε την κοπελα, για τους χ λογους εχει μια ευαισθησια κ προσωπικα τη βρισκω απολυτα δικαιολογημενη μετα απο οσα περασε. Κ για να ειμαστε ειλικρινεις ποιος θα το προσπερνουσε 100% αυτο το θεμα υγειας? Δεν εννοω βεβαια να απορριψουμε καποιον που εχει μια χρονια νοσο, ωστοσο σε καθε σκεπτομενο ανθρωπο θα προκαλουσε εναν προβληματισμο...

| Μόνιμος σύνδεσμος

nemecis

11.1.2017 | 12:27

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω αλλά έκανα λογαριασμό μόνο και μόνο για να απαντήσω σ αυτήν την εξομολόγηση...Έχω διαβήτη από 5 χρονών κι αυτή την στιγμή που γράφω εδώ πλησιάζω τα 35, ήμουν σχετικά τυχερός που το έπαθα μικρός γιατί αυτό μ έκανε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου(πάντα το συνιστούσαν οι γιατροί) ερασιτεχνική η ενασχόληση αλλά πάνα έκανε καλό.όταν ήμουν πιο μικρός χρειάστηκα κάποιες φορές κι εγώ την γλουκαγόν, μία περίοδο που είχα πάρει βάρος με έπιασε τρέλα και ξεκίνησα πολύ εντατικά γυμναστική που είχε ως αποτέλεσμα και πολλές και πολύ δυνατές υπογλυκαιμίες ήμουν παντρεμένος τότε και με βοήθησε πάρα πολύ η γυναίκα μου.πριν από δύο χρόνια γνώρισα μια κοπέλα(ως διαζευγμένος πλέον) και μία φορά κατάλαβε πως δεν είμαι καλά από το τηλέφωνο και έστειλε ανθρώπους σπίτι μου και την άλλη ήταν μπροστά.ειδικά την πρώτη φορά της είπα πως μου έσωσε την ζωή(όχι πως ήταν πραγματικότητα άλλα όντως με βοήθησαν οι άνθρωποι που ήρθαν εδώ και ήθελα να την ευχαριστήσω λέγοντας το αυτό)Γενικά μετά από αυτά τα επεισόδια ήταν πολύ επιθετική απέναντι μου(ότι δεν προσέχω τον εαυτό μου κτλ)Ήταν πρώτη φορά στην ζωή μου που έπαιρνα τέτοια αντίδραση από σύντροφο μου και μου φάνηκε πολυ άσχημο.Μίας και λες πως είσαι και νοσοκόμα θα ξέρεις πολύ καλά πως στους διαβητικούς συμβαίνουν και υπογλικαιμίκα επεισόδια και παιδιά μια χαρά μπορούν να κάνουν και να ζήσουν μια απόλυτα φυσιολογική ζωή όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος είμαστε απλά λίγο πιο γλυκοί απ τους άλλους.Κατά την γνώμη μου μην αφήσεις κάτι που δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζεις να μπει ανάμεσα σε μια καλή σχέση κατά τ άλλα όπως μας λες....

| Μόνιμος σύνδεσμος

rina111

11.1.2017 | 12:38

Σε ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου ειλικρινα...εκανα κι εγω το λαθος να κλαιω μπροστα του και να του ζηταω να προσεχει τον εαυτο του ...δεν μπορω να τον αφησω,δεν θελω...αλλα φοβηθηκα...με επιασαν τασεις φυγης..δυστυχως εχει παλινδρομη εκσπερματιση..αλλα ειλικρινα το τελευταιο που με νοιαζει ειναι το παιδι..Σε ευχαριστω παρα πολυ γιατι με το μηνυμα σου πηρα πολυ δυναμη και απλα ισως πρεπει να μην πανικοβαλλομαι ετσι...ευχομαι πραγματικα να εισαι στη ζωη σου με μια γυναικα που θα σε λατρευει και θα εχει τα κοτσια να ειναι εκει.Σε ολα.και παλι σε ευχαριστω...

| Μόνιμος σύνδεσμος

Apothekerin

10.1.2017 | 10:05

Καλως η κακως ειμαστε ανθρωποι κ οχι θεοι.. Αν αισθανεσαι πως δεν μπορεις να το αντεξεις εξηγησε του κ φυγε. Δεν εχεις περασει κ λιγα... Αν δεν το αντεχεις δε θα μπορεις κ να τον στηριξεις... Ωστοσο πολλοι ανθρωποι με τυπου Ι διαβητη ειναι καλα ρυθμισμενοι κ ζουν ικανοποιητικα με αυτο αντιμετωπιζοντας κ τις υπογλυκαιμιες τους.. Ισως θα σε βοηθουσε μια συζητηση με τον διαβητολογο που τον παρακολουθει ωστε να σου εκθεσει την πραγματικες διαστασεις του προβληματος... Οποια αποφαση κ να παρεις καλη τυχη...

| Μόνιμος σύνδεσμος

iris_79

10.1.2017 | 09:10

καλα , διαβητη εχει ο ανθρωπος στις μερες μας ειναι μια ασθενεια πληρως ελεγχομενη, εαν ο ασθενης προσεχει τον εαυτο του και ακολουθει τις οδηγιες των γιατρων. οτι επεσε σε κωμα μπορει να συμβει αλλα δεν ειναι ουτε αποτρεπτικο ουτε καταστροφη ουτε λογος για να κλαις το οτι ο ανθρωπος εχει διαβητη. ενημερωσου για την ασθενεια του και ολα θα πανε καλα.

| Μόνιμος σύνδεσμος