__________________
1.
Μου αρεσει παρα παρα πολυ. Βλεπομαστε σε κοινη παρεα. Υπαρχει αμοιβαια συμπαθεια. Δεν του εχω πει οτι τον γουσταρω, αλλα ειναι κατι που δεν κρυβεται. Απο καποιες κουβεντες του, εχω καταλαβει οτι ξερει πως νιωθω. Υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι οτι δεν με βλεπει εντελως φιλικα, κατι υπαρχει στην ατμοσφαιρα. Αυτος βρισκεται σε σχεση. Καποιες φορες σκεφτομαι οτι η σχεση του ειναι το εμποδιο που δεν ειμαστε μαζι, οτι δεν ειναι το ταιμινγκ καταλληλο. Απο την αλλη, σκεφτομαι πως αν ενιωθε για μενα οπως νιωθω εγω για αυτον, δεν θα στεκοταν τιποτα εμποδιο. Ποια αποψη υποστηριζεις;
-ελπιδα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υποστηρίζω ότι αν ένιωθε για σένα όπως νιώθεις εσύ για αυτόν, δεν θα στεκόταν τίποτα εμπόδιο. Αυτό ισχύει όμως μόνο αν εσύ νιώθεις τόσα πολλά, ώστε να είσαι σίγουρη ότι αν είχες άλλον, θα τον άφηνες για αυτόν, αλλά είναι αδύνατον να είσαι σίγουρη για κάτι τέτοιο.
Μολαταύτα, στην πραγματικότητα νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο από λίγο. Αν ήταν ελεύθερος, ίσως να έκανε κάποια κίνηση ελλείψει καλύτερης ασχολίας, αν κολακευόταν από την προσοχή που του δίνεις, και εφόσον του αρέσεις αρκετά ώστε να κάνει την κίνηση, αλλά το αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα δεν θα ήταν καλύτερο από αυτό που έχεις τώρα. Απεναντίας, μπορεί και να ήταν χειρότερο, γιατί θα ήσουν πιο τσιμπημένη και η χυλόπιτα θα ήταν πιο άμεση.
__________________
2.
Α μπα μου,ευχαριστώ τους γονείς σου που σε έκαναν και είσαι εδώ για να μας βοηθάς με τις πολύτιμες συμβουλές σου σε ότι χρειαστούμε!
Αν σε είχα βρει πριν 10 περίπου χρόνια,μάλλον κάποια πράγματα θα τα είχα κάνει αλλιώς!Στο τώρα,μου έχει προκύψει ένα παρόμοιο πρόβλημα με το τοτε και πραγματικά έχω κολλήσει και δεν ξέρω τι να κάνω!
Τότε που λες παντρεύαμε τον αδελφό μου!Μόνο που μου είχε προκύψει το εξής πρόβλημα!
Εγώ τότε ήμουν υπάλληλος σε ένα πολυκατάστημα και την χρονιά του γάμου του αδελφού μου οι διευθυντές είχαν αποφασίσει να κάνουν ανακαίνιση.
Μας είχαν δώσει τότε άρων άρων τις άδειες μαζεμένες!Μέχρι τον Αύγουστο έπρεπε να τις είχαμε πάρει όλοι οι υπάλληλοι!Μα βρε καλοί μου άνθρωποι τον Σεπτέμβρη παντρεύεται ο αδελφός μου,αφήστε μου έστω 3 μέρες να τις πάρω τότε!Αυτοί τίποτα εκεί!Όχι και το πολύ πολύ να σου δώσουμε ρεπό την μέρα του γάμου!Πολυεθνική κιόλας βλέπεις,δεν σε παίρνει να το παλέψεις και πολύ μαζί τους!Έτσι λοιπόν αναγκαστικά πήρα όλες τις μέρες άδειας τον Ιούλιο και μου είχαν επιβεβαιώσει ότι θα μου έδιναν ρεπό εκείνο το Σάββατο,αν και δεν δίνουν ποτέ Σαββατα ρεπό και μια επιφύλαξη την κρατούσα! Ο αδελφός μου και η νύφη μου είχαν λυσσάξει που εκείνη ειδικά την εβδομάδα δεν μπορούσα να συμμετάσχω στα πάντα σχετικά με τον γάμο! Πίεση από την μια, πίεση από την άλλη και ημέρα Πέμπτη πριν τον γάμο, μου ανακοινώνουν από την δουλειά ότι τελικά δεν θα μπορέσουν να μου δώσουν ρεπό το Σάββατο, γιατί είχαν προκύψει τρεις αναρρωτικές από συναδέλφους και μάλιστα ότι θα δούλευα 12:00 με 20:00 και ο γάμος ήταν στις 18:00!Παίρνω μάνι μάνι τηλέφωνο την μάνα μου και της το λέω και την ρωτάω ""ΤΙ ΚΑΝΩ"! Ταράζεται κι εκείνη και μου λέει παραιτήσου τώρα! Δεν είναι δυνατόν να λείπεις από τον γάμο του αδελφού σου"!
Γυρίζω σπίτι και συζήτηση επί των συζητήσεων, που θα βρω αλλού δουλειά και μπλα μπλα μπλα,με μόνη σκέψη αυτό που μου είχε πει η μάνα μου, ότι επειδή εκείνη δούλευε ακόμα μέχρι να βρω κάτι άλλο θα ζοριζόμασταν μεν αλλά θα μπορούσαμε να τα βγάλουμε περα, καταληγω την Παρασκευή να δηλώσω παραίτηση στην εργασία μου, λέγοντας τους την αλήθεια! Ότι δεν μου επέτρεψαν οι ίδιοι να παρεβρεθώ στον γάμο του αδελφού μου, όπου οι τότε εργοδότες μου άμεσα με είχαν βάλει στην "μαύρη λίστα" των πρώην υπαλλήλων γιατί δεν τους είχα ενημερώσει νωρίτερα ώστε να προσλάμβαναν άλλον άνθρωπο! Δηλαδή τόσες κουβέντες με τον υπεύθυνο προσωπικού και με τον διευθυντή τον ίδιο για το ότι παντρεύεται ο αδελφός μου δεν τους άγγιξε καθόλου!
Όμορφα λοιπόν τα πράγματα!
Στον αδελφό μου δεν είχα πει ότι παραιτήθηκα αμέσως! Του το είπα ένα μήνα μετά και δεν του είπα το λόγο, παρά μόνο ότι είχα βαρεθεί!
Στό τώρα;
Μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο, μα η εποχή δεν είναι για να παίζεις με την όποια εργασία και αν έχεις!
Τώρα εργάζομαι σε ένα σούπερ μάρκετ! Στην σύμβαση που υπέγραψα εξαρχής(6 χρόνια πριν),είναι ξεκάθαρο ότι Σάββατα ρεπό δεν δίνονται και τα ωράρια της μέρας αυτής είναι αποκλειστικά 09:00-17:00 ή 12:30-20:30 !!!Επίσης ότι η ετήσια μου άδεια θα βγαίνει με συγκεκριμένες μέρες κάθε χρόνο!
Μόνο που βαφτίζουν το τρίτο μου ανιψάκι μέρα Σάββατο 17:00 το απόγευμα (τα άλλα δύο ανίψια μου τα είχαν βαφτίσει Κυριακή για καλή μου τύχη) και αναρωτιέμαι από τώρα πως θα πάω στην βάφτιση;;;;Δεν κολλάει και καμιά μου άδεια βλέπεις και το συζήτησα από τώρα στην δουλειά μήπως υπάρχει πιθανότητα για του χρόνου έστω να αλλάξει μία ημερομηνία, μα μου είπαν ,δεν γίνεται ,είναι εξαρχής συμφωνημένο!
Οπότε πως θα πάω στην βάφτιση;;;;
Και η πλάκα ξέρεις ποια είναι;
Ότι όταν το ανέφερα στον αδελφό μου, μου είπε "εμ, πήγες και παραιτήθηκες πριν 10 χρόνια από την τότε σου δουλειά! Εκείνοι σου είχαν δώσει άδεια για να έρθεις στον γάμο μου και θα σου ξαναδίνανε και τώρα!
Χαχαχαχα!!!!!Δεν μπορώ!!!!!Να του πω τώρα ότι δεν μου δώσαν τίποτα από εκείνη την δουλειά και ότι είχα παραιτηθεί εξαιτίας του γάμου τους; Και ότι δεν θέλω με τίποτα ειδικά αυτή την εποχή να καταλήξω άνεργη και μάλλον δεν θα πάω στην βάφτιση του ανιψιού μου;;;Θα φταίω δηλαδή αν δεν πάω; Κι αυτοί πια; Όλα Σάββατο;;;Χάθηκε μια Κυριακή;;;
Τι να κάνω Αμπα μου; Πες μου κάτι να κάνω γιατί δεν με παίρνει να χάσω την δουλειά μου πλέον! Τουλάχιστον τότε είχα και την οικονομική ασφάλεια που μου έδινε η μάνα μου, μόνο που τώρα δεν υπάρχει εκείνη...
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Από εκείνη τη δουλειά, δέκα χρόνια πριν, νομίζω ότι καλώς παραιτήθηκες γιατί η συμπεριφορά τους ήταν μειωτική και απάνθρωπη. Έπεσες στους «μάνατζερ» που έμαθαν πέντε κολλυβογράμματα και νόμιζαν ότι είναι οι CEO της Λήμαν Μπράδερς. Παρεμπιπτόντως ολόκληρος Ζούκερμπεργκ πήρε άδεια πατρότητας, θα κατέρρεε «η πολυεθνική» αν έλειπες εσύ μια μέρα; Θα τα τσουγκρίζατε αργά ή γρήγορα.
Η γνώμη μου είναι ότι τα βαφτίσια δεν είναι το ίδιο σημαντικό γεγονός με έναν γάμο. Ο ενδιαφερόμενος δεν ξέρει καν αν είσαι εκεί - η παρεξήγηση, αν είναι να προκύψει παρεξήγηση, είναι με τους γονείς του ενδιαφερόμενου. Νομίζω ότι και για τον αδερφό σου θα έπρεπε να είναι διαφορετική η ανάγκη του για την παρουσία σου στον γάμο του σε σχέση με τα βαφτίσια του τρίτου του παιδιού, εφόσον έχεις τόσο σοβαρό κώλυμα. Και για να πω την αλήθεια, ήταν μεγάλη η λεπτότητα από μέρους σου να μην του πεις τότε πώς κατάφερες να πας στον γάμο του, και μπράβο σου, αλλά αν δεν καταλαβαίνει τώρα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μάθει τι συμβαίνει στη ζωή σου. Δεν χρειάζεται να τον προστατεύεις άλλο.
__________________
3.
Αγαπητή άμα άμπα θέλω απλά να πω πως με απογοήτευσε η απάντηση σου σε μια κοπέλα η οποία είχε προβλήματα με την οικογένειά του συζύγου της και σε ρώτησε Πώς να το χειριστεί. Σε αυτή τη συζήτηση η κοπέλα είπε ότι δουλεύει κ είναι ανεξάρτητη και ότι η μανα του άντρα της Της ανακοίνωσε την απόφασή της να βαφτίσουν το παιδι στην τάδε Εκκλησία Χωρίς να τη ρωτήσει. Εσυ λοιπόν στην απάντηση σου μεταξύ άλλων είπες πως " εσυ πληρώνεις εσυ αποφασίζεις" ή κάπως έτσι. Δηλαδή αν δεν πλήρωνε η ίδια, ποιος θα αποφάσιζε? Ποιος έχει μεγαλύτερο ρόλο από τη μάνα στις αποφασεις Για τη ζωή ενός παιδιού, τα πρώτα χρόνια της ζωής Του?όποιος πληρώνει? Δε νομίζω.
-Παρεξηγιαρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ σε απογοήτευσα; Σε λάθος στόχο έστρεψες την απογοήτευση σου. Τα παράπονά σου στον καπιταλισμό, όχι σε μένα. Ο σπόνσορας έχει λόγο στις αποφάσεις. Υπάρχουν γονείς που παραχωρούν πόρους χωρίς να ασκούν εξουσία, αλλά δεν είναι και πολύ συχνό αυτό, και σίγουρα δεν πρέπει να το θεωρείς δεδομένο. Όταν δέχεσαι λεφτά, πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι είσαι υπόλογη για τον τρόπο που τα καταναλώνεις. Τα χρήματα βγαίνουν με πάρα πολύ κόπο. Αυτός που σου τα δίνει, τα στερείται. Δεν είναι τόσο εξωφρενικό να θέλει να ξέρει τι θα τα κάνεις.
Έκανες και μια παραδοχή με την οποία δεν συμφωνώ καθόλου. Τα βαφτίσια δεν είναι «απόφαση για τη ζωή ενός παιδιού στα πρώτα χρόνια της ζωής του». Τα βαφτίσια είναι φιέστα που μπορεί να γίνει και με πολλά λεφτά, και με λίγα λεφτά. Αν θέλεις να έχεις πλήρη έλεγχο, προσάρμοσε τα στα λεφτά που έχεις.
Ακόμα και αν πρόκειται πραγματικά για κάποια σοβαρή απόφαση όμως, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Ότι επειδή είσαι μάνα, έχεις δικαίωμα χρησιμοποιήσεις τα χρήματα των γονιών σου για να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο που θέλεις, ακόμα και αν οι γονείς σου πιστεύουν ότι αυτό το σχολείο είναι εντελώς ακατάλληλο;
__________________
4.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα γάτες! Τις λατρεύω, λατρεύω τις μουσούδες τους, τα μουστάκια τους, τη γουνίτσα τους, το γουργούρισμά τους, την ανεξάρτητη, ανυπότακτη προσωπικότητά τους! Τώρα που έχω καβατζώσει τα 45 ούσα ανύπαντρη και άτεκνη (οι λόγοι αδιάφοροι) παρατηρώ όλο και πιο συχνά στον περίγυρό μου αυτό το στερεότυπο που εν ολίγοις συνοψίζεται στο "μόνη, ανύπαντρη γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας με γάτες"! Το εκδηλώνουν η μητέρα μου ("μην πάρεις άλλες γάτες, ρεζίλι θα γίνεις, θα σε κοροϊδεύουν η γεροντοκόρη με τις γάτες"), κάποιοι φίλοι ("όλες οι ανύπαντρες μιας κάποιας ηλικίας που σέβονται τον εαυτό τους έχουν και μια γάτα στο σπίτι"), οι άσχετοι (η μεσήλικη ταμίας στο σούπερ μάρκετ που αγοράζω την τροφή τους και μονολογεί "αχ, κι εγώ έχω γάτες, ξέμεινα μόνη και τί να κάνω, τις έχω συντροφιά")... Και, τέλος πάντων, η απορία μου δεν είναι πώς θα αντιμετωπίζω τέτοιου είδους συμπεριφορές, ξέρω να τις αντιμετωπίζω με σαρκασμό και χιούμορ, αλλά το πώς και το γιατί καθιερώθηκε κάποτε, στην Ελλάδα τουλάχιστον (γιατί για αλλού δεν ξέρω), ότι η γάτα στο σπίτι μιας μόνης, κάποιας ηλικίας και ανύπαντρης γυναίκας, υποδηλώνει ένα είδος παραίτησης, ένα είδος αποδοχής της μοναξιάς και των γηρατειών που πλησιάζουν, που η συντροφιά μιας γάτας τα κάνει πιο υποφερτά! Στο κάτω κάτω της γραφής βρε παιδί μου, ο σκύλος είναι πιο κατάλληλος σύντροφος για αυτό τον σκοπό, σε βγάζει κι απ' το σπίτι αναγκαστικά κάθε μέρα δυο φορές για την βόλτα του!!!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Η σύνδεση της γάτας με τη γυναίκα είναι πανάρχαια, από την Αίγυπτο ως τις «μάγισσες» με τις μαύρες γάτες του Μεσαίωνα, μέχρι τα σημερινά υποκοριστικά «γατούλα» και το γυναικείο «νιαούρισμα» και τα λοιπά και τα λοιπά. Ο ανύπαντρος άντρας είναι εργένης και ανένταχτος. Η ανύπαντρη γυναίκα είναι για λύπηση. Αυτή είναι η επικρατούσα άποψη. Γάτα ή όχι γάτα, δεν έχει και πολλή σημασία. Τυχαίνει να έχεις γάτα, αλλά και να μην είχες, πάλι θα άκουγες σχόλια για τον τρόπο που διάλεξες να ζεις τη ζωή σου.
__________________
5.
Γειά σου! Σε διαβάζω τον τελευταίο καιρό και τις περισσότερες φορές συμφωνώ με τις απαντήσεις που δίνεις. Αποφάσισα για πρώτη φορά να μοιραστώ το πρόβλημα μου με κάποιον γιατί αυτή τη φορά νομίζω πως είναι τόσο πολύ σοβαρό που θα ήθελα να ακούσω και κάποιον που ξέρει κάτι παραπάνω από εμένα, πρόκειται για το δεκαεξαχρονο γιο μου. Είμαστε μια τετραμελής οικογένεια με οικονομικά προβλήματα όχι της εξαθλίωσης αλλά πρέπει να μετράμε τα πάντα. Το θέμα είναι ότι ο γιος μου τον τελευταίο καιρό επαναστατει και λέει πως δεν μπορεί να ζει έτσι να μην μπορεί να ξοδευει όσα οι φίλοι του να μην έχει τα ρούχα που χρειάζεται κ.λ. Εμείς προσπαθούμε να τον πείσουμε πως τα υλικά αγαθά δεν είναι το παν αλλά ξέρω πως νιωθει σ αυτή την ηλικία και έχει δίκιο. Τέλος πάντων το θέμα είναι πως συνέχεια μας λέει πως θέλει να ζήσει τη ζωή του χωρίς μιζέρια και πως θα έκανε πολλά πράγματα παράνομα και για όσο κρατούσε θα ήταν ευτυχισμένος και πως θα έβγαζε τόσα χρήματα που και μεις επιτέλους δεν θα είχαμε οικονομικά προβλήματα. Η απάντηση που του εδωσα είναι πως αν επιλέξει να κάνει αυτή τη ζωή εγώ δεν θέλω να έχει καμία σχέση μαζί μου και προσπάθησα επίσης να του εξηγήσω για τις αξίες της ζωής και πως τα υλικά αγαθά δεν σε κάνουν ευτυχισμενο επίσης του εξήγησα πως και με όλα αυτά τα προβλήματα εγώ είμαι ευτυχισμένη γιατί έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν και τους αγαπώ και πως τα χρήματα καλά είναι όταν υπάρχουν άλλα και αν δεν υπάρχουν μπορούμε πάλι να είμαστε πάλι καλά με αυτά που έχουμε. Αλλά δυστυχώς δεν με ακούει καθόλου λέει πως αυτό που ονειρεύεται είναι να έχει πολλά λεφτά, γυναίκες και άνθρωπους γύρω του που να τον φοβούνται και να τον υπακούν,, ότι κι αν δεν γίνει αυτός έτσι θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα το κάνουν κι ότι δεν φταίνε οι έμποροι ναρκωτικών αλλά οι χρήστες. Δεν ξέρω πως μπορώ να το χειριστώ του ζήτησα να πάμε σε κάποιον ειδικό να μας βοηθήσει και δεν θέλει. Βέβαια με το ότι είναι ανήλικος τον "πιέζω "ακόμη θέλω να πιστεύω να μην κάνει κάτι. Ξέρω ότι μου έχει μεγάλη αδυναμία και δεν θέλει να στεναχωριεμαι και γι αυτό ζητά συνέχεια να τον στηρίξω. Ξέρω πως φταίμε κι εμείς που τον αγχωνουμε με το πρόβλημα μας αλλά όταν δεν έχεις τι να του πεις; Αα ξέχασα να σου πω πως είναι ένα παιδί που δεν καπνίζει δεν κάνει χρήση καμιάς ουσίας και αυτό είναι διασταυρωμενο πηγαίνει σχολείο και φροντιστήριο είναι καλός μαθητής αλλά μου λέει πως δεν υπάρχει τίποτα που να τον ενδιαφέρει επαγγελματικά κανένα επάγγελμα!!! Τι να πω δεν ξέρω ούτε και τι να κάνω. Χρειάζομαι σίγουρα την συμβουλή σου. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. "η μαμά) "
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είσαι η μαμά του, είναι ανήλικος. Δεν χρειάζεται να θέλει να πάει σε ειδικό. Αν πιστεύεις ότι θέλει να πάει, να πάει. Δεν ξέρω αν είναι παληκαριές που δεν εννοεί, αν εννοεί πραγματικά ότι θέλει «να τον υπακούν», αν σας δουλεύει ψιλό γαζί, αλλά όπως φαίνεται, ούτε εσύ ξέρεις. Για μένα η απάντηση δεν είναι ότι τα υλικά αγαθά δεν έχουν σημασία. Δεν είναι οι αξίες της ζωής που δεν έχει καταλάβει, αλλά ότι οι παράνομες δραστηριότητες καταλήγουν στη φυλακή. Η παρανομία σημαίνει συλλήψεις, φακέλους, αστυνομία, κελιά, δίκες, δικηγόρους, ξύλο, και κατεστραμμένη ζωή.
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να πας εσύ σε έναν ειδικό για να ζητήσεις βοήθεια στο πώς να το χειριστείς.
__________________
6.
Αγαπητή α μπα, εδώ και κάτι εξάμηνα, είμαι ερωτευμένη με τον καθηγητή μου.
Η ιστορία ξεκίνησε στο 2ο έτος όπου είχα πειστεί πως του άρεσα, αλλά αποδείχτηκε πως ΠΑΛΙ (το έχω ξανακάνει και άλλες φορές) χρωμάτισα μια φιλική συμπεριφορά με κάτι ερωτικό. Αποδείχθηκε πως ήταν παντρεμένος με παιδί και μετά από κάποιο κενό στα μαθήματα μαζί του (στο οποίο ήμουν πεπεισμένη πως λόγω της γυναίκας του δεν προχώρησε η σχέση μας και περίμενα πως θα γίνει κάτι αργότερα), ξαναείχα μάθημα μαζί του. Τότε, συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα είχα βγάλει από το μυαλό μου και πως οποιαδήποτε πράξη του ήταν αποκλειστικά φιλική (ακόμη και μια που ήταν λίγο αμφιλεγόμενη. Γενικά είναι αρκετά εξωστρεφής και ανοιχτός με τους φοιτητές, έχει την τάση να ακουμπάει κόσμο και να είναι πιο διάχυτος. Εγώ λανθασμένα νόμιζα πως αυτό που έκανε σε μένα, ήταν πιο ιδιαίτερο, αλλά πάνω στην τύφλα του έρωτα δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είναι έτσι με όλους). Έκτοτε, όμως, δε μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, όχι επειδή νομίζω πως του αρέσω, αλλά επειδή μου αρέσει σαν άνθρωπος. Και είναι προβληματικό γιατί τώρα είμαι στο τελευταίο έτος, και στην νοσταλγία για το τέλος του πανεπιστημίου προστίθεται η νοσταλγία για αυτόν, και υπάρχουν στιγμές που με πνίγει αυτό το αίσθημα και δε μπορώ να το ελέγξω. Και ενώ υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που πρέπει να σκέφτομαι, το επαγγελματικό μου μέλλον, έχω κάποια προβλήματα στη σχέση με την οικογένειά μου, εγώ κάθε εξάμηνο καταντάω να σκέφτομαι αυτόν.
Να τονίσω ότι έχω προσπαθήσει να τον ξεπεράσω, να κάτσω με τον εαυτό μου και να πω πως ''δε σε θέλει, ξεκόλλα από αυτόν για να προχωρήσεις μπροστά'' (και εννοώντας μπροστά, εννοώ πως πρέπει να σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια, να αγχώνομαι υπερβολικά όταν έχω μάθημα μαζί του, να παρακολουθώ τα μαθήματά του πάση θυσία και στο τέλος κάθε εξαμήνου που τον έχω, να στενοχωριέμαι που δεν προχώρησαν τα πράγματα έτσι όπως θα ήθελα), αλλά δε μπορώ να το πετύχω. Αυτός ο έρωτας δεν έχει επηρεάσει τόσο πολύ τις σπουδές μου, διαβάζω με κάποια εμπόδια (δεν αφορούν μόνο σε αυτόν), έχω υψηλό μέσο όρο. Μου αρέσει επίσης το αντικείμενό του (μου άρεσε πριν τον γνωρίσω), οπότε βρίσκομαι στα μαθήματα του επειδή μου αρέσουν κιόλας. Επίσης, δεν του την έχω πέσει ποτέ, φαντάζομαι πως έχει καταλάβει πως τον συμπαθώ λίγο περισσότερο. Ανήκω στα πιο εκδηλωτικά άτομα και έχω καλές σχέσεις με όλους τους καθηγητές (δεν είναι δηλαδή ότι μιλάω μόνο με αυτόν). Επίσης τα τελευταία εξάμηνα, προσπαθώ να μην τον κοιτάω τόσο πολύ στο μάθημα, ούτε βρίσκω άκυρους λόγους να του μιλήσω, δεν τον αποφεύγω όμως. Σε αντίθεση με το εξάμηνο στο οποίο τον ερωτεύτηκα και ήμουν λίγο υπερβολική, τώρα έχω περιορίσει σημαντικώς τον γλυκό τρόπο με τον οποίο του μιλάω και γενικότερα συγκρατιέμαι αρκετά. Να τονίσω ότι αυτός μου μιλάει κανονικότατα, συμπεριφέρεται όπως και στους άλλους και δεν φαίνεται να έχει κάποιο θέμα μαζί μου.
Θέλω να τον ξεπεράσω, γιατί έχω την αίσθηση πως όλο αυτό με έχει αποσυντονίσει ως προς το τι θα κάνω με την ζωή μου. Τι προτείνεις να κάνω;
Χίλια συγγνώμη για την μεγάλη ερώτηση :) ελπίζω να μην της βαρεθείς :)
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Προτείνω να ξεκινήσεις θεραπεία για να αντιμετωπίσεις τα θέματα που έχεις σε σχέση με την οικογένεια σου και όλα τα άλλα εμπόδια που αναφέρεις αλλά δεν αποκαλύπτεις. Έχεις μια εμμονή με έναν μη διαθέσιμο και ακατάλληλο από εκατό απόψεις άντρα που σου κάνει κακό, και ενώ το ξέρεις, τη συντηρείς γιατί σου καλύπτει κάποιο κενό. Για να αποκολληθείς από την εμμονή, πρέπει να βρεις ποιο είναι, και αυτό θα το ανακαλύψεις μέσα από τη θεραπεία σου.
_________________
7.
Αγαπητή Α, μπα σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό και δεν ξεκολλάω, με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ με τις απαντήσεις σου. Στο θέμα μου, η καλύτερη μου φίλη (είμαστε 23 χρονών) έχει έναν αδερφό ο οποίος ηταν χρήστης ναρκωτικών και τώρα συμμετέχει σε μια ομάδα απεξάρτησης, της έχω σταθεί σ αυτο το θέμα όσο μπορώ και συναισθηματικά και υλικά, για κλινικές και γιατρούς χρειάζονταν πολλά λεφτά και έχω συνδράμει όσο μπορώ. Τι γίνεται όμως, καλώ κόσμο στο σπίτι και μου λέει οτι θα τον φέρει να φάμε όλοι μαζί και μέσα μου υψώνεται ένα ΟΧΙ, ένα δεν θέλω, ένα γιατί, μια εσωτερική σύγκρουση τρομερή. Όταν βγαίνουμε έξω της έχω πει πολλές φορές να του πει να έρθει μιας και πρέπει να αλλάξει τις παρέες του για προφανείς λόγους (μάλλον) αλλά τώρα που μου είπε οτι θα τον φέρει στο σπίτι έχω πάθει ταραχή. Αυτό λέγεται ρατσισμός; Διάκριση; Δεν θέλω να οδηγώ τους άλλους στο περιθώριο αλλά πως να το διαχειριστώ; Θέλω πολύ τη γνώμη σου.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Προτείνω να σφίξεις τα δόντια και να το δεχτείς οπωσδήποτε μια φορά για να δεις αν θα επιβεβαιωθούν οι φόβοι σου ή όχι. Κοινωνικός ρατσισμός λέγεται, αν λέγεται κάπως, αλλά δεν χρειάζεσαι όρο για να ξέρεις τι νιώθεις. Συνέχεια σκεφτόμαστε πράγματα ή νιώθουμε πράγματα (ή λέμε και κάνουμε πράγματα) που μας προκαλούν ντροπή και αμηχανία. Εσύ έχεις το θάρρος και το παραδέχεσαι.
σχόλια