ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν έκανες πράγματα που τον αδίκησαν, τότε πίστεψε με, μια αληθινή συγγνώμη τα κάνει όλα τόσο καλύτερα. Πολλές φορές θέλουμε απλώς να ακούσουμε μια συγγνώμη που να την εννοούν.Η εφηβεία είναι ίσως η πιο δύσκολη φάση που περνάει ένας άνθρωπος στην ζωή του όσον αφορά τον ψυχολογικό παράγοντα κι όχι μόνο. Θέλει υπομονή και κατανόηση. Οι γονείς πολλές φορές φερόμαστε άθελα μας στα παιδιά μας σαν να είναι η φυσική μας προέκταση, κρίνουμε εκείνα για όσα θα θέλαμε εμείς να είχαμε πετύχει και φυσικά όλα αυτά τα κάνουμε για το καλό τους, όμως αυτά δεν φταίνε πουθενά. Προσέγγισε τον γλυκά κι ήρεμα, δείξε του πόσο τον αγαπάς, δείξε του πως τον καταλαβαίνεις και δεν είναι μόνος του. Ζήτα του συγγνώμη για τα λάθη σου. Ίσως του έχει λείψει το αντρικό πρότυπο στην ζωή του λόγω της απουσίας του πατέρα του και τώρα το αναζητά υπό την μορφή ξεσπάσματος, όμως εσύ θύμισε του πως είσαι η μια και μοναδική μητέρα του που θα τον αγαπάει και θα είναι εκεί ό,τι κι αν αποφασίσει.

(Συνεχεια, κατά λάθος καταχωρήθηκε το προηγολυμενο) Μόνο μετά θα έχεις την ψυχική ηρεμία να ασχοηθείς με το παιδί.Ως τότε, κάποιο μήνυμα στο κινητό, μια καλημέρα... ενα τι κάνεις, κι ας μην πάρεις απάντηση. Θα ξέρει κι ας μην θέλει να το δείξει, πως είσαι εκεί.Καλή δύναμη...

Πρώτα πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου.Να βγάλεις από μέσα σου τον θυμό που κουβαλάς, να ξεπεράσεις τις καταστάσεις, με τον πατέρα του παιδιού που σε γεμίιζουν οργή και σε κάνουν να λες πικρές κουβέντες που δεν τις πιστεύεις. Για το δικό σου καλό. Μ

Ξέρω ότι τα πράγματα με εσένα και το γιό σου ήταν δύσκολα , αλλά χρειάζεται τη μαμά του. Τηλεφώνησε του και πες του ότι θέλεις να βγείτε μια βόλτα και να του μιλήσεις. Εξήγησε του πως νιωθεις και οτι απλά φτάσατε στα άκρα λόγω της κατάστασης.Όταν είσαι σωματικά κουρασμένη και νιώθεις χάλια ψυχολογικά, είναι λογικό να νιωθεις πως ολα ειναι εναντίων σου... ή και να λεμε καμια κουβέντα παραπανίσια.Ηταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.Πες του ότι είναι ευπρόσδεκτος να γυρίσει σπίτι και ότι θες να ζήσει μαζί σου, αλλά μην τον πιέσεις ,κάνετε μικρά βήματα.Καλη τύχη.. και Αντε να δουμε!!

Λυπάμαι πολύ που έχετε απομακρυνθεί με το παιδί σου.Δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο ούτε ως παιδί,ούτε ως μαμά μιας και τα παιδιά μου είναι πολύ μικρά. Από όταν έγινα εγώ μαμά πάντως προσπαθώ να λειτουργώ με ενσυναίσθηση στα παιδιά μου. Αυτό που έχω παρατηρήσει όμως είναι πως οι γονείς τείνουμε να πληγώνουμε τα παιδιά μας οπότε σε πρώτη ευκαιρία είναι πιθανό να μας το ανταποδώσουν.Γκούγκλαρε το όρο και διάβασε λίγο τι είναι ενσυναίσθηση (μην κάνουμε θεωρητική ανάλυση εδώ μέσα).Εάν έχεις φβ υπάρχει ομάδα αντίστοιχη πολύ σοβαρή,με πολλά αρχεία για διάβασμα καθώς και προτεινόμενη βιβλιογραφία.Δεν είναι μια μαμαδοομάδα κουτσομπολιού δηλαδή μπορείς να βοηθηθείς πολύ.