Περιμέναμε και οι δύο τόσο καιρό αυτό το σαββατοκυρίακο. Ένα σαββατοκυρίακο οι δύο μας στο Παρίσι. Βλέπεις υπάρχει και αυτή η καταραμένη απόσταση! Όταν μου πρωτοείπες πως σ' άρεσα νόμιζα πως μου 'κανες πλάκα... Το φλερτ υπήρχε, το ξέραμε και οι δύο, αλλά κατά πόσο ήταν φλερτ γενικό ή "ειδικό" δεν μπορούσα να καταλάβω. Οι φίλες μου μου λένε πως είμαι δείγμα για ερευνα γιατί μάλλον έχω μια συναισθηματική καθυστέρηση: Δεν καταλαβαίνω ποτέ πότε ο άλλος μου την πέφτει, πότε με γουστάρει και πότε με βλέπει φιλικά. Βέβαια μαζί σου ήταν διαφορετικά. Μαζί σου από τότε που σε γνώρισα -πάει πάνω από χρόνος τώρα- ένιωσα μια χημεία. Ίσως όχι ερωτική τότε αλλά ο χρόνος μαζί σου περνούσε εύκολα και καθόλου βαρετά. Στη συνέχεια μ' άρεσε να διαβάζω τα μηνύματα σου, ένα καλημέρα σου μου φτιαχνε τη μέρα, ένα καληνύχτα με έστελνε στην αγκαλιά του μορφέα ευτυχισμένη. Ήμουν ο εαυτός μου χωρίς να σου κρύβω τίποτα και ίσως αυτό να με έκανε να νιώθω άνετα. Προσωπικά δεν έβλεπα κάτι ερωτικό αλλά περισσότερο ήμουν σίγουρη πως εσύ δεν έβλεπες κάτι πέρα από μια φιλία σε αυτό που είχαμε.
Βέβαια σιγά σιγά τα μηνύματα πλήθαιναν, ήξερα τις συνήθειές σου, έμαθα για την οικογένεια και τους φίλους σου, για τη ζωή σου, τις σχέσεις σου, τους ήχους που σε συντροφεύουν στις καλές και κακές στιγμές. Το χαρτί που γραφε το όνομά σου από λευκό είχε μετατραπεί σε μια πανδαισία χρωμάτων, γέμισε με τόσα όμορφα πράγματα και όσο περισσότερο σου μιλούσα τόσο πιο όμορφη γινόταν η ζωγραφιά που αντιστοιχούσε στο όνομά σου!
Oι ώρες περνούσαν σαν σίφουνας όσο ήμουν μαζί σου και με τίποτα δεν σε χόρταινα... Δεν μίλησα πότε για σχέση. Δεν ζήτησα τίποτα περισσότερο από αυτό το σαββατοκύριακο μαζί σου... Άλλωστε όλοι το λένε πως εγώ δεν είμαι κορίτσι για σχέση και αυτό το ξερες και εσύ...
Μα μετά ήρθε το καλοκαίρι κι εσύ έκανες διακοπές σε παραλίες και νησιά κι εγώ ήμουνα κολλημένη στη δουλειά και στο γραφείο. Κι αν και προσπαθούσες να με πείσεις πως αυτό που κάνουμε δεν είναι εκατοστάρι, όπως μου χες πει χαρακτηριστικά, αλλά μαραθώνιος και χρειαζόμαστε διαλείμματα για να αντέξουμε... εγώ εδώ, στον κόσμο μου. Αλλά κάπου ανάμεσα σε ό,τι συντρόφευε αυτό το καλοκαίρι σου, ανάμεσα στον ήλιο, τις παραλίες, τα ηλιοβασιλέματα και τα καλοκαιρινά μπαράκια, στο μυαλό σου ήμουν κι εγώ... Κι ήθελες να μουν εκεί... και μου το λεγες.
Ίσως καλοκαίρι στην Ελλάδα να μην μπόρεσα να κάνω αλλά είχα στο νου να περάσω μαζί σου δύο μέρες στο μαγευτικό Παρίσι. Και να μαι, μετά από μια εξουθενωτική πτήση, στην αγκαλιά σου σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι. Μάλλον, δεν το πολυσκέφτηκα όταν πήρα το αεροπλάνο για να σε βρω. Μάλλον, δεν πολυσκέφτηκα το αύριο, για να ακριβολογούμε. Και οι ώρες περνούσαν σαν σίφουνας όσο ήμουν μαζί σου και με τίποτα δεν σε χόρταινα... Δεν μίλησα πότε για σχέση. Δεν ζήτησα τίποτα περισσότερο από αυτό το σαββατοκύριακο μαζί σου... Άλλωστε όλοι το λένε πως εγώ δεν είμαι κορίτσι για σχέση και αυτό το ξερες και εσύ... Και αν μας έβλεπε κανείς κατά τη διάρκεια της μέρας ήμασταν δυο υπέροχοι φίλοι που γελούσαμε και μιλούσαμε ασταμάτητα... Και τη νύχτα μεταμορφωνόμασταν σε δυο παθιασμένους εραστές που ήξεραν πως δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να χορτάσει ο ένας τον άλλο...
Ξημερώματα Κυριακής! Είναι σχεδόν 5.30 π.μ. Αποκοιμάμαι ευτυχισμένη στην αγκαλιά σου. Όταν ξυπνάω βρίσκομαι μια ανάσα από το αγγελικό σου πρόσωπο. Σε κοιτάω και χαμογελώ... Μετά σκέφτομαι πως το πρωί θα έχουν τελειώσει όλα και το χαμόγελο πικραίνει... Ήταν τόσο όμορφα... Δεν θέλω να ξημερώσει Κυριακή...
Μα η Κυριακή ξημερώνει, αεροπλάνα και τρένα αναχωρούν, ο μήνας αλλάζει και μάταια περιμένω ένα μειλ, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα... Ήξερα πως το ξημέρωμα της Κυριακής θα σήμανε το τέλος μας ως "εραστές" μα δεν φανταζόμουν πως αυτό θα έβαζε τέλος και στη φιλία μας. Άραγε να σου λείπω λιγάκι; Ε πσιτ, φιλαράκι; Μου λείπεις!!! Μου λείπουν οι ατελείωτες συζητήσεις μας μέχρι το πρωί, μου λείπουν τα αστεία σου, μου λείπουν τα πειράγματα σου, τα μαθήματα ζωής και οι συμβουλές σου!!! Είχες γίνει κομμάτι της ζωής μου, μου φτιαχνες της διάθεση όταν δεν ήμουν καλά ακόμη και χωρίς καν να στο πω... Μου λείπει το χαμόγελο σου!!! Γιατί χαθήκαμε έτσι ξαφνικά, καλέ μου;
Άραγε τελικά για σένα όλο αυτό να μην ήταν ποτέ φιλία και να 'ταν ένα στοίχημα το οποίο κέρδισες στο Παρίσι και τελείωσε; Άραγε το μεγάλο μας λάθος ήταν ότι τελικά κάναμε αυτό το ταξίδι στο Παρίσι; Ερωτήματα που δεν θα βρουν ποτέ απαντήσεις... Το μόνο που ξέρω είναι πως μου λείπεις αφάνταστα κι αν είχα μια μηχανή του χρόνου δεν θα πήγαινα πότε στο Παρίσι!!! Όχι γιατί δεν ήταν από τα πιο υπέροχα μου ταξίδια-το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί τώρα θα σε είχα ακόμη δίπλα μου να ομορφαίνεις τη ζωή μου, έστω κι αν ο ερωτικός μου πόθος για σένα θα' μενε για πάντα ανεκπλήρωτος!
