ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 25 ετών και δεν έχω καπνίσει ποτέ τσιγάρο. Ούτε ναργιλέ, ούτε πούρο, ούτε τίποτα. Από την εφηβεία μου ήμουν φανατικός αντικαπνιστής, θεωρούσα το τσιγάρο όχι απλά επιβλαβή συνήθεια, αλλά ανήθικο. Η σκέψη μου ήταν πάντα ότι η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να εκτιμάμε και με το τσιγάρο την καταστρέφουμε.Μεγαλώνοντας και γνωρίζοντας περισσότερες παρέες, έχω γίνει πολύ πιο ανεκτικός πάνω στο θέμα. Εφόσον είναι επιλογή του καθενός να αυτοκαταστραφεί, δε μου πέφτει λόγος. Εφόσον φίλοι μου καπνίζουν συστηματικά μπροστά μου, το έχω συνηθίσει σαν πρακτική. Και το χειρότερο είναι ότι άρχισε να μου αρέσει.Έχω κάποια ψυχολογικά προβλήματα και ειδικά τον τελευταίο καιρό έχει ενταθεί το αίσθημα μοναξιάς και απαισιοδοξίας μου. Δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητος και έχω παγιδευτεί σε μια κατάσταση όπου απλά κάνω υπομονή. Εδώ και κάποιους μήνες νιώθω ότι ο οργανισμός μου αποζητάει μια συνήθεια, κάτι για να απασχολούμαι και να με ηρεμεί. Έχω δοκιμάσει διατροφικές λύσεις, γυμναστική και διάφορα χόμπυ. Αλλά τελευταία νομίζω ότι αυτό είναι το τσιγάρο.Με ηρεμεί η σκέψη ότι θα κάτσω μόνος μου, χωρίς να με βλέπει κανείς, να στρίψω ένα τσιγάρο και να το καπνίσω. Μου φαίνεται σαν παρέα. Ακόμα και αν βγω έξω, νιώθω ότι το τσιγάρο θα καλύψει την αμηχανία μου. Είμαι πολύ ντροπαλός άνθρωπος και αν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο που δε γνωρίζω με πιάνουν κρίσεις πανικού. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αν κάπνιζα θα είχα με κάτι να ασχοληθώ και δε θα έδειχνα τόσο αμήχανος. Επίσης για κάποιο λόγο είμαι πεπεισμένος ότι αν καπνίζω θα μου δοθούν περισσότερες ευκαιρίες για γνωριμίες.Πλέον σκέφτομαι ότι αν ξεκινήσω το κάπνισμα σε αυτήν την ηλικία, τουλάχιστον θα είναι συνειδητή επιλογή και ίσως με βοηθήσει να διαχειριστώ τα προσωπικά μου θέματα. Δε θέλω να γίνω τακτικός καπνιστής και επίσης δε θέλω να το μάθουν οι δικοί μου άνθρωποι. Θέλω να κάνω ένα τσιγάρο πότε πότε, να με καλμάρει όταν θα είμαι μόνος.Έκανα μια έρευνα διαδικτυακή καθότι άσχετος και αποφάσισα σήμερα το πρωί να πάω στο περίπτερο για καπνό, χαρτάκια και φίλτρα. Αλλά ακόμα κάτι μέσα μου με σταματάει. Ντρέπομαι μέχρι και αυτό να κάνω. Πριν ντυθώ και βγω έξω έκατσα και σκέφτηκα τον παππού μου με τον καρκίνο του φάρυγγα και τον θείο μου με το χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς που καταστράφηκαν από το τσιγάρο. Πάντα τους ανέφερα στον αδερφό μου που καπνίζει, για να τον πείσω να μην το συνεχίσει.Δεν πείστηκα και έκατσα στο ίντερνετ βλέποντας για περίπου μία ώρα βίντεο με καρκινοπαθείς λόγω του τσιγάρου. Έκλαψα, σκουπίστηκα, έφαγα κάτι και άφησα στην άκρη τη σκέψη. Αλλά πέρασαν κάποιες ώρες και το αρχικό μου αίσθημα δε με έχει εγκαταλείψει, θέλω αυτήν τη στιγμή ένα τσιγάρο. Και δε θέλω κανέναν να μου πει να μην το αρχίσω, ξέρω πολύ καλά τις συνέπειές του. Θέλω κάποιον να μου πει ναι, καλά θα κάνεις να καπνίσεις γιατί θα σε βοηθήσει, λίγα τσιγάρα σε φάσεις που δεν είσαι καλά δε βλάπτουν ιδιαίτερα. Αλλά να είναι αλήθεια...Όποιος δε βαρέθηκε να διαβάσει το σεντόνι μου, παρακαλώ να με συμβουλέψει...