ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που παντρευτηκα. Κοροιδεύω τον άντρα μου, τους γονεις του, τους γονεις μου, τους φιλους μας, εμενα. Δεν αντέχω άλλο την εικόνα του τελειου ζευγαριου, δεν μπορώ να παιζω αλλο την ευτυχισμενη, δεν γινεται. Φταιω πολυ, αλλα ειλικρινά από την πλευρά του άντρα μου πως γινεται να θεωρεί ότι όλα ειναι οκ? πριν παντρευτούμε μεναμε μαζι και τα τελευταια 2 χρονια πριν τον γάμο είχαμε κανει σεξ 2 φορες, ναι 2 φορες. Δύο χρόνια και πλεον κοιμόμαστε σε διαφορετικά δωμάτια. Και παρόλα αυτά με παντρεύτηκε. Και δηλώνει και ευτυχισμένος. Και θέλει να κανουμε και παιδι. Δηλαδή, συγνώμη αλλά εχω τη δική μου δυστυχία να την μεταδωσω και σε ενα πλασμα που δεν φταιει? Δεν μου εχει προτεινει ποτε διακοπές, ποτε ένα ταξίδι, ένα θέατρο, ένα φαγητό κάπου ιδιαίτερα, κατι. Ταξίδι του μελιτος δεν πηγαμε γιατι δεν βολευε το πρόγραμμα του και το θεωρεί περιττό και βασικα εγώ δεν καταλαβαίνω εάν είμαι νεκρή η ζωντανή. Νομίζω ότι ολα τα ζευγαρια καπως έτσι είναι, αλλά εάν ήμουν μονη μου δεν θα ημουν τόσο μόνη, ειλικρινα! Ζω τη ζωή μου σαν να την εχω βαλει στην "παυση". Είμαι οικονομικα ανεξάρτητη, δουλεύω ατελείωτες ώρες, και πολλές φορές κάθομαι και παραπάνω ώρες στο γραφείο για να μην πρέπει να παω σπιτι, στο 'μαυσωλειο', ετσι το έχω στο μυαλό μου. Εχω τύψεις που σκεφτομαι έτσι για την σχεση αυτή και τον γάμο, αλλά δεν μπορει να μην εθελοτυφλεί και αυτός, δηλαδή δεν γίνεται. Δεν αντέχω άλλο, σε λιγο θα μου στριψει, ντρεπομαι να μιλησω για ολα αυτά σε κάποιον, ντρέπομαι πολυ, αισθανομαι άχρηστη, πρακτικα και τυπικα άχρηστη!