ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ θέλω ανθρώπους που σκέφτονται.Εγώ θέλω ανθρώπους που ακούν ότι έχει να πει ο καθένας.Εγώ θέλω ανθρώπους που νιώθουν.Θέλω ανθρώπους που προχωρούν με το μαζί, και δε μπορούν με το χώρια.Ανθρώπους που στο άκουσμα της λέξης “Αγάπη” δε σκέφτονται μια πρώην, αλλά δακρύζουν επειδή τους λείπει η θάλασσα. Ή γιατί το προηγούμενο βράδυ πρόλαβαν και είδαν το ηλιοβασίλεμα σε ένα μαγευτικό τοπίο.Θέλω ανθρώπους που ερωτεύονται μια προσωπικότητα και κάνουν τα πάντα γι αυτήν. Και όλα τα άλλα τους φαίνονται τόσο αδιάφορα, που σε κάνει να πιστέψεις λίγο παραπάνω στο ότι υπάρχει ψυχή.Εγώ, θέλω ανθρώπους που γεμίζουν με ζωή όταν με πάθος μιλούν για τη μουσική, ή έστω για το αγαπημένο τους χόμπι. Ή όταν κάνουν τέχνη, εξτασιάζονται θαρρείς και κάνουν έρωτα, στο χαρτί…Ανθρώπους που δεν ηρεμούν με την ησυχία, και οι εκκωφαντικές σιωπές τους τρυπούν τα τείχη του κάθε μικροαστού καραγκιόζη, μέσα από μια φωτογραφία, μια νότα, ένα ερωτηματικό με σπρέι.Θέλω ανθρώπους που σκεπτόμενοι την λέξη ελευθερία τραγουδούν παλιούς σκοπούς των παππούδων, τότε που απλά μια ιστορία και ένα διήγημα, αφορούσε απλά έναν άνθρωπο, χωρίς ταμπέλα.Εγώ, γαμώ την τρέλα μου, θέλω ανθρώπους που χαρούμενοι παίζουν τις πιο μελαγχολικές συγχορδίες σε μια κιθάρα, και τα ακόρντα τους ακούγονται πένθιμα και δυστυχισμένα στα αυτιά των κοινών, ενώ αυτοί ονειρεύονται ουτοπίες που ποτέ ή και πολύ σύντομα θα συναντήσουν.Θέλω ανθρώπους που δε φοβούνται να μην κοιμηθούν, και ας έχουν δουλειά σε λίγες ώρες, ή σχολείο, και η νυχτερινή τους περιπλάνηση ανάμεσα σε λέξεις και κουβέντες είναι ο απώτερος στόχος, σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο πιο σημαντικό.Θέλω ανθρώπους, ή μάλλον παιδιά, που στα τριάντα τους θα τρέξουν σαν χαζοί στο χιόνι. Θα παίξουν κρυφτό με τα κορίτσια της γειτονιάς, θα καβαλήσουν στους ώμους παλιούς συμμαθητές και θα παίξουν μέχρι τελικής πτώσης, σαν τα ανέμελα χρόνια, εκείνα τα ελεύθερα, τα χρόνια της φασαρίας.Θέλω ανθρώπους που θα αμολάνε τη φαντασία τους και θα οργιάζει σε απίστευτα περίπλοκες ταινίες, που κανένας δε πρόκειται ποτέ να δει, αλλά αυτοί θα το έχουν φανταστεί, ένα μεσημέρι, στο κρεβάτι. Θέλω ανθρώπους που τρέμουν και ανατριχιάζουν στην ιδέα πως το σύμπαν μας είναι τόσο παράδοξο αλλά ακόμα θα ψάχνουν, μέχρι να πεθάνουν, τις απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα.Εγώ θέλω ανθρώπους που νοσταλγούν την κασέτα, θυμούνται τη γιαγιά που έπλεκε στο τζάκι, και λησμονούν το γρασίδι και τις λάσπες στα χωράφια του χωριού.Ανθρώπους που δε μπορούν να διακρίνουν καμία διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που έχει διαφορετικό χρώμα, λίγο πιο σκούρος, λίγο πιο ανοιχτός, λίγο πιο κοκκινωπός. Πού; Δε βλέπω τίποτα. Μόνο φωνές και μάτια που αστράφτουν στην ιδέα πως είμαστε όλοι τόσο όμορφοι, και τόσο ενδιαφέροντες και ας μην είμαστε ακριβώς το ίδιο γιατί ποιός θέλει να είναι κοινός με κάποιον άλλον; Αλλά παράλληλα τόσο κοντά, χωρίς να μπορεί να μας χωρίσει τίποτα, εφόσον τίποτα δεν έχει σημασία: οικογένεια, θρησκεία, ράτσα, γεωγραφικό πλάτος ή κόμμα, ή ομάδα.Θέλω ανθρώπους που δε νοείται να κοιμηθούν ξέγνιαστοι όταν υπάρχει έστω και ένας που να αδικείται από κάποιον. Εγώ θέλω ανθρώπους που οραματίζονται πως ο κόσμος μας θα γίνει σαν και σένα, λίγο πιο ρομαντικός και συνάμα χαρούμενος, καταλαβαίνοντας ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι στους στίχους του Αγγελάκα.Θέλω ανθρώπους.Θέλω ανθρώπους.Θέλω ανθρώπους ρε, είσαι μαζί μου;