ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήγα που λέτε στη συνέντευξη. Μόνη μου. Φτάνω στο κτήριο της πολυκατοικίας που στεγάζεται. Αμέσως με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή μου να δει τι γίνεται. Πηγαίνω στην πόρτα και διαβάζω μία ανακοίνωνση που έχουν κολλήσει πάνω "Παρακαλώ πολύ να κλέινετε πάντα την πόρτα για θεματα ασφαλείας. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνα". Με το που το διάβασα, δεν ήθελα να ανέβω πάνω. Το λέω στην αδερφή μου και της λέω "μήπως να μην ανέβω;" Και τσουπ κοβέται η γραμμή, δεν έχει σήμα και πάω λίγο πιο πέρα και την κάλεσα. Κοιτάζω τα κουδούνια για να βρω το ονομα να χτυπήσω το κουδούνι. Δεν το βρήκα. Το όνομα υπήρχε αλλα δεν ειχε κουδούνι. Έρχονται δύο μικρά παιδάκια και μπαίνουν μέσα. Τα ρωτάω αν υπάρχει φως γιατί ήταν σκοτάδι στην είσοδο. Το ανάβουν, εγω σκεπτική και διαστακτική, τελικά μπαίνω στο ανσασερ ελπίζοντας να μην σταματήσει. Φτάνω στον 4ο, χτυπάω και μου ανοίγει μία κοπέλα. Ειχε δύο ξεχωριστούς χώρους. Ο πρώτος όπου είναι η είσοδος ήταν σχεδόν άδειος με δύο γραφεία χωρίς τίποτα πάνω κι ενας καναπες ενω ο δεύτερος χώρος ήταν αδύνατο να δω γιατι υπήρχε πόρτα. Τελος πάντων, ήρθε το αφεντικό εδωσα την συνέντευξη και την ώρα που ήταν να φύγω πάω να ανοίξω την πόρτα, δεν άνοιγε (καθότι ήθελε περισσότερη δύναμη). Του εκανα νόημα, και μου λεει "δεν αφήνουμε τον κόσμο να φεύγει". Δεν ξέρω τι ήθελε να πει με αυτό. Προφανώς ο κύριος κατάλαβε το φόβο μου αλλά και πάλι ήταν σωστό αυτό που είπε; Το θεώρησε χιούμορ; Θα με ειδοποιήσουν την επόμενη εβδομάδα για δεύτερη συνεντευξη και ίσως να μην δεχτώ. Εσείς τι θα κάνατε;