__________________
1.
Αγαπητή "Α, Μπα" ,
Είμαι 22 χρονών και ως τώρα έχω κάνει 3 σχέσεις. Με κανέναν από τους τρεις προηγούμενους δεν έτυχε να ολοκληρώσουμε τη σχεση μας, είτε επειδή η σχέση κράτησε λίγο, είτε επειδή γενικά το πηγαίναμε σιγα-σιγα το ολο θεμα. Παρόλαυτα εμένα αυτό δεν με έχει πειράξει, ισα-ισα με βόλευε κιολας, μιας και (αν και δεν το ειχα αναφερει σε κανεναν απο τους 3) δεν επιθυμουσα να ολοκληρωσω σε καμια από τις 3 περιπτώσεις. Δεν είναι ότι εχω καποιο πρόβλημα ή ότι δεν εχω ορμες. Εχω κανονικα και εγω επιθυμια όπως κάθε ατομο της ηλικιας μου, απλως για προσωπικούς λογους δεν θελω να ολοκληρωσω. Το θεμα είναι πως όμως μεγαλωνω και ισως σε επομενη σχεση μου αναγκαστω να αποκαλύψω στον άλλο αυτή μου την επιθυμια. Τα ερωτήματα ειναι: 1) είναι δυσκολο αυτό να γινει κατανοητο και σεβαστο τη σημερινη εποχη? Ειμαι καταδικασμενη να αντιμετωπίζομαι σαν προβληματικη από οσους το συζηταω? 2) Υπάρχει περίπτωση να δεχθεί ανδρας να μεινει σε σχεση μαζι μου ξεροντας ότι δεν επιθυμω την ολοκληρωση? Ευχαριστω!- Χριστίνα
Έχω κουραστεί κάπως με τις ερωτήσεις που αποκρύπτουν την πιο ουσιαστική πληροφορία. Μου φαίνεται ότι μας χρησιμοποιούν, όλους εμάς μαζί. Δεν λένε το πιο βασικό γιατί έτσι ελπίζουν ότι θα πάρουν την απάντηση που επιθυμούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Χριστίνα ελπίζει να διαβάσει «είναι απολύτως αξιοσέβαστη η στάση σου και θα βρεις τον άντρα που θα σου ταιριάζει και θα το δεχτεί με χαρά, επειδή σου αξίζει».
Η ζωή όμως δεν λειτουργεί με ευχολόγια, Χριστίνα. Αυτό που λες, στη χώρα και στην εποχή που ζεις, δεν είναι ο μέσος όρος, είσαι εξαίρεση, αλλά όχι η εξαίρεση που θα κερδίσει βραβείο Νόμπελ. Πολλές γενιές έχουν παλέψει για να εκλείψει η μεταφυσική αξία της παρθενίας, και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Έχουμε κουραστεί πάρα πολύ ιστορικά με αυτό το θέμα, άντρες και γυναίκες, έχουν καταστραφεί υπερβολικά πολλές ζωές για κάτι τελείως ασήμαντο. Γκώσαμε πια.
Οπότε ναι, είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό κατανοητό στη σημερινή εποχή, και το ξέρεις πολύ καλά, γι' αυτό και η ανησυχία σου. Σχετικά με αυτό δεν μπορώ να σε καθησυχάσω. Η υπόλοιπη απάντηση εξαρτάται από τους «προσωπικούς λόγους», που τους κρατάς κρυφούς. Καταρχάς δεν μας λες αν σκοπεύεις να κάνεις κάποτε σεξ ή όχι, και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις. Αν είναι θρησκευτικοί λόγοι, και το κρατάς για την πρώτη νύχτα του γάμου, θα πρέπει να βρεις έναν άντρα που έχει τις ίδιες θρησκευτικές εμμονές. Δεν θα τον βρεις εύκολα τυχαία. Ψάξε ανάμεσα στους υπόλοιπους που πιστεύουν τα ίδια με σένα, στην εκκλησία ή δεν ξέρω πού μαζεύεστε. Αυτό είναι ένα παράδειγμα απάντησης. Αν θέλεις κανονική απάντηση, πες μας τους προσωπικούς λόγους, και τα ξαναλέμε.
__________________
2.
Δεν ήθελα πάντα...τώρα θέλω να ρωτήσω. Τι γίνεται όταν έχει θέσει έναν στόχο, αλλά δεν τον πλησιάζεις; Προσπαθείς αλλά δεν έρχεται. Και αισθάνεσαι ζήλεια και κακία για όσους το έχουν καταφέρει. Κάνω υπομονή, ελπίζω και προσπαθώ. Ζητάω συγχώρεση αλλά δεν βελτιώνονται οι σκέψεις. Έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου, αλλά αισθάνομαι ότι δεν καταλαβαίνει πόσο με στεναχωρεί που ακόμη δεν έχουμε παιδάκι.
Ευτυχώς που, έστω και την τελευταία στιγμή αποκάλυψες ποιος είναι ο «στόχος», γιατί αλλιώς θα μας παραπλανούσες πάρα πολύ, όπως η φίλη της προηγούμενης ερώτησης.
Το παιδάκι, αγαπητή φίλη. Δεν. Είναι. Στόχος.
Στόχος είναι να πάρεις προαγωγή στη δουλειά. Στόχος είναι να αγοράσεις καινούριο αυτοκίνητο. Το παιδί δεν είναι στόχος, γιατί δεν εξαρτάται από σένα. Το όλο θέμα είναι πάρα πολύ περίπλοκο και η επιστήμη έχει καταλάβει μέσες άκρες τι γίνεται, και προσφέρει κάποιου είδους σπρωξίματα για να αυξήσει τις πιθανότητες. Από κει και πέρα όμως, μετά τις χονδροειδείς ιατρικές παρεμβάσεις, είναι στα χέρια παντελώς αγνώστων παραγόντων. Ας πούμε ότι είναι στα χέρια του Θεού, αν σε βοηθάει, και ως γνωστόν, άγνωστες οι προθέσεις του, μα εντελώς άγνωστες. Δεν είναι ζήτημα ικανότητας, ή προσπάθειας. Δεν «τα κατάφεραν» οι άλλοι. Προέκυψε. Δεν έκαναν κάτι σωστά, και εσύ δεν έκανες κάτι λάθος.
Καταλαβαίνω ότι και αυτό να δεχτείς, η ζήλια και η κακία προς τους άλλους παραμένει. Άσε τον εαυτό σου να νιώσει αρνητικά συναισθήματα. Μην καταπολεμάς αυτά, γιατί είναι αποτελέσματα, δεν είναι αιτίες. Το πρόβλημα, το μεγάλο πρόβλημα – για μένα- είναι ότι έχεις περιχαρακωθεί σε αυτή τη σκέψη (προσπαθώ να πετύχω κάτι και δεν τα καταφέρνω) που είναι λανθασμένη, και δεν αφήνεις τον σύντροφό σου να συμμετέχει. Δεν καταλαβαίνει αυτό που αισθάνεσαι γιατί αυτό που αισθάνεσαι είναι πάρα πολύ προσωπικό. Πολύ κακώς είναι προσωπικό, γιατί το παιδί είναι υπόθεση δύο ανθρώπων. Εσείς οι δύο είσαστε σαν ένας άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα, εξ' αδιαιρέτου. Ξεκίνα να το βλέπεις έτσι. Η σχέση σου με τον σύντροφό σου είναι το σίγουρο που έχεις τώρα, μην το θυσιάσεις για κάτι που βρίσκεται στο μέλλον.
Ρώτα τον τι νιώθει για το θέμα. Όχι για να τον κατηγορήσεις. Ρώτα τον με αγάπη, με ενδιαφέρον και με στόχο να καταλάβεις πραγματικά, σε βάθος, τι νιώθει για το θέμα.
__________________
3.
Αρχικά θα αναφερθω σε ένα περιστατικό μέσα στον κύκλο της φιλίας μου το οποίο με προβληματίζει εδώ και αρκετό καιρό. Ένας φίλος μου-τουλαχιστον έτσι τον θεωρώ εγω- από εκεί που μιλούσαμε, λέγαμε τα προσωπικά μας και γενικώς γελουσαμε στα ξαφνικά άρχισε να γίνεται απόμακρος. Προσθετω επίσης ότι από τηλέφωνο μιλάμε πολύ περισσότερο σε σχέση της κοντινής μας 'φιλίας'. Μπορώ να πω ότι τον έχω βοηθήσει σε πολλά θέματα-προβληματα ενώ όταν προσπαθούσα να αναζητήσω εγώ κάτι σαν στήριγμα ελπίζοντας να με καταλάβει,δ εν νοιαζόταν καν. Αυτό που με απασχολεί κυρίως είναι ότι στους γύρω μου μιλάει, γελάει και γενικότερα βρίσκει κάποιο θέμα να ανοίξει ενώ με εμένα ανοίγει κάποιο θέμα μόνο όταν δεν έχει κάποιον άλλο να μιλήσει δλ να μην βρίσκεται στον χώρο αυτό κάποιος άλλος. Τυχαίνει μάλιστα πολλές φορές να του μιλήσω για κάτι το οποίο κάνει ενώ θεωρείται -όχι μόνο από μένα- ανώριμο ή επιπόλαιο και να μην μπορώ να βγάλω άκρη μαζί του. Έχω κάνει αρκετές υποχωρήσεις σε αρκετά θέματα πράγμα που δεν ξέρω αν σημαίνει και αδυναμία απλά προσπαθώ όσο γίνεται περισσότερο να είμαι καλή μαζί του και θέλω να βοηθαω σε οτιδήποτε του συμβαίνει.- Έϊμι
Βρε Έιμι.
Έιμι.
Πες μας.
Για ποιο λόγο είσαι καλή και υποχωρητική με έναν άνθρωπο που δε θέλει ούτε τη βοήθεια σου, ούτε την καλοσύνη σου, και δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί σου; Που σε αγνοεί και σου μιλάει μόνο όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς; Που ούτε εσύ θεωρείς φοβερό χαρακτήρα, αφού λες ότι κάνει ανώριμες και επιπόλαιες κινήσεις;
Περιγράφεις την αυταπάρνηση σου, αλλά πουθενά δεν μας λες το γιατί. Γιατί επιμένεις. Γιατί προσπαθείς όσο γίνεται περισσότερο να είσαι καλή και να βοηθάς «σε οτιδήποτε».
Πουθενά δεν αναρωτιέσαι για ποιο λόγο έγινε ξαφνικά απόμακρος.
Περιμένεις βραβείο;
Πιστεύεις ότι έτσι έχεις ηθικό πλεονέκτημα, άρα έτσι αργά η γρήγορα θα αναγκαστεί να υποκύψει;
Πιστεύεις ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να εξαγοράσεις την φιλία των άλλων;
Πολλά ερωτήματα. Μόνο εσύ μπορείς να τα απαντήσεις.
__________________
4.
Αγαπητή Λένα,
'Εχω ξεκινήσει ξανά να σου γράφω αυτό το γράμμα αλλά έγραφα μέσα από θυμό και νεύρα και αποφάσισα ότι ήταν κακή ιδέα και το έσβησα. Τώρα μπορώ να σου μεταφέρω τα γεγόνοτα ίσως λίγο πιο αντικειμενικά. Είμαι σε αυτή την κατηγορία γυναικών που μια ζωή ταλαιπωρούνται με τα κιλά τους. Καλώς ή κακώς έχω δοκιμάσει διάφορες δίαιτες, διατροφές, διαιτολόγους, διατροφολόγους, ακόμη και γιατρούς. Χωρίς κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι που σε βρήκα εσένα (καλή σου ώρα) και διαβάζοντας την στήλη σου για πάνω από ένα χρόνο αποφάσισα με την σειρά μου να βρω ένα καλό ψυχολόγο. 'Εκανα όση έρευνα μπορούσα επί του θέματος, διάβασα για τις διάφορες σχολές, και ρώτησα κόσμο πιο ειδικό επί του θέματος : φίλους ψυχολόγους, φοιτητές ψυχολογίας και άτομα που πάνε σε ψυχολόγο, και στο τέλος πήρα μια απόφαση. Όλη αυτή την διαδικασία την μοιράστηκα με την κολλητή μου που είπε ότι και αυτή θέλει να πάει ψυχολόγο και μου ζήτησε το τηλέφωνο της. Της πρότεινα να το ψάξει λίγο παραπάνω αλλά δεν ασχολήθηκε και έκλεισε ραντεβού. Και πολύ καλά έκανε. 2 μήνες μετά (όταν κατάφερα να βρω λίγα λεφτά) έκλεισα και εγώ το ραντεβού μου. Με ρωτάει η κολλητή μου αν θα πω στην ψυχολόγο ότι γνωριζόμαστε και της είπα όχι πραγματικά δεν υπάρχει λόγος. Την μέρα που θα πήγαινα ψυχολόγο μου λέει 'έχω και εγώ ραντεβού αύριο, θα της πω ότι είσαι φίλη μου΄. Και της είπα, πολύ ξεκάθαρα, μην πεις τίποτα, πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος δεν πάμε εκεί να πιούμε τον καφέ μας και να πούμε κουβέντες του αέρα. Επίσης το άτομο που μου την είχε συστήσει την ψυχολόγο μου είπε αν σε ρωτήσει που βρήκες το τηλέφωνο της, πες το όνομα μου. Αυτό ήταν επίσης κάτι που ήξερε η φίλη μου. Και αυτό έκανα. Την επόμενη μέρα με παίρνει η φίλη μου μετά το ραντεβού της να μου ανακοινώσει ότι είπε στην ψυχολόγο ότι είμαστε φίλες. Και την ρωτάω γιατί αφού είπαμε να μην το πεις, μου είπε 'ε σιγά το πράμα'. Αποφάσισα να μην πω τίποτα και να το αφήσω. Όμως με πείραξε, και τελικά 1-2 μέρες μετά ρώτησα την φίλη μου τι απάντησε η ψυχολόγος, η οποία είπε 'μα μου είπε ότι πήρε το τηλέφωνο μου από άλλο δεν μου είπε για σένα΄. Ας πούμε ότι η ψυχολόγος είναι full επαγγελματίας, όμως και πάλι δεν υπήρχε ένα δευτερόλεπτο που με αμφισβήτησε ότι ίσως να είπα ψέματα? Είναι λογικό να πρέπει η ψυχολόγος να ξέρει ότι 2 πελάτισσες της είναι φίλες? Είμαι υπερβολική που εκνευρίστηκα με την φίλη μου? Πραγματικά το συζητούσαμε αρκετή ώρα και απλά ακόμη δεν κατάλαβα γιατί να πει κάτι που της ζήτησα να μην πει και δεν κάνει διαφορά αν το πει ή όχι. Έχει ξεπεραστεί κάποιο όριο η απλά εγώ είμαι παρανοϊκή? Είχα πει ότι θα το συζητούσα με την ψυχολόγο αλλά τελικά δεν είπα τίποτα και έχω κάνει και 2 συναντήσεις από τότε. Ο λόγος που δεν είπα τίποτα είναι ότι η φίλη μου είπε οκ θα σταματήσω να πηγαίνω αφού νιώθεις άβολα, οπότε της είπα να μείνει και να το αφήσουμε πίσω μας το περιστατικό (πιστεύω ότι την έχει βοηθήσει η ψυχολόγος, δεν θέλω να σταματήσει λόγο εμένα). Ο λόγος που σου γράφω τόσο για κάτι που ίσως να είναι και λίγο του υπερβολικού δράματος, είναι ότι πραγματικά ήταν από τις πολλές λίγες φορές στη ζωή μου που βγήκα εκτός εαυτού και είπα αυτό που ήθελα να πω χωρίς φίλτρα και με αποτέλεσμα να πληγώσω ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Δεν θα κρύψω όμως ότι αν και λυπάμαι που της μίλησα άσχημα, και έχω ήδη απολογηθεί για τον τρόπο μου, ακόμη δεν μπορώ να απολογηθώ για αυτά που είπα και για αυτά που πιστεύω επειδή ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Μήπως ξέρεις εσύ? – Σοφία
Δεν καταλαβαίνω γιατί ήταν τόσο σημαντικό για σένα να μην πει ότι είσαστε φίλες. Δεν καταλαβαίνω ούτε το γιατί η φίλη σου δεν συμμορφώθηκε με την επιθυμία σου, όσο παράλογη και ας ήταν (κακώς φέρθηκε έτσι, όπως και να έχει), αλλά όλα εξαρτώνται από τον λόγο που θεωρούσες τόσο μα τόσο σημαντικό να μην το πει. Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, γιατί και εσύ η ίδια παραδέχεσαι ότι δεν είναι σημαντική πληροφορία, και δεν θα έκανε διαφορά αν θα το έλεγε ή όχι.
Η υπόθεση που κάνω είναι ότι είναι πρόκειται για μια ανάγκη ελέγχου που έχεις, και όταν σου ξεφεύγει, βγαίνεις εκτός εαυτού. Συνδυάζεται με την τεράστια προετοιμασία που έκανες για να βρεις την κατάλληλη ψυχολόγο, με τον ελαφρύ σου εκνευρισμό που η φίλη σου δεν έκανε καμία προεργασία και απλώς πήγε σε αυτή που διάλεξες εσύ. Ήθελες να ελέγξεις και αυτή την πτυχή – δεν ξέρω γιατί, ίσως ούτε εσύ ξέρεις, αλλά κατά βάθος πιστεύω ότι ξέρεις – και όταν δεν τα κατάφερες έγινες έξαλλη.
Εγώ λέω ότι είναι ένα κατεξοχήν θέμα που πρέπει να συζητήσεις με την ψυχολόγο σου, αν και μάλλον θα το έχεις κάνει ήδη.
__________________
5.
Αγαπητη Α, Μπαλενα κ αναγνωστες. Λοιπον κανω το διδακτορικο μου σε ένα από τα καλυτερα πανεπιστημια της Ευρώπης στον τομεα του. Το πρόβλημα μου είναι ότι κάθε μερα νιώθω ότι είναι εντελως ανουσιο. Βλεπω τι γινεται στον κοσμο κ νιώθω ότι εξοπλίζομαι με συγκεκριμένα εφοδια που στο μελλον θα είναι εντελως αχρηστα. Καλα δεν είναι το διδακτορικο το θεμα, ότι κ να εκανα το ιδιο πανω κατω θα αισθανομουν. Εσεις πως το διαχειριζεστε? O τριτος παγκόσμιος χτυπάει την πορτα κ εμεις φτιαχνουμε ποπ κορν. Και πριν με κατηγορησει κανεις για κινδυνολογια, ας κοιταξει τον παγκοσμιο χαρτη με τις χωρες στις οποιες υπαρχουν ανοιχτες διαμάχες/συγκρουσεις,- ανησυχη
Αυτό θα πει «τρώγομαι με τα ρούχα μου».
Αφού κάνεις διδακτορικό (που υποψιάζομαι ότι δεν είναι στις πολιτικές επιστήμες) θα ξέρεις τη διαδικασία της έρευνας, οπότε σου προτείνω να βρεις μια χρονική στιγμή της ανθρωπότητας που δεν υπήρχαν ανοιχτές διαμάχες και συγκρούσεις. Προτείνω επίσης να διαλευκάνεις μέσα σου τι θα πει «παγκόσμιος πόλεμος» και πόσο παγκόσμιος είναι, αν είσαι κάτοικος της Νέας Ζηλανδίας.
Και ας πούμε ότι ναι, θα γίνει τρίτος «παγκόσμιος» πόλεμος. Τι προτείνεις; Να παρατήσουμε όλοι τις δουλειές μας και να αρχίσουμε να τρέχουμε ουρλιάζοντας γυμνοί στους δρόμους; Ή να περάσουμε τη ζωή μας βλέποντας σειρές και τρώγοντας ξαναζεσταμένη πίτσα;
Μπορείς (θέλεις) να κάνεις κάτι για να διακόψεις την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας; Αν ναι, δεν σε κρατάει κανείς. Αν όχι, κοίταξε να συνειδητοποιήσεις την τύχη που έχεις να κάνεις διδακτορικό σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης (κι ας μη μας λες ποιο είναι, κι ας μείνουμε με την απορία), και μετά σκέψου για ποιο λόγο το κάνεις. Γιατί αν έλεγες τα ίδια, ό,τι και να έκανες, χάνεις το χρόνο σου. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη ακόμη ένα διδακτορικό. Αν ανακαλύψεις ότι τελικά δεν ήθελες να το κάνεις, μετά να δεις τι θα λες για τη ζωή σου.
__________________
6.
Αγαπημένη συνήθεια Α Μπα μας, θα ήθελα την οπτική σου σε ένα θέμα που μάλλον λύση δεν έχει, όπως δεν έχουν τα πιο δύσκολα και πιο μεγάλα της ζωής μας. Η μητέρα μου είναι άνθρωπος που έχει μάθει να δίνει και να δίνεται, το οποίο μοιάζει υπέρτατο χάρισμα για μητέρα, μπορώ να πω πως είναι κιόλας ιδιαίτερα όταν τα παιδιά είναι μικρά, αλλά δεν την έχει βοηθήσει στις άλλες σχέσεις της ζωής της. Γενικώς έπνιγε τους ανθρώπους και οι άλλοι έσκαγαν, έκαναν διάφορα αψυχολόγητα και εξαφανιζόταν νύχτα. Η μόνη της σταθερή σχέση τα τελευταία πέντε χρόνια είναι μαζί μου.
Εγώ προσπαθώ να κρατάω τις αποστάσεις μου, ζώντας χρόνια στο εξωτερικό, αλλά δεν τα καταφέρνω να ισορροπώ τις απαιτήσεις της να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Από τη μία λέει πως το κάνει για μένα και από την άλλη είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει τίποτε άλλο, οπότε το κάνει για να είναι καλά αυτή και να νιώθει χρήσιμη. Συγκεκριμένο παράδειγμα: με τον άντρα μου έχουμε πρόβλημα υπογονιμότητας. Μετά από αποτυχημένη εξωσωματική της έκανα συζήτηση για το πρόβλημα μου, η αντίδραση της ήταν οργή, γιατί δεν το ήξερε ήδη από πριν και ζήλια για το αν το ξέρουν άλλοι, ιδιαίτερα η μητέρα του άντρα μου. Υποστήριξη και συμπάθεια δεν έλαβα, πάρα μόνο στη μορφή του "μην ανησυχείς, θα γίνει και αυτό όταν δεν τον περιμένεις". Αντιστοίχως τελευταία, περνάω μια ψυχολογικά δύσκολη φάση όπου της ζήτησα να μην με επιβαρύνει με δικά της προβλήματα (emotional unload) αλλά να μου αφήσει λίγο χώρο να ηρεμίσω, και εκεί η αντίδραση της ξεκίνησε με επικρίσεις για το ποιος άλλος με επηρεάζει και έφτασε σε τσιρίδες για να σταματήσω τον ψυχολόγο και να μιλάω μόνο σε αυτήν.
Κατανοώ πως η ανάγκη της για επαφή είναι μεγάλη. Κατανοώ πως μου έχει προσφέρει πολλά και χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Το ερώτημα μου είναι μάλλον, κατά πόσο αυτή η αιώνια ευγνωμοσύνη πρέπει να καθορίζει τις σχέσεις γονιών /παιδιών. Αν πραγματικά μου επιτρέπεται να πάρω αποστάσεις, γιατί θεωρώ πως η κάλυψη των αναγκών της τώρα που είναι ακόμη γερή και ακμαία δεν είναι δική μου δουλειά. Στην τελική, πόσο πρέπει να θυσιάζονται τα παιδιά για να είναι καλά οι γονείς;- just snooping
Όταν διαβάζω ερώτηση ανθρώπου που πηγαίνει σε ψυχολόγο, στενοχωριέμαι. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι δεν γίνεται αρκετά καλή δουλειά στη θεραπεία, και είναι χαμένα χρήματα και χρόνος. Ή αυτός που ρωτάει δεν έχει καταλάβει με ποιο τρόπο πρέπει να αρμέγει την επίσκεψη, ποιες ερωτήσεις πρέπει να κάνει. Ή, το χειρότερο από όλα, δεν θέλει να πει όλη την αλήθεια, γιατί θέλει να τον αγαπήσει ο ψυχολόγος του, και προσπαθεί να μην εκτεθεί.
Η ερώτηση που κάνεις είναι «ποια είμαι, και τι θέλω από τη ζωή μου». Ζητάς να σου πω εγώ, ενώ πηγαίνεις σε ψυχολόγο; Εδώ μας λες το ένα εκατοστό από την ιστορία, και δεν έχουμε τη δυνατότητα να σου κάνουμε διευκρινιστικές ερωτήσεις. Η σχέση σου με τη μητέρα σου είναι μια πολύ μακρά διαδικασία που θα εξελίσσεται όσο εξελίσσεσαι εσύ. Η απάντηση εξαρτάται από την ωριμότητα σου, από την ψυχική δύναμη που έχεις, από το δίκτυο υποστήριξης που σε περιβάλλει. Δεν μετριέται αυτό που ρωτάς, να το βάλουμε σε ζυγαριά, να σου δώσουμε απάντηση που θα σε ηρεμήσει. Οι τύψεις απέναντι στους γονείς (και τούμπαλιν) είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλοι τις αντιμετωπίζουν, και ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, ανάλογα με τα εφόδια που έχει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, όλες οι σχέσεις, είναι μια εύθραυστη ισορροπία που επηρεάζεται από τα πάντα. Μετασχηματίζεται και από εσωτερικούς, και εξωτερικούς παράγοντες. Το μόνο που μπορείς να καθορίσεις είναι τα δικά σου όρια, κάθε φορά, και κάθε φορά από την αρχή, όταν αλλάζει κάτι στη σχέση. Το άλλο που πρέπει να ξέρεις είναι ότι κανέναν δεν μπορείς να κάνεις καλά. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για την δική του ευτυχία. Τα υπόλοιπα πες τα με τον ψυχολόγο σου.
__________________
7.
Λένα γεια! Τις προάλλες, σε μία παρέα, γνώρισα κάποιον αρκετά ενδιαφέροντα άνθρωπο, ο οποίος ζει έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, χωρίς όμως ακραία στοιχεία. Κάποια στιγμή στην κουβέντα, ανέφερε πως ο παγκόσμιος οργανισμός ψυχικής υγείας (αν το λέω σωστά) αναγνωρίζει της ομοφυλοφιλίας ως ψυχική νόσο, αντίστοιχη της παιδοφιλίας. Εγώ στο άκουσμα και μόνο αυτού, ένιωσα σαν να έφαγα μπουνιά στο στομάχι. Του είπα πως για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω την ορθότητα αυτής της δήλωσης και εκείνος με τη σειρά του μου είπε πως έτσι είναι απ όσο έχει διαβάσει, χωρίς βέβαια να προσπαθήσει να επιμείνει ή να με πείσει γι' αυτό. Ταυτόχρονα αναφέρθηκε σε ένα βιβλίο το οποίο έχει διαβάσει και λέγεται "η Τέχνη της Αγάπης", όπου μπορεί κανείς να δει ότι η ομοφυλοφιλία παρουσιάζεται ως ανωμαλία. Εγώ τότε θυμήθηκα ένα πρόσφατο σχόλιο κάποιου εδώ στο Α' μπα που είχε αρχίσει να διαβάζει το εν λόγω βιβλίο και είχε παραξενευτεί κ εκείνος αρνητικά. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είπα στον άνθρωπο αυτό ότι δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το συγκεκριμένο βιβλίο και αρκέστηκα στο να πω την προσωπική μου άποψη ότι είναι απαράδεκτο η ομοφυλόφιλοι να αντιμετωπίζονται σαν ανωμαλία της φύσης. Δεν μπήκαμε καμία στιγμή σε αντιπαράθεση με τον άνθρωπο, γιατί δεν έδειξε καμία στιγμή να θέλει να με πείσει για κάτι, ήταν πολύ ευγενικός, δεν προσπάθησε να επιβάλει την άποψή του, στην πραγματικότητα, μάλλον μας παρέθεσε αυτά που ήξερε για το θέμα. Εγώ, όπως κατάλαβες έχω εντελώς αντίθετη άποψη, χωρίς όμως να έχω επιστημονικές αποδείξεις να παραθέσω. 'Οπως είπα, δεν έχω διαβάσει την τέχνη της αγάπης, έχω διαβάσει όμως όλα τα βιβλία του Μπουκάι. Όπως έχεις πει, έχεις απορρίψει τον Μπουκάι, αφού τον έχεις διαβάσει. Γιατί όχι τον Φρομ? Μετά από αυτή την κουβέντα, νιώθω λίγο μουδιασμένη. Θα ήθελα να πω στον συνομιλητή μου να διαβάσει τα βιβλία του Μπουκάι, που είναι ο ίδιος ψυχίατρος, που εξυμνεί τη γυναίκα, εξυμνεί τον άνθρωπο και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως για κάποιο λόγο, δυστυχώς κατ΄ εμε, ο Φρομ θεωρείται επιστήμη ενώ ο Μπουκάι όχι και έτσι δεν μπορεί να σταθεί ως επιχείρημα που θα στήριζε την άποψή μου. Καταλαβαίνω ότι τα λέω λίγο μπερδεμένα, ίσως να πλατείασα κιόλας, αλλά αν έχεις καταλάβει τον προβληματισμό μου και δεδομένου του ότι μετράει η άποψή σου πάνω στο θέμα (έχοντας προτείνει μάλιστα το βιβλίο του Φρομ) θα ήθελα πολύ να βγάλω μία άκρη. Γιατί ο Μπουκάι κάνει κακό και όχι ο Φρομ? Ευχαριστώ!
Σε συνέχεια με την προηγούμενη ερώτηση, το άλλο που με στενοχωρεί είναι όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι έχει ελλείψεις σε ένα θέμα, και αντί να πάει σπίτι του και να διαβάσει για να τις καλύψει, συνεχίζει να ασχολείται με αυτό που ήξερε από πριν.
Εσύ, ας πούμε, αντί να πας να μάθεις αν έχει δίκιο ο άλλος για την ψυχιατρική κατάταξη της ομοφυλοφιλίας, αντί να ψάξεις να μάθεις τι είναι ο Φρομ και τι λέει αυτό το βιβλίο και τι λένε άλλοι για αυτό το βιβλίο, παρέμεινες στην γενική αίσθηση και στην «προσωπική άποψη» που έχεις για το θέμα, και ξαναγύρισες σε αυτό που ξέρεις, στον Μπουκάι.
Ας πούμε, πες ότι έχεις φάει ψωμί του τοστ, αλλά όχι μπουγιαμπέσα, και πιστεύεις ότι το ψωμί του τοστ είναι φανταστικό γιατί πάει τέλεια με ζαμπόν και τυρί, και με ρωτάς γιατί κάποιος άλλος, που έχει δοκιμάσει και τα δύο, προτιμάει σαφώς το ένα από το άλλο. Τι να σου απαντήσω; Όταν φας και τα δύο, τότε να το συζητήσουμε.
Ούτε ο Φρομ, ούτε ο Μπουκάι μπορούν να κάνουν κακό σε άνθρωπο που έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του, που διαβάζει για να καλύψει τα κενά του, που διαβάζει για να καταρρίψει, και όχι μόνο για να επιβεβαιώσει, και είναι πάντα έτοιμος να διαβάσει κι άλλο. Ο άνθρωπος που δεν κινδυνεύει είναι αυτός που είναι πάντα έτοιμος να κάνει την πολύ δύσκολη εσωτερική διεργασία για να ξεφύγει από την ασφάλεια της «προσωπικής του γνώμης» και να βουτήξει σε νέα, άγνωστα νερά γνώσεων.
Βέβαια δεν πρόκειται και για σπουδαίο κίνδυνο. Όσοι δεν το κάνουν, απλώς κινδυνεύουν να παραμείνουν για πάντα βαρετοί συνομιλητές.
