__________________
1.
Γεια σου Λενα. Θα ηθελα να σε ρωτησω: α) Μια σχεση με χωρισμους και επανασυνδεσεις, σημαινει πως αυτοι οι ανθρωποι καθε μα καθε φορα που θα χωριζουν, στη συνεχεια θα τα ξαναβρισκουν; β) Γιατι σε μια σχεση υπαρχουν πισωγυρισματα, ενω σε ενα γαμο δεν υπαρχει πισωγυρισμα και ο χωρισμος ειναι οριστικος; πως το εξηγεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Α) Όχι.
Β) Φυσικά και υπάρχουν πισωγυρίσματα στους γάμους. Δεν φαίνονται πάντα στους απ' έξω, αλλά εννοείται πως γίνονται. Το διαζύγιο είναι τελειωτικό, αλλά χωρισμοί εντός σπιτιού με ψυχροπολεμικό κλίμα είναι κάτι που οπωσδήποτε συμβαίνει.
__________________
2.
Καλησπερα Α,μπα... Αποφασισα να σου γραψω με αφορμη το αρθρο της LIFO, ''Αθηνα, η πολη του Xanax''. Ειμαι 30 χρονων, εδω και 5 χρονια τυραννιεμαι με τις κρισεις πανικου. Εφτασα σε σημειο να μην μπορω να βγω απο το σπιτι μου. Μονο εκει ενιωθα ασφαλεια. Μεσω κοινης αποφασης (δικης μου και της οικογενειας μου), εχοντας κατανοησει και οι δυο πλευρες το προβλημα που υπηρχε, αποφασισαμε να παμε σε ψυχιατρο. Ξεκινησα θεραπεια με φαρμακα χωρις να προταθει απο τον γιατρο ψυχοθεραπεια. Τα προβληματα παρεμεναν χωρις καμμια αλλαγη. Λογω αλλαγης πολης, αλλαξα και ψυχιατρο. Ο οποιος μου μου συνεστησε διαφορετικη θεραπεια παλι μονο με φαρμακα. Αποτελεσμα μηδεν. Σειρα ειχε τριτος γιατρος, νευρολογος αυτην την φορα. Ξανα τα ιδια. Διαφορετικα φαρμακα, χωρις κανενα αποτελεσμα. Επειτα απο 2 χρονια ταλαιπωριας, ξεκινησα ψυχοθεραπεια. Τα αποτελεσματα απο τον πρωτο μηνα ηταν θεαματικα. Δυστυχως η αγνοια με εφερε σε αυτο το σημειο. Οπως και η μη ενημερωση των ψυχιατρων. Θεωρω επικυνδυνο οι ανθρωποι να βρισκουν την λυση μονο στα ψυχοφαρμακα. Πως ειναι δυνατον ρε Α, μπα οταν ποναμε σωματικα να τρεχουμε στους γιατρους και οταν ποναει η ψυχη μας να το θεωρουμε ασχημο;; Να ντρεπομαστε για αυτο;; Εχω ακουσει γονεις να αποκαλουν τρελο το παιδι τους, να μην το βοηθουν. Ανθρωπους να γελουν και να χλευαζουν. Η ψυχολογος μου λεει μην προσπαθεις να εξηγεις. Αλλα δεν μπορω τρελαινομαι. Ευτυχως οι δικοι μου γονεις με καταλαβαν, με ενιωσαν, με βοηθησαν. Ο ψυχολογος ειναι ο σημαντικοτερος γιατρος. Η γνωση ειναι το παν.
-Demy
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ντέμι, χαίρομαι πολύ που είσαι καλύτερα και βρήκες τι σου ταιριάζει, αλλά λες πολλά και διάφορα, και είναι κάπως μπερδεμένα. Για την ώρα οι μελέτες (και οι ψυχίατροι φυσικά είναι ενημερωμένοι σχετικά) δείχνουν ότι η θεραπεία σε ορισμένες περιπτώσεις έχει «εξίσου καλά αποτελέσματα με την φαρμακευτική αγωγή», πράγμα που σημαίνει ότι κανείς δεν αμφισβητεί την βελτίωση που μπορεί να παρουσιαστεί με τα φάρμακα, υπό κατάλληλες συνθήκες, για ορισμένες περιπτώσεις, και υπό παρακολούθηση. Ότι δεν πέτυχαν σε σένα δεν σημαίνει ότι δεν πετυχαίνουν σε κανέναν, ούτε ότι δεν ήταν καλοί οι γιατροί. Λες ότι είχες κρίσεις πανικού, αλλά δεν μας λες τι διάγνωση πήρες από τους επαγγελματίες. Μπορεί να ήταν και χάλια οι γιατροί που συνάντησες, αλλά δεν είναι αυτό η μόνη εξήγηση. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να δοκιμάσουν πρώτα την φαρμακευτική λύση και μετά να δοκιμάσουν θεραπεία, ας πούμε εγώ είμαι ένας από αυτούς.
Η ιατρική δεν έχει μαγικές λύσεις, τα ζητήματα της είναι ιδιαίτερα σύνθετα. Και πονοκέφαλο να είχες, είναι πιθανό να σου έπαιρνε δύο χρόνια να βρεις πώς να τον κουμαντάρεις, δοκιμάζοντας τρεις γιατρούς. Έχουμε μάθει (από το σχολείο;) ότι όλα τα προβλήματα έχουν μια λύση, αλλά ο άνθρωπος είναι αρκετά πιο περίπλοκος και δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
Μετά μιλάς για το στίγμα. Γι' αυτό συμφωνούμε, δεν θα έπρεπε να υπάρχει και τουλάχιστον από τη μεριά μας εδώ κάνουμε ό,τι μπορούμε. Χαίρομαι που έχεις υποστηρικτικούς γονείς και βρίσκεσαι σε ασφαλές περιβάλλον, είναι βέβαιο ότι αυτό σε βοήθησε πολύ στις δύσκολες στιγμές. Η γνώση είναι το παν, συμφωνούμε και σ' αυτό, η γνώση θα σε βοηθούσε να προσπεράσεις τον νευρολόγο, που δεν είναι δική του αρμοδιότητα οι κρίσεις πανικού. Ο ψυχολόγος όμως δεν είναι ο σημαντικότερος γιατρός, επειδή ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός. Ο ψυχίατρος είναι γιατρός, το λέει και η λέξη, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη ο σημαντικότερος γιατρός είναι ο παθολόγος, αν έχεις έναν σταθερό που σε ξέρει χρόνια.
__________________
3.
Α, μπα καλησπέρα! Σε διαβάζω καθημερινά εννοείται, συνέχισε να γράφεις για πολύ πολύ καιρό.
Είμαι 30 και πρόσφατα βγήκα από μια σχέση 2,5 χρόνων, λόγω ρουτίνας.
Αυτό που με απασχολεί αυτή τη στιγμή, είναι πως έχω θέσει στο μυαλό μου κάποια στάνταρ τα οποία πρέπει να πληρεί ο σύντροφος που θα ήθελα να έχω. Δεν εννοώ τα πολύ σημαντικά, όπως οι πολιτικές πεποιθήσεις ή οι θρησκευτικές, τα οποία αν δεν συμβαδίζουν (θεωρώ) αδύνατο να λειτουργήσει η σχέση.
Εννοώ μικρότερης βαρύτητας λεπτομέρειες, που τις θεωρώ σημαντικές.
Για παράδειγμα, εγώ αθλούμαι συστηματικά. Πιστεύω λοιπόν, πως δε θα με τραβήξει ερωτικά ένα άτομο που δεν αθλείται και δε φροντίζει την υγεία του, ούτε εμφανισιακά (δεν εννοώ να έχει sixpack, αλλά να έχει ένα όμορφο αθλητικό σώμα) ούτε σαν στάση ζωής το "καπνίζω/δεν περπατάω ούτε μέχρι το περίπτερο/τρώω κάθε βράδυ πίτσα και πιτόγυρα μπροστά στην τηλεόραση".
Άλλο παράδειγμα, σίγουρα θα ξενερώσω αν δεν έχει μια μορφή τέχνης που να τον εκφράζει. Θα σκεφτώ "καλά αυτος πως θρέφει την ψυχή του αν ακούει μόνο σκυλοτράγουδα/δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο/δεν έχει δει μια ταινία που να μην είναι απλά εμπορική" κλπ. Δε θα τον θεωρήσω φυσικά κακό άνθρωπο ή ανάξιο, απλά θα με ξενερώσει αν δω ότι δεν τον ενδιαφέρει να διαμορφώσει την προσωπικότητά του και να καλλιεργήσει τα ενδιαφέροντά του και το μυαλό του μέσω έστω μιας μορφής τέχνης, ή αν δω ότι δεν τον ενδιαφέρει να μαθαίνει καινούρια πράγματα και να ενημερώνεται για το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του.
Και συνεχίζοντας με παραδείγματα , θα με ξενέρωνε αν ήταν φανατικός οπαδός κάποιας ομάδας και μιλούσε συνέχεια γι αυτή και επηρέαζε τη διάθεσή του το αποτέλεσμα κάθε αγώνα, ή αν βγαίνει μόνο σε μπουζούκια, ή αν αντί να μαζεύει λεφτά για κάποιο ταξίδι πχ μαζεύει για να αλλάξει ζάντες στο αυτοκίνητο (χωρίς οι ζάντες να έχουν πρόβλημα, ελπίζω να γίνομαι κατανοητή), ή αν μένει μόνος του αλλά πηγαίνει τα ρούχα του στη μαμά του να τα πλύνει ενώ έχει πλυντήριο. Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα.
Όλα αυτά τα μικρά, τα οποία δεν είναι και μεμονωμένα γεγονότα συνήθως, νομίζω θα με απωθήσουν από την αρχή της γνωριμίας μου με έναν άνθρωπο, ή από τη στιγμή που θα τα μάθω. Μήπως όμως είναι ανόητο να απορρίπτω κάποιον για τέτοιες λεπτομέρειες; Μήπως απλά είμαι από αυτές που δεν θεωρούν κανέναν αρκετά καλό για την άψογη προσωπικότητά τους, εκτός από τον ιππότη με το άσπρο άλογο; Εγώ τείνω στο να μη με θεωρώ αρκετά καλλιεργημένη και κατασταλαγμένη ώστε να βρεθεί κάποιος που θα θαυμάζω και θα με θαυμάζει για να είμαστε μαζί, σκέφτομαι ότι οκ, εγώ τον θέλω έτσι κι έτσι, αυτός τι θα μου βρει, τι θα τον τραβήξει σε μένα; Και δε βρίσκω πολλά προτερήματα και ξεχωριστά πράγματα, κάποια ελάχιστα, ούτε σοβαρά ελαττώματα βρίσκω μεν, με βρίσκω απλώς μέτρια.
Εδώ να διευκρινήσω ότι δε με φοβίζει η μοναξιά, δεν αγχώνομαι μήπως μείνω γεροντοκόρη και τέτοια, ούτε θέλω οπωσδήποτε να είμαι σε σχέση. Αυτές τις σκέψεις τις κάνω γενικά, παίρνοντας σαν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα ξανακάνω σχέση, στατιστικά τελοσπάντων αυτό είναι το πιο πιθανό.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω θέσει τέτοια στάνταρ και αν είναι λογικά αυτά που σκέφτομαι ή δικαιολογίες για να καλύψω κάτι άλλο. Έχεις καμιά ιδέα πως θα μπορούσα να οδηγηθώ στο σωστό συμπέρασμα; Τι ερωτήσεις να κάνω στον εαυτό μου;
Ευχαριστώ για το χρόνο σου και ελπίζω κρυφά, να απολαμβάνεις τα μεγάλα κείμενα :)
-Σμιρκ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτός που θα βλέπει ασπρόμαυρες πολωνικές ταινίες με υπότιτλους στα σκοτεινά φεστιβάλ δεν θα μαζεύει λεφτά για να βάλει ζάντες με Σβαρόφσκι. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει αυτοκίνητο και θα σου ζητάει ψιλά για το μετρό. Οι προσδοκίες που έχεις για υποψήφιο σύντροφο είναι απολύτως συμβατές μεταξύ τους. Πάνω κάτω θέλεις έναν που να είναι σαν κι εσένα, δεν χρειάζεται να το ψειρίζεις άλλο. Είναι καλή στρατηγική να θέλεις κάποιον που είναι σαν κι εσένα. Σταμάτα εκεί όμως, γιατί οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη ποικιλία από αυτή που έχεις τώρα στο μυαλό σου, και μην είσαι σίγουρη ότι ξέρεις εκ των προτέρων τι θα σου φανεί ελκυστικό σε κάποιον. Δεν έχεις ακούσει ανθρώπους να λένε «ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου αρέσει κάποιος που...» και τελικά τους αρέσει; Νομίζουμε ότι ξέρουμε τον εαυτό μας, αλλά συχνά είναι ο μεγαλύτερος άγνωστος, και τα 30 δεν χαρακτηρίζονται από βαθιά αυτογνωσία. Άσε τους καταλόγους και άνοιξε τα μάτια σου και την καρδιά σου να δεις τι απίθανη πολυχρωμία υπάρχει στο ανθρώπινο βασίλειο.
__________________
4.
Αγαπητή Α, Μπα. Ήθελα να σου πω πως είσαι φίλη μου και ας μην με ξέρεις. Εδώ και 3 χρόνια ακριβώς ανοίγω τα μάτια μου κάθε πρωί διαβάζοντας σε. Εδώ και αρκετή ώρα είμαι ταραγμένη με κάτι που θεωρώ ανησυχητικό και θέλω την γνώμη σου. Όχι, δεν θα ρωτήσω αν είμαι υπερβολική. Θέλω μόνο να μου πεις τι είναι πιθανότερο να συμβαίνει. Έχω σχέση 5 χρόνια περίπου. Αγαπιομαστε και μου έχει ζητήσει να παντρευτούμε οπότε τώρα συζουμε. Έχουμε πολλές και καλές παρέες κυρίως ζευγάρια. Πάντα ήταν πολυ εκδηλωτικος με τις φίλες μου σε σημείο που έπρεπε να του βάλω φρένο. Έκανε ξαφνικές αγκαλιές, απλώνεi παραπάνω το χέρι του, κτλ. Αρχικά ξεκίνησε σαν πλάκα για να του δώσω προσοχή πριν τα φτιάξουμε. Αργότερα δεν σταμάτησε αν και το μείωσε ύστερα από δικές μου φωνες. Και φτάνουμε στο σήμερα. Είχαμε βγει με μια φίλη μου και όλο το βράδυ δεν ξεκολλησε από πάνω της. Γελια με κάθε της κουβέντα, ματιές στην φουστα της. Σε μια στιγμή πήγε να την χαιρετήσει μπροστά μου και την κρατούσε για αρκετή ώρα από το χέρι. Ήρθα σε τεράστια αμηχανία και απλά συνέχισα να καλοπιανω την φίλη μου και εγώ μην μπορώντας να αντιδρασω αλλιώς μέσα στον κόσμο. Τα καμπάνακια γίνονται πιο έντονα αν σκεφτείς ότι μόλις χώρισε από τον φίλο της. Τον έχω πιάσει να ξυπνάει και να λέει : κάτσε να στείλω στην Α. να δω τι κάνει. Πες μου σε παρακαλώ τι πρέπει να ρωτήσω τον εαυτό μου για να δω ξεκάθαρα αν συμβαίνει κάτι; η μήπως πρέπει να ρωτήσω ξεκάθαρα το αγόρι μου ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Και τα δύο.
Τα καμπανάκια δεν γίνονται πιο έντονα αν σκεφτείς ότι μόλις χώρισε με τη φίλη της. Μου φαίνεται εντελώς ασήμαντο αν τα έχει με κάποιον ή όχι.
Μπορεί να ζητάει ακόμη προσοχή από σένα, μπορεί να χρειάζεται επιβεβαίωση για τον εαυτό του, μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο, αλλά αυτά τα θέματα είναι δικά του, όχι δικά σου, και δεν είναι απλές συνήθειες όπως να μην κατεβάζει το καπάκι της τουαλέτας. Αν νιώθει ανεπαρκής και δεν μπορεί να σταματήσει να ζητάει τον θαυμασμό σε σημείο που να διαλύει τις σχέσεις του, δεν φτάνει η κουβέντα με σένα, χρειάζεται θεραπεία. Αν θέλει να την κάνει. Γιατί μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι, κι όπου τον βγάλει. Υπάρχουν γυναίκες που ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Εσύ πρέπει να αποφασίσεις για τον εαυτό σου.
__________________
5.
Αγαπημένοι μου, (αγαπημένοι επειδή δεν σας ξέρω)
θέλω να δηλώσω φωναχτά ότι έχω θέμα! Θέμα κοινωνικοποίησης είναι.
Έχω τρομερές απαιτήσεις από τους ενήλικους συνανθρώπους μου(είμαι κ εγώ ενήλικη:24) και αυτό με κάνει να σκέφτομαι τα αρνητικά τους πιο πολύ από τα θετικά τους. Προφανώς δεν έχω αποδεχτεί ακόμα τα δικά μου αρνητικά . Αυτό που με κάνει να σκάω όμως είναι ότι όσο πιο μικρή ήμουν , τόσο πιο εύκολα συμπαθούσα ανθρώπους και ήθελα να κάνω παρέα μαζί τους . Μεγαλώνοντας , παρ'ότι δεν μπορώ να πω ότι έχω ζήσει κάποια μεγάλη απάτη από φίλους ή γκόμενους (εκτός του πατέρα μου προς την μητέρα μου, που λογικά θα υνδέεται κάπως με μένα) , χάνω το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους. Το γελοίο είναι ότι όταν πρωτογνωρίζω κάποιον τον συμπαθώ και θεωρώ πώς και αυτός το ίδιο εμένα - αφού αρχικά είμαι ομιλητική και κάνω αστεία για να νιώσουμε και οι δύο πιο άνετα, μου βγαίνει τελείως αυθόρμητα αυτό. Αλλά στην συνέχεια όταν αρχίζουμε να ανοιγόμαστε βρίσκω και τον εαυτό μου βαρετό και φυσικά ακόμα πιο βαρετό τον γνωστό μου. Και εκεί είναι που σταματάω την διαδικασία καλύτερης γνωριμίας μεταξύ μας . Βαριέμαι να προσπαθώ να βρω κοινά και ένα σημείο επικοινωνίας με τον άλλον . Και πάλι έρχεται ο μικρότερος εαυτ
ός μου και μου θυμίζει πως παλιά λάτρευα να το κάνω αυτό! Πλέον έχω 2-3 πολύ καλές φίλες και πάρα πολλούς γνωστούς . Όχι τόσο γνωστούς όσο να πάμε για έναν καφέ. Γιατί βαριέμαι !Στην καλύτερη να πάμε για κρασιά ώστε να πιώ και φυσικά τότε είναι που όοολα θα κυλήσουν τόσο ωραία με όλους! Θέλω να είμαι η αγαπητή στους περισσότερους(τουλάχιστον σ'αυτούς που θέλω εγώ) ακομπλεξάριστη και ανοιχτή χωρίς να χρειάζεται να προσποιηθώ ή να πιω. Τί σκέφτονται αυτά τα άτομα και είναι τόσο συμπαθητικά ?Και γιατί ενώ περνάω καλά μόνη μου και ξέρω σε τί είμαι καλή να έχω την ανάγκη της επιβεβαίωσης, της αποδοχής από τους άλλους χωρίς να προσποιούμαι κιόλας? Υπάρχει μυστικό για να είσαι αγαπητός?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι.
Ρωτάς πράγματα για τον εαυτό σου που χρειάζονται ένα εξάμηνο θεραπείας μόνο για να εκφραστούν, πόσο μάλλον για να λυθούν, οπότε πήγαινε σε ψυχολόγο για να ξεκινήσεις να ξετυλίγεις το κουβάρι που έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Καλή επιτυχία.
__________________
6.
Αγαπητή Α, Μπα. Έχω μεγάλο πρόβλημα στο πώς να διαχειριστώ τη σχέση μου με τους γονείς μου. Είναι και οι δύο με τον τρόπο τους πολύ χειριστικοί και επικριτικοί με τις επιλογές μου όταν δεν τους αρέσουν, χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα να τις καταλάβουν ή έστω να τις σεβαστούν. Συνήθως έχουν ήδη άποψη πριν καν με ακούσουν, και δεν την αλλάζουν, απλά προσπαθούν να κάνουν διάλογο με σκοπό να με πείσουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν αρχίζουν την κουβέντα (κατά τη γνώμη τους)- γκρίνια (κατά τη γνώμη μου), εγώ να γίνομαι απότομη και να μη θέλω καθόλου να συζητήσω, και στη συνέχεια να μην θέλω να περνάω χρόνο μαζί τους, γιατί συνήθως αισθάνομαι ότι μου φέρονται σαν να είμαι παιδί (είμαι άνω των 30). Δεν ζω μαζί τους και δεν εξαρτώμαι από αυτούς, αλλά και με πληγώνει που δεν μπορούμε να έχουμε άλλου είδους σχέση, και με θυμώνει που δεν μπορώ απλώς να αδιαφορήσω για την κριτική τους και να περιφρουρήσω τις επιλογές μου. Ειδικά με το τελευταίο γίνομαι έξαλλη γιατί νιώθω ότι τους παραχωρώ την εξουσία να ελέγχουν τη διάθεσή μου και να επεμβαίνουν στη ζωή μου. Πώς να τους αντιμετωπίσω για να είμαι πιο ήρεμη;
-Μελιτζάνα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με εκπαίδευση. Σταμάτα να προσπαθείς να ευχαριστήσεις αυτούς και ξεκίνα να ευχαριστείς τον εαυτό σου. Όταν ξεκινάνε την κριτική, κόψε την αμέσως, χωρίς συζήτηση, με αυστηρό και ξεκάθαρο τρόπο. Να τους λες ότι αν συνεχίσουν να σε κριτικάρουν, θα φύγεις, και όταν θα το συνεχίσουν – που θα το συνεχίσουν, γιατί σε έχουν μάθει να υπομένεις και να δικαιολογείσαι – θα φύγεις απλά και ωραία και ήρεμα. Αν δεν κάνεις πράξη τις προειδοποιήσεις σου, μην περιμένεις αλλαγή. Ειδικότερα, αν δεν τις κάνεις πράξη, θα κάνεις ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Μια ευκαιρία έχεις: την πρώτη φορά που θα το κάνεις. Μετά θα είναι πολύ πιο εύκολο. Χρειάζεται απλή επανάληψη. Τους δίνω το πολύ ένα-δύο μήνες για να βελτιωθούν.
Έτσι περιφρουρείς τις επιλογές σου, με πράξεις. Τις πιο πολλές φορές words are very unnecessary, που λέει και το τραγούδι.
_________________
7.
Αγαπητή Α μπα..
Είμαι κοπέλα 24 ετών και εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, σε σχέση με μια άλλη κοπέλα. Την αγαπάω, είναι η ζωή μου κι αν με ρωτούσες τι θα 'θελες να κάνεις στη ζωή σου, θα σου απαντούσα, να μη χάσω δευτερόλεπτο από κοντά της. Όμως, αισθάνομαι ότι δεν ισχύει το ίδιο κι από την άλλη πλευρά. Είναι κάπως ορθολογίστρια και τα τετραγωνίζει όλα: η δουλειά μου, οι στόχοι μου, οι φίλοι μου, ο κοινωνικός περίγυρος, εσύ.. Κι έρχομαι τελευταία ρε α μπα, σχεδόν πάντα, τελευταία. Κι είμαι εκεί ρε α μπα και τη στηρίζω σε όλα. Κι έχω αφήσει πίσω τα δικά μου για να 'μαι εκεί. Και χαίρομαι να 'μαι εκεί, αλλά αυτή είναι σα να το θεωρεί δεδομένο ότι είμαι εκεί και πρέπει να στηρίζω. Δεν αισθάνεται καλά να κάνουμε πολλά μαζί γιατί "φαίνεται προς τα έξω" κι εμένα αυτό με σκοτώνει ρε α μπα. Γιατί εμένα δε με νοιάζει, είναι επιλογή μου και το αγαπώ αυτό. Γιατί ρε α μπα, αυτή η γαμωζωή είναι στιγμές και παίρνουν αξία όταν τις μοιραζόμαστε με το άτομο που κοντά του ξεχνάει η καρδιά μας το ρυθμό της. Δε θέλω να χαλάσει το μεταξύ μας, αλλά τελευταία πονάω περισσότερο απ' όσο χαίρομαι. Και το ξέρω ότι μπορεί να είναι καθαρά δικό μου θέμα, αλλά πονάει ρε α μπα..
Σ' ευχαριστώ που κάπου τα είπα. :)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, αυτό που είναι καθαρά δικό σου θέμα δεν είναι μόνο τα συναισθήματα σου, αλλά και οι επιλογές που κάνεις. Το συναίσθημα δεν βουτάει τις επιλογές σε κολυμπήθρα. Η κοπέλα δεν σε γουστάρει όσο την γουστάρεις εσύ, και επιπλέον δεν νιώθει άνετα με τη σεξουαλικότητα της. Αυτά τα δύο μπορεί να συνδέονται στο κεφάλι της, αλλά αυτό δεν είναι δικό σου θέμα να το λύσεις. Το δικό σου θέμα είναι ότι έχεις αυτά τα δεδομένα, κι αποφάσισες να δίνεσαι χωρίς όρους, κάτι που θα ήταν ΟΚ αν ήσουν ΟΚ με το αποτέλεσμα, αλλά δεν είσαι. Η γαμοζωή ίσως να είναι αυτό που λες, αλλά επειδή εσύ το νιώθεις μαζί της, δεν σημαίνει ότι έχεις δικαίωμα να νιώθεις αδικημένη που δεν δέχεσαι ανταπόκριση.
Καταλαβαίνω ότι πονάει, αλλά δεν πρόκειται για απλή ημιχυλόπιτα. Προσπάθησε να αποφεύγεις αυτές που δεν είναι άνετα με τη σεξουαλικότητα τους. Το πρόβλημα τους είναι εντελώς άσχετο με σένα. Δεν υπάρχει γυναίκα που θα τους λύσει αυτό το πρόβλημα. Μην προσπαθείς να «βοηθήσεις», έτσι θέλουν να ζουν, δεν μπορούν αλλιώς, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Εσένα ποιος σε βοήθησε να είσαι άνετα; Είναι ζήτημα προσωπικής ωρίμανσης, σε μερικούς δεν συμβαίνει ποτέ. Βρες μια κοπέλα που είναι φιλοσοφημένη και ισορροπημένη με το ότι αγαπάει γυναίκες, τόσες υπάρχουν, και ερωτεύσου αυτή. Πρόσεχε τον εαυτό σου, μην μπλέκεις με μη διαθέσιμους ανθρώπους για να αποδείξεις κάτι. (Σε ποιον;)
σχόλια