ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρακολουθώ μαθήματα κλασικού πιάνου τα τελευταία δύο χρόνια. Μελετάω στο σπίτι μιας φίλης της μαμάς μου η οποία έχει ένα πιάνο,βέβαια ακούρδιστο, αλλά μου είναι μια χαρά για να κάνω εξάσκηση. Δυστυχώς όμως μπορώ να πηγαίνω μόνο τα Σάββατα, και όχι όλα τα Σάββατα. Όπως καταλαβαίνετε,ο χρόνος δεν είναι αρκετός. Έχω σπίτι μου ένα δανεικό αρμόνιο,αλλά είναι της πλάκας,οπότε δεν γίνεται σοβαρή δουλειά. Ήθελα -και θέλω- να έχω ένα πιάνο πάρα πολύ,σαν όνειρο το σκεφτόμουν.Να παίζω πιάνο όποτε και ό,τι ώρα θέλω. Αποφάσια λοιπόν,επειδή οι γονείς μου δεν μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά, να μαζέψω εγώ λεφτά. Το καλοκαίρι έπρηξα τον μπαμπά μου να μου βρει δουλειά. Ο καημένος μου βρήκε, σε ένα μαγαζί ενός γνωστού. Έπαιρνα ένα ευρώ την ώρα. Ό,τι έβγαζα το έβαζα μέσα στον κουμπαρά μου και γενικά όλα μου τα λεφτά από γιορτές - Γιαγιά - γενέθλια - Λεφτά για φάϊ για το σχολείο, τα έβαζα εκει μέσα. Μάζεψα 250 ευρώ. Άλλα τόσα και θα μου συμπλήρωναν κάτι οι γονείς μου και θα το έπαιρνα. Ήμουν τόσο κοντά...Και μαντέψτε! Μας κλέψαν. Δεν μας έχουν κλέψει ποτέ στα 14χρόνια που ζω και βρήκαν τώρα. Μα ο κουμπαράς πάνω έγραφε ΠΙΑΝΟ,ήταν ένα όνειρο ενός παιδιού. Αυτός ο κλέφτης δεν ήταν ποτέ παιδί; Δεν ξέρει πόσο δύσκολο ειναι να μαζέψει ένα παιδί χρήματα; Ξέχασε; Όσο και να πεινάς,δεν μπορείς να κλέψεις ένα όνειρο. Αμα ημουν ποτε κλεφτης,τουλαχιστον θα επελεγα ποιους θα εκλεβα.Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι πάει ο κουμπαράς.Και έχω απελπιστεί.Πρέπει να μαζέψω λεφτά από την αρχή. Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολο για μια ανήλικη. Καμία ιδέα; Δεν έχω την υπομονή να μαζεύω είκοσι - είκοσι λεπτά για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα.