ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από την μία είμαι σε μια σχέση που κρατάει 4 χρόνια.Έκανα αστείρευτη υπομονή..Να τον κατανοώ όταν δεν μπορεί από τη δουλειά, όταν δεν έχει όρεξη.Καλό παιδί, εργατικό, δουλευει για 4 στόματα...μα βαζει τις επιθυμίες μου σε δευτερη μοίρα πάντα.Εκδρομή δεν εχουμε πάει ούτε μία σαν ζευγαρι..Για καφέ δεν μου προτεινει ποτε. Πριν κατι μερες μου ξεκαθαρισε οτι δε θα μπορεσει να ερχεται να με βλεπει οπως παλιά για τους επομενους 7 μηνες.ΑΚΟΜΗ 7 ΜΗΝΕΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ..Δεν το διαπραγματευτηκε καν, απλα το ανακοινωσε.Εχει φερθει βιαια ενίοτε..Προσπαθησα να τα εκλογικευσω. Προσπαθησα να τον κατανοησω, αλλα ειδα οτι εκεινος δεν μου σταθηκε οσο επρεπε. Πνιγομαι πια. Μολις πριν 2-3 μερες ξεχειλισε η σταγονα κι αισθανομαι οτι αδειασα συναισθηματικα.Μεσα σε μια στιγμή χαθηκαν όλα..Οταν πατας πάνω στον άλλον, με ποια δυναμη κι ελπιδα να σηκωθει;Τον παρακαλουσα να μου μιλάει, να το παλεψουμε. Μου εβαζε τοιχους, θυμωνε, με ανεβοκατεβαζε γκρινιαρα και δε σεβαστηκε ποτε το γεγονος οτι τοσα χρονια δε γυρισα να σκεφτω αλλον αντρα. Με ειχε τοσο δεδομενη.Με εγραφε γιατι ηξερε οτι αυριο θα ειμαι παλι εκει και θα του μιλω παρα τη συμπεριφορα του.Το απογευμα απο θυμο αρχισε παλι να κατηγορει τους γονεις μου αν και οι ανθρωποι τον αγαπουν πολυ.Δεν τον συγχωρεσα και δεν προκειται. Το πηρα αποφαση να χωρισω, αλλα δεν ξερω καν αν θα το δεχτει..Κι αν αντιδρασει ασχημα; Από την άλλη, συμβαινει το εξης απιστευτο. Από τη μια μερα στην αλλη ένας αλλος άντρας, γνωστός μου, μορφωμένος, όμορφος, συνειδητοποιημένος απο το χωρο που σπουδαζω με πλησιάζει με τέτοιον τρόπο που μου αλλάζει την κοσμοθεωρία.Με βοηθάει να κατανοήσω ότι δεν αξίζει εκεί που είμαι.Μου ανοιγει κουβεντα, με αφηνει να εκφραστω.Με παρακινει να μιλήσω. Μου εκμυστηρευεται ότι θα ηθελε να ζησει μαζι μου οτιδηποτε ειτε αυτο εχει μικρη ειτε αυτο εχει μεγαλη διαρκεια.Ξεκαθαρίζει τη θέση του ότι έχει πληγωθεί και δεν ξερει πως να εμπιστευτει.Πληρως ειλικρινης.Απο τις κουβεντες του βγαζω οτι αυτα δεν τα λέει τυχαία σε μενα.Μαθαίνω ότι με είχε σταμπάρει από πέρυσι, αλλά δεν επιδίωξε κάτι για να μην με ενοχλήσει. Πηγαινοερχεται στο εξωτερικο και σε μια εβδομαδα φευγει για να ερθει ξανα τελη ανοιξης. Μιλάμε όλη την ημέρα 3 μερες τωρα..Με έχει προσεγγίσει όπως κανείς δεν μπόρεσε ποτέ. Θελει να ασχοληθει με το επαγγελμα που κανω κι εγω γυρνωντας τον κόσμο και βοηθώντας παιδιά. Θελει να ταξιδευει και να ζει οπως θελει. Θα μπορουσε καλλιστα να μου προτεινει να περασουμε καλα ανεξαρτητως του αν εχω ή οχι σχεση. Τι θα τον ενοιαζε αν εγω τη χαλασω η οχι; Εγω παντως νιωθω πως αυτες τις μερες δεν αναπνεω. Δεν εχω σφυγμο, δεν ξερω τι να πιασω και τι να αφησω.Οι φίλες μου με παροτρύνουν να το ζήσω...Το περιγράφουν σαν ημερολόγιο όλο αυτό. Αρνούνται να μου πουν να μείνω σε μια σχέση τελειωμένη.Με είδαν πικραμένη, να μην τρώω, να μην κοιμάμαι να κλαιω για πραγματα που δεν φταιω. Με ειδαν να κανω υπομονη και να τον κοιταω στα ματια κι αυτος να μην εκτιμαει τιποτα. Και ξαφνικα ερχεται καποιος με ξεκαθαρες προθεσεις να μου αλλαξει τη ζωη. Τον τρόπο σκέψης μου. Με έκανε να πιστεψω στον εαυτό μου πρωτα. Με θαυμασε για τον χαρακτηρα μου και το ποιον μου.Τη ιδιοσυγκρασια μου και τις σκεψεις μου. Οταν τον ρωτησα για ποιο λογο να μην αμφιβαλλω για όλο αυτο απαντησε: Σου μιλησα ανοικτα για να μπορω να σε κοιταω στα ματια αυριο ό,τι κι αν συμβει. Δεν ειχα λογο να πω ψεμματα..εβρισκα κι αλλου αν ηθελα. Αλλωστε σε μια εβδομαδα φευγω..δε θα επρεπε να με νοιάζει κανονικά. Αλλά με ενδιαφέρει για κάποιον λόγο και θέλω να το κυνηγήσω.Η καρδια μου λεει πηγαινε, η ηθική μου λέει περίμενε κι ο χρόνος τρεχει αντιστροφα. Αδιαφορω πως θα με χαρακτηρίσετε. Μαλλον σκληρά. Και που ανέχτηκα βίαιες καταστάσεις υποβιβάζοντας τις ακαδημαικές ανθρωπιστικές (ειρωνία) σπουδές μου και που προσπαθώ να εκλογικεύσω μια πιθανως ανηθικη κατασταση που μπορεί να μην βγάλει και πουθενά. Είμαι μόλις 22...