Να έχεις κατά νου πως στα προγράμματα απεξάρτησης ,όπως στο ΚΕΘΕΑ ,υπάρχουν ομάδες συγγενών όπου παίρνεις στήριξη άσχετα αν τα αδέλφια σου παρακολουθούν η θα παρακολουθήσουν πρόγραμμα ποτε, δωρεάν.Επισης θέλω να σου πω πως είσαι μικρούλα και έχεις δίκιο να ζητάς στήριξη από τη μητέρα σου,αλλά αφού δεν είναι σε θέση να σου τη δώσει ,φρόντισε και αγαπά εσύ τον εαυτό σου.Το ότι δεν έμπλεξες είναι πολύ πολύ σπουδαίο.Ζητα βοήθεια,συνέχισε τις σπουδές σου,είσαι σπουδαία και μαχητης.
12.2.2017 | 19:30
!!!!!!!
Ειμαι η μικροτερη της οικογενειας.Εχω αλλα 3 αδερφια,οπου τα 2 απο αυτα ειναι μπλεγμενα με ναρκωτικα. Δυστηχως μεγαλωσα σε ενα πολυ κακο οικογενειακο περιβαλλον,με τσακωμους,εκβιασμους κλπ.Μπορειτε να κανετε εικονα καπια πραγματα. Εγω ποτε δεν ημουν παιδι που παρασερνομαι ευκολα. Αυτο οφειλεται και στο οτι εχω δει καπια πραγματα απο πολυ μικρη ηλικια,που με εκαναν στη ζωη μου να εξαρτομαι μονο απο μενα.Ουτε απο ουσιες,ουτε απο ανθρωπους. Ειμαι 19 ετων και σπουδαζω σε αλλη πολη θελοντας να πραγματοποιησω τα ονειρα μου παρολο που με εχουν σημαδεψει πολλα πραγματα. Προσπαθω να μαι δυνατη. Και πανω απο ολα να μεινω μακρια απο τη πολη οπου καταγομαι εχοντας πολυ ασχημες αναμνησεις.Ιδιαιτερα απο το σπιτι μου,που οποτε βρισκομαι εκει νιωθω μια εντελως αρνητικη ενεργεια. Ειμαι το μονο παιδι της οικογενειας που θελησα να κανω κατι για μενα.Θελω να πιστευω πως η μητερα μου ειναι περηφανη για μενα.Μονο που δε το δειχνει σχεδον ποτε.Ανησυχει μηπως παρω και εγω τον λαθος δρομο,δε με ενθαρυνει.Αντιθετα, τωρα που ετοιμαζομαι για πρακτικη και εστειλα βιογραφικα,αντι να πει ενα ''αντε παιδακι μου με το καλο'' η εστω κατι θετικο, με βομβαρδιζει με αρνητικα πραγματα του τυπου ''Πω και αν δε σε παρουν και τι θα κανεις και αν δε βρεις αλλου?Και αν μπεις και δε τα καταφερεις?''. Δεν εχω ακουσει μια ελπιδοφορα λεξη απτο στομα της.Η εστω κατι που να μου δινει δυναμη.Με αποτελεσμα πολλες φορες να θυμωνω,να στεναχωριεμαι και οποτε με βλεπει ετσι αντι να καταλαβει πως κανει κατι λαθος τα ριχνει στη σχεση που εχω ,οτι αυτος ο ανθρωπος που εχω διπλα μου με χαλαει.Χωρις ομως να μπει στη διαδικασια να σκεφτει πως εχει πραγματικα ενα μεγαλο μεριδιο ευθυνης για αυτο. Με ριχνει αρκετα ψυχολογικα αυτο το πραγμα...ειμαι ενα παιδι που δεν εδωσα ποτε δικαιωμα για τιποτα,αντιθετα εχω ενα σκασμο πεισμα.Και ενταξει να μη το βλεπουν οι ξενοι,αλλα η μανα μου?? Οποτε γινοντε τετοιες συζητησεις πραγματικα πεφτω πολυ ψυχολογικα,με αποτελεσμα να μη θελω να της μιλαω καν...Και πολλες φορες μιλαω αποτομα γιατι δε καταλαβαινομαστε και δε ξερει ποτε να το σταματησει αυτο.Μου ειναι αφοριτο πλεον!
3
