ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχε βγει μία βόλτα η αδερφή μου στην πλατεια του χωριου σε καφενείο. Λόγω της ήμερας τσικνίζανε και είχαν ντυθεί. Η απόσταση της πλατείας είναι μερικά δευτερολεπτα απο το σπίτι μας. Ενώ οι γονείς μου τέτοια ώρα θα ήταν στο κρεβάτι τους και θα έβλεπαν όνειρα, είχαν μείνει και οι δύο ξυπνιοι και περίμεναν ποτε θα επιστρέψει. Ο πατέρας μου στο κρεβατι και να ρωταει ήρθε; Παρε την τηλεφωνο. Η μητερα μου, κοιμαται ορθια. Καθεται στον καναπε και έχει βάλει την τηλεοραση στο mute και καλα να πει οτι βλεπει τηλεοραση και κάθετε μεσα στα σκοτάδια. Να παιρνει τηλεφωνο την αδερφη μου και εκεινη να μην το σηκωνει. Καθε 1-2 λεπτά, θα της είχε κάνει καμια 20αριά κλήσεις. Και επειδή δεν το σήκωνε ο πατέρας μου να φωνάζει και να λέει να φέρω το κινητο του να την πάρει εκείνος. Δεν κάνω πλάκα. Και αυτό είχε ξεκινήσει από τις 23.00 γιατί είναι αργά (γι' αυτους). Και το καλύτερο; Η αδερφή μου είναι 30 ετών.Και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Ανέκαθεν γινόταν. Και οι δύο μου οι γονείς έχουν ξεπεράσει τόσο πολύ την υπερβολή τους για την "προστασία" μας που πραγματικά με έχει τρελάνει στην κυριολεξία και είναι φορές που τσακώνομαι μαζί τους γι αυτο τον λόγο. Και οι δύο γονείς κερδίζουν από 10 θέσεις στο βιβλίο Ginness αλλά φυσικά περισσότερο η μητέρα μου. Είναι φορές που μπορεί να βγω έξω και εκείνη επειδή νυστάζει κοιμάται στην πολυθρόνα, με σβηστα φώτα και κλειστή τηλεόραση και δεν την παίρνεις χαμπάρι. Ακόμα και το καλοκαίρι είναι φορές που κάθομαι έξω στο μπαλκόνι ή να χαζεύω στη γειτόνισσα και να κάνει το ίδιο ακριβώς και να παίρνει πόσα τηλέφωνα.Η μεγαλύτερη μου αδερφή μένει Αθήνα πάνω από 10 χρόνια τώρα. Πλέον η μητέρα μου δεν την παίρνει τόσα πολλά τηλέφωνα όπως παλαιότερα αλλά έχει ακόμα τις ανησυχιες της. Την καλεί μία φορά δεν το σηκώνει, την ξανακαλεί το ίδιο. Και μου κάνει με ανησυχία, γιατί δεν το σηκώνει; που είναι; Μετά να μου λέει για παρ την εσύ. Την καλώ, δεν το σηκώνει της λέω. Να έχει αγχωθεί η μητέρα μου και να μην ξέρει τι να κάνει. Τρία τηλέφωνα την πήρε μέσα σε 5 λεπτά και έχει ήδη αρρωστήσει η μητέρα μου.Πολλές και μεγάλες φοβίες για το τίποτα, υπερ-υπερ-υπερ....υπερβολικές ανησυχίες, στην κυριολεξία. Η μητέρα μας έχει εκφράσει τους φόβους της χωρίς βέβαια να μας το πει ξεκάθαρα, είναι ο βιασμός.Πραγματικά αυτό, δεν αντέχεται!!!! Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ και μέ βγάζουν έξω από τα ρούχα μου. Ξέρω πολύ καλά ότι η λύση είναι να φύγουμε αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε, ακόμα ευελπιστώ.ΥΓ 1: Επειδή μεγαλώσαμε κατά αυτό τον τρόπο, εγώ ξέρω προσωπικά πως μέσα μου έχω πάρα πολλά θέματα. Είναι φορές που ανησυχώ κι εγώ αλλά όχι στον υπερθετικό βαθμό. Αλλά έχω κι άλλα θέματα τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο σοβαρά μπορεί να είναι. Επίσης, πιστέυω ότι και οι αδερφές μου έχουν θεματάκια. Βασικά και οι τρεις μας έχουμε θέματα με τα ερωτικά. Προσωπικά δεν έχω κάνει ποτέ σεξ ουτε σχεσεις φιλιά κτλ και ειμαι 28. Δεν ξέρω γιατί αλλά πιστεύω οτι ούτε και οι αδερφες μου έχουν κάνει σεξ. Δεν μου το έχουν πει αλλά αυτό πιστεύω. Ακόμα και η ημεγαλύτερη μου αδερφή που μένει Αθήνα πάνω από 10 χρόνια, όλο και κάτι θα μπορούσε να κάνει. Μακάρι να έχουν κάνει κάτι για να είμαι το μοναδικό προβληματικό παιδί. Δεν μιλάμε ποτέ μεταξύ μας για το σεξ, ούτε αν μας αρέσει κάποιος κτλ. Από όταν ήμασταν μικρά, μας απογόρευαν να λέμε τη λέξη σεξ ή κάτι σχετικό και πόσο μάλλον να δούμε σε κάποια ταινία. Ακόμα κι αν αυτή την ταινία την παρακολουθούμε όλοι μαζί, άπαξ και δείξει κάτι ερωτικό, η μητέρα κάνει νόημα να αλλάξουμε το κανάλι προς σεβασμό για τον πατέρα μας και διάφορα άλλα τέτοια... !@#$% (δεν ξέρω πως να τα χαρακτηρίσω). Ακόμη και σήμερα γίνεται αυτό. Το ίδιο ισχύει και με κάποιο βρισίδι. Καμία βρισιά δεν επιτρέπεται αλλιώς πιπέρι (προφανώς αστείευομαι για το πιπέρι). Ξέρω όμως πως σίγουρα δεν έχουμε θέματα με την έμφανιση αλλά το πρόβλημα είναι ψυχολογικό.ΥΓ 2: Πώς μας κατάντησαν έτσι οι γονείς μας ρε γαμώτο! Πάντα αυτούς κατηγορώ για ότι στραβό μου συμβαίνει. Χάλια τα πηγαίνω σε όλους τους τομείς (αλήθεια). Το ξέρω ότι δεν πρέπει και δεν ισχύει πάντα αλλά αισθάνομαι ότι μου/μας έχουν καταστρέψει την ζωή μου/μας και δεν μπορώ(ούμε) να προχωρήσω(ουμε) μπροστά.