ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαίρεται αναγνώστες. Θέλω να μοιραστώ τον προβληματισμό μου με κάποιον, γιατί μέχρι τώρα δεν τον ξέρει κανείς. Όλα ξεκίνησαν πριν από τέσσερις μήνες περίπου, που χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος, άρχισα να φοβάμαι. Και μαζί με αυτή τη ''φοβία του φόβου'', ήρθαν και τα επακόλουθα. Ανεβασμένη πίεση, καρδιοχτύπια, γιατροί, νοσοκομεία, εξετάσεις. Και φυσικά δεν είχα τίποτα. Όλα, ως φαίνεται, προέρχονται από το μυαλό. Και μακάρι να ήταν κάτι παθολογικό, θα έπαιρνα δυο τρία χάπια και όλα καλά. Αλλά το μυαλό πως μπορείς να το γιατρέψεις; Και κατέληξα στο ότι φοβάμαι. Φοβάμαι τα πάντα πια. Φοβάμαι να βγω στο δρόμο, φοβάμαι να ζήσω, με έχει καταλάβει απελπισία, νομίζω πως κάποιος θα μου επιτεθεί. ΟΧΙ! Δεν έχω φόβο μη με σκοτώσει κάποιος, ή με μαχαιρώσει ή ασκήσει βία πάνω μου. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι να ζήσω. Είτε με πιστεύετε, είτε όχι, με το που σκοτεινιάζει τρέμω. Έχω ταχυπαλμίες. Δεν ξέρω τι με πιάνει. Τηλεόραση ούτως ή άλλως δεν έβλεπα, αλλά καμιά φορά, ακούω διάφορα και κόβονται τα πόδια μου. Από τον φόβο μου έχασα δέκα κιλά. Δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα πλέον. Τίποτα. Ζω χωρίς να ζω. Έχω σκεφτεί, στα πολύ πίσω του μυαλού μου, να μη ξαναξυπνήσω. Να πεθάνω, ήσυχα και όμορφα.Εγώ δεν ήμουνα έτσι. Έβγαινα από το σπίτι μου και δεν κολλούσα πουθενά. Κοιμόμουν έξω, (έξαρση της εφηβείας), περπατούσα, τριγυρνούσα. Και ποτέ δεν αισθάνθηκα κάτι παρόμοιο. Άραγε να φταίει που μεγαλώνω; Η κατάσταση στη χώρα μας; (δεν έχω σχέση με πολιτικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων). Μήπως αρχίζω και φυραίνω; Είμαι γυναίκα, 30 χρονών, παντρεμένη και δεν έχω κανένα παράπονο από τη ζωή μου.Σκέφτομαι να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο. Ας με συμβουλέψει κάποιος/α τι θα μπορούσα να κάνω. Ευχαριστώ πολύ. Λίνα.