ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μένω σε πολυκατοικία στην Αθηνα. Βλέπω κάποιον γείτονα, στο ασανσέρ, στην είσοδο, λεω ''γεια σας'', ''καλημέρα'', ''καλησπέρα'' κλπ, αναλογα την ώρα... Τι πιο φυσικό, τι πιο ανθρώπινο. Και το μόνο που παίρνω πίσω είναι κατεβασμένα μούτρα. Ούτε ένα ευχαριστώ, ένα επίσης, ένα νεύμα, τίποτα. Μα το Θεο, τον τελευταίο μήνα μου συμβαίνει κάθε φορά. Ρε πως έχουμε γίνει έτσι οι άνθρωποι; Ρε είναι ωραία πράγματα αυτά; Πες μου σε παρακαλώ... Δηλαδή καμιά φορά σκέφτομαι ότι εάν πάθεις κάτι οι άλλοι είναι ικανοί απλώς να σε κοιτάνε σα βόδια. Σήμερα το πρωι ήμουν έτοιμη να πω σε μία,καλά μωρή, δεν το άκουσες το καλημέρα; Ε αι στο καλό όλοι σας, λες και εγω δεν έχω προβλήματα, μόνο εσύ έχεις, μουρτζούφλη άνθρωπε. Εγώ δηλαδή είμαι ηλίθια που ενώ έχω τη μάνα μου άρρωστη και είμαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, παω στη δουλειά μου και εξυπηρετώ τον κόσμο με χαμόγελο. Εάν ξαναπω ποτε σε κανεναν από δαύτους καλημέρα να μου τρυπήσεις τη μύτη.