ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το να εχεις τα παντα... υγεια, χρηματα και μερος της οικογενειας σου εν ζωη ειναι ευλογια. Ειδικα οταν εχεις κανα δυο φιλους και ενα αγορι. Οταν ομως ως ατομο παραμενεις παιδι με τη κακια εννοια και ας εισαι 25 ειναι μεγαλο σφαλμα. Το να πιεζεις τον εαυτο σου επειδη πρεπει να παρεις εφοδια για το μελλον, οπως αγγλικα κλπ και να λες πως ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΩ, αλλα παρολαυτα σαρεσει να καθεσαι ατελειωτες ωρες μπροστα απ την οθονη του υπολογιστη, κλεισμενη στο σπιτι γιατι εχεις τυψεις να βγεις, να συνειδητοποιεις οτι οι φιλοι λογω συνθηκων ζωης εχουν μειωθει στο ελαχιστο, να συνειδητοποιεις οτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΟΥΣ και οσο στενευει ο κλοιος να θες να πεθανεις ειναι αρρωστια που αξιζει μεγαλο φτυσιμο. Οταν μια ζωη εισαι τεμπελα ειναι για φτυσιμο. Παλι καλα που πηρα και ενα ρημαδοπτυχιο δηλαδη. Νιωθω πως θα βουτηχτω σε βαθια μελαγχολια παλι, συνεχεια κατηγορω τον εαυτο μου, ειμαι σε διαρκη κοντρα και οταν βλεπω το ρολοι, λεω ενταξει, εχω χρονο να χαζολογησω ακομα. Και καπως ετσι περνανε τα χρονια, οσο περναει ο καιρος νιωθω ολο και πιο αβοηθητη. Αυτο που με πανικοβαλει παραπανω ειναι πως καποια στιγμη θα κληθω να αντιμετωπισω σοβαροτερες καταστασεις, και τοτε καμια πατεριτσα δεν θα βρισκεται απο πισω. Ουτε καμια δουλεια του ποδαριου που σημερα ειναι αυριο δεν ειναι. Νιωθω απλα αποτυχημενη και στα ορια για πολλα ασχημα πραγματα για τη προσωπικοτητα μου. Πρεπει να κλεισω το ρημαδοπισι. Πρεπει να γινω λιγο υπεθυνη. Ντρεπομαι που δεν θα παω αγγλικα αυριο. Ντρεπομαι που θα κρεμασω παλι τον καθηγητη μου. Εμπλεξε και αυτος με μενα, που να ξερε. Ειμαι μια ντροπη, αμα οι δικοι μου ανθρωποι γνωριζαν τι συμβαινει πραγματικα μεσα μου θα ντρεπονταν. Το χειροτερο ειναι πως η λυση ειναι τοσο απλη για καποιους αλλους αλλα εγω δεν μπορω να με δαμασω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.