ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγη ώρα είχα πάει στα κτελ να πουλήσω ένα εισητήριο επιστροφής που είχα βγάλει, το οποίο δεν θα χρησιμοποιούσα. Δεν είχα κάποιο δικό μου άτομο να το πουλήσω και θα ήταν κρίμα να έχανα τα χρήματα. Η μόνη επιλογή ήταν να παω εκεί στα κτελ, στα εκδοτήρια. Φτάνω, πηγαίνω στην υπάλληλο και της εξηγώ. Εκείνη μου λέει πως δεν έχει κανένα πρόβλημα απλά απαγορεύεται να πουλήσω γιατί υπάρχουν κάμερες και οτιδήποτε κι αν κάνω θα πρέπει να γίνει έξω. Παρόλα αυτά επειδή έξω θα ήταν πολύ δύσκολο να εντοπίσω ποιος πηγαίνει που και θα αισθανόμουν ακόμη χειρότερα, έτσι έμεινα μέσα και στεκόμουν λίγο πιο πέρα από το ταμείο. Μετα από μισή ώρα τελικά πούλησα το εισητήριο σε μία κυρία. Γενικά εντάξει, δεν δέχτηκα κάποια άσχημη συμπεριφορά, ίσως όμως να δέχτηκα λίγο οίκτο από κάποια κυρία η οποία μου φερόταν λες και ήμουν όντως άπορη ή "παράνομη". Μου μιλούσε σιγά, με ρώτησε το όνομά μου και που μένω. Δεν είχα πρόβλημα να της πω αλλά από την άλλη το μετανιωσα λιγάκι γιατί μένω σε χωριό και δεν θα ήθελα να κυκλοφορήσει αυτή η είδηση. Πραγματικά ρε παιδιά, αισθάνθηκα σαν τους άπορους που μένουν στο δρόμο και θέλουν να πουλήσουν κάτι για να βγάλουν χρήματα. Κάπως έτσι ένιωσα. Αισθάνθηκα ντροπή και πολύ άσχημα που βρέθηκα σε μία τέτοια θέση. Και κάπου εκεί άρχιζα να σκέφτομαι όλους αυτούς τους άπορους-άστεγους που προσπαθούν να μας πουλήσουν κάτι. Λέτε να αισθάνονται και εκείνοι όπως εγώ; Ξέρω ότι δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί τους μιας και αυτοί το κάνουν για να ζήσουν ενώ εγώ για να μην χάσω τα χρήματα του εισητηρίου, ενώ σπίτι και φαγητό έχω, εκείνοι όμως όχι...