ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν γνωρίζω ΄κανέναν άνθρωπο που να μην κουβαλάει τραύματα από την παιδική και εφηβική του ηλικία. Όλοι μας ΄χρειάστηκε να μάθουμε να ζούμε με αυτά τα τραύματα. Άλλοι τα καταφέρανε κάπως καλύτερα, άλλοι καταστρέψανε σχέσεις ζωής και γάμους εξαιτίας τους. Και άλλοι πάλι φορτώσανε με την σειρά τους τα παιδιά τους με αυτά.Αλλά ρε παιδί μου, είναι άνθρωποι που δεν εξελίσσονται, που δεν κάνουν ούτε μισό βήμα, ακόμη και δεκαετίες μετά. Θα τους ακούσεις να σου λένε στα 50 τους ό,τι σου λέγανε και 20 χρόνια πίσω."Η μάνα μου δεν με αγάπησε ποτέ"."Της ήμουνα βάρος". "Οι γονείς μου μου κατέστρεψαν την ζωή". "Με γέμισαν ανασφάλειες". "Δεν με στήριξαν ποτέ". "Προσπαθώ μια ζωή χωρίς αποτέλεσμα".Πόσες και πόσες ιστορίες. Και ενώ τα λένε αυτά, μεγαλώνουν τα αυριανά θύματα, πιστεύοντας μάλιστα πως οι ίδιοι είναι σωστοί γονείς. Δεν ΜΠΟΡΕΙΣ να είσαι σωστός γονείς, όταν μένεις κολλημένος στα δικά σου, στα λάθη των δικών σου γονιών. Όταν δεν εννοείς να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου. Παιδιά, κλείστε επιτέλους την γαμημένη την πόρτα. Όσοι από εσάς περάσατε ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας να παραπονιέστε και να χρεώνετε κάθε αποτυχία και λάθος στους γονείς σας, αλλάξετε επιτέλους σελίδα. Υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπήθηκαν από τους γονείς τους, αλλά δεν έχουν πετύχει περισσότερα από εσάς. Δεν σας κινεί την περιέργεια αυτό, δεν σας προβληματίζει;Και υπάρχουν επίσης άνθρωποι με πολύ πιο δύσκολο οικογενειακό παρελθόν από το δικό σας, οι οποίοι πετύχανε στην ζωή τους, σε όλους τους τομείς. ΟΥΤΕ και αυτό σας προβληματίζει;Και το αιώνιο "δεν είμαστε όλοι ίδιοι","δεν αντιμετωπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τις δυσκολίες", μου φαίνεται τελικά πως επινοήθηκε για μια πολύ συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Για εκείνους που δεν θέλησαν ποτέ να ενηλικιωθούν. Και, ταυτόχρονα, υποστηρίζοντας πως ισχύει κάτι τέτοιο, αδικούμε εκείνους που "βγήκανε από το τούνελ" με μεγάλη πολύχρονη προσωπική και επώδυνη προσπάθεια. Κλείστε επιτέλους την γαμημένη την πόρτα. Και δεν αναφέρομαι σε όσους είχανε την ατυχία να μεγαλώσουνε με γονείς σαδιστές, αλλά σε όλους τους άλλους. Μαργαρίτα, ξέρω πως θα το διαβάσεις. Όσα σου είπα σήμερα, τα εννοούσα. Λυπάμαι που θύμωσες, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. Αλλά δεν θεωρώ πως φταίει η μητέρα σου για τα προβλήματα που έχεις στον γάμο σου. Ούτε και για όλα τα άλλα που ανέφερες φταίει η μητέρα σου.Και όταν πάλι και πάλι σε ακούω να μιλάς για την εποχή που ήσουν παιδί και για όσα πέρασες, έρχεται στην μνήμη μου κάποιο άλλο μικρό κορίτσι που μεγάλωσε μόνο του με τους δράκους. Και που, μεγαλώνοντας, έκλεψε το κόλπο τους, και έμαθε να νικάει τις φωτιές.