ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Θα εκτιμούσα πολύ αν μου προσφέρατε τις προσωπικές σας απόψεις - ή και τις συμβουλές σας ακόμα - σχετικά με ένα θέμα που αντιμετωπίζω και θα σας περιγράψω αμέσως:Είμαι κοπέλα στα 32, εργαζόμενη 10 ώρες την ημέρα για 400 ευρώ, αλλά τουλάχιστον ζω σε δικό μου σπίτι - πρόκειται απλά για ένα μεγάλο αχρησιμοποίητο δωμάτιο 20 τετραγωνικών ακριβώς κολλητά με το σπίτι των γονιών μου, το οποίο όμως ανακαίνισα με δικές μου οικονομίες ετών, μετατρέποντάς το σε μια αυτόνομη γκαρσονιέρα με όλες τις απαραίτητες λειτουργίες ενός, ας πούμε, κανονικού νοικοκυριού.Το γεγονός όμως ότι βρίσκομαι ακόμα τόσο κοντά στους γονείς μου κάνει την επιρροή τους πάνω μου το ίδιο αισθητή με όταν έμενα ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο κι εξαρτιόταν η διαβίωσή μου αποκλειστικά από εκείνους. Η έντονη πίεσή τους σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή και το μέλλον αυτής, ξεκίνησε με το που έκλεισα τα 30 μου χρόνια κι εντάθηκε ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι την ίδια χρονική περίοδο χώρισα κι από την τελευταία μου σχέση. Βάσει των ίδιων των λεγομένων τους, έπεσαν από τα σύννεφα που έληξα τη σχέση μου στα τριάντα μου, καθώς περίμεναν πως βρισκόμενη σε αυτή τη "σωστότατη ηλικία γάμου" θα ήταν πιο αναμενόμενο και ...σώφρον να παντρευτώ και να αρχίσω να φτιάχνω την δική μου οικογένεια παρά να χωρίσω. Τους αποκάλυψα ότι έχω ήδη αποφασίσει από τα 25 μου, εντελώς συνειδητά, πως δεν επιθυμώ ούτε να παντρευτώ ούτε να κάνω παιδιά(για τους δικούς μου λόγους, που δεν είναι επί της παρούσης να αναφέρω). Η αντίδρασή τους σαφώς και δεν ήταν ευχάριστη, μιας κι ο πατέρας μου εμμέσως με αποκάλεσε πόρνη που θα πηδιέται με τον έναν και με τον άλλον, εφόσον δε θα νυμφευτώ ώστε να έχω τον έναν και μοναδικό σύντροφο ως το τέλος της ζωής μου, η δε μάνα μου είπε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνάψω από δω και πέρα καμία ερωτική σχέση, αφού θα έχει αποκλειστεί εξ' αρχής το ενδεχόμενο να οδηγήσει σε γάμο και τεκνοποίηση.Αυτό που ρωτώ λοιπόν εσάς είναι πώς θα μπορούσα να πείσω δυο εξηντάχρονους γονείς αυτής της λογικής και νοοτροπίας να αποδεκτούν τον τρόπο που η 32χρονη πλέον κόρη τους έχει αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της; Το ότι δεν επιθυμώ να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια σημαίνει πως θα καταλήξω πουτ_να που θα πηδιέται δεξιά κι αριστερά, σύμφωνα με την ακραία άποψη του πατέρα μου ή θα πρέπει να απαρνηθώ εντελώς τον έρωτα ως συναίσθημα και σαρκική πράξη από τα τριάντα μου και μέχρι το τέλος της ζωής μου, όπως ισχυρίζεται η μάνα μου; Πώς μπορείς λοιπόν να καταστήσεις κατανοητή σε κάποιον την ανθρώπινη ανάγκη που έχουμε όλοι μας για σεξ/αγάπη/συντροφικότητα και το δικαίωμά μας στη σύναψη μιας ερωτικής σχέσης που θα μας προσφέρει τα τρία παραπάνω, ακόμα κι αν αυτή η σχέση δεν έχει το επιθυμητό κοινωνικά μέλλον της αποκατάστασης;Ευχαριστώ.